08/11/2025
Κάθε απώλεια δημιουργεί πόνο... μπορεί και βαθύ πόνο.
Και ο πόνος δείχνει ότι επικοινωνούμε με τα συναισθήματά μας... Και αυτό είναι ψυχική υγεία.
Και αν εκφράσουμε τον πόνο... φανερώνουμε κοινωνική υγεία.
Ο υπερπροστατευτικός δυτικός πολιτισμός μας κρατά όσο μπορεί μακριά από τα συνταρακτικά γεγονότα του πλανήτη ή προσπαθεί να μας κρατά...
Κι όμως, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε εντελώς από το να ζήσουμε την αγωνία και τις καταστροφικές συνέπειες πολέμων, αναταράξεων, λιμών, σεισμών...
Από αυτή την πλευρά, σαν να μην έχουν αλλάξει οι αντιδράσεις μας από αυτές των κοινωνιών παλαιότερων εποχών και αγύμναστοι στον πόνο, νιώθουμε φόβο και συμπεριφερόμαστε ανάλογα.
Και όπως κάθε σύμπτωμα στις πολιτισμένες κοινωνίες, έτσι και ο πανικός και τα ψυχοσωματικά που προέρχονται από τον φόβο και τον πόνο θεωρείται ιατρικής και όχι κοινωνικής ευθύνης.
Προτιμότερο λοιπόν ως λύση η σκέψη για άμεση βοήθεια και γρήγορη ανακούφιση...
Δυστυχώς κανένα τραύμα δεν επουλώνεται άμεσα κι ούτε οι συνέπειές του εκδηλώνονται την ίδια στιγμή.
Και οι θεραπείες, κοινωνικές και ψυχολογικές του φόβου και της αποδοχής κάθε είδους απώλειας απαιτούν διάρκεια, κόπο και δεν είναι εύκολα εξαγοράσιμες.
Και το πιο σημαντικό από όλα είναι όταν βλέπουμε μετά τα άμεσα θύματα μιας ατομικής ή συλλογικής καταστροφής, την ύπαρξη των "αλυσιδωτών θυμάτων", τα οποία πονούν βαθιά κι αυτά...