04/11/2025
Ποτέ δεν ήμουν ενάντια στη φαρμακευτική αγωγή όταν χρειάζεται και όπου χρειάζεται, μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμη.
Ωστόσο, δουλεύοντας παλαιότερα σε ψυχιατρικό πλαίσιο, συχνά αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να βοηθηθεί πραγματικά ένας νέος άνθρωπος που νοσηλεύτηκε για ψυχική δυσκολία, όταν επιστρέφει στο ίδιο πολλές φορές νοσηρό οικογενειακό ή κοινωνικό περιβάλλον.
Νεαρά άτομα που έφευγαν με τη φαρμακευτική τους αγωγή στο χέρι, επέστρεφαν σε σπίτια όπου οι ίδιοι οι γονείς είχαν ανάγκη από ουσιαστική ψυχολογική υποστήριξη. Με προβληματικά μοντέλα επικοινωνίας, συσσωρευμένες εντάσεις, οικονομικές δυσκολίες, έλλειψη δικτύων υποστήριξης. Πώς μπορεί, λοιπόν, να σταθεί ένας νέος σε ένα τέτοιο πλαίσιο και να προχωρήσει στη ζωή του;
Και χωρίς κάποια δομή που να του προσφέρει προοπτική, εργασία, δημιουργική απασχόληση, κάτι που να του δίνει νόημα και αίσθηση χρησιμότητας μέσα στην κοινωνία, πώς περιμένουμε να υπάρξει πραγματική αλλαγή;
Για όλους αυτούς τους λόγους, αναρωτιέμαι συχνά:
αν θέλουμε πραγματικά να λύνουμε προβλήματα ψυχικής υγείας, οφείλουμε να τα βλέπουμε συστημικά.
Να στεκόμαστε όλοι μαζί ως κοινωνία, ως επαγγελματίες, ως κράτος απέναντι στην πραγματικότητα, με ειλικρίνεια και διάθεση να αντιμετωπίσουμε τις ρίζες και όχι μόνο τα συμπτώματα.
Λυπάμαι αλλά είμαι απαισιόδοξη με τα βήματα που γίνονται ως τώρα. Πολύ αργά και στην επαρχία σχεδόν ανύπαρκτα.
