11/11/2025
✅Υπάρχουν άνθρωποι που στις παρέες γελούν δυνατά, συμμετέχουν, δίνουν ενέργεια και φως στους άλλους. Φαίνονται “μια χαρά”. Κι όμως, αυτή η εικόνα συχνά είναι μόνο η επιφάνεια. Γιατί όταν γυρίσουν σπίτι και κλείσει η πόρτα πίσω τους, το σώμα και το μυαλό τους λυγίζουν από ένα βάρος που κουβαλούν αθόρυβα εδώ και καιρό.
✅Αυτό που κάποιοι βλέπουν ως αδυναμία, είναι στην πραγματικότητα η φυσική κόπωση από την υπερπροσπάθεια👉να φαίνονται λειτουργικοί, να συνεχίζουν να είναι εκεί για όλους, να χαμογελούν ακόμη κι όταν μέσα τους παλεύουν να κρατηθούν όρθιοι. Το «καλά είμαι» που λένε, μπορεί να μην σημαίνει ότι είναι καλά μπορεί να είναι απλώς η δύναμη που κατάφεραν να συγκεντρώσουν για να τελειώσει η μέρα χωρίς να χρειαστεί να εξηγήσουν τίποτα.
🧠Η χαμογελαστή κατάθλιψη δεν αφήνει ίχνη εύκολα. Δεν συνοδεύεται πάντα από δάκρυα, από απομόνωση ή από εμφανείς αλλαγές διάθεσης. Αντίθετα, συχνά κρύβεται πίσω από ανθρώπους που φαίνονται συνεπείς, κοινωνικοί, παραγωγικοί. Πίσω από ανθρώπους που δεν θέλουν να γίνουν “βάρος”, που φοβούνται μήπως αν δείξουν την αλήθεια τους χάσουν την αποδοχή ή τη σταθερότητα που με τόσο κόπο διατηρούν.
🧠Όταν όλα ησυχάζουν όταν τα φώτα σβήνουν, όταν το χαμόγελο δεν χρειάζεται πια να σταθεί στη θέση του τότε ακούγεται μια βαριά εσωτερική σιωπή. Μια σιωπή που δεν την αντιλαμβάνονται οι άλλοι, αλλά για το άτομο είναι πανίσχυρη και εξαντλητική. Είναι η σιωπή της χαμογελαστής κατάθλιψης👉μιας κατάστασης που ζει ανάμεσα στην ανάγκη να λειτουργεί και στην ανάγκη να καταρρεύσει.
👉Κι όμως, αυτή η σιωπή αξίζει να ακουστεί. Γιατί πίσω από αυτή την αόρατη μάχη υπάρχει ένας άνθρωπος που χρειάζεται κατανόηση, χώρο και ασφάλεια. Ένας άνθρωπος που δεν είναι αδύναμος είναι εξαντλημένος. Και όσο περισσότερο μιλάμε γι’ αυτή τη μορφή κατάθλιψης, τόσο πιο πολλοί θα βρουν το θάρρος να τη μοιραστούν πριν γίνει ακόμη πιο βαριά.
