08/11/2025
🧸Θυμάμαι τον γιο μου, μικρό ακόμα, να παίζει με έναν φίλο του που είχαμε καλέσει στο σπίτι. Ήθελε να κάνουν ό,τι εκείνος είχε στο μυαλό του και του άρεσε να κάνει, να στήσουν τα τουβλάκια με τον δικό του τρόπο, να αποφασίσει εκείνος τον κανόνα του παιχνιδιού. Κάποια στιγμή ο φίλος του σταμάτησε, απογοητευμένος, και είπε ήσυχα: «Δεν θέλω άλλο».
👶🏻Αν και οι κατοπτρικοί νευρώνες που μας επιτρέπουν να “νιώθουμε” τον άλλον αρχίζουν να ενεργοποιούνται γύρω στα τρία χρόνια και να ωριμάζουν μετά τα τέσσερα ή πέντε, σκέφτηκα ότι αυτή ίσως ήταν μια καλή ευκαιρία να του μιλήσω για κάτι που δεν είναι έμφυτο αλλά μαθαίνεται:
την ενσυναίσθηση.
💞Γιατί όταν ένα παιδί ενθαρρύνεται να σκεφτεί τι νιώθει ο άλλος, χωρίς να ματαιώνεται το δικό του συναίσθημα, εκεί μαθαίνει στην πράξη να συνυπάρχει, να σέβεται, να συνδέεται.
Πολλοί από εμάς τους μεγάλους μεγαλώσαμε χωρίς αυτή την καθοδήγηση, όχι γιατί οι γονείς μας ήταν αδιάφοροι, αλλά γιατί κανείς δεν το είχε δείξει και σε εκείνους. Κι έτσι μάθαμε να μιλάμε χωρίς να ακούμε, να απαιτούμε χωρίς να εξετάζουμε πώς ακούγεται ο λόγος μας στον άλλον, να έχουμε δικαιώματα, αλλά όχι υποχρεώσεις.
Η ενσυναίσθηση όμως μαθαίνεται. Κι αν δεν την μάθαμε μικροί, μπορούμε να τη μάθουμε τώρα που μεγαλώσαμε. Δεν γεννιόμαστε με ενσυναίσθηση. Τη μαθαίνουμε στην πορεία.
🙊Αρχίζει τη στιγμή που, πριν μιλήσουμε, σταματήσουμε για λίγο και αναρωτηθούμε πώς θα νιώσει ο άλλος με αυτό που ετοιμαζόμαστε να εκστομίσουμε. Μια απλή ερώτηση που μπορεί να αλλάξει ριζικά τον τρόπο που σχετιζόμαστε.