24/10/2025
Η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι πάντα μελανιές ή σπασμένα κόκαλα· είναι η σιωπή μετά τις φωνές, ο φόβος από τα βήματα, και η αργή διαγραφή της αυτοεκτίμησης μιας γυναίκας, μέρα με τη μέρα, λέξη με λέξη.
Είναι στον τρόπο που μαθαίνει να συρρικνώνεται για να μην μιλήσει δυνατά, να μην χαμογελάει πλατιά, να μην αναπνέει ελεύθερα.
Είναι στον τρόπο που απομνημονεύει διαθέσεις, βαδίζει προσεκτικά και γίνεται άπταιστη στη γλώσσα της επιβίωσης.
Οι άνθρωποι ρωτούν: «Γιατί δεν φεύγει;»
Αλλά δεν βλέπουν ότι έχει αφήσει κομμάτια του εαυτού της πίσω πολύ πριν. Κάθε προσβολή, κάθε απειλή, κάθε συγγνώμη γεμάτη χειραγώγηση χαράζει πληγές πιο βαθιές από ό,τι θα μπορούσαν ποτέ οι γροθιές.
Η κακοποίηση δεν φορά πάντα το πρόσωπο ενός τέρατος. Μερικές φορές φοράει βέρα. Μερικές φορές φιλάει το μέτωπό σου πριν συνθλίψει το πνεύμα σου.
Η αλήθεια είναι όμως η εξής: η σιωπή μιας γυναίκας δεν είναι αδυναμία.
Είναι το βάρος κάθε φόβου που κατάπιε για να προστατεύσει όσους αγαπά.
Η επιβίωσή της δεν είναι μόνο ιστορία πόνου, αλλά και δύναμης.
Κάθε μέρα που αντέχει, συλλέγει τα κομμάτια του εαυτού της.
Και μια μέρα, όταν φύγει όχι με οργή αλλά με σιωπηλή αποφασιστικότητα, γίνεται η δική της διάσωση, η δική της φωνή, το δικό της καταφύγιο.
Μην μπερδεύει κανείς τις πληγές της με ντροπή· είναι απόδειξη ότι πολέμησε έναν πόλεμο στο ίδιο της το σπίτι και επέλεξε να ζήσει. Και αυτή η επιλογή, όσο αργά κι αν έρθει, δεν είναι μόνο γενναία… είναι επαναστατική.
— Στέλλα Θωμου
