https://www.facebook.com/380778248610947/

Ειρήνη Γεωργίου, Ψυχολόγος

Home
Greece
Kifisiá
Ειρήνη Γεωργίου, Ψυχολόγος

Ειρήνη Γεωργίου, MSc. ΑΠΘ
Ψυχολόγος ΕΚΠΑ
Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt
Stress management Trainer

28/11/2025

Έχετε σκεφτεί ποτέ πόση ενέργεια μπορεί να χάνεται προσπαθώντας να καταλάβουμε τη συμπεριφορά των άλλων; Γιατί μου μίλησε έτσι; Γιατί με άφησε στο διαβάστηκε; Γιατί απομακρύνθηκε; Γιατί δεν με εκτίμησε όπως μου άξιζε;

Χιλιάδες “γιατί” που τρέχουν στο μυαλό, μας στραγγίζουν την ενέργειά μας και μας δημιουργούν μια κούραση που τελικά δεν έχει να κάνει ούτε με δουλειά ούτε με παιδιά ή με υποχρεώσεις.

Έχει να κάνει με το πόση ενέργεια χάνουμε από μέσα μας, προσπαθώντας να διαχειριστούμε τη συμπεριφορά των άλλων. Έτσι, εγκλωβιζόμαστε εκεί και παραδίδουμε τη δύναμή μας. Η προσοχή μας στρέφεται έξω, στον άλλον, κι εμείς μένουμε εξαντλημένοι, θυμωμένοι, απογοητευμένοι.

Δεν λέω ότι δεν πρέπει να μας επηρεάζει η συμπεριφορά των άλλων. Αυτό δεν είναι εφικτό, ακόμα κι αν το θέλαμε. Σκεφτείτε όμως ότι αφήνουμε τη συμπεριφορά των άλλων να καθορίζει τη δική μας διάθεσή κι έτσι αρχίζουμε να ζούμε σε ρυθμό που δεν είναι δικός μας. Αρχίζουμε να χάνουμε τον εαυτό μας στη διαδικασία.

Θα νιώσετε πιο ξεκούραστοι αν αποφασίσετε ότι θα επιστρέφετε τη δύναμή σας μέσα στο σπίτι σας, μέσα σε εσάς. Αν αφήσετε τους άλλους να είναι όπως είναι, χωρίς να προσπαθείτε να τους ελέγξετε, να τους προβλέψετε ή να εξηγήσετε την κάθε τους κίνηση. Κι αν στρέψετε την προσοχή στη δική σας πλευρά της σχέσης: στα όριά σας, στην αυτοφροντίδα σας, στη διαθεσιμότητα σας, στη δική σας σταθερότητα.

Το να κρατάμε την ενέργειά μας «εντός» είναι δεξιότητα.
Και όταν αρχίσουμε να το κάνουμε, θα εκπλαγούμε με το πόσο πιο ήρεμη γίνεται η καθημερινότητά μας, με πόσο λιγότερα πράγματα θα μας ταράζουν, και πόσο χρόνος απελευθερώνεται από μέσα μας.

👉 Εσείς; Πόσο χώρο αφήνετε στις συμπεριφορές των άλλων να σας επηρεάζουν;

25/11/2025

📆Η 25η Νοεμβρίου είναι ημέρα συλλογικής ευαισθητοποίησης απέναντι στην έμφυλη βία. Κράτη, οργανισμοί και χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ενώνονται για να δηλώσουν ότι η βία κατά των γυναικών δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ιδιωτική υπόθεση.

🏴Χιλιάδες γυναίκες και στη χώρα μας ζουν εγκλωβισμένες σε κακοποιητικές σχέσεις. Και ξέρετε, η βία παίρνει πολλές μορφές: σωματική, ψυχολογική, λεκτική, οικονομική, σεξουαλική. Όλες αφήνουν βαθιά ίχνη, όχι μόνο στο άτομο που την υφίσταται, αλλά και στα παιδιά, στις οικογένειες, στην κοινωνία.

🫴🏻Η έγκαιρη αναγνώριση της ψυχολογικής κακοποίησης μπορεί να αποτρέψει την κλιμάκωση.

☝🏻Η ευθύνη για αυτό δεν ανήκει μόνο στο θύμα· είναι συλλογική, βαραίνει εξίσου όλους μας.

🆘Αν γνωρίζεις ή υποψιάζεσαι μια τέτοια περίπτωση, μη διστάσεις να επικοινωνήσεις με τη γραμμή SOS 15900 ή με τις δομές της @Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων.

🫸🏻Γιατί η έμφυλη βία είναι επίθεση στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και η εξάλειψή της απαιτεί παιδεία, θεσμική προστασία και ενεργή στάση από όλους μας.

🫶🏻Όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται ασφαλής να μιλήσει, μια ολόκληρη κοινωνία κάνει ένα βήμα μπροστά.

21/11/2025

Το κρυφό κόστος του να είστε «υπερβολικά καλοί» στη δουλειά σας

Σε πολλούς χώρους εργασίας, οι επαγγελματίες που αποδίδουν σταθερά σε υψηλό επίπεδο αναγορεύονται από τους υπόλοιπους σιωπηλά στο άτομο που μπορεί να τα αναλάβει όλα. Η αξιοπιστία τους θεωρείται δεδομένη και, αντί για ουσιαστική αναγνώριση, συχνά καταλήγουν με αυξημένο φόρτο, υψηλότερες προσδοκίες των άλλων από εκείνους και ελάχιστο χώρο για ξεκούραση ή στρατηγική σκέψη.

Η συνεχής λειτουργία στο όριο μπορεί να δημιουργεί μια εικόνα ικανότητας, αλλά επιβαρύνει έντονα την ψυχική ανθεκτικότητα και οδηγεί σε επαγγελματική εξουθένωση. Επιπλέον, οι “εξαιρετικά ικανοί” εργαζόμενοι συχνά φορτίζονται και με ένα επιπλέον βάρος: τον φόβο μήπως «απογοητεύσουν», την αίσθηση ότι πρέπει διαρκώς να αποδεικνύουν την αξία τους, καθώς και την πίεση να ανταποκρίνονται σε αυξανόμενες προσδοκίες. Αυτή η πίεση γίνεται ακόμα πιο έντονη όταν οι εργαζόμενοι αυτοί ανήκουν σε κάποια υποεκπροσωπούμενη ομάδα, πχ γυναίκες σε ανδροκρατούμενο περιβάλλον ή ηλικιακά μεγαλύτεροι σε χώρους που κυριαρχούν οι νεότεροι.

Σε αυτό το πλαίσιο, αποκτά ενδιαφέρον ο λεγόμενος «κανόνας του 85%». Είναι μια αρχή που προέρχεται από την ψυχολογία της απόδοσης και χρησιμοποιείται σε περιβάλλοντα υψηλών απαιτήσεων. Σύμφωνα με αυτήν, οι άνθρωποι αποδίδουν βέλτιστα όταν λειτουργούν περίπου στο 85% της διαθέσιμης ικανότητάς τους. Το υπόλοιπο 15% δεν αποτελεί χαμένη δυναμική, αλλά ένα απαραίτητο ενεργειακό και γνωστικό περιθώριο που επιτρέπει καλύτερη κρίση, δημιουργικότητα, ανθεκτικότητα και επαγγελματική μακροβιότητα.

Με άλλα λόγια, η υψηλή και βιώσιμη απόδοση βασίζεται στη σταθερότητα, όχι στη συνεχή υπερπροσπάθεια.

Έχω καταλήξει σε τρεις πρακτικές που φαίνεται να έχουν ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα σε ένα τέτοιο πλαίσιο:

1. Στοχευμένη τεκμηρίωση επιτευγμάτων
Δημιουργήστε ένα «Achievement Portfolio», καταγράφοντας συστηματικά έργα, αποτελέσματα και δεξιότητες σε πραγματικό χρόνο. Έτσι, αποκτάτε οι ίδιοι μια αντικειμενική αποτίμηση της προσφοράς σας και ενισχύετε την ικανότητά σας να διεκδικήσετε μια δίκαιη αναγνώριση.

2. Ιεράρχηση βάσει αντίκτυπου: εστιάζεσθε σε ό,τι δημιουργεί ουσιαστική αξία και αποφεύγετε καθήκοντα χωρις ουσιαστικό αντίκτυπο που απορροφούν ενέργεια.

3. Οριοθέτηση: αρνείστε ευγενικά ένα αίτημα για έξτρα εργασία, θέτοντας τα όριά σας. Η άρνηση, όταν γίνεται με επαγγελματισμό και σαφήνεια, προστατεύει την ποιότητα της εργασίας και αποτρέπει την υπερφόρτωση, ενώ παράλληλα ενισχύει τη συνεργατικότητα, αναθέτοντας ευκαιρίες και σε άλλους.

Η υπεραπόδοση δεν είναι απόδειξη ανθεκτικότητας ή ικανότητας. Συχνά δείχνει ότι τα όρια έχουν εξαλειφθεί. Η υγιής, στρατηγική απόδοση, το δικό σας βιώσιμο 85%, είναι αυτή που οδηγεί σε μακροπρόθεσμη επιτυχία και πραγματικές ευκαιρίες εξέλιξης.

👉 Πώς διαχειρίζεστε εσείς τη διαρκώς αυξανόμενη πίεση στον χώρο εργασίας;

18/11/2025

Με πολύ μεγάλη χαρά διοργανώνω μια συζήτηση στρογγυλής τράπεζας στο πλαίσιο του 2ου Συνεδρίου για την Ψυχική Υγεια της Γυναίκας, μετά την αποδοχή της πρότασής μου απο την επιστημονική επιτροπή του συνεδρίου.

Στη συζήτηση που θα συντονίσει η έγκριτη δημοσιογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, Lina Giannarou , θα συμμετέχουν οι Katerina Patsogianni , Γενική Γραμματέας Ισοτητας, , εγκληματολόγος, Ι. Αναστασοπούλου, επίκουρος καθηγήτρια της Νομικής Σχολής Αθηνών, που προεδρεύει και του πάνελ, και φυσικά κι εγώ.

Στο πάνελ θα επιχειρήσουμε να καλύψουμε την έμφυλη βία από όλες της τις πλευρές, την ψυχολογική, την εγκληματολογική, την ποινική, αλλά και την εθνική.

Ευχαριστώ θερμά τις συμμετέχουσες για την αποδοχή της πρότασής μου και την για την οργάνωση.

15/11/2025

Στην ημερίδα που διοργάνωσε η δραστήρια φαρμακευτική ITF Hellas είχα τη μεγάλη χαρά να μιλήσω, απευθυνόμενη σε ιατρούς γυναικολόγους και μαίες, σχετικά με θέματα που σχετίζονται με την ψυχική υγεία της εγκύου.

Ο πολύπλοκος, συχνά αθέατος ψυχικός κόσμος της εγκύου περικλείει τις αγωνίες, τις προσδοκίες, τις φαντασιώσεις, αλλά και τις αλλαγές που επηρεάζουν βαθιά το πώς βιώνει τη μητρότητα μια γυναίκα πριν καν γεννηθεί το παιδί.

Από τον φόβο της αποβολής στο πρώτο τρίμηνο, μέχρι τη συναισθηματική σύνδεση με το “φαντασιακό μωρό” αργότερα. Και από την πίεση της κοινωνίας μέχρι το άγχος του τοκετού, η εγκυμοσύνη είναι μια περίοδος με τεράστια ψυχική φόρτιση.

Μίλησα επίσης για το πώς ο γιατρός και η μαία γίνονται συχνά «προβολικές φιγούρες», πρόσωπα δηλαδή στα οποία η έγκυος αποδίδει ασυνείδητες ανάγκες, φόβους και προσδοκίες. Η κατανόηση αυτού του φαινομένου είναι καθοριστική για μια πραγματικά υποστηρικτική σχέση.

Στο δεύτερο μέρος, αναλύσαμε τις πιο συχνές επιλόχειες ψυχικές διαταραχές, από τα baby blues έως την επιλόχειο κατάθλιψη, το άγχος, το OCD και την επιλόχειο ψύχωση, και τονίσαμε τη σημασία της έγκαιρης αναγνώρισης και παραπομπής σε ειδικό.

👉 Αν θα θέλατε να δείτε κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι αναλυμένο σε επόμενο post, γράψτε μου στα σχόλια.

Ευχαριστώ πολύ την εταιρία ITF Hellas για την πρόσκληση, καθώς και όλους τους συμμετέχοντες για το μεγάλο ενδιαφέρον με το οποίο περιέβαλαν τα όσα είχα να τους πω!

[στη δεύτερη φωτογραφία από αριστερά ο μαιευτήρας-γυναικολόγος, καθηγητής ιατρικής στο ΕΚΠΑ, Πάνος Αντζακλής, εγώ, η Χριστίνα Μπαλαμώτη, κλινική διατροφολόγος και η Βιργινία Πολυμνιάδου, marketing executive της ITF.]

13/11/2025

🤗Η Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης είναι εδώ για να μας θυμίζει πόσο καθοριστικός είναι ο τρόπος με τον οποίο στεκόμαστε απέναντι στους ανθρώπους, στον εαυτό μας και στο - έμψυχο ή άψυχο - περιβάλλον γύρω μας.

👭Η καλοσύνη δεν εξαντλείται στην ευγένεια· εκφράζεται μέσα από τη διάθεση να δούμε τον άλλον ως ισότιμο, να αναγνωρίσουμε την προσπάθειά του, να περιορίσουμε την κριτική και να επιλέξουμε τον σεβασμό ακόμη κι όταν διαφωνούμε.

💝Στον σύγχρονο τρόπο ζωής, όπου ο χρόνος είναι ελάχιστος και η πίεση συνεχής, η καλοσύνη λειτουργεί σαν ανάσα. Μπορεί να εκδηλωθεί μέσα από κάτι τόσο απλό όσο το να ακούμε προσεκτικά, να μιλάμε ήρεμα, να προσφέρουμε βοήθεια χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα. Η επίδρασή της είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο συνειδητοποιούμε: μειώνει την ένταση, καλλιεργεί εμπιστοσύνη και ενισχύει το αίσθημα της κοινότητας.

💑Η καλοσύνη προς τους άλλους είναι αλληλένδετη με την καλοσύνη προς τον εαυτό μας.

💟Όταν μάθουμε να φερόμαστε με επιείκεια στις αδυναμίες μας, να αναγνωρίζουμε τα όριά μας και να φροντίζουμε τον εσωτερικό μας διάλογο, τότε μπορούμε να σταθούμε πραγματικά παρόντες και για τους άλλους.

❣Κάθε πράξη καλοσύνης, είτε πρόκειται για μια μόνο λέξη, μια απλή πράξη ή ακόμα και για μια καλή πρόθεση, γίνεται σπόρος για κάτι μεγαλύτερο. Και όσο περισσότερο καλλιεργείται, τόσο περισσότερο αλλάζει τον τρόπο που λειτουργούμε ως κοινωνία.

😍Ας γίνουμε λοιπόν όλοι πρεσβευτές της καλοσύνης, παίρνοντας μέρος σε μια σιωπηλή παγκόσμια συνωμοσία!

08/11/2025

🧸Θυμάμαι τον γιο μου, μικρό ακόμα, να παίζει με έναν φίλο του που είχαμε καλέσει στο σπίτι. Ήθελε να κάνουν ό,τι εκείνος είχε στο μυαλό του και του άρεσε να κάνει, να στήσουν τα τουβλάκια με τον δικό του τρόπο, να αποφασίσει εκείνος τον κανόνα του παιχνιδιού. Κάποια στιγμή ο φίλος του σταμάτησε, απογοητευμένος, και είπε ήσυχα: «Δεν θέλω άλλο».

👶🏻Αν και οι κατοπτρικοί νευρώνες που μας επιτρέπουν να “νιώθουμε” τον άλλον αρχίζουν να ενεργοποιούνται γύρω στα τρία χρόνια και να ωριμάζουν μετά τα τέσσερα ή πέντε, σκέφτηκα ότι αυτή ίσως ήταν μια καλή ευκαιρία να του μιλήσω για κάτι που δεν είναι έμφυτο αλλά μαθαίνεται:
την ενσυναίσθηση.

💞Γιατί όταν ένα παιδί ενθαρρύνεται να σκεφτεί τι νιώθει ο άλλος, χωρίς να ματαιώνεται το δικό του συναίσθημα, εκεί μαθαίνει στην πράξη να συνυπάρχει, να σέβεται, να συνδέεται.

Πολλοί από εμάς τους μεγάλους μεγαλώσαμε χωρίς αυτή την καθοδήγηση, όχι γιατί οι γονείς μας ήταν αδιάφοροι, αλλά γιατί κανείς δεν το είχε δείξει και σε εκείνους. Κι έτσι μάθαμε να μιλάμε χωρίς να ακούμε, να απαιτούμε χωρίς να εξετάζουμε πώς ακούγεται ο λόγος μας στον άλλον, να έχουμε δικαιώματα, αλλά όχι υποχρεώσεις.
Η ενσυναίσθηση όμως μαθαίνεται. Κι αν δεν την μάθαμε μικροί, μπορούμε να τη μάθουμε τώρα που μεγαλώσαμε. Δεν γεννιόμαστε με ενσυναίσθηση. Τη μαθαίνουμε στην πορεία.

🙊Αρχίζει τη στιγμή που, πριν μιλήσουμε, σταματήσουμε για λίγο και αναρωτηθούμε πώς θα νιώσει ο άλλος με αυτό που ετοιμαζόμαστε να εκστομίσουμε. Μια απλή ερώτηση που μπορεί να αλλάξει ριζικά τον τρόπο που σχετιζόμαστε.

04/11/2025

Η　βεντέτα　ως　συλλογική　ψυχοπαθολογία　

🥷🏻Η 𝛽𝜀𝜈𝜏έ𝜏𝛼 (vendetta) ή ο ό𝜌𝜅𝜊𝜍 𝛼ί𝜇𝛼𝜏𝜊𝜍 είναι από ψυχολογική πλευρά, ένα 𝛅𝛊𝛂𝛄𝛆𝛎𝛆𝛂𝛋ό 𝛕𝛒𝛂ύ𝛍𝛂 (δες και προηγούμενη ανάρτησή μου για αυτό) που κληροδοτείται όχι μόνο μέσα από αφηγήσεις, αλλά μέσα από την ίδια την 𝛙𝛖𝛘𝛊𝛋ή 𝛅𝛐𝛍ή 𝛕𝛈𝛓 𝛐𝛊𝛋𝛐𝛄έ𝛎𝛆𝛊𝛂𝛓.

🩸Το «οφειλόμενο αίμα» δεν είναι απλώς μια υποχρέωση που πέφτει στους ώμους του υποκειμένου. Είναι επίσης το 𝛔ύ𝛍𝛑𝛕𝛚𝛍𝛂 𝛍𝛊𝛂𝛓 𝛐𝛊𝛋𝛐𝛄𝛆𝛎𝛆𝛊𝛂𝛋ή𝛓 𝛙𝛖𝛘ή𝛓 που δεν έχει μπορέσει να επεξεργαστεί παλαιότερα τραύματα, που έφεραν πόνο, απώλεια ή ταπείνωση.

🩹Το τραύμα έχει μείνει ένα ξένο σώμα στην ψυχική ζωή της οικογένειας. Δεν υπάρχει μία αφήγηση που να μπορεί να το συμπεριλαμβάνει χωρίς να συντρίβει ψυχικά τα μέλη της. Μεταδίδεται από γενιά σε γενιά χωρίς να έχει μεταβολιστεί.

🤕Οι άνθρωποι που γεννιούνται μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν έχουν τη δυνατότητα να βιώσουν τον εαυτό τους ως 𝛂𝛖𝛕ό𝛎𝛐𝛍𝛂 𝛖𝛑𝛐𝛋𝛆ί𝛍𝛆𝛎𝛂. Το Εμείς της οικογένειας είναι δυνατότερο από το Εγώ. Αυτό το Εμείς είναι που καθορίζει και την ατομική συνείδηση. Το άτομο κληρονομεί αυτή την ηθική των προγόνων, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να την απορρίψει.

💔Εάν αμφισβητήσουν το χρέος τους και τολμήσουν να ζήσουν ελεύθερα βιώνουν έντονη εσωτερική σύγκρουση επειδή “προδίδουν” την οικογένεια, που γεννά άγχος, ενοχή, κατάθλιψη, ψυχοσωματικά. Να αρνηθεί κανείς τον όρκο αίματος σημαίνει να πεθάνει ως μέλος της οικογένειας. Είναι ένας 𝛔𝛖𝛍𝛃𝛐𝛌𝛊𝛋ό𝛓 𝛋𝛐𝛊𝛎𝛚𝛎𝛊𝛋ό𝛓 𝛋𝛂𝛊 𝛙𝛖𝛘𝛊𝛋ό𝛓 𝛉ά𝛎𝛂𝛕𝛐𝛓, που σε μικρές κοινωνίες όπως αυτές της Κρήτης μπορεί να σημαίνει και πραγματική απειλή και απομόνωση.

⚔️Ο μόνος δρόμος λοιπόν, πάρα την απειλή της δικαιοσύνης, παρά τον κίνδυνο του προσωπικού θανάτου, είναι για το άτομο-κληρονόμο της βεντέτας, να 𝛕𝛂𝛖𝛕𝛊𝛔𝛕𝛆ί 𝛍𝛆 𝛕𝛐𝛎 𝛉ύ𝛕𝛈. Το παιδί ταυτίζεται με τη φιγούρα του πατέρα ή του παππού που «πρέπει να πάρει το αίμα πίσω». Η επιθετικότητα, αντί να στραφεί προς τα μέσα ως ενοχή ή θλίψη, 𝛑𝛒𝛐𝛃ά𝛌𝛌𝛆𝛕𝛂𝛊 𝛑𝛒𝛐𝛓 𝛕𝛂 έ𝛏𝛚 ως πράξη τιμωρίας.

⭕Το άτομο απαλλάσσεται προσωρινά από την εσωτερική του ένταση, χωρίς όμως να λυτρώνεται πραγματικά. Ο κύκλος συνεχίζεται. Η πράξη δεν λύνει το τραύμα - το ανακυκλώνει.

🫸🏻𝚮 𝛌ύ𝛔𝛈 𝛋𝛂𝛊 𝛈 έ𝛏𝛐𝛅𝛐𝛓

❤️‍🩹Υπάρχουν ωστόσο περιπτώσεις ανθρώπων που έ𝛔𝛑𝛂𝛔𝛂𝛎 𝛕𝛐𝛎 𝛋ύ𝛋𝛌𝛐, που κατανόησαν ότι το αίμα δεν εξαγνίζεται με αίμα, που μετέτρεψαν το τραύμα σε αφήγηση — σε 𝜆ό𝛾𝜊 𝜎𝜐𝜇𝜑𝜄𝜆ί𝜔𝜎𝜂𝜍. Αυτό όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο χωρίς ένα 𝜏𝜌ί𝜏𝜊 𝜋𝜆𝛼ί𝜎𝜄𝜊 - π.χ. ψυχοθεραπεία, εκπαίδευση, επαφή με άλλους πολιτισμούς.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι σούπερ-ήρωες της οικογένειάς τους, ακόμα και αν ζήσουν ως μαύρα πρόβατα. Είναι αυτοί που θα κόψουν την αλυσίδα, που δεν θα μεταφέρουν το βάρος στα παιδιά τους. Είναι 𝛗𝛐𝛒𝛆ί𝛓 𝛕𝛈𝛓 𝛙𝛖𝛘𝛊𝛋ή𝛓 𝛆𝛏έ𝛌𝛊𝛏𝛈𝛓. Εκείνοι που μπορούν να προσφέρουν μια νέα αφήγηση: τη 𝜎𝜐𝛾𝛾𝜈ώ𝜇𝜂 𝜔𝜍 𝜋𝜌ά𝜉𝜂 𝛾𝜀𝜈𝜈𝛼𝜄ό𝜏𝜂𝜏𝛼𝜍.

03/11/2025

🥷🏻⚡Υπάρχουν ζευγάρια που δεν καβγαδίζουν;

Νομίζω πως όχι.

❤️‍🩹Όμως, υπάρχει ο «υγιής» καβγάς και ο άλλος, ο εξουθενωτικός, όταν ακόμα και κάτι ασήμαντο («ξέχασα να πάρω γάλα για το παιδί») κορυφώνεται σε έναν μεγαλειώδη τσακωμό με αλληλοκατηγορίες, φωνές και αίσθημα περιφρόνησης.

💔Αν ως ζευγάρι βιώνετε επαναλαμβανόμενους καβγάδες, ίσως κάτι πιο βαθύ να κρύβεται από κάτω: ένα αίσθημα ότι δεν μας ακούν, ότι δεν μας καταλαβαίνουν, ότι δεν είμαστε πια σημαντικοί για τον άλλον.

🆘Και όταν αυτό το συναίσθημα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, τόσο το σώμα όσο και το μυαλό γυρίζουν τον διακόπτη και μπαίνουν σε κατάσταση ετοιμότητας, όπου κάθε κουβέντα του άλλου εκλαμβάνεται από εμάς ως “σήμα κινδύνου”, κάθε πρόταση μοιάζει με επίθεση. Κι έτσι, πριν καλά-καλά αρχίσει μια συζήτηση, έχουμε ήδη πάρει θέση άμυνας.

⭕Εκεί γεννιέται ο φαύλος κύκλος της σύγκρουσης: ο ένας προσπαθεί να ακουστεί πιο δυνατά γιατί νομίζει ότι δεν ακούγεται, ο άλλος αμύνεται ακόμα πιο έντονα - και κάπου εκεί χάνεται η μπάλα.

💝Είναι ένας φαύλος κύκλος που μπορεί όμως να σπάσει. Δεν θα σταματήσουμε να διαφωνούμε, οι διαφωνίες είναι φυσιολογικές. Αλλά θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τον άλλον. Να θυμόμαστε ότι πίσω από κάθε καβγά, συνήθως υπάρχει μια επιθυμία για σύνδεση που δεν βρήκε χώρο να εκφραστεί.

ℹ️Πρακτικά τι μπορούμε να κάνουμε;
Αντί να απαντήσουμε αμέσως, ας κάνουμε μια μικρή παύση. Αυτή η παύση είναι μια γέφυρα μεταξύ των δυο μας. Μας επιτρέπει να ακούσουμε, όχι μόνο τα λόγια, αλλά και το συναίσθημα πίσω από τις λέξεις και ίσως έτσι μπορέσουμε να ξανασυνδεθούμε εκείνη τη στιγμή.

👉 Εσείς; Σας έχει τύχει να τσακωθείτε για κάτι μικρό και μετά να συνειδητοποιήσετε ότι δεν ήταν αυτό το πραγματικό θέμα;

30/10/2025

«Ε, είσαι βλάκας».
«Μια αποτυχημένη είσαι».
«Είσαι χοντρή και άσχημη».
«Τίποτα δεν καταφέρνεις να ολοκληρώσεις».
Τι είναι αυτή η φωνή που όλοι λίγο-πολύ κουβαλάμε μέσα μας και που υπάρχουν φορές που μας καταρρακώνει;

Είναι ο εσωτερικός μας κριτής, μια φωνή που κάπως κάποτε σχηματίστηκε μέσα μας. Μπορεί να τη μάθαμε ακούγοντας τον ένα μας γονιό να τα λέει στον άλλον. Ή τον δάσκαλο που μας ντρόπιαζε όταν κάτι κάναμε λάθος. Ή τα άλλα παιδιά στο σχολείο που μας κορόιδευαν που δεν ξέραμε καλό ποδόσφαιρο. Ή μπορεί να τη δημιουργήσαμε μόνοι μας από πράγματα που δεν ειπώθηκαν αλλά υπονοήθηκαν σαφώς.
Ο εσωτερικός μας κριτής δεν είναι “ο κακός” της υπόθεσης. Είναι απλώς ένα κομμάτι μας που έμαθε να μας προστατεύει με λάθος τρόπο. Ίσως κάποτε να μας βοήθησε να επιβιώσουμε, σήμερα όμως μας κρατά εγκλωβισμένους. Κι όσο περισσότερο τον πολεμάμε, τόσο πιο δυνατός γίνεται.
Δεν χρειάζεται να τον φιμώσεις, λοιπόν.
Δεν χρειάζεται να τον αγνοήσεις. Ή να τον ελέγξεις. Ή να προσπαθήσεις να τον διώξεις.
Χρειάζεται απλά να τον δαμάσεις. Να τον αγκαλιάσεις με αγάπη και να του πεις: «Δεν είσαι παρά ένα κομμάτι μου που αναπτύχθηκε για να με προστατέψει και να με βοηθήσει να επιβιώσω. Αλλά τώρα ο τρόπος σου με κρατάει πίσω αντί να με βοηθάει να αναπτυχθώ».
Δημιούργησε μια σχέση με αυτό το εσωτερικό παιδί μέσα σου, λοιπόν. Και βοήθησέ το να χάσει λίγο από το δυνατό του κεντρί.
👉 Εσάς, τι σας λέει ο δικός σας εσωτερικός κριτής; Και πώς τον ακούτε;

24/10/2025

🤕Το διαγενεακό τραύμα είναι ο ψυχικός πόνος που δεν θεραπεύτηκε ποτέ και περνά, ασυνείδητα, από γενιά σε γενιά.

🙊🙈🙉 Γιατί δεν κληρονομούμε μόνο γονίδια, χαρακτηριστικά ή οικογενειακές συνήθειες. Κληρονομούμε και τρόπους αντίδρασης, φόβους, ντροπές, σιωπές. Όσα δεν ειπώθηκαν, όσα θάφτηκαν, όσα δεν είχαν χώρο να εκφραστούν, συνεχίζουν να επηρεάζουν τη συμπεριφορά, τις σχέσεις και τις επιλογές μας, ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε την προέλευσή τους.

🌊🛥Όταν όμως, με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας, επιλέγουμε να σταθούμε κατάπλωρα στην τρικυμία του οικογενειακού τραύματος, αλλάζουμε το ρου. Δεν θεραπεύουμε μόνο τον εαυτό μας, αλλάζουμε τη γραμμή ολόκληρης της οικογένειας.

Οι φόβοι και οι ενοχές των προηγούμενων γενεών παύουν να μας καθορίζουν, όταν τους κοιτάξουμε με επίγνωση και επιλέξουμε έτσι να μην τους περάσουμε στους παρακάτω.

Να κοιτάζεις κατάπλωρα την τρικυμία και να γνωρίζεις πως, αυτή τη φορά, δεν θα σε καταπιεί.

21/10/2025

Οι σχέσεις μεταξύ αδελφών είναι συχνά οι πιο μακροχρόνιες στη ζωή μας.
Προϋπάρχουν των περισσότερων φιλικών ή ερωτικών σχέσεων και, συχνά, τις ξεπερνούν σε διάρκεια. Μέσα από αυτές μαθαίνουμε από νωρίς πώς να συνυπάρχουμε, να μοιραζόμαστε, να συγκρουόμαστε και να επανασυνδεόμαστε.

🔲Τα αδέρφια είναι οι πρώτοι μας καθρέφτες, είναι εκείνοι που μας δείχνουν ποιοι είμαστε μέσα στη σχέση.

💞Οι θετικές σχέσεις μεταξύ αδελφών ενισχύουν την κοινωνική επάρκεια, τη συναισθηματική νοημοσύνη, την ικανότητα διαχείρισης συγκρούσεων και ακόμη και την ψυχική ανθεκτικότητα.

🥊Αντίθετα, η έντονη αντιπαλότητα ή η διαρκής σύγκριση μπορεί να αφήσει βαθιά αποτυπώματα στην αυτοεκτίμηση και στη μετέπειτα ικανότητα σύνδεσης.

👪Οι γονείς παίζουν καθοριστικό ρόλο στο πώς θα διαμορφωθεί αυτή η σχέση. Η αποφυγή συγκρίσεων, η αναγνώριση της μοναδικότητας κάθε παιδιού και η ενίσχυση της συνεργασίας αντί του ανταγωνισμού, δημιουργούν χώρο για εμπιστοσύνη και οικειότητα.

Ως ενήλικες, συχνά κουβαλάμε ακόμη εκείνες τις πρώτες εμπειρίες: το παιδί που ένιωσε παραγκωνισμένο ή εκείνο που ανέλαβε υπερβολικές ευθύνες.

Η θεραπεία μπορεί να γίνει ένας τόπος όπου αυτές οι παιδικές δυναμικές αναγνωρίζονται, επουλώνονται και μεταμορφώνονται.

Address

Kifisiá
14562

Website

facebook.com

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Ειρήνη Γεωργίου, Ψυχολόγος posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Practice

Send a message to Ειρήνη Γεωργίου, Ψυχολόγος:

Shortcuts

Want your practice to be the top-listed Clinic in Kifisiá?

Βιογραφικό

Η Ειρήνη Γεωργίου είναι ψυχοθεραπεύτρια. Σπούδασε φιλοσοφία, παιδαγωγική και ψυχολογία στα πανεπιστήμια της Αθήνας (ΕΚΠΑ) και του Παρισιού (Paris XII- Val de Marne) και πήρε το μεταπτυχιακό της δίπλωμα από το ΑΠΘ στη συστηματική φιλοσοφία. Μετεκπαιδεύτηκε στην Κλινική Ψυχοπαθολογία στο Αιγινήτιειο Νοσοκομείο, και στην ψυχοθεραπεία Gestalt από το Gestalt Foundation. Έχει εκπαιδευτεί επίσης στην διαχείριση άγχους από το British Stress Consultancy, και στις διατροφικές διαταραχές από το Ελληνικό Κέντρο Διατροφικών Διαταραχών.

Εργάστηκε στην τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης Μαζί για το Παιδί, και ήταν από τα πρώτα μέλη που στελέχωσαν τη γραμμή. Έχει συνεργαστεί στη συγγραφή του βιβλίου “Διαχείριση προβλημάτων στο Νηπιαγωγείο για την ομαλή μετάβαση στο Δημοτικό” που εκδόθηκε υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας. Έχει αρθογραφήσει στο περιοδικό Psychologies, και σε πολλά έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.

Συντονίζει συχνά βιωματικές ομάδες (διαχείρiση άγχους, ομάδα γονέων, ομάδα ενδυνάμωσης εφήβων, ορίων, θεραπείας μέσω τέχνης) στο Ίδρυμα Θεοχαράκη καθώς και τη βιωματική ομάδα “τι συμβαίνει με τις σχέσεις”, και ψυχοθεραπευτικές ομάδες, στο προσωπικό της γραφείο στην Κηφισιά.