19/05/2025
הכמיהה הנקבית להידָרש אינה חולשה,
אלא חכמה עתיקה הנטועה ברחם.
יש בה ידיעה עמוקה שכשמהותה נראית, כשתשוקתה נחווית וכשהיא נפתחת באהבה..
נפתחים שערים לאיחוד מקודש.
אך פתיחה כזו, עמוקה באמת, יכולה לנבוע רק מתוך תחושת שלמות בזכות עצמה.
היא לא נפתחת כדי להשלים את עצמה, אלא כי היא מלאה, שופעת, ובשלה להיפתח.
ובכל זאת, מתוך מלוא נשמתה, היא כמהה להידָרש, להיפתח, להתאחד, להיקרא מתוך נוכחות זכרית טהורה.
זהו סודה, להחזיק את הפרדוקס המקודש
בין סיפוק לכמיהה,
בין שלמות לרצון להיות נאהבת עד תום.
וכאשר הגבר עומד מולה בכוונה נקייה,
היא נפתחת לא מתוך כניעה, אלא מתוך חירות.
ושם, בין הקריאה לבין ההיענות,
נולד המפגש המקודש, והאהבה פורחת בבשלותה.
رغبة الأنثى في أن تُطالَب ليست ضعفاً…
بل حكمة مزروعة في رحمها، تنبع من أقدم معرفة في جسدها:
أن تُرى, أن تُراد, أن تُؤخذ بمحبة.
لكنّ هذا الانفتاح لا يمكن أن يولد إلا من شعور عميق بالكفاية والامتلاء.
هي لا تنتظر أحداً ليكملها, هي كاملة في ذاتها.
ومع ذلك، تتوقُ أن تُطالَب، أن تُعاش، أن تُفتَح بحضور.
هذا هو سرّها: أن تحمل التناقض المقدّس
بين الاكتفاء والاشتياق،
بين الاكتمال والرغبة في الاتحاد.
وحين يقف الرجل أمامها بنية صافية، لا ليمتلك، بل ليحتضن..
تستجيب له لا بخضوع، بل بفتحٍ حرّ وموافقة حية.
وهناك، في المسافة بين الدعوة والاستجابة،
تولد العلاقة المقدسة، ويزهر الحبّ الناضج.
Painting by: Janet Manalese
