03/12/2025
🔥මඩ යට වැළලුණු ජීවිත බලාපොරොත්තුවේ හුස්ම පොද රැකදුන් රණවිරු මෙහෙයුම
ඌව පළාතේ මනරම් නගරයක් වූ පස්සර, මීදුමෙන් වැසුණු කඳු පන්තියකින් වටව තිබුණද පසුගිය දින කිහිපය පුරා ඇද හැළුණු ධාරානිපාත වර්ෂාව එම සොබා සෞන්දර්යය භීතියක් බවට පත් කරමින් තිබිණි. කඳු බෑවුමක පිහිටි ගුණපාලගේ කුඩා නිවස තුළ ඔහු තම බිරිඳ සීතා සහ දස හැවිරිදි පුතු සමීර සමඟ සරල එහෙත් තෘප්තිමත් දිවියක් ගත කළේය. එහෙත් නොනැවතී ඇද හැලෙන මහා වර්ෂාව ඔවුන්ගේ එම සන්සුන් ජීවිතය උඩු යටිකුරු කිරීමට ආසන්න බව ඔවුන් දැන සිටියේ නැත.
එදින රාත්රිය අතිශය බියකරු ස්වභාවයක් ගත්තේ වහලය මතට ඇද හැලෙන වැසි ජලයේ ශබ්දයත් සමඟ විදුලිය ද විසන්ධි වී තිබූ බැවිනි. රාත්රී අටට පමණ මහා ගිගුරුම් හඬක් පරයමින් කඳු මුදුනින් ඇසුණු භයානක ශබ්දයත් සමඟම මහ පොළොව දෙදරුම් කෑ අතර, ගුණපාල "දුවන්න" යැයි කෑගැසුවද ඔවුනට ඒ සඳහා අවස්ථාවක් නොවීය. ඇසිල්ලකින් යෝධ පස් කන්දක් ගල් මුල් සහ ගස් සමඟ පැමිණ ඔවුන්ගේ කුඩා නිවස ගිලගත් අතර සියල්ල අන්ධකාරයේ ගිලී ගියේය.
දෛවයේ ආශ්චර්යයකට මෙන් නිවස සම්පූර්ණයෙන්ම විනාශ වී ගියද, ඔවුන් සිටි කුස්සිය කොටසට ඉහළින් කොන්ක්රීට් ස්ලැබ් එකක කොටසක් ආනතව වැටීම හේතුවෙන් යම් ආරක්ෂිත ඉඩක් නිර්මාණය වී තිබිණි. ඒ මතින් ටොන් ගණනක් බරැති මඩ තට්ටුවක් පිරී තිබුණද, කුස්සියේ වහලයත් බිත්තියත් අතර වූ කුඩා පැල්මකින් ලැබුණු සිහින් වාතාශ්රය ඔවුන්ගේ ජීවනාලිය බවට පත් විය. අන්ධකාරය මැද අතපත ගාමින් සොයාගත් සහල් මල්ලක්, වතුර කළයක් සහ සීනි බෝතලයක් හැරුණු විට ඔවුන් සතුව වෙනත් කිසිවක් ඉතිරිව නොතිබිණි.
බාහිර ලෝකයෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම වෙන්වී පොළොව යට ගත කළ එම බියකරු දින දෙක ඔවුන්ට සදාකාලික අඳුරු යුගයක් වැනි විය. අපිරිසිදු වාතය, කුසගින්න සහ දැඩි ශීතල හේතුවෙන් සීතා සහ කුඩා සමීර රෝගාතුර වෙද්දී, ගුණපාල ඔවුන්ගේ චිත්ත ධෛර්යය ආරක්ෂා කිරීමට දැඩි වෙහෙසක් ගත්තේය. "බය වෙන්න එපා පුතේ, අපේ රණවිරුවෝ කොහොම හරි ඇවිත් අපිව බේරගන්නවා" යැයි පවසමින් ඔහු තම පවුල තුළ බලාපොරොත්තුවේ දැල්ල නොනිවා තබා ගත්තේ දැඩි ආත්ම විශ්වාසයකිනි.
තුන්වන දිනය උදා වී ඇතැයි අනුමාන කළ හැකි මොහොතක, ඔවුන්ගේ ශරීර ශක්තිය වේගයෙන් පිරිහී යමින් තිබියදී පොළොවට ඉහළින් යන්ත්රයක හඬක් ඇසෙන්නට විය. එය තවත් නායයෑමක් නොව තම ජීවිත ගලවා ගැනීමට පැමිණි පිරිස බව වටහා ගත් ගුණපාල, වහාම අසල තිබූ වළඳකට හැන්දකින් තට්ටු කරමින් ශබ්ද නැගීමට පටන් ගත්තේය. "අපි මෙහේ! අපි මෙහේ!" යැයි ඔවුන් නැඟූ දුර්වල කෑගැසීම මඩ තට්ටු අතරින් ඉහළට කාන්දු විය.
පැය ගණනක අසීරු මෙහෙයුමකින් පසුව, ඔවුන්ට හුස්ම ගැනීමට තිබූ කුඩා කවුළුව අසලින් පස් ඉවත් කෙරුණු අතර, දින ගණනකට පසු ප්රථම වතාවට සූර්යාලෝක ධාරාවක් අඳුරු කුස්සිය තුළට පතිත විය. "බය වෙන්න එපා අම්මේ, අපි ආවා. ඔයාලා ආරක්ෂිතයි" යනුවෙන් හමුදා නිලධාරියෙකුගේ ගාම්භීර හඬ ඇසෙත්ම, මරණයේ දොරකඩ සිටි ඔවුන්ට නැවත උපතක් ලැබුණාක් මෙන් දැනිණි. මඩ තැවරුණු මුහුණින් යුත් එම සෙබළාගේ රූපය ඔවුනට දිස්වූයේ දෙවියන් වැනි ස්වභාවයකිනි.
ඉතා සුපරීක්ෂාකාරීව ඔවුන් තිදෙනාම සුරක්ෂිතව පිටතට ගැනීමට යුද හමුදා සෙබළුන් සමත් වූ අතර, වහාම ක්රියාත්මක වූ වෛද්ය කණ්ඩායම් ඔවුන් වෙත ප්රතිකාර ලබා දුන්හ. තම නිවස තිබූ තැන විශාල පස් කන්දක් පමණක් ඉතිරිව තිබුණද, දහඩිය සහ මඩින් නැහැවුණු රණවිරුවන් දෙස බලන විට ගුණපාලගේ දෑස් කෘතවේදී කඳුළින් පිරී ගියේය. මඩ යට වැළලී ගියද ඔවුන්ගේ ජීවිත ආරක්ෂා වූයේ හුදු හාස්කමකින් නොව, අපේ රටේ රණවිරුවන්ගේ අප්රතිහත ධෛර්යය සහ අසීමිත කැපවීම නිසා බව පසක් කරමින් මෙම සිදුවීම නිමා විය.
