04/08/2025
Περιγεννητικο πενθος.
Η απώλεια που δεν έχει όνομα Αλλά Υπάρχει.
Κάθε ιστορία ξεκινά με μια προσδοκία.
Την εικόνα ενός μέλλοντος που χτίζεται σιγά-σιγά μέσα στην καρδιά και στο σώμα.
Την αίσθηση πως κάποιος έρχεται — όχι απλώς για να γεμίσει τη ζωή, αλλά για να τη μεταμορφώσει.
Όταν αυτή η άφιξη δεν ολοκληρώνεται, όταν η γέννηση γίνεται απώλεια, ο χρόνος παγώνει.
Και μαζί του παγώνει και η φωνή.
Γιατί το περιγεννητικό πένθος είναι ένας πόνος συχνά αόρατος.
Δεν έχει πρόσωπο, δεν έχει λέξεις, δεν έχει τελετουργίες.
Μα είναι υπαρκτός. Είναι βαρύς. Είναι μοναδικός.
Η ψυχή, σε τέτοιες στιγμές, προσπαθεί να καταλάβει τι συνέβη.
Πού πήγε αυτό που περίμενα;
Ποιο κομμάτι μου χάθηκε μαζί του;
Και γιατί πονάω τόσο βαθιά για μια ζωή που δεν έζησα ακόμη;
Στην ψυχοθεραπεία, δημιουργούμε χώρο για αυτές τις ερωτήσεις.
Όχι για να τις απαντήσουμε, αλλά για να τις κρατήσουμε.
Για να τιμήσουμε αυτή την απώλεια, όχι να τη σβήσουμε.
Για να βρούμε τρόπους να ενσωματώσουμε τη θλίψη χωρίς να χαθούμε μέσα της.
Η σχέση με το αγέννητο παιδί δεν τελειώνει επειδή δεν ήρθε στον κόσμο.
Η σχέση παραμένει — αλλάζει μορφή, γίνεται μνήμη, γίνεται σιωπηλή συνοδεία.
Συχνά, χρειάζεται να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πενθήσει όχι μόνο το παιδί, αλλά και το μέλλον που δεν έγινε παρόν.
Να πενθήσουμε τον εαυτό μας ως γονιό που δεν πρόλαβε να υπάρξει όπως τον φανταζόταν.
Κι όταν έρθει η στιγμή — όχι από πίεση, αλλά από εσωτερική ωρίμανση —
γεννιέται σιγά-σιγά μια ευχή.
Όχι ως λήθη, αλλά ως γλυκιά επιθυμία:
να μπορέσω να ζήσω ξανά, να εμπιστευτώ τη ζωή ξανά,
να επιτρέψω στην αγάπη να ριζώσει σε νέο έδαφος,
να θυμάμαι χωρίς να πονάω τόσο,
να νιώθω χωρίς να χάνω τον εαυτό μου.
Το περιγεννητικό πένθος είναι ένα αόρατο μονοπάτι.
Αλλά δεν είσαι μόνη σε αυτό.
Μπορεί να περπατηθεί με προσοχή, φροντίδα και συντροφιά.
Και όσο περπατάς, κάτι θεραπεύεται: όχι γιατί ξεχνάς,
αλλά γιατί μαθαίνεις να κρατάς το χαμένο με αγάπη
και το μελλοντικό με τρυφερή ελπίδα.
Photo credits: Lisa Sorginni
