09/11/2025
Το είναι ωραίο... αλλά αν θέλεις να ξεφύγεις από τη μετριότητα, πρέπει να κάνεις το έξτρα μίλι.
Αυτό διάβασα -για ακόμη μία φορά- σε κάποια ανάρτηση στο LinkedIn και ειλικρινά θα σας πω, μούδιασα, σφίχτηκα. Τόσο ως άνθρωπος, όσο όμως και ως ψυχολόγος.
Δεν είναι περίεργο - στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον. Τέτοιες φράσεις δεν κρύβουν απλά φιλοδοξία. Κρύβουν μία κουλτούρα που:
* Ενοχοποιεί την παύση, την ξεκούραση σε οποιαδήποτε μορφή της. Σαν να μην εχεις δικαίωμα να υπάρξεις αν δεν υπέρ-αποδίδεις ή στη χειρότερη υπέρ-προσπαθείς.
* Ορίζει αυθαίρετα τι σημαίνει "εξαιρετικό" και τι "μέτριο". Λες και υπάρχει ένα αόρατο manual που μπορεί να μας πει πότε αξίζουμε και πότε όχι.
*Συνδέει την αξία με την υπέρβαση. Οχι με την αλήθεια μας, με την παρουσία ή την ανθρώπινη εμπειρία μας.
Αν διαβάζεις αυτές τις αναρτήσεις και αισθάνεσαι "λιγότερος" δίπλα σε άλλους, θέλω να θυμάσαι ότι δεν είναι ότι δεν προσπαθείς αρκετά!
Είναι ότι δεν έχεις μάθει να αισθάνεσαι αρκετ@, παρά μόνο όταν ξεπερνάς τον εαυτό σου. Όταν για να πετύχεις χρειάζεται να πονέσεις, να ταλαιπωρηθείς λίγο. Ή πολύ.
Η αλήθεια είναι ότι το να κάνουμε, να αποδίδουμε ή να νιώθουμε "εξαιρετικά" προσφέρει πολλά:
"Ξεχωρίζω, άρα υπάρχω" - αίσθηση ταυτότητας
"Αν είμαι ο/η καλύτερ@ δεν θα με αμφισβητήσουν" - προστασία από την αμφιβολία
"Αν αποδίδω, αξίζω αγάπη, αναγνώριση, αποδοχή, θέση." - συναισθηματική ασφάλεια
Όμως έχει κι άλλη πλευρά - αυτή του ναρκωτικού:
* χρόνια εξάντλησης, που βαφτίζονται "πάθος"
* δυσκολία να νιώσεις αρκετ@, χωρίς επίδοση
* μία μόνιμη εσωτερική πίεση γιατί τίποτα, ποτέ δεν είναι πραγματικά αρκετό.
* αποξένωση από τον εαυτό σου - δεν ξέρεις πως να υπάρξεις χωρίς να αποδεικνύεις.
Κάπου εδώ, έρχεται το work life balance όχι σαν Lifestyle επιλογή, αλλά σαν υπαρξιακή πρόκληση. ΓΙατί για όσους έχουν μάθει να αξίζουν μόνο μέσα από την υπέρβαση, η ισορροπία μοιάζει με απειλή.
Όχι επειδή δεν ξέρουν ποιοι είναι χωρίς την υπέρβαση, αλλά επειδή αισθάνονται ότι κάτι τους λείπει. Ότι δεν είναι αρκετοί. Ότι η ησυχία δεν τους χωρά.
---------------------
Υ. Γ. Δεν χρειάζεσαι να "πονέσεις" για να νιώσεις ότι πέτυχες πραγματικά. Δεν χρειάζεται να πονάς για να αξίζεις.