07/11/2025
Μερικές φορές, η ψυχή θυμάται μέσα από το σώμα.
Μια γυναίκα κάθεται στην καρέκλα του κομμωτηρίου για να βάψει τα μαλλιά της.
Όμως η απλή αυτή πράξη την ταράζει. Η ακινησία, το άγγιγμα, η απόσταση
η αναμονή μοιάζει ατελείωτη.
Το σώμα της ιδρώνει, η καρδιά χτυπά δυνατά, τα χέρια τρέμουν.
Κι αν ο κομμωτής είναι άντρας «Χριστέ μου», λέει το άγχος φτάνει ως πανικός.
Το σώμα θυμάται. Θυμάται τότε που, για να γλιτώσει, έπρεπε να μένει ακίνητη.
Να μην εκφράζει τίποτα, να μη φωνάζει, να μην κοιτάζει.
«Αν θέλεις να είσαι κοντά μου, να κάθεσαι ήσυχη» αυτός ήταν ο νόμος του πατέρα.
Και το παιδί υπάκουε. Μάθαινε να σβήνει την κίνηση, τη φωνή, την ανάσα.
Τώρα, χρόνια μετά, κάθεται πάλι ακίνητη.
Μόνο που αυτή τη φορά, κανείς δεν την τιμωρεί.
Το άγγιγμα δεν είναι απειλή, είναι φροντίδα.
Η σιωπή δεν είναι επιβολή, είναι χρόνος για να μείνει με τον εαυτό της.
Ίσως να μην το καταλαβαίνει ακόμα λογικά ,
αλλά το σώμα της έχει αρχίσει να το καταλαβαίνει πρώτο.
Φεύγει χαρούμενη. Δεν ξέρει ακριβώς γιατί.
Ίσως επειδή, χωρίς να το συνειδητοποιεί, έκανε κάτι που παλιά ήταν αδύνατο.
Έμεινε παρούσα, χωρίς να κινδυνεύει.
Και καμιά φορά, αυτό αρκεί.
Η θεραπεία δεν είναι πάντα στο λόγο. Είναι στις στιγμές που το σώμα ψιθυρίζει:
«Αυτή τη φορά, είμαι ασφαλής.»
ΥΓ: Και εγώ έμεινα σιωπηλός άναψα τσιγάρο!