Sylwia A.McCarthy

06/11/2025

www.psychologistcork.ie
Dlaczego ludzie sabotują własne szczęście

Czasem wszystko w życiu zaczyna się układać - jest spokój, miłość, bezpieczeństwo. A mimo to coś w nas zaczyna to niszczyć. Szukamy wad, prowokujemy konflikty, odsuwamy się od ludzi, którzy chcą dla nas dobrze.

To nie brak szczęścia. To strach przed nim.
Bo szczęście wydaje się zbyt delikatne, zbyt kruche. A jeśli je stracimy, znowu zaboli. Dlatego podświadomie bronimy się przed nim, zanim zdąży nas zranić.

Ale prawda jest taka, że nikt nie może dać Ci szczęścia, dopóki sam w nie uwierzysz - nie uwierzysz, że naprawdę na nie zasługujesz.

•
•

02/11/2025

www.psychologistcork.ie
•
•

28/10/2025

www.psychologistcork.ie
Prokrastynacja to nie lenistwo, ale częsty sposób, w jaki nasz umysł radzi sobie z lękiem, perfekcjonizmem albo poczuciem przytłoczenia.
Odkładamy, bo boimy się porażki.
Odkładamy, bo nie czujemy się wystarczająco dobrzy. Bo zadanie wydaje się zbyt duże, a my zbyt mali wobec niego.

Zamiast się karać za zwlekanie, warto zapytać:
👉 „Czego tak naprawdę się boję?”
👉 „Co mogę zrobić, żeby było mi trochę łatwiej zacząć?”

PAMIĘTAJ !
Małe kroki też prowadzą do celu.

•
•

27/10/2025

5 Hard Truths I Learned Too Late About Toxic Relationships | Brené Brown

Toxic relationships don’t get better with more effort — they get worse with more tolerance. 💔In this powerful talk, Brené Brown reveals the hidden patterns ...

20/10/2025

www.psychologistcork.ie
Troska o zdrowie jest czymś naturalnym — to wyraz odpowiedzialności za siebie i swoje ciało. Problem pojawia się wtedy, gdy z uważności rodzi się nieustanny niepokój, a zwykły sygnał z ciała staje się powodem do paniki. W psychologii to zjawisko nazywa się lub, w łagodniejszej formie, nadmierną czujnością zdrowotną.

Osoba nadwrażliwa na punkcie swojego zdrowia często nie potrafi zaufać własnemu ciału. Każde ukłucie, szum czy ból wywołuje falę lęku i potrzebę natychmiastowego sprawdzenia, czy „to coś poważnego”. Internetowe wyszukiwania objawów, częste wizyty u lekarzy i nieustanne obserwowanie organizmu tylko wzmacniają błędne koło strachu.

U podłoża takiego zachowania leży zwykle lęk przed utratą kontroli i strach przed śmiercią. Ciało staje się polem walki o poczucie bezpieczeństwa — ale im bardziej je kontrolujemy, tym bardziej traci się zaufanie do jego naturalnej mądrości.

Psychoterapia, pomaga nauczyć się rozróżniać fakty od lękowych interpretacji, a także wrócić do równowagi między troską a spokojem.

Bo zdrowie psychiczne to nie brak objawów, lecz zdolność do życia mimo niepewności.
•
•

29/09/2025

www.psychologistcork.ie

•
•

23/09/2025

www.psychologistcork.ie
Czy można być… za bardzo dobrym?

Być może brzmi to dziwnie – przecież dobro to zawsze coś pozytywnego. Ale wielu z nas zna to uczucie: dajemy z siebie wszystko innym, a dla siebie nie zostaje już nic.

Pomagamy, choć jesteśmy zmęczeni. Zgadzamy się, choć w środku krzyczymy „nie!”. Nosimy w sobie poczucie winy, gdy próbujemy zadbać o siebie.

To właśnie nadmierny altruizm – kiedy stawiamy potrzeby innych zawsze ponad własne. I choć wydaje się szlachetny, z czasem może prowadzić do wypalenia, frustracji, a nawet do poczucia bycia wykorzystywanym.

👉 Prawda jest taka: Twoja dobroć ma granice. I to nie znaczy, że jesteś egoistą – to znaczy, że jesteś człowiekiem.

Masz prawo powiedzieć „dzisiaj nie mogę”. Masz prawo dbać o siebie. Masz prawo pomagać z wyboru, a nie z poczucia przymusu.

Bo zdrowa dobroć to ta, która nie niszczy nas od środka.

•
•

17/09/2025

www.psychologistcork.ie
Lęk uogólniony a zwykły stres
Stres pojawia się, gdy mamy przed sobą wyzwanie – egzamin, ważne spotkanie, trudną rozmowę. Mija, kiedy sytuacja się kończy. Lęk uogólniony jest inny – to jak cień, który idzie z nami wszędzie. Martwimy się bez końca, nawet gdy nie ma realnego powodu.

Różnica tkwi w czasie i intensywności – stres jest chwilowy, a lęk staje się codziennym towarzyszem. I choć bywa niewidoczny dla innych, w środku potrafi wyczerpywać każdego dnia.
•
•

26/08/2025

www.psychologistcork.ie
Empatia: czy można się jej nauczyć?

Empatia zaczyna się często w ciszy. W spojrzeniu, które nie ucieka. W chwili, gdy ktoś mówi o swoim bólu, a my nie szukamy od razu odpowiedzi, rozwiązań czy mądrych rad. Po prostu jesteśmy. To bycie „z kimś” w jego emocjach, choćby były trudne, niewygodne, inne niż nasze.

Czasem wydaje się, że empatia to dar – że jedni ją mają, a inni nie. Że są ludzie „wrażliwi” i „zimni”, podzieleni jak na dwie różne kategorie. A jednak prawda jest bardziej ludzka. Empatia nie jest magią. To umiejętność, która może w nas rosnąć, jeśli tylko damy jej przestrzeń.

Uczymy się jej powoli. Najpierw przez słuchanie bez przerywania. Potem przez próby wyobrażenia sobie, jak to jest być po drugiej stronie. Nie zawsze trafione – czasem nasze wyobrażenie o cudzym świecie jest tylko odbiciem naszego własnego. Ale już sama próba zbliża. Już samo „chcę cię zrozumieć” tworzy most.

Empatia dojrzewa też wtedy, gdy pozwalamy sobie na własne emocje. Bo jeśli uciekamy od własnego smutku, trudno nam będzie spotkać się ze smutkiem drugiego człowieka. To, co od siebie odrzucamy, odrzucamy też od innych.

Więc czy można się jej nauczyć? Tak – jeśli mamy odwagę zwolnić, patrzeć w oczy, nie uciekać od cudzych łez ani złości. Jeśli dajemy sobie prawo do bycia niedoskonałymi w tym słuchaniu, a mimo to próbujemy dalej. Empatia to praktyka, nie stan. To wybór, powtarzany każdego dnia: „chcę być obok ciebie, nawet jeśli nie rozumiem wszystkiego”.

I w tym wyborze kryje się coś najprostsze i najpiękniejsze: człowiek dla człowieka.

•
•