20/08/2021
6.30 π.μ. Σειρηνες ουρλιαζουν και ματαιωνουν την επιθυμια σου για ενα ποτηρι νερο. Το λαρυγγι σου πιο στεγνο κι απο πηγαδι στειρωμενο.
Το προσωπο σου ζητα απεγνωσμενα δυο σταλες νερο, μια για καθε ματι, να τα κρατησει ανοιχτα. Ερχεται τροχαιο.
Οι διασωστες φερνουν το φορειο. Δεν μπορεις να διακρινεις αν ειναι αντρας ή γυναικα. Μονο αιμα. Πολυ αιμα.
Εξ αντανακλασεως, κανεις τις πρωτες ενεργειες ρουτινας. Βρισκεις φλεβα, ζωτικα σημεια, καρδιογραφημα. Η πιεση που νιωθεις στο στομαχι αβασταχτη. Πανω απο το ματωμενο κορμι που δειχνει να ειναι αψυχο, ολοι. Τρεις γιατροι, μια συναδελφος κι εσυ.
6.40. Διασωληνωση. Γινεστε ολοι μια αρμαδα. Πρεπει να σωθει. Ειναι νεα. 30 χρονων. Νυφη. Εγκυος.
Δεν υπαρχει χρονος για σκεψη. Ολα γινονται μηχανικα. Οι οδηγιες και οι συνεννοησεις γινονται με τα ματια.
6.55. Σχολας.
Σχολας;
Ουτε εχεις κοιταξει το ρολοϊ. Το μονο που κοιτας ειναι να μη σε παρουν τα δακρυα και σου απαγορεψουν να βοηθησεις.
ΖΗΣΕ ΡΕ. ΖΗΣΕ.
Ηρθε η πρωινη βαρδια. Ολοι ενα κουβαρι. Στρατιωτες υγειας σε εναν ανισο πολεμο. Ο ιδρωτας σου εχει μουσκεψει το μετωπο σου. Σταζεις ολοκληρος. Αλμυρη γευση στο στομα. Ειναι ο ιδρωτας; Ειναι δακρυα; Δεν θυμασαι. Δεν εχει σημασια.
Το παιδι. Να σωθει το παιδι. Πονας στο στομαχι. Η καρδια σου συρρικνωθηκε επικινδυνα. Σε σφιγγει πολυ. Πονας. Για ολα. Για τη νυφη. Για το μωρο. Για το θανατο που ειναι εκει στη γωνια και γελα ειρωνικα.
Το ματωμενο νυφικο και οι γοβες στο πατωμα ειναι το μονο που θυμιζει τι εχει προηγηθει.
10.00 π.μ. Μετα απο τρεις ωρες, αμετρητες μεταγγισεις, ιατρικες και νοσηλευτικες πραξεις, προσευχες κρυφες και φανερες, φαινεται φως.
Κοιτας στη γωνια. Ο θανατος δεν ειναι εκει.
Θα σωθουν και οι δυο!
Απ' εξω, ο γαμπρος και οι γονεις και των δυο.
Η μητερα της νυφης τρεχει και σε αρπαζει απο τη μπλουζα.
-Τι εγινε παιδι μου; Μαλλον αυτο πρεπει να σε ρωτησε, γιατι ειτε απο το κλαμα της, ειτε απο τη συγχιση σου, δεν καταλαβαινεις και πολλα.
-Ολα θα πανε κατ' ευχην. Η κορη σας και το μωρο ειναι καλα.
Η μητερα λιποθυμα. Ο πατερας σε πλησιαζει και προσπαθει να μαθει λεπτομερειες.
Ο γαμπρος, σε παιρνει στην ακρη. Δεν ξερει τι να πει. Απλα σε αγκαλιαζει σφιχτα. Εισαι ο ηρωας τους. Εσυ και οσοι ηταν εκει εκεινες τις στιγμες. Απλα, ετυχε να βγεις πρωτος εξω.
-Τί να κανω για να σε ευχαριστησω φιλε μου; Ρωταει.
-Θες να κανεις κατι οπωσδηποτε; Να με καλεσεις στα βαφτισια της κορης σου. Αυτο θελω.
Κλαιει και γνεφει καταφατικα με σουφρωμενα χειλη.
Φευγεις. Εκανες αυτο που επρεπε. Αυτο για το οποιο ησουν εκει χτες βραδυ.
Να δινεις βοηθεια σε οποιον τη χρειαζεται και να προσπαθεις να σωσεις αθωες ψυχες. Γιατι ο θανατος ειναι παντα εκει. Και σε ελεγχει.
Κι εσυ πρεπει να περασεις ολους τους ελεγχους με επιτυχια.
Στους ελεγχους που απετυχες, ενας κομπος καθε φορα στο λαιμο, σου θυμιζει και μια απωλεια.
Ετσι κι αλλιως, δεν εισαι μηχανη.
Αισθανεσαι.
Μακαρι να ησουν μηχανη.
Ή οχι;
