18/10/2025
Ζούμε σε μια κοινωνία που “αρνείται” τον θάνατο που προσπαθεί να τον “απομονώσει”, να τον “κρύψει” σε νοσοκομεία, μακριά από την καθημερινή επαφή και εμπειρία. Όταν η περιγεννητική απώλεια και παιδική θνησιμότητα ήταν πιο συχνή, δεν ήταν κάτι που διατάρασσε συθέμελα τις προσωπικές μας πεποιθήσεις, όπως στις μέρες μας. Ήταν κομμάτι της ζωής, της πραγματικότητας, με διαθέσιμα δίκτυα στήριξης από δικούς και φίλους. Ωστόσο, η δυσκολία ήταν και είναι η ίδια: πώς να αναγνωρίσεις τη ζωή και ταυτόχρονα να θρηνήσεις για την απώλεια ενός μωρού, πολλές φορές χωρίς ένα μνήμα, πιθανά χωρίς να έχεις δει ποτέ το πρόσωπο του, πώς θρηνείς τη ζωή που ονειρεύτηκες και δεν θα τη ζήσεις με αυτόν τον τρόπο, με αυτό το μωρό..; Η φύση του προδρομικού θρήνου για το παιδί που φαντάστηκες, που είχες στην αναπαραγωγική σου ιστορία από τότε που εσύ ήσουν παιδί, τον διαχωρίζει από τις άλλες μορφές θρήνου και εξηγεί γιατί είναι ιδιαίτερη η επεξεργασία του. Δεν θρηνούμε μόνο για το μωρό που δεν ήρθε στο σπίτι μας και την άδεια αγκαλιά μας. Η περιγεννητική απώλεια αποτελεί ένα αναπαραγωγικό τραύμα που κλονίζει τις πιο βαθιά ριζωμένες, πυρηνικές πεποιθήσεις μας για τη ζωή - για την ασφάλεια, τον έλεγχο, την δικαιοσύνη στη ζωή, την επάρκεια, την δύναμη να πετυχαίνεις στόχους κ.α. Θρηνούμε την ανατροπή της αναπαραγωγικής ιστορίας μας, των ελπίδων - συνειδητών και ασυνείδητων- των ονείρων και των πεποιθήσεων μας για την γονεικότητα. Σε αυτές τις απώλειες εντάσσονται και οι προκλήσεις της υπογονιμότητας που είναι ακόμα πιο “αόρατες" ως απώλειες στην κοινωνία μας. Η επεξεργασία της ιστορίας μας και η νέα αφήγηση είναι πιο σύνθετη διεργασία που χρειάζεται χρόνο και ορισμένες φορές εξειδικευμένη βοήθεια. Η μετατραυματική ανάπτυξη που ακολουθεί μια τέτοια απώλεια αποκαλύπτει την ανθεκτικότητα των ανθρώπων και τη δυνατότητα να γράψουν το επόμενο κεφάλαιο της ζωής τους με θάρρος, παρά τον φόβο.
