https://www.facebook.com/1496388957075789/

Mindflow

Home
India
Pune
Mindflow

Mindflow conducts various workshops based on psychological domains for all. Our aim is to make peopl

28/11/2025

Space

37 वर्षांची रिवा माझ्याकडे माझा लेख वाचून आलेली होती... रिवाचा प्रॉब्लेम हा होता की लग्न होऊन 8 वर्ष झालेली, घरात राहणारे तिघेच रिवा, नवरा आणि 6 वर्षांची मुलगी, नवरा प्रथितयश कंपनीत नोकरीला, मुलगी शाळेत..
रिवाचं आणि समीरचं love marriage. लग्नाआधी 2 वर्ष ते दोघंही relationship मध्ये होते पण आता काही कारणांमुळे गोष्टी workout hot नाहीयेत असं दोघांना सारखं वाटतं होतं, छोट्या छोट्या गोष्टींवरून भांडणं मनस्ताप चिडचिड यामुळे दोघंही वेगळं होऊया का इथर्यंत पोहोचले होते. मनापासून वेगळं व्हायचं तर नव्हतं पण एकत्र राहून भांडण्यापेक्षा वेगळं होऊ हा विचार जास्त सोपा वाटतं होता... अर्थातच दोघांच्याही घरी हे मान्य नसल्याने आई वडिलांनी आजकाल ते counselling का असतं घेऊन बघा असा पर्याय सुचवला... ओळखीतून माझा नंबर मिळाल्या मुळे ते माझ्याकडे आले...
साधारण कोणीही जोडपी समोर येऊन बसली आणि मी बोला असं म्हणायचा अवकाश की ते एकमेकांचं काय काय खटकतय... माझा नवरा कसा अजिबातच माझं ऐकत नाही, बायको कसं अजिबातच समजून घेत नाही वगैरे वगैरे सांगायला सुरवात करतात.. आणि अगदी त्याच पदधतीने रिवा आणि समीर सुरवात केली...
मी घरातलं सगळं पाहते गेलं एक दिवस दूध ऊतू तर काय मुद्दाम केलं का? लगेच तो म्हणाला मित्रमैत्रिणींशी बोलणं जरा कमी झालं तर निम्म्यापेक्षा जास्त कामं वेळेत होतील.. त्याचं वाक्य पूर्ण व्हायच्या आत रीवा म्हणाली, तू ही जरा मैत्रिणींना महागडी गिफ्ट्स देणं कमी केलंस तर savings वाढतील... मग ही कशी माझ्यावर लक्ष ठेऊन असते, हा कसा छोट्या छोट्या गोष्टींवरून मला बोलतो... ही कशी माझ्या आणि माझ्या नातेवाईकांमध्ये नाक खुपसते, माझ्या मित्रमैत्रिणी बरोबर जायचं असलं की नेमकं त्याचं वेळी हा आजारी पडतो, नाहीतर काहीतरी महत्वाचं काम निघतच... हिला ना प्रत्येक वेळी माझ्या मित्रांना भेटायला यायचं असतं.. माझ्याच बरोबर खरेदी करायची असते... तेवढ्यात रीवा म्हणाली कारण सांग ना त्याचं मी आणलेले कपडे हे काय आणलं आहे, तुला कळतं का, हे घालू नकोस, तेच घाल ही सक्ती कोणाची? आणि ते दिवसातून ५ वेळा फोन करून कुठे आहेस कोणाबरोबर आहेस या गोष्टी सारख्या अशा विचारात राहायच्या.. मग तू विचारतोस की खवचटासारखं आज आला नाही वाटतं भाऊ तुझा... आणि परवा तुला बरं वाटत नसतानाही कशाला घाट घालायचा पुरणपोळीचा?? सांगत होतो अजून आजारी पडशील आराम कर पण ऐकायचं नाही सगळंच करायचं मग कसं शक्य आहे सांगा तुम्हीच मॅडम... एकूणच त्यांच्या सुरू असणाऱ्या संवादातून एक लक्षात आलं की दोघेही एकमेकांच्या आयुष्यात गरजेपेक्षा जास्त लक्ष घालत आहेत आणि दोघांनाही ते सहन होत नाहीये. त्या दोघांचं पूर्ण ऐकून घेऊन मला वाटतं असणाऱ्या काही गोष्टी त्यांना सांगितल्या त्या त्यांना पटल्या आणि त्यांना स्वतःच वागणं observe करायला सांगितलं...
यांच्याकडे बघून एक गोष्ट लक्षात येते की आपण नात्याला जेवढं बांधून ठेवायचा प्रयत्न करतो तेवढं ते जास्त अडकत जातं... प्रत्येक गोष्टीत आपल्या partner वर अवलंबून असणे, त्याच्या/तिच्या छोट्या छोट्या गोष्टींमध्ये गरजेपेक्षा जास्त लक्ष देणे, त्याच्या किंवा तिच्या काही सवयी, काही आवडी तिला/त्याला त्रास होईल म्हणून त्यावर अतीव प्रेमाचे बंधन लादणे... त्याला/तिला ते जमणार नाही, आणि मग तिला वाईट वाटेल किंवा नामुष्की पत्करावी लागेल म्हणून स्वतःच ते करणे... प्रत्येक वेळी आपल्या partner ने कुठे आहे, कोणाबरोबर आहे याची माहिती देणे/घेणे.. स्वतःच आयुष्य म्हणजे partner च आयुष्य हेच समीकरण सत्य आहे असा समज असणे, त्यांनी त्याचा आनंद आणि दुःख माझ्याच बरोबर share करायला हवे हा अट्टाहास करणे, आणि स्वतःच एक वेगळं आयुष्य, आस्तित्व आहे याचा विसर पडतो आणि मग आपला partner आपण वागतोय तसा वागला नाही की भांडणाला सूरवात होते.. आणि भांडणं विकोपाला जातात.
आपण नेहमी म्हणतो की माझी स्पेस, मला माझी space च मिळत नाहीये.. पण स्पेस म्हणजे नक्की काय?? हा विचार आपण करतो का? आणि जशी ती आपल्याला मिळायला हवी तशीच ती आपल्या partner सुद्धा मिळायला नको का?? माझी space मला हवी आणि तुझीही space मलाच हवी असं कसं चालेल... नात्याचं खरं गमक एकमेकांनी एकमेकांची space जपण्यात आहे.. ना की एकमेकांना अतीव प्रेम आणि काळजीपोटी अडकवून ठेवण्यात.... स्वतःच्या आवडी निवडी जपून आपल्या partner च्या आवडीला साथ देणं, माझ्यामते तिच्या/त्याच्यासाठी हे चांगलं आहे म्हणून करण्यापेक्षा तिला/त्याला ते खरंच हवं आहे का हे बघणं...
जेव्हा आपण मला space मिळत नाही म्हणतो तेव्हा कुठेतरी आपणच कळतनकळत ती space घेत नसतो आणि देतही नसतो. यावरून मध्ये सुधा मूर्तींचा एक video पाहण्यात आला होता तो आठवला त्या म्हणतात आमच्या आनंदी आणि सुखी सहजीवनाचं रहस्य म्हणजे आम्ही एकमेकांना खूप कमी भेटतो गमतीचा भाग सोडला तर त्या पुढे सांगतात की मी कधीच नवऱ्याला विचारलं नाही की मला हे हवं, तू माझ्या बरोबर parent meeting ला ये.. मला vacations ना बाहेर घेऊन जा... कारण Infosys त्याचं स्वप्न होतं त्याने हे केलं असतं माझ्याबरोबर तर ते कधीच झालं नसतं... आणि मला लोकांना मदत करणं त्यांना शिकवणं हे खूप आवडायचं त्याने मला त्यासाठी नेहमी support केला आम्ही दोघांनीही हे कधीच विचारलं नाही की हे तू का केलंस किंवा का केलं नाहीस आम्ही फक्त एकमेकांना support केला.... आत्ताच मला वेळ दे यापेक्षा दोघांना वेळ असेल तेव्हा आपण एकमेकांना पूर्ण वेळ देऊ हे महत्वाचं आहे, (spending Quality Time). As a wife I always allowed his space and he is mine!!!
नातं सांभाळण्यासाठी स्वतःची आणि partner ची space आणि तुमची एकत्र space असणं खूप महत्वाचं आहे. नात्याला मोकळं सोडून ते जास्त सुंदर बांधलं जातं!!! मोकळं सोडून देणं आणि मोकळीक देणं यात फरक आहे तो समजून घ्यायला हवं... थोडंसं स्वतः ला आणि नात्याला मोकळीक देऊन तर पहा.. नातं आपोआप छान होईल...

नेहा किल्लेदार
समुपदेशक, मानसशास्त्रज्ञ
माईंडफ्लो मेंटल हेल्थ केअर्स, पुणे
Ma in Clinical Psychology ( SPPU)
PG Diploma in Clinical & Counselling Psychology(SPPU)

20/10/2025

✨🪔 _May this Diwali illuminate every mind, bring calm to every heart, and spark hope in every soul_ 🪔✨
Wishing you a bright, peaceful, and joyous celebration_ 🎆🧘‍♀️🧘‍♂️

12/08/2025

सेल्फ केअर आणि सेल्फ लव्ह

परवा काहीच प्रॉब्लेम नाहीये नावाचा चित्रपट पहिला त्यात स्पृहा जोशी तिच्या आत्याला सांगत असते 'अगं बघ तू कशी राहतेस, स्वतःकडे लक्ष तरी असतं का तुझं.. आपणच स्वतःकडे लक्ष दिलं नाही, आपणच स्वतःवर प्रेम केलं नाही तर बाकी कोणाला आपल्याकडे लक्ष द्यावसं का वाटेल??' याबद्दल एका मैत्रिणीशी बोलत असताना ती म्हणाली "पण हे काय अगं, आपणच आपल्यासाठीच करायचं? याला काय अर्थ आहे?? म्हणजे आपण सगळ्यांकरता काही न काही करत राहायचं आणि आपल्यासाठी कोणीच काहीच करत नाही म्हणून आपणच काळजी घ्यायची स्वतःची... this is not done....
मला नेहमी वाटायचं की स्वतःची काळजी घ्यायची स्वतःवर प्रेम करायचं यातून आपल्याला ऊर्जा मिळते. पण हा असा विचार याआधी कधीच मनात आला नव्हता....
पण म्हणजे आपण समोरच्यासाठी त्याला छान वाटावं म्हणून सगळं काही करायला तयार असतो आणि स्वतःसाठी काहीच नाही... का तर मी केलं पण तो माझ्यासाठी काहीच करत नाही.... म्हणजे मला माझ्यासाठी काहीच वाटत नाही. इतर कोणी माझ्यावर प्रेम करत नाही म्हणून मीही करणार नाही हे कितपत योग्य आहे? आणि असं वागून आपल्याला काय मिळतं? ती समोरची व्यक्ती आपल्यासाठी सगळं करायला लागते? त्याच्या सगळ्या गोष्टी बाजूला ठेऊन आपली काळजी घ्यायला लागते? नाही... यातलं काहीच होत नाही पण आपण मात्र वारंवार स्वतःकडे दुर्लक्ष करत राहतो... स्वतःच्या गरजा, आवडी निवडी नेहमीच बाजूला ठेवत राहतो. जे घडत नाहीये त्याकरता इतरांना आणि स्वतःलाही मनातल्या मनात कोसत राहतो... पण त्यासाठी काहीच केलं जातं नाही कारण त्यामागे तो समोरची व्यक्ती माझ्यासाठी काहीच करत नाही, तिला काहीच करावंसं वाटतं नाही. मी इतरांचे करून थकलो आहे/ थकले आहे. माझं पण मीच का करायचं हा विचार असतो...
पण याच विचाराचा वेगळा पैलू जर आपण बघायचा म्हणलं तर समोरच्या व्यक्तीसाठी काहीतरी करताना तुम्हाला काहीच मिळालं नाही का? आपल्याला त्याच्यासाठी एखादी गोष्ट करताना आनंद मिळाला नाही का? समोरच्याच्या चेहऱ्यावरचा आनंद बघून समाधान मिळालं नाही का? म्हणजे ही गोष्ट आपण जितकी त्यांच्याकरता केली तितकीच ती स्वतः करतादेखील केली. आणि दुसरी महत्त्वाची गोष्ट म्हणजे मी जर इतरांकरता एवढं सगळं करू शकते, इतरांवर प्रेम करू शकते, त्यांची काळजी घेऊ शकते... तर स्वतःकरता का नाही? मी माझ्याकरता महत्वाची का असू शकत नाही? मी जर इतरांना आधार देऊ शकते तर स्वतःलाही देऊ शकते त्यासाठी मी इतर कोणावर अवलंबून का राहावं? किंवा इतर कोणी माझ्यासाठी काही करत नाही म्हणून दुर्लक्ष का करावं? जर मी माझी आणि समोरच्या व्यक्तीची दोघांची काळजी घेण्यासाठी समर्थ आहे तर इतर कोणी माझी काळजी घेत नाही म्हणून कुढत राहायचं की स्वतःसाठी स्वतःकडे एक पाऊल पुढे टाकायचं....
मुळात स्वतःची काळजी घ्यायची, स्वतःवर प्रेम करायचं म्हणजे आपल्याला खूप काही वेगळं करायचं नाहीये. दिवसभराची सगळी कामं आटोपली की जो वेळ आपण फेसबुक, इंस्टा, युट्युब, वेबसेरिस , टीव्ही सेरिअल्स यामध्ये घालवतो त्यातला थोडासा वेळ स्वतःबरोबर घालवायचा. त्या वेळात फक्त आपण असायला हवं, नातेवाईक, कुटुंब, मुलं, अभ्यास, काम काही काही नको. त्या वेळात कोणत्याही स्क्रिन चा वापर न करता तुम्ही तुम्हाला आवडणाऱ्या गोष्टी करू शकता... तुम्ही लहान असताना, शिकत असताना, जेव्हा टीव्ही, फोन नव्हते तेव्हा तुम्ही फावल्या वेळात जे काही करत होतात ते सगळं करू शकता... एखादं आवडतं पुस्तक वाचू शकता, खिडकीबाहेर पाऊस बघू शकता, निवांत कसलाही ताण न घेता लोळू शकता, तुमचा खूप दिवसापासून न आवरलेलं कपाट आवरू शकता, एखादं चित्र काढू शकता, जुन्या जमवलेल्या गोष्टी, पत्र काढून ते पाहू शकता, अगदी वेगवेगळ्या रंगांनी कागदावर नुसत्या रेघोट्या ओढू शकता... एखादी वही करून त्यात तुम्हाला आवडणाऱ्या गोष्टींची यादी करू शकता, अशी कुठलीही गोष्ट करू शकता ज्यामध्ये तुम्हाला आनंद मिळतो आणि मिळायचा...
सेल्फ लव्ह सेल्फ केअर हे शब्द जरी खूप मोठे वाटतं असले तरी ते अगदी साध्या साध्या गोष्टीतून पण साध्य करता येऊ शकतात पण फक्त आपण आपल्याकडे त्या दृष्टीने पाहायला हवं....
मात्र हे सगळं करत असताना त्यातच म्हणजे स्वतःमध्ये गुंतून पडणं, इतरांची तमा न बाळगणं हे मात्र त्रासदायक ठरू शकतं, आता याच्यातला Balance कसा साधायचा याबद्दल पुन्हा कधीतरी लिहीन....तूर्तास इतकंच!!

नेहा किल्लेदार
मानसशास्त्रज्ञ, समुपदेश
Mindflow Mental Health Cares, Pune
MA in Clinical Psychology (SPPU)
PG Diploma in Clinical and Counselling Psychology (SPPU)
094052 62066

16/07/2025

मानसशास्त्र समज/ गैरसमज

प्रसंग एक
अचानक रात्री ११:३० ला एका मित्राचा मेसेज आला,
मित्र: नेहा ऐक ना, मला PTSD झालाय का??
मी: काय? PTSD Direct?? का वाटतंय असं तुला?
मित्र: काल मी symptoms वाचत होतो ते वाचून वाटलं मला तसंच काहीसं होतंय
मी : 🤦🤦अरे PTSD असा होत नसतो, तू फोन कर सविस्तर बोलू आपण

प्रसंग दोन
एक तरुण २२/२३ वर्षाची client सेशन मध्ये बोलत होती mam मला ना intrudive thoughts येतात. मला एका मुलाने त्रास दिला होता त्या विचारांचं मला obsession झालंय आणि आता compulsion व्हायला लागलं आहे.. माझे विचार ना माझ्या control मध्ये रहात नाहीत.. आणि main म्हणजे मला असं वाटतंय की मला BPD (Borderline Personality Disorder) आहे.
मी : का वाटतंय तुला असं की तुला BPD आहे
Client : मी मागच्या आठवड्यात एक video पहिला त्यात त्यांनी symptoms सांगितले आणि मलाही तसंच काहीसं होतंय.. माझी वागणूक मला तशीच वाटतेय... मी काय करू?

प्रसंग तीन
क्ष : नेहा मॅडम, मला ना माझ्या बहिणीला आणायचं होतं हो तुमच्याकडे
फारच कसतरी करतेय, अजिबात ऐकत नाही... एकटी एकटी राहते.. दुःखी असते बोलत नाही... काळजी वाटते हो, तिला depression तर नसेल ना? कालच फेसबुकवर त्याचे symptoms वाचले.. बापरे एवढ्या लहान वयात गोळ्या वगैरे आणि ते आयुष्यभर सुरू राहणार आणि अजून तर लग्नही व्हायचंय...

या तीन प्रसंगानंतर याबद्दल लिहीण्याची नितांत गरज आहे असं मला प्रकर्षाने जाणवलं म्हणून हा प्रयत्न. तिन्ही प्रसंगांमध्ये आपण पाहिलं तर आपल्याला असं दिसेल की तिन्ही ठिकाणी कुठेतरी बघितलेल्या ऐकलेल्या गोष्टींचा थेट संबंध स्वतःशी लावला गेला आणि ती भीती निर्माण झाली की बापरे मला हे भयंकर काही होतंय का? आणि मग नसलेला stress ओढवून घेतला गेला.....

पण जेव्हा आपण एखाद्या आजाराबाबाबत बोलतो... तेव्हा ही अशी वाचलेली ऐकलेली माहिती पुरेशी असते का? ती माहिती तेवढी authentic असते का? आणि मुळात self diagnosis करण्याइतपत योग्य माहिती आपल्याकडे असते का? आणि त्यापेक्षाही महत्वाचं म्हणजे Diagnosis करण्याकरता आपण पात्र आहोत का??

प्रत्येक आजाराचा एक विशिष्ट criteria ठरलेला असतो... अनेक डॉक्टरांनी अनेक वर्षे काम करून अनेक cases चा अभ्यास करून मग तो ठरवलेला असतो... हे ठराविक symptoms या ठराविक काळासाठी दिसत असतील, त्यामुळे आपल्या रोजच्या दैनंदिन जीवनात अडथळे येत असतील... कधी कधी दोन आजारांच्या symptoms मध्ये साधर्म्य असू शकतं, या सगळ्याचा अभ्यास करून काही norms ठरवलेले असतात. 6/7 वर्ष सलग त्यांनी हा अभ्यास केलेला असतो... ठराविक cases त्यांनी शिकताना हाताळलेल्या असतात आणि मगच ते diagnosis करू शकतात

जसे google डॉक्टर झाले आहेत तसेच आता google psychologist व्हायला लागले आहेत. हे असं होण्यामागे मानसिक आजारांबाबत असलेली भीती, गैरसमज आणि माहिती कुठून मिळवायची याबाबत साशंक असणं असे अनेक मुद्दे आहेत. डोकं दुखतंय ना पित्तानं दुखत असेल, कफ झालाय ना कालच्या कुल्फीमुळे असणार या Self-diagnosis इतकंच किंबहुना थोडं अधिक घातक आहे.
शारीरिक आजारांपेक्षा मानसिक आजारांचं निदान ही काहीशी क्लिष्ट प्रक्रिया असते. याचं कारण याची लक्षणं अदृश्य असू शकतात. म्हणून अशा रोगाचं निदान करण्यासाठी त्या विषयात शिक्षण घेतलेला तज्ज्ञ लागतो. (हे मी पुन्हा अधोरेखित करेन कारण दुर्दैवाने समजावून सांगता येणं म्हणजे Counsellor म्हणवून घेणं हे वेड सध्या वाढत चाललंय) तो तज्ज्ञ (Counsellor किंवा Clinical Psychologist) आवश्यकतेनुसार पुढील चाचण्या करण्यासाठी सांगतो. ज्या चाचण्यांद्वारे अशा मानसिक रोगांसाठीचे pointers मिळतात, त्याचं diagnosis करण्यासाठी psychaitrist म्हणजे MD in Psychaitry असणाऱ्या डॉक्टरांची गरज असते. आणि मगच एखाद्या व्यक्तीला हा रोग आहे हे सिद्ध होतं.
एकदा का हा मानसिक आजार आहे हे सिद्ध झालं की आपल्याला वाटतं संपलं आता हा माणूस वेडा आहे... पण आता medical science आता खूप पुढे गेलेलं आहे.. प्रत्येक मानसिक आजारावर औषधं उपलब्ध आहेत. आजाराची severity बघून त्यानुसारच औषधे psychaitrist देतात. Symptoms कमी झाल्यानंतर औषधं कमी देखील करतात. नंतर गरज असेल तर ते counsellor किंवा Psychologist कडे case refer करतात...

*एका मानसिक आजाराच्या निदानासाठी/ diagnosis मध्ये या सगळ्या गोष्टींचा विचार करणं हे खूप महत्त्वाचं असतं. फक्त मला काही symptoms जाणवत आहेत म्हणून मला हा आजार आहे हे ठरवणं चूक आहे कारण त्याला काहीही शास्त्रीय आधार नाही. Google/youtube/ social media हे फक्त आणि फक्त माहितीचे स्रोत आहेत ज्ञानाचे नाहीत. Information आणि Knowledge असा हा फरक आहे.अशा प्रकारे निदान करणे स्वतःसाठी आणि इतरांसाठी सुद्धा घातक आहे. असं काही जाणवल्यास professional help घ्या स्वतःच निदान करू नका.*

खरं तर एका लेखात सांगता येण्यासारखा हा विषय नाही. पण वरची तिन्ही उदाहरणं अस्वस्थ करून गेली आणि याविषयी थोडं तरी लिहावं जेणेकरून ज्यांना असं वाटत असेल त्यांना थोडी दिशा मिळेल म्हणून हा लेखप्रपंच...

नेहा किल्लेदार
मानसशास्त्रज्ञ, समुपदेशक
Mindflow Mental Health Cares, Pune
MA Clinical Psychology (SPPU)
PG Diploma in Clinical & Counselling Psychology (SPPU)
094052 62066

03/05/2025

*प्रवास स्वतःचा स्वतःकडे*

मंदिरा वय वर्ष ४३, माझ्याकडे आली ती वैतागलेली आणि confused... माझ्याकडे पाहून ही मुलगी खरंच आपल्याला मदत करू शकेल का? आपली परिस्थिती समजून घेऊ शकेल का या संभ्रमात असलेली ... मी नेहमीप्रमाणेच सुरुवातीला procedure सांगून तिला मनात जे काही आहे ते मोकळेपणाने बोला असं म्हणलं... कुठून सुरुवात करू असं तिने विचारल्यावर म्हणलं तुम्हाला वाटतंय ते सगळं सांगा.... म्हणाली मी जरा बॅकग्राऊंड सांगते म्हणजे सोपं जाईल.... माझा पुण्यात स्वतःचा उत्तम व्यवसाय आहे, दोन मुलं आहेत, मुलगा graduate तर मुलगी अजून शाळेत आहे, तीन वर्षांपूर्वीच नवऱ्याचा आणि माझा घटस्फोट झाला आणि आम्ही वेगळे राहतो....मुलगा वडिलांकडे आणि मुलगी माझ्याकडे असते, पण वडील गडगंज श्रीमंत असल्याने मुलांना मध्यम वर्गीय परिस्थीती मध्ये राहायची अजिबातच सवय नाहीये....माझ्या कमाईतून मुलीला उत्तम आयुष्य देण्याचा पुरेपूर प्रयत्न मी करत असते...अगदी खूप नाही पण उच्च मध्यमवर्गीय राहणीमानात छान आयुष्य जगतोय आम्ही माझ्यादृष्टीने बरं का..... पण ना मॅडम हाच problem आहे... म्हणलं थोडं अजून विस्तृत करून सांगता का तर म्हणाली की मुलीला ऐशोरामात राहायची सवय आहे.... सगळया वस्तू, कपडे ब्रँडेड, महागड्या हॉटेल्स मध्ये जायची सवय... मला नाही हो परवडत.... पण म्हणून तिने तिकडे का जावं?? एक दिवस अचानक वडिलांकडे गेली राहायला..... मुलीचं सुख त्यात आहे तर तेही करू म्हणून मी स्वतःच मुलीला तिकडे सोडून आले... तिथे गेल्यावर मुलीच्या लक्षात आलं कि इथे पैसे आहेत नोकर चाकर आहेत पण प्रेमाने करून घालायला कोणी नाही मग ती परत स्वतःच्या terms आणि conditions वर माझ्याकडे लाड करून घ्यायला यायची.... एखादी वस्तू हवी असेल तर बाबा नाही म्हणायचे मग मी आठवायचे... संपर्कात होती नाही असं नक्कीच नाही पण ते असं कोरड वाटायचं....मुलगा अध्येमध्ये भेटायला यायचा... पैसे लागले की मागायचा..... कधी कधी मी स्वतःच्या गरजेच्या चार गोष्टी मागे ठेऊन या मुलांचे लाड करायची... पण दोघांपैकी कोणीच माझ्या बरोबर रहात नाही...इतकी वर्ष नवऱ्याचं सगळं केलं, त्याचे नातेवाईक, मुलं, स्वयंपाक, अगदी घरात कोणालाच कशाचीच कमी पडून दिली नाही पण नवऱ्याने संशय घ्यायला सुरुवात केली आणि त्रास द्यायला सुरू केला खूप वर्ष मुलं लहान आहेत म्हणून सहन केलं पण एक दिवस मरता मरता वाचले आणि तिथून निघून आले... आणि वैतागून वेगळी झाले.... माहेरचा आधार नव्हता... कारण त्यांना सुध्दा जावई सांगतोय तेच बरोबर वाटायचं.... पण माझी मुलं आहेत ना त्यांच्यासाठी जगू म्हणून मी प्रयत्न करायचे मुलांना सगळं देण्याचा पण पुढे जाऊदे हो ही मुलं तर आत्ता ही बरोबर नाही आहेत माझ्या.....
इतक्या वर्षात माझे मित्र मैत्रिणी माझं आयुष्य यातून मी पूर्ण ब्रेक घेतला होता. आता कुठे गेल्या वर्षभरात माझ्या बॅच चे ४/५ जुन्या मित्र मैत्रिणींशी पुन्हा एकदा संपर्क साधायला सुरुवात केली आहे.... पण मला ना मॅडम भीती वाटते आता पुढे काय मी एकटी कशी राहू, मी financially independent आहे.... एवढंच काय तर मुलांसाठी सुद्धा काही savings केलेली आहेत....माझी मुलं माझ्याबरोबर राहतील का, काहीच कळत नाहीये.... आणि.... आणि...... त्यांचा थोडा गोंधळ वाढलेला पाहून म्हणलं जे वाटतंय ते नि:संकोचपणे बोला.... मगाशी सांगितल्या प्रमाणे हे फक्त आपल्या दोघींमध्ये राहणार आहे....मग थोडी अडखळत म्हणाली....आता मी कुठल्या पार्टनर चा विचार करणं योग्य नाहीये ना ? केलाच तर मुलं याकडे काय दृष्टीने बघतील माहीत नाही.... परत लग्न करणं आणि त्या जबाबदाऱ्या वगैरे पार पाडण्याची ताकद संपली आहे. पण नुसतंच कोणाची तरी साथ हवी म्हणून राहणं कितपत योग्य आहे, समाज काय म्हणेल? एकदा वाटतं हे असले विचारच मनात नाही आले पाहिजेत पण एखाद वेळी २-३ दिवस मुलं फिरकतच नाहीत माझ्याकडे तेव्हा घर खायला उठतं... काही कळत नाहीये काय करू....
कोणाला काय वाटतं आहे, कोणी मला स्वीकारेल की नाही, लग्न करावं की तसच राहावं वगैरे विचार करण्याआधी मी त्यांना काही exercise दिले हा विचार करण्यासाठी की त्यांना भविष्यातल्या एकटेपणाच्या भीती मुळे पार्टनर हवा आहे असं वाटतंय की आत्ता मुलं मुलांच्या आयुष्यात busy आहेत कामात स्वतःला गुंतवूनही घरी आल्यावर कोणीतरी हवं ही गरज जास्त आहे, मुलं किंमत, प्रेम, आदर देत नाहीत म्हणून किंमत देणारं कोणीतरी हवं आहे की आधी मी मला स्वतःला प्रेम, किंमत, आदर देणं गरजेचं आहे... कोणीतरी मला स्वीकारण्यासाठी मी स्वतःला स्वीकारलं आहे का?... थेरपी सेशन्स जसे जसे पुढे जात होते तसतसा मंदिराचा आत्मविश्वास वाढत होता.. त्यांनी स्वतःकडे लक्ष द्यायला सुरुवात केली, gym join केली, मित्रमैत्रिणींना भेटणं वाढवलं... मुलांच्या गरजेला त्या आजही हजर आहेतच पण पूर्वीसारखं मुलांनी मला सोडून जाऊ नये म्हणून त्यांचे प्रत्येक क्षुल्लक आणि विनाकारण हट्ट पुरवणे त्यांनी कमी केलं ... मुलांनी बोलावलं की त्या पूर्वी हातातली सगळी काम सोडून जायच्या त्यात थोडा बदल करून आत्ता मी करतीये ते काम किती महत्वाचं आहे हे ठरवून मग जायला सुरुवात केली.... त्याचबरबरीने खूप वर्षांपासून त्यांना एक कोर्स करायचा होता त्याच्या entrance च्या तयारीला सुरुवात केली... पहिल्या attempt मध्ये admission नाही मिळाली पण दुसऱ्या attempt मध्ये क्लिअर झाल्या आणि admission घेऊन पेढे द्यायला त्या आज माझ्या क्लिनिक ला आल्या होत्या.... इतकचं नाही तर इतर कोणी बरोबर यायला तयार नाही म्हणून सोलो ट्रीपही करून आल्या... आमचं शेवटचं सेशन होऊन बरेच महिने झाले होते... पार्टनर हवा की नको, लग्न करून की live in मध्ये, हवा तर कसा हवा यासाठी आता त्यांना माझ्या मदतीची गरज नव्हती...आता मंदिरा स्वतःच्या समस्या स्वतःच सोडवण्याचा प्रयत्न करत होत्या... बोलता बोलता त्याचं म्हणाल्या नेहा मॅडम हे सगळं जर मी वर्षभरात करू शकले तर मी का इतकी वर्ष का थांबले होते आणि कोणासाठी?
खरंच तो प्रश्न किती योग्य होता.... मी तर फक्त त्यांना मार्ग शोधण्यासाठी मदत केली होती....विचार करणं, निर्णय घेणं, आपल्या निर्णयाची जबाबदारी घेणं हे सगळं तर त्यांनीच केलं होतं.....प्रत्येक वेळी स्वतःचा विचार करण्यासाठी आपल्याला काहीतरी कारण का हवं असतं.... का काहीतरी झाल्यानंतरच आपण स्वतःचा शोध घ्यायला सुरुवात करतो? आपल्या मध्ये असणारी strength शोधण्यासाठी आपण नेहमीच त्या शेवटच्या क्षणाची वाट का पाहतो?? एखादं toxic Relation, कामाच्या ठिकाणी होणारी गळचेपी किंवा इतर काहीही... नेहमीच आपल्यावर व्यक्त किंवा अव्यक्तरित्या दबाव आणणाऱ्या लोकंच्या मतानुसार स्वतःच्या आयुष्याची गणितं बदलणे आपण कमी करायला हवं... इतरांबरोबर स्वतःकडे सुध्दा थोडं लक्ष द्यायला हवं.. एखादा छंद जोपासायला हवा... दिवसातला थोडासा वेळ स्वतःसाठी काढायला हवा... आवडती गाणी ऐकणे, पुस्तकं वाचणे, बागकाम करणे, ड्रॉइंग किंवा स्केचिंग करणे, मित्रमैत्रिणींना भेटणे, रोजचा थोडा व्यायाम करण्याबाबत स्वतःशी ठाम राहणे, कधीतरी पिक्चर बघायला जाणे, कधीतरी स्वतःला आवडतो म्हणून एखादा पदार्थ करून खाणे, निवांत गॅलरी मध्ये बसून कॉफी घेणे, अगदी पेपर वाचण्यासाठी रोजची १५ मिनिटे काढणे... थोडक्यात आपण स्वतःच स्वतःकडे बघण्याचा दृष्टीकोन थोडासा बदलणे... थोडीशी इच्छाशक्ती.... थोडेसे स्वतःसाठी घेतलेले कष्ट आणि वेळेचं योग्य व्यवस्थापन केलं की या गोष्टी वाटतात तितक्या अवघड नक्कीच नाहीत... फक्त एकदा प्रयत्न करून बघायला हवा... मग बघा आपल्याला आपली strength शोधण्यासाठी संकटाची गरज नाही भासणार ....

नेहा पेंडसे किल्लेदार
MA (Clinical Psychology, SPPU), PG Diploma in Clinical & Counselling Psychology SPPU

समुपदेशक, मानसशास्त्रज्ञ
माईंडफ्लो मेंटल हेल्थ केअर्स, पुणे
9405262066/9923040201

• लेखातील नावे बदलेली आहेत.
• लेख नावसहित शेअर करण्यास हरकत नाही

27/04/2025

मधला वेळ आणि मनन

परवा एका मित्राशी पादचारी दिनानिमित्त लक्ष्मी रोडवर जो नो vehicle zone केला होता याबाबत चर्चा करत होतो. एकूणच सगळी मुलं मोठी माणसं सगळेच कसे enjoy करत होते हे तो सांगत होता... आणि मध्येच म्हणाला की तुला माहितीये का त्या LIC च्या बिल्डींग च्या इथे तो एक जुना बोर्ड आहे आणि खूप जुना आहे आपण एवढ्या वेळा जातो त्या रस्त्यावरून मला पुण्यात येऊन ६/७ वर्ष झाली पण मी तो आज पाहिला.. मला कळलं नाही की हा असं का सांगतोय बोर्ड आहे जुना तो पहिला त्यात काय ते एवढं... तर तो म्हणाला की मी आज battery low असल्याने माझा फोन घरी charging ला लावून मग बाहेर पडलो... आणि या बोर्ड सारख्या अजूनही काही गोष्टी मला जाणवल्या कारण इतके दिवस आधी मी कधी त्या इतक्या clearly पाहिल्याचं नव्हत्या..... फोन नसल्याने माझं लक्ष गेलं आणि मी ते notice करू शकलो....
त्याच्याशी बोलताना माझ्या असं लक्षात आलं की आपण फोनमध्ये इतके अडकून गेलोय की निरीक्षण हा घटकच नाहीसा झाला आहे. आणि त्यामुळे आपण सारखं स्वतःला मी किती busy आहे हे सांगत राहतो... नाही हो वेळच होत नाही... इतकं सुरू असतं ना दिवसभर काय काय... काय सांगू तुम्हाला..... पण खरंच असं असतं का? अगदी दोन मिनिटं सुद्धा रिकामी मिळत नाहीत का? आणि जेव्हा मिळतात त्यात आपण काय करतो???? बऱ्याचदा फोन हातात घेऊन social networking sites, games, photos, videos, कधी कधी तर अगदी नुसतं wallpaper बघत असतो....
पण पूर्वी म्हणजे साधारण १५-२० वर्षापूर्वीचा काळ डोळ्यासमोर आणा. त्याकाळी हा फोन नव्हता तेव्हा लोक काय करत असतील? त्याकाळी लोकांकडे वेळही असायचा हे वाक्य तर आपण इतक्या वेळा ऐकतो..... पण तो दोन गोष्टींच्या मधला वेळ त्यांना कसा मिळायचा? तर हा मधला वेळ म्हणजे बस स्टॉप वर उभा असताना बस येईपर्यंतचा, Hotel मध्ये order येईपर्यंतचा, भेटीच्या ठिकाणी समोरचा माणूस येईपर्यंतचा, भात शिजेपर्यंतचा, कॉलेजात शिक्षक येईपर्यंतचा, टीव्हीवर एखादा Program संपुन दुसरा सुरू होईपर्यंतचा किंवा डॉक्टरांच्या waiting room मध्ये आपल्या नंबराची वाट बघेपर्यंतचा वगैरे वगैरे.... हा जो काही मधला वेळ आपल्याला मिळायचा त्यात आपण फोन नसताना काय करायचो??
खूप विचारांती माझ्या असं लक्षात आलं की साधारण आपण दिवसभरात जी कामं करणार असू त्याचा विचार, घरात कोण काय बोललं त्यावरून कोणाला काय हवंय याचा विचार, मध्येच एखाद्या जुन्या मित्राची किंवा मैत्रिणीची आठवण येऊन तिचं काय चाललं असेल ती ख्यालीखुशाली पत्र लिहून विचारली पाहिजे अशी एक आठवण, आपल्या हातून एखादी चूक घडली असेल तर कारणमीमांसा करून चूक सुधारण्यासाठी process, अर्थिक गणिताची जुळवाजुळव, घरगुती कार्यक्रमाचे नियोजन, वर्तमानपत्र, मासिक वाचणं/चाळणं, गॅलरीत उभं राहून झाडं पक्षी बघणं, आजूबाजूला असणारी वेगवेगळ्या प्रकारची माणसं, त्यांचा पेहराव, सामान, गाड्यांचं निरीक्षण आणि सगळ्यात महत्त्वाचे म्हणजे स्वसंवाद.... म्हणजे या सगळ्या आजूबाजूला दिसणाऱ्या घटनांवर आपल्या मनात उमटणारे प्रतिसाद.....अशा असंख्य गोष्टी मुकेपणाने त्या एकट्याच्या मधल्या वेळेत चालत असायच्या..
पण आज Online, Quick, Instant या सगळ्याच्या नादात आपण हा मधला वेळ हरवून बसलोय का ? म्हणजे आवडतात म्हणून आणि इच्छा झाली म्हणून आपण गाणी ऐकतो की सवय म्हणून पटकन headphones लावून गाणी आपोआप चालू केली जातात ? गरज आहे म्हणून आपण मोबाईल बाहेर काढतो की आपोआप तो बाहेर येतोच आणि आपसूक सवयीने FB, Insta check केलं जातं ? काहीच नवीन नसेल तर हा Group open कर, त्याचं Profile check, हा इकडे गेला होता, बरंय यांना बऱ्या मिळतात रजा फिरायला वगैरे विचार करत राहतो... आणि या सगळ्यांपेक्षा महत्वाचा प्रश्न असा की त्यातून आपल्याला काय मिळतं??? लोकांचे प्रोफाईल check करणं, तासनतास reels बघत बसणं, नुसतं उभं राहिलं की फोन काढून unlock करून messages, phones आले आहेत का चेक करणं.... यातून "आपला मधला वेळ आणि त्यावरचं मनन" मात्र निसटून चाललंय... आणि आपल्या ते लक्षातही येत नाहीये.... त्यामुळे उघडा डोळे बघा नीट.... कामाच्या मधल्या 5/10 मिनिटात फोन न बघण्याचा प्रयत्न करा... आजूबाजूला असणाऱ्या गोष्टींचं निरीक्षण करा... एखाद्या collegue ला compliment द्या... उगाचच signal वर थांबलेल्या गाडीवरच्या माणसांकडे बघा.... सगळ्यात महत्त्वाचं म्हणजे आपल्याला वेळ नाहीये वेळ नाहीये हे स्वतःला आणि इतरांना ऐकवण्याआधी कटाक्षाने मी माझा मधला वेळ किती आणि कुठे घालवतोय हे पहा.... मग वेळ कधी कुठे कसा जातोय.. याचा प्रश्न पडणार नाही....

नेहा किल्लेदार
समुपदेशक, मानसशास्त्रज्ञ
Mindflow Mental Health Cares
M.A. Clinical Psychology,
PG Diploma in Clinical and counseling Psychology
8149049660, 9923040201

06/04/2025

तुलना , स्पर्धा आणि नाती

सचिन, वय वर्ष ३०, विवाहित. लग्न होऊन दोन वर्ष झालेली पण बरोबरीने भांडणं पण सुरूच होती. भांडणांची कारणं खूप होती पण सगळयात महत्वाचं कारण होतं की बायकोची तक्रार....आठवड्यातून एकदा candle light dinner, तू माझे photos post करत नाहीस, आपल्याकडे कार नाही, तू मला छान छान gifts देत नाहीस, माझ्यासाठी flowers घेऊन येत नाहीस... तू मला surprises देत नाहीस. तू मला वेळ च देत नाहीस... आपण कुठे फिरायला जात नाही.... तुझे मित्र कसे outing ला जातात प्रत्येक weekend ला आपण कुठेच जात नाही.... आता तुम्ही सांगा दोघांची कामाची schedule, दोघांच्या घरचे, रोजची घरातली बाहेरची कामं हे सगळं कायम कसं जमणार???
मानसी, वय २७, विवाहित. नुकतंच लग्न झालेलं... पण ६ महिन्यातच ती वैतागली होती.... कारण नवरा Instagram वरचे reels baghto आणि तू तसं वागावं असा हट्ट करतो. त्याची कोणीतरी आवडती नायिका आहे जिच्या सारखं मी दिसावं यासाठी त्याचा हट्ट असतो.. त्याप्रकारचे कपडे, make up, ते सगळं carry करण्याचा confidence त्याला माझ्यात हवा आहे. पण हे कसं शक्य आहे मॅडम... ती नायिका त्याला आवडते तो follow करतो, माझं काहीच म्हणणं नाही... लग्न झालं म्हणजे त्याने ते बंद करावं असही माझं म्हणणं नाही पण...मी मी आहे आणि ती ती आहे.... एवढी साधी गोष्ट कळत नाही..... मुळातच ती नायिका आहे आणि मी सामान्य माणूस.... हाच किती मोठा फरक आहे.... बरं मी काही अगदी गबळी रहात नाही... कुठे कसं जायचं हा sense मला आहे... पण याच्या हट्टापायी वैतागले आहे मी....
आश्लेषा वय ३२, अविवाहीत. मला handsome, caring, charming, माझे लाड पुरवणारा, समजून घेणारा.. नवरा हवा आहे. Insta वरचे reels बघून खूप त्रास होतो.... मुलींना एवढे छान आणि sensible नवरे मिळतात... सारखं वाटतं राहतं तीला मिळू शकतो तर मला का नाही... मला भेटणारी मुलं एवढी basic का आहेत....
अमित वय ३६, विवाहित. माझी Ex girlfriend आयुष्यात खूप पुढे गेली आहे पण मी या वयातही जेवढा असायला हवा होतो तेवढा successful नाही.. आजूबाजूच्या आनंदी मित्रांकडे बघून सारखं वाटतं माझ्याकडे काहीतरी कमी आहे.. माझं काम चांगलं चाललं आहे, खाऊन पिऊन सुखी आहोत, savings आहेत, वर्षातून एखादी foreign trip करायचा प्रयत्न करतो, बायको खूपच चांगली आहे... मुलं नाहीयेत अजून.... पण आमचं नातं खूप छान आहे फक्त आधीच्या नात्यात जी intimacy होती ती इथे नाहीये असं वाटतं....
वर नमूद केलेल्या चारही केस आपण नीट वाचल्यानंतर लक्षात येईल की आपल्याकडे काहीतरी नाहीये आणि ते हवं आहे हा हट्ट त्रास, कटकट, भांडणं, दुःख तयार करतो आहे. सचिनच्या बायकोला त्यांच्या राहणीमानापेक्षा वरची पातळी हवी आहे.... मानसीच्या नवऱ्याचा त्याच्या बायकोने नायिकेसारखं दिसावं असं वाटतं... आश्लेषाला येणारी स्थळ आणि तिने imagine केलेला charming मुलगा यात प्रचंड तफावत आहे. अमित आधीच्या नात्यात एवढा अडकला आहे की आत्ताच्या नात्यामधल्या सकारात्मक गोष्टी त्याला दिसतच नाहीयेत किंवा बघायच्या नाहीयेत.
या सगळ्याचा विचार करताना असं लक्षात येतं की या सगळ्यांनी त्यांना जे हवं आहे असं वाटतंय ते दुसरीकडे कुठेतरी पाहिलं आहे, अनुभवलं आहे... आणि त्याची तुलना ते त्यांच्या वास्तवाशी करत आहेत. तुलना ही तुलनेच्या पातळीवर असेपर्यंत तिचा त्रास होत नाही पण जेव्हा ही तुलना स्पर्धेची जागा घेते तेव्हा आपण आपला आनंद हरवून बसतो.
कोणतीही स्पर्धा ही तुलनेपासून तयार होते आणि स्पर्धेचे रुप कधी घेते हे आपल्यालाही कळत नाही. मग नातं कोणतंही असो, सासू-सून, नवरा-बायको, Boss-Employee, मित्र-मैत्रिणी एकदा का नात्यात स्पर्धा आणि तुलना आली की ते नातं संपुष्टात येतं आणि फक्त स्पर्धा उरते...
तुलना ही पूर्णपणे चूक आहे असं माझं अजिबात म्हणणं नाही. योग्य ठिकाणी, योग्य प्रमाणात होणारी तुलना नेहमीच प्रोत्साहित करते. म्हणजे बऱ्याचदा आपण मोठ्या लोकांची चरित्र वाचून, interviews ऐकून, कोणाची तरी यशोगाथा पाहून प्रेरित होतो आणि आपणही काहीतरी करावं ही ऊर्जा मिळते. पण या प्रत्येकवेळी जर आपण त्यांना करता आलं मलाच जमत नाहीये, माझ्याबरोबरचे सगळे पुढे गेले मी नाही गेलो, तिचा नवरा तिचे लाड करतो नाहीतर माझा नवरा... त्याची बायको all-rounder आहे नाहीतर आमचं एकतर office नाहीतर घर... हा विचार करत राहिलो तर फक्त दुःख आणि वेदना शिल्लक राहतील...
आपल्या आजूबाजूला घडणाऱ्या घटनांमधून आपण काय घेतो हे खूप महत्त्वाचं आहे. आणि त्यावरच हे अवलंबून आहे की तुलना करून आपल्याला प्रोत्साहन मिळणार आहे की दुःख.... Internet हे आभासी जग आहे त्यावर दिसणाऱ्या reels मध्ये एकमेकांच्या प्रेमात आकंठ बुडालेले दिसणारे नवरा बायको रोज कचाकचा भांडत असतील, नायक नायिका त्या photo आणि reels मध्ये आनंदी, सुखी दिसत असले तरी त्यांना स्पर्धेत टिकून राहण्यासाठी हे करावं लागतं असेल कदाचित त्यांना मनापासून हे करायचं नसेल... आपल्या बरोबरच्या मित्रमैत्रिणी पुढे गेले असतील पण त्यांचाही काहीतरी struggle असेल... जो आपण बघत नाही...
तुलना करा नक्कीच करा पण समोरच्याला मिळालेलं यश बघून खचून जाण्यापेक्षा यशस्वी होण्यासाठी मी अजून काय करू शकतो हा विचार करा... आपल्या माणसांना कोणासारखं करण्यापेक्षा ती आहेत तशी स्वीकारायचा प्रयत्न करा... नात्यात problems आहेत म्हणून त्रास करून घेण्यापेक्षा ती सुधारण्यासाठी काय करता येईल हा विचार करा... आणि सगळयात महत्वाचं आभासी जगात न राहता जे वास्तव आहे ते बघण्याचा आणि स्वीकारण्याचा प्रयत्न करा.... आणि तुमच्या आनंदची, यशाची, सुखाची गुरूकिल्ली तुम्हालाच सापडेल...

नेहा किल्लेदार
मानसशास्त्रज्ञ, समुपदेशक
Mindflow Mental Health Cares
MA Clinical Psychology (SPPU)
PG Diploma in Clinical and Counseling Psychology (SPPU)
9405262066, 9923040201

20/03/2025

समुपदेशकाकडे जाण्याचा पर्याय कधी निवडावा?

आपल्या प्रत्येकाला असा एक मित्र किंवा मैत्रीण असते जी आपलं सगळं ऐकून घेते, गरज असेल तेव्हा सल्ला देते, आपण खचलो तर उभं राहायला मदत करते, आणि त्यांची ही सपोर्ट सिस्टीम आपल्या आयुष्यातली सगळ्यात मौल्यवान गोष्ट असते. पण कधी कधी आयुष्यातल्या काही समस्या त्या मित्राच्या मदतीच्या पलीकडच्या असतात. त्यांनी कितीही समजावण्याचा प्रयत्न केला, आपली बाजू समजून घेण्याचा प्रयत्न केला तरीही काही समस्या सुटत नाहीत. जेव्हा व्यक्ती खूप मानसिक त्रासात असते किंवा भावनिक कल्लोळ माजलेला असतो.. अशावेळी Professional Help म्हणजेच कोणत्याही counsellor/ समुपदेशकाची मदत घेणं सोयीचं ठरतं.
उदाहरण बघूया, श्यामलाला तिच्या कामाचा अतिशय ताण होता आणि त्याचा तिच्या वैयक्तिक आयुष्यावर देखील परिणाम होत होता, तिने ही गोष्ट तिच्या जवळच्या मित्रमैत्रिणींना सांगितली, त्यांनी तिचं ऐकून घेऊन त्याप्रमाणे तिला काही उपाय सांगितले. श्यामलाने ते अंमलात आणले. तिचे मित्र त्या उपायांची मदत होते आहे ना आणि श्यामला बरी आहे ना, हे वेळोवेळी तिच्याशी बोलत होतेच. मित्रांच्या मदतीने काही काळासाठी तिची समस्या सुटली असं तिला वाटलं पण मित्रांचे उपाय, त्यांची काळजी या सगळ्यानंतरही काही दिवसांनी तिला परत त्रास होऊ लागला आणि समस्येचं मूळ कारण तसंच आहे असं तिच्या लक्षात आलं.
इथेच समुपदेशकांची मदत होऊ शकते. समुपदेशक निःपक्षपाती आणि बिनशर्त आपलं बोलणं ऐकून घेऊन आपल्याला समजून घेतात. आपल्या समस्येचे कारण शोधून काढून त्यावर उपाय शोधण्यासाठी आपली मदत करतात. समुपदेशक त्यांनी घेतलेल्या ट्रेनिंग आणि त्यांच्या अनुभवावरून तुम्हाला भावनिक गुंतागुंतीतून बाहेर पडण्यासाठी दिशा दाखवतात.
मित्र- मैत्रिणींशी आपला भावनिक बंध असल्याकारणाने ते आपल्याला आधार देतात पण प्रत्येक वेळी rational/ तर्कशुद्ध, व्यक्तिसापेक्ष पण तटस्थ आणि तार्किक मार्गदर्शन करू शकतीलच असं नाही. कदाचित नकळत त्यांच्याकडून कधी त्यांचे biases मध्ये येऊ शकतात किंवा कधी कधी तुमच्या समस्या सोडविण्यासाठी आणि तुमचे आयुष्य पूर्वपदावर आणण्यासाठी गरजेचा आणि अपेक्षित असणारा वेळ आणि त्यासाठी लागणारं प्रशिक्षण त्यांच्याकडे असेलच असे नाही. पण समुपदेशक तुम्हाला तुमच्या समस्येतून बाहेर पडण्यासाठी गरजेची असणारी तंत्र/strategies आणि insights विकसित करायला मदत करतात आणि त्यामुळे परिवर्तन घडवून आणणे सोपे जाते.
जेव्हा कधी कोणतीही न सुटणारी समस्या असते, तेव्हा ती फक्त बोलण्यापुरती मर्यादित ठेऊन चालत नाही तर त्यावर योग्य तो उपाय शोधणं गरजेचं असतं. निःपक्षपाती दृष्टीकोन, उद्देशपूर्ण तंत्र, खास तुमच्यासाठी सातत्याने दिला जाणारा वेळ (dedicated time), आणि भावनिक त्रासातून मुक्त होण्यासाठी मदत होईल अशा साधनांचा (tools) योग्य तो वापर कसा करायचा हे समुपदेशक शिकवतात.
उदाहरणार्थ एखादी जखम झाली की आपण मलम लावतो आणि आपल्याला दुखण्यापासून तेवढ्यापुरता दिलासा मिळतो/ बरं वाटतं पण कधी कधी जखम खोलवर गेलेली असते आणि खपली निघाली की परत त्रास सुरू होतो तेव्हा ती जखम भरून येण्यासाठी आणि बरं होण्यासाठी आपल्याला औषध घेणं गरजेचं असतं. आणि समुपदेशक तेच करतात.
अर्थातच जेव्हा जेव्हा आपल्याला गरज असेल तेव्हा तेव्हा आपले मित्र असणारच आहेत. पण जेव्हा आपल्याला असं वाटेल की हा support असुनही काहीतरी कमी वाटतं आहे किंवा support असुनही समस्या पूर्णपणे सुटत नाही तर समुपदेशकांची मदत नक्की घ्या. आपल्या मित्रांना आपण यातून बाहेर पडणं महत्वाचं आहे त्यामुळे तुमच्या या निर्णयाला ते सुद्धा तुम्हाला support करतील. ते कमी पडतायत म्हणून नाही तर आपल्याला थोडं अधिक हवं आहे म्हणून आपण तज्ञ समुपदेशकांची मदत घेत आहोत, त्यामुळे याचं guilt बाळगू नका.... त्यासाठी लाजू नका, पुढे या मदत घ्या!

नेहा किल्लेदार
समुपदेशक, मानसशास्त्रज्ञ
MindFlow Mental Health Cares, Pune
MA in Clinical and Counselling Psychology (SPPU)
PG Diploma in Clinical and Counselling Psychology (SPPU)
9405262066, 9923040201

Address

Flat Number 1, Rokade Heights, Besides Automatic Suzuki Showroom Paud Road, Pune 38
Pune
411038

Telephone

+919923040201

Website

facebook.com

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Mindflow posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Practice

Send a message to Mindflow:

Shortcuts

Want your practice to be the top-listed Clinic in Pune?