Ευρωπαϊκό Οικοτροφείο

28/10/2025

Η ήρεμη δύναμη του σκύλου θεραπείας

Ήταν Κυριακή και η αίθουσα του γηροκομείου είχε πλημμυρίσει από χαρά και αναμονή. Οι άνθρωποι περίμεναν «τα ζωάκια». Δεν ήξεραν τι θα δουν. Οι σκύλοι, με την αθώα τους παρουσία, μπήκαν στο χώρο, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα γαλήνης και χαράς – μια ατμόσφαιρα που φαινόταν να αψηφάται από έναν μόνο άνθρωπο.

Ο κύριος Δημοσθένης καθόταν στο αναπηρικό του καροτσάκι, απομονωμένος όχι από την απόσταση, αλλά από τη ρητή του δήλωση. Μόλις τον πλησίασα με τον σκύλο, η φωνή του, αν και ήρεμη, ήταν αμετάκλητη.

"Δε τα συμπαθώ τα ζώα," είπε, το βλέμμα του καρφωμένο στο κενό.
"Φυσικά, κύριε Δημοσθένη. Σας κατανοώ απόλυτα," απάντησα, προσπαθώντας να τον καθησυχάσω. "Θα φροντίσω να μη σας πλησιάσει. Δε χρειάζεται να τον ακουμπήσετε, ούτε θα καθίσει δίπλα σας».

Εκείνος αναστέναξε ελαφρά. "Δε τα πείραξα ποτέ," εξήγησε, με μια νότα υπερηφάνειας στη φωνή του, "αλλά δε τα θέλω δίπλα μου. Τίποτα παραπάνω."

"Είναι απολύτως σεβαστό. Μην ανησυχείτε, θα μπορούσα να καθίσω εγώ εδώ δίπλα σας?" είπα.

Σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας, ο σκύλος, ο οποίος διαισθανόταν την απόσταση, είχε σταθεί λίγα βήματα μακριά από το καροτσάκι. Δεν έκανε καμία προσπάθεια να τον πλησιάσει, ούτε καν να τον κοιτάξει. Ήταν μια σιωπηλή, ακίνητη παρουσία, σαν να περίμενε υπομονετικά πίσω από μια αόρατη γραμμή.

Μετά από λίγο, απομακρύνθηκα. Μια κυρία στην άλλη άκρη του δωματίου ήθελε πολύ να χαιδέψει τον σκύλο, και έτσι πήγα εκεί. Από μακριά, μπορούσα να τον δω που κοιτούσε όχι με δυσαρέσκεια, αλλά με μια ήσυχη, επίμονη περιέργεια. Παρακολουθούσε τη σκηνή, την αλληλεπίδραση, τη σιωπηλή ανταλλαγή στοργής.

Άφησα να περάσει αρκετός χρόνος, δίνοντας του χώρο και χρόνο να παρατηρήσει ανενόχλητος. Όταν ξαναπήγα κοντά του, πλησιάσαμε αργά, διατηρώντας την ίδια απόσταση. Ο σκύλος στάθηκε ξανά ακίνητος.
Εκείνη τη στιγμή συνέβη κάτι απροσδόκητο. Ο κύριος Δημοσθένης έβαλε το χέρι του στον αέρα, με εμφανή δυσκολία. Ήταν μια αργή, επίπονη κίνηση, αλλά αποφασιστική. Το χέρι του βρήκε το κεφάλι του σκύλου. Το άγγιγμα ήταν ελαφρύ, σχεδόν διστακτικό.

Και ενώ το χέρι του ακουμπούσε το ζεστό, μαλακό τρίχωμα, άρχισε να μου λέει πάλι τα ίδια: "Δε τα θέλω κοντά μου, δε τα έχω πειράξει ποτέ, αλλά δε θέλω να έχω την ευθύνη τους, να βγαίνω βόλτες..." και τον χάιδευε.

Η δήλωσή του ήταν η ίδια, αλλά η πράξη του ήταν διαφορετική. Το χέρι του συνέχιζε να ακουμπά το κεφάλι του σκύλου, μια σιωπηλή αντίφαση στην προφορική του άρνηση. Ήταν σαν να είχε υψώσει έναν τοίχο με τα λόγια του, αλλά την ίδια στιγμή, είχε ανοίξει μια μικρή πόρτα με την πράξη του. Δεν ήταν μια δήλωση αγάπης, αλλά μια στιγμή ειλικρινούς επαφής. Ίσως η απόρριψη δεν αφορούσε το ζώο, αλλά την ευθύνη, τον φόβο του δεσμού, ή απλά μια παλιά ριζωμένη συνήθεια.

Εκείνη τη στιγμή, η θεραπεία δεν ήταν η αναμενόμενη χαρά. Ήταν μία γέφυρα που μόλις είχε στηθεί ανάμεσα σε μια καρδιά που ειχε άρνηση να δεχτεί και σε μια ψυχή που απλά στεκόταν, περιμένοντας.

25/10/2025

Η Λόνι και οι εφιάλτες του στιφάδου

Η θεραπεύτρια, μια γυναίκα γεμάτη αισιοδοξία και πίστη στη δύναμη της αγάπης, ετοίμαζε την πιο πρόσφατη συνεδρία Pet Therapy. Στα χέρια της κρατούσε τη Λόνι, ένα χνουδωτό, μαύρο νεαρό κουνέλι, που είχε βρει μωρό στον δρόμο και το είχε σώσει.

Η Λόνι ήταν πλέον το αστέρι του προγράμματός της. Στόχος, το Ευρωπαϊκό Οικοτροφείο, του οποίου οι φιλοξενούμενοι μέχρι τώρα είχαν δει γάτες, μωρά γατάκια, σκύλους και πουλιά.

"Κυρίες και κύριοι," ανακοίνωσε η θεραπεύτρια ενθουσιασμένη, "σας παρουσιάζω τη Λόνι. Όταν ήταν μωρό τη βρήκα στο δρόμο και τώρα είναι εδώ για να σας προσφέρει χαρά και ηρεμία."

Οι ηλικιωμένοι, μια συλλογή από σοφά, αλλά κυρίως πεινασμένα βλέμματα, κοιτούσαν τη Λόνι. Στην αρχή, όλα πήγαιναν καλά. Η κυρία Σοφία χάιδεψε τη Λόνι. Ο κύριος Γιώργος χαμογέλασε πονηρά και έσπασε τη σιωπή.

"Κοίτα να δεις," είπε, σκουπίζοντας το στόμα του με το μανίκι του ρόμπας του, "Πόσο κρέας έχει πάνω της! Θυμάμαι η μάνα μου έφτιαχνε το καλύτερο στιφάδο με κουνέλι..."

Η θεραπεύτρια πάγωσε. "Κύριε Γιώργο, το κουνελάκι αυτό είναι εδώ για να το χαϊδέψετε, όχι για δείπνο! Δείτε εδώ τι μαλακά αυτάκια έχει"

Δυστυχώς το κακό είχε γίνει. Ο σπόρος της γαστρονομικής φαντασίωσης είχε φυτευτεί.

Η κυρία Ελένη, η οποία μόλις πριν ένα λεπτό χαμογελούσε γλυκά, έγειρε προς την διπλανή της και ψιθύρισε αρκετά δυνατά ώστε να ακουστεί σε όλο το δωμάτιο: "Ξέρεις τι; Μια κουταλιά της σούπας ξύδι για να σπάσει η μυρωδιά. Και πολλά κρεμμύδια, τουλάχιστον ένα κιλό."

Ο κύριος Γιώργος, χτύπησε το μπαστούνι του στο πάτωμα. "Λάθος! Το μυστικό είναι το μπαχάρι! Πολλά μπαχάρια, και λίγο κόκκινο κρασί, για το χρώμα! Σιγοβράζεις για τρεις ώρες! Τρεις!
Δεν μπορείς να το βιάσεις το στιφάδο!"

"Και μην ξεχάσετε τη δάφνη!" φώναξε η κυρία Σοφία, με μια λάμψη στα μάτια της που δεν ήταν αγάπη για τα ζώα, αλλά λαχτάρα για γεύση. "Πρέπει να είναι σωστή η σάλτσα!"

Η θεραπεύτρια, τρομοκρατημένη, έσφιξε τη Λόνι στην αγκαλιά της. Η Λόνι κοιτούσε με απορία αλλά δεν την ενοχλούσε κάτι γιατί ένιωθε ασφάλεια.

"Παρακαλώ, σταματήστε! Η Λόνι είναι φιλαράκι μας! Δεν θα τη φάτε!" φώναξε η θεραπεύτρια.

Ο κύριος Μηνάς αναστέναξε, σαν να μιλούσε σε ένα ανυπάκουο παιδί. "Κοριτσάκι μου, φίλη, αλλά φίλη που θα γινόταν τέλειο στιφάδο. Σκέψου μόνο: ψωμάκι, βούτα στη σάλτσα..." «Γκρρρρρρ…» του απαντάει η θεραπεύτρια «δεν τρώω κρέας».

Τελικά, η θεραπεύτρια, εγκατέλειψε τη μάχη. Έβαλε τη Λόνι μέσα στη ζακέτα της και άρχισε να κατεβαίνει τις σκάλες, εσείς «δεν τρώγεστε» είπε σε όλους.

Καθώς έτρεχε έξω, άκουσε την κυρία Ελένη να φωνάζει: "Κρίμα! Ήμασταν τόσο κοντά σε ένα καλό γεύμα! Να βάλεις λίγο θυμάρι, κοπέλα μου, αν αποφασίσεις να το μαγειρέψεις μόνη σου!"

Η θεραπεύτρια ορκίστηκε πως απέτυχε αυτή η συνεδρία, δεν είναι καλή ιδέα το κουνέλι θεραπείας, καλύτερα στο σπίτι με τον Πασχάλη τον γάτο φίλο της που κάνουν παρέα.

Λίγο πριν - Λίγο μετά τα 100
Αληθινές ιστορίες Pet Therapy Ευρωπαϊκού Οικοτροφείου

#γηροκομείο

11/10/2025

Συνάντηση Pet Therapy: Κυρία Μαρία και Κάστανος

Η Κυρία Μαρία είναι στην πολυθρόνα της. Η θεραπεύτρια προσπαθεί να κρατήσει τον Κάστανo, ο οποίος έχει καρφώσει το βλέμμα του στην πόρτα της κουζίνας και... μυρίζει επίμονα.

Καλημέρα, Κυρία Μαρία! Ο Κάστανος σήμερα είναι σε αποστολή. Μυρίζει τη μέρα σας. Βλέπετε πώς ρουθουνίζει; Μυρίζει ωραία η κοτόσουπα, έτσι;

ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΑ (κουνώντας το χέρι): Εσείς τη μυρίζετε, παιδί μου. Αυτός ο Κάστανος έχει μάλλον βρει τίποτα έξω και το έφερε εδώ! Δεν μυρίζει από εδώ, απ’έξω έρχεται!

Αποκλείεται! Ο Κάστανος μόλις ήρθε από το μπάνιο! Είναι πιστοποιημένος καθαρός! Αυτή η μυρωδιά είναι σίγουρα κοτόσουπα, φρέσκια από την κουζίνα μας.

ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΑ (χαμογελά πονηρά): Κοίταξε να δεις. Ο Κάστανος είναι έξυπνο ζώο. Μυρίζει τα όνειρά μου! Εγώ εδώ και καιρό δεν έχω δει ούτε κουτάλι. Εδώ είναι το Κέντρο Αποτοξίνωσης από το Φαγητό.

Ο Κάστανος ακουμπάει ευγενικά το χέρι της και η θεραπεύτρια της λέει: Αποκλείεται, Κυρία Μαρία μου! Ο Κάστανος κάνει pet therapy, όχι diet therapy! Η μαγείρισσα σας ετοιμάζει το μεσημεριανό.

ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΑ (τρυφερά, χαϊδεύοντας το κεφάλι του Κάστανου): Εντάξει, μικρέ μου λαθρέμπορε αρωμάτων. Θα σε πιστέψω. Αλλά αν δεν δούμε την κοτόσουπα στο τραπέζι, θα βγάλουμε μαζί ανακοίνωση διαμαρτυρίας!

Φυσικά! Και ξέρετε τι λένε; Όταν η κοτόσουπα είναι έτοιμη, ο Κάστανος σφυρίζει, γιατί δεν γαβγίζει!

ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΑ: Σφύρα, Κάστανε! Σφύρα αμέσως, γιατί πείνασα!

Λίγο πριν - Λίγο μετά τα 100
Αληθινές ιστορίες Pet Therapy Ευρωπαϊκού Οικοτροφείου

#γηροκομείο

30/09/2025

Το Μυστήριο της χαμένης παντόφλας

Η κυρία Ιωάννα, με νόσο Αλτσχάιμερ είναι η πιο παλιά κάτοικος της μονάδας. Έχει την ιδιαίτερη συνήθεια να δανείζεται πράγματα από άλλους φιλοξενούμενους και να τα αποθηκεύει σε σημεία που θεωρεί δικά της. Άλλωστε τόσα χρόνια κοντά μας, όλα δικά της είναι. Αυτό όμως δημιουργεί μικρά μυστήρια.

Μια μέρα, πλησιάζει μια νοσηλεύτρια:

-Γεια σας, μήπως μπορείτε να μου δανείσετε ένα ζευγάρι παντόφλες, κάποιος μου τις έκλεψε

Η νοσηλεύτρια κοιτάζει την κυρία Ιωάννα, μικροσκοπική όπως είναι, φορούσε κάτι τεράστιες παντόφλες τις οποίες προφανώς είχε δανειστεί από κάποιον μεγαλόσωμο άνδρα.

-Κυρία Ιωάννα, φοράτε παντόφλες.
-Αυτές δεν είναι δικές μου, είναι πολύ μεγάλες, τις δικές μου τις έχουν κλέψει.

Την ίδια στιγμή ο κύριος Μανώλης έρχεται ψάχνοντας τις παντόφλες του.

-Ιωάννα φέρε μου τις παντόφλες μου, τις ψάχνω όλη μέρα.
-Να μου βρεις τις δικές μου

Η νοσηλεύτρια αποφασισμένη να λύσει το μυστήριο, ξεκινάει την αναζήτηση των χαμένων παντοφλών, οι οποίες εντοπίστηκαν στη θέση τους, στο κρεβάτι της Ιωάννας. Η ίδια η Ιωάννα, συμμετείχε στην αναζήτηση και μόλις τις βρήκε, είπε «καμιά φοράω ξεχνάω».

Λίγο πριν - Λίγο μετά τα 100
Αληθινές ιστορίες Pet Therapy Ευρωπαϊκού Οικοτροφείου

#γηροκομείο

23/09/2025

Μια μέρα γεμάτη χαρά και προσφορά!

Σήμερα, επισκεφθήκαμε το Ωνάσειο Βρεφικό Σταθμό στο Νέο Ψυχικό, γεμάτοι ενθουσιασμό και αγάπη. Φέραμε μαζί μας ζωγραφιές που δημιούργησαν οι ίδιοι οι ωφελούμενοι – μικρά έργα τέχνης φτιαγμένα με μεράκι και φαντασία. Η χαρά που νιώσαμε βλέποντας τα παιδικά προσωπάκια να φωτίζονται ήταν ανεκτίμητη… και η χαρά που τους δώσαμε, ακόμη μεγαλύτερη!

🎶 Τραγουδήσαμε όλοι μαζί «Η πεταλούδα» και «Ο γάιδαρος», γεμίζοντας τον χώρο με γέλια, μουσική και παιδικές φωνές. Ήταν μια στιγμή σύνδεσης, προσφοράς και αληθινής επικοινωνίας.

Αυτές οι στιγμές μας θυμίζουν πόσο σημαντικό είναι να μοιραζόμαστε, να προσφέρουμε και να χτίζουμε γέφυρες αγάπης.

22/09/2025

Το γνωρίζατε ότι:

Υπάρχουν αρκετές έρευνες που δείχνουν μια πιθανή συσχέτιση του Αλτσχάιμερ με την στοματική υγιεινή?

Η βασική θεωρία είναι ότι τα βακτήρια που προκαλούν περιοδοντίτιδα (σοβαρή φλεγμονή των ούλων) μπορούν να "ταξιδέψουν" από το στόμα στον εγκέφαλο.

Ένα συγκεκριμένο βακτήριο, το Porphyromonas gingivalis, το οποίο συνδέεται στενά με την περιοδοντίτιδα, έχει βρεθεί και στους εγκεφάλους ατόμων με Αλτσχάιμερ. Αυτό το βακτήριο παράγει τοξικές πρωτεΐνες, τις λεγόμενες τζιντζιπαΐνες, οι οποίες έχουν ανιχνευθεί στον εγκέφαλο και φαίνεται να συμβάλλουν στη βλάβη των νευρώνων, που είναι χαρακτηριστικό του Αλτσχάιμερ.

02/09/2025