Yan Min Aung

06/10/2025

နက္ခတ်ဗေဒင်လို့ နာမည်တပ်ရင်
သာယနစနစ် Tropical မှာရော၊ နိယာယန Sidereal မှာရော ဂြိုဟ်တွေက ကြယ်တွေကြား ရပ်တည်တာဟာ အတူတူပါပဲ။
ရာသီခွင် သတ်မှတ်ပုံအရသာ ကွာခြားတာပါ။
ဥပမာ 19.10.2025 မှာဆို သာယနစနစ်အရ ကြာသပတေးဟာ ကရကဋ်ရာသီ ၂၄ အံသာမှာ ရှိပေမယ့်၊ နိယာယနစနစ်အရ ကရကဋ် သုညအံသာ ရောက်ပါတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ ကြာသပတေးဟာ ပုဏ္ဏဖုသျှ (သင်္ဘောငယ်ပုံ/ မြှားပုံ) ကြယ်စုနားမှာပဲ ရှိတယ်ဗျ။
ဒါ့ကြောင့် စနစ်နှစ်ခုလုံးမှာ ပုဏ္ဏဖုသျှ နက္ခတ်ပါပဲ။
သာယနစနစ်သုံးပြီး နက္ခတ်နဲ့တွဲကာ နက္ခတ်ဒသာ သုံးမယ်ဆို ဘယ်လိုမှ မသင့်တော်ပါ။ သာယနစနစ်မှာ နက္ခတ်စီးတာ မရှိပါ။ ထို့အတူ နက္ခတ်အခြေခံ ဒသာစနစ်တွေလည်း မသုံးသင့်ပါခင်ဗျ။
ကျွန်တော်ကတော့ သုံးစွဲသူတွေ အလိုကျ စုံအောင် ဖြည့်ထားရတဲ့ သဘောပါ။ Tropical ဆို Transit နဲ့ တွဲသုံးပေါ့ဗျာ။
🟣 ဟိုစနစ်နဲ့ မကိုက်လို့ ဒီစနစ်ပြောင်းကြတယ် ဆိုပေမယ့်
တချို့က ရာသီစက်နဲ့ အားမရလို့ ဘာဝစက်ဘက်တိုးကြည့်တယ်။ ဘာဝစက်ပါ အားမရတော့ နဝင်းစက်လေး လှည့်ကြည့်တယ်။ အဲဒါမှ မရရင် သာယန Tropical ဘက် ကူးကြပြန်တယ်။
တကယ်တော့ ရှေးကျမ်းတွေက ပြဆိုတာဟာ နိယာယန (ကြယ်ကို အခြေခံ) Sidereal စနစ်အရ ရာသီစက်ပါပဲ။
ရှေးရသေ့တွေဟာ ကြယ်တွေကပဲ မှတ်သားထားကြတဲ့ သဘောပါ။
ထို့အတူ ရှေးကျမ်းတွေဟာလည်း ရာသီစက်ကိုပဲ နမူနာပြု ပညာပေးပါတယ်။
🟣 ရာသီရဲ့ သဘောမှာ စရိုက် လက္ခဏာတွေမို့
သာယန စနစ်ဟာလည်း စရိုက်ဝါသနာ ဟောပြောရာမှာ ကမ္ဘာ့ ရာသီဥတု နေသွားလမ်းအရ မူတည်ထားလို့ မှန်တာပဲခင်ဗျ။ စရိုက် လက္ခဏာတွေကို Tropical သာယန က ပြပါတယ်။
ဒါပေမယ့် နက္ခတ်ဗေဒင်ဟာ နက္ခတ် (ကြယ်စု) တွေကနေ မြစ်ဖျားခံတဲ့ သဘောကိုတော့ ကျော်လွန်လို့ မရပါဘူး။ ကြယ်စုတွေက ရှေးကံတွေကို ပြတယ်လို့ မြင်ပါတယ်။
AD 300 ခန့်က မွေးဖွားသူတွေအတွက်တော့ သာယန နိယာယန ကိုက်ညီတော့ ဘာနဲ့ ဟောဟော ဟောကိန်းတွေ အတော် မျှတမယ်လို့ မြင်ပါတယ်။
အခုခေတ် ဇာတာရှင်တွေကျတော့ နက္ခတ်ကဖွဲ့တဲ့ ရာသီနဲ့၊ နေသွားလမ်းနဲ့ အီကွေတာ ဖြတ်သန်းရာက ဖွဲ့တဲ့ ရာသီတို့ ၂၄ ဒီဂရီ (တစ်ရာသီနီးပါး) ကွာခြားပြီမို့ ဟောရတာတောင် စနိုးစနောင့် ဖြစ်ပါရဲ့။
ဒါပေမယ့် ပညာရပ်ရဲ့ ကြီးမြတ်မှုအရ အကိုင်းအခက် သေးသေးလေးပင် ဖြစ်စေတော့ စက်လေးတစ်စက် ပေါက်မြောက်လျှင်တောင် အသုံးတည့်ရမည်သာ ဖြစ်ပါတယ်။
ဝါသနာရှင်များအတွက် တိုက်တွန်းလိုတာက ကျမ်းလျှောက်လို့ မဆုံးပါလေ။ ကျမ်းဖေါက်မှ ပေါက်မြောက်မှာပါ။
စက်တစ်ခုချင်းကို ပိုင်နိုင်အောင် လေ့လာကြသင့်တာပါ။
🟣 တြိစက္ကအသုံး
လဂ်အံသာ နည်းလွန်း များလွန်းသူတွေမှာ ရာသီစက်နဲ့ ဘဝစက် ကွာခြားတာမို့ အကျိုးပေးတွေ ကပြောင်းကပြန် ရောထွေးနေတတ်တယ်။ ခွဲခြားဖို့လည်း လိုပါတယ်။
သို့သော် ရာသီစက်ကို ကြေညက်မှသာ ဘာဝစက်ကို ကိုင်သင့်တယ်လို့ မြင်ပါတယ်။
နဝင်းစက်တော့ Division များစွာထဲက တစ်ခုပါလေ။ ကျွန်တော်ကတော့ အားတွက်ရာမှာ သုံးပြီးသားမို့ နဝင်းစက်ကို အထူးတလည် မဟောပြောပါဘူး။
အဟောသမားအတွက် ရာသီစက်ကို ဘာဝလှည့်တတ်မယ်၊ ဒသာလမ်းမှာ ကောဇာလျှောက်တာ သတိထားမိမယ်ဆို ဟောပြောရ အဆင်ပြေပါတယ်ခင်ဗျ။
🟣 ပိတ်ရက်ရှည်လို့ အလုပ်များတာမို့
ယခုလို ကျောင်းပိတ်ရက်ရှည်က appointment လေးများနေလို့ iOS Program Update နောက်ကျဦးမယ်ဗျာ။ အားမအား ကြိုဖုန်းဆက်ပြီးမှ ဟောခန်းလာပါခင်ဗျ။
အွန်လိုင်းမေးသူတွေလည်း ဒီလိုရက်တွေမှာ အေးအေးလူလူ ဟောစာတမ်း ဖတ်ချင်မှာပေါ့လေ။
ကျွန်တော် ကြိုးစားနေပါတယ်ခင်ဗျ။
ကိုပခန်း (နက္ခတ်ဗေဒင်)
5.10.2025

06/10/2025

#ဝင်္ကပါများကို ဖြတ်သန်းခြင်း

ယခု မြန်မာပြည်တွင် ရှိနေကြသော ရဟန်းသံဃာတို့၏ ရာခိုင်နှုန်း အများစုမှာ ငယ်စဥ် အသက် ၁၂ ၊ ၁၃ အရွယ်ကတည်းက မိဘရင်ခွင်ကို ခွဲခွါပြီး ရှင်သာမဏေပြုလာကြသူတို့က အများစုဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။ အသက်အရွယ် အထိုက်အလျောက် ရင့်ကျက်သည့် အခြေအနေရောက်မှ ရဟန်းပြုလာသူများ ရှိသော်လည်း အနည်းစုမျှသာ ဖြစ်သည်။ ငယ်စဥ်ဘဝတွင် သားကျွေးမှု မယားကျွေးမှုတည်းဟူသော ကာမဂုဏ်တော၌ ကျင်လည်ကျက်စားလာခဲ့ပြီး အသက်ကြီးကာမှ ရဟန်းဘောင်သို့ ရောက်လာသူများလည်း ရှိပါသည်။ ထိုသူများမှာ ဘဝကို ပင်ပင်ပန်းပန်း ရုန်းကန်လှုပ်ရှား ဖြတ်သန်းလာခဲ့ပြီးဖြစ်သဖြင့် ဘုရားရိပ် တရားရိပ် သာသနာရိပ်တွင် အေးရိပ်ကိုရှာ လာရောက်ခိုလှုံကြခြင်းဖြစ်သည်။ ပရိယတ္တိစာပေ သင်ကြားဖို့ကိုလည်းကောင်း၊ စာပေသင်ကြားလျှက် ဘဝတက်လမ်း ရှာဖွေရန်လည်းကောင်း ရည်ရွယ်ချက် မရှိကြတော့ချေ။
​ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် တစ်ဆယ်ကျော်ရုံမျှ အသက်ဖြင့် သာသနာ့ဘောင်သို့ ဝင်လာသည့် ရှင်သာမဏေများမှာ အေးအေးဆေးဆေး တရားရှာဖွေရေးအလုပ်သည် သူတို့နှင့် မသက်ဆိုင်ကြ သေးပါ။ လောကက ပေးသည့်အသိနှင့် ဓမ္မကပေးမည့်အသိတို့ကို ရှာဖွေရန် လိုအပ်နေကြပါသေးသည်။ သူတို့အတွက် ပရိယတ္တိစာပေ သင်ကြားမှုတည်းဟူသော လမ်းကြောင်းသည် ထင်ရှားစွာ ရှိနှင့်ပြီး ဖြစ်လေသည်။ သာသနာ့ဘောင်တွင် မြဲနိုင်သည့် အခြေအနေရှိသော ရှင်သာမဏေများကို သူတို့အား သင်္ကန်းစည်းပေးသည့် ဥပဇ္စျာယ်ဆရာတော်များက ပရိယတ္တိစာသင်တိုက်များသို့ ပို့ဆောင်ပေးကြ ရသည်။
​စာသင်တိုက်များသည် ရပ်ရွာများတွင် ရှိသည်မဟုတ်သောကြောင့် မြို့သို့ သွားရောက်ကြရပါသည်။ ငယ်ရွယ်သေးသည့် ရှင်သာမဏေများအနေဖြင့် အခက်အခဲမျိုးစုံတို့ကို စတင်ကြုံတွေ့ရလေသည်။ စာသင်တိုက်သည် သူတို့အတွက် အစိမ်းသက်သက် နေရာဖြစ်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ရဟန်းသံဃာပေါင်းများစွာကို တွေ့မြင်နေရမည်။ သို့သော်လည်း သူတို့ကို ရွာမှ ခေါ်လာခဲ့သည့် ကိုရင်ဦးပဉ္စင်း တစ်ပါးနှစ်ပါးမျှသည်သာ သူတို့၏ အသိမိတ်ဆွေဖြစ်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်သည် မျက်စိသူငယ် နားသူငယ် ဖြစ်ချင်စရာဖြစ်သည်။
​
ရွာဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းနှင့် မြို့စာသင်တိုက်တို့၏ စည်းမျဥ်းစည်းကမ်းမှာ များစွာကွဲပြား ခြားနားလှသည်။ ရွာမှာတုန်းက ဆော့ချင်တိုင်း ဆော့၊ ကစားချင်တိုင်း ကစားလို့ရသည်။ ရွာ ဘုန်းတော်ကြီးအား ဆွမ်းကပ်ပြီးလျှင် မူးထဲ မြစ်ထဲသို့ ရေသွားချိုးချင်လည်း ချိုးကြသည်။ ရွာနီးချုပ်စပ်မှ တောထဲသို့ ဝင်ကာ သစ်သီးဝလံ ရှာဖွေ ခူးဆွတ်ချင်လည်း ခူးဆွတ်နိုင်သည်။ ရွာဘုန်းတော်ကြီးကလည်း နေ့ခင်းအချိန်တွင် ကျောင်းသား ကိုရင်များကို ဘာမျှ ခိုင်းလေ့မရှိသည်က များသည်။ ကျောင်းအပြင်သို့ ထွက်ရန် ဘုန်းတော်ကြီးအား လျှောက်ထားစရာ မလို။ အချင်းချင်း ရန်ဖြစ်၍ ငိုကြ ယိုကြ ဖြစ်ကြလျှင်လည်း ဘုန်းတော်ကြီး၏ ကြိမ်လုံးဒဏ်ကို ခံရရုံသာရှိသည်။ အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်း ဖြစ်စရာလည်း သိပ်မရှိပေ။ အစားအသောက်အတွက်လည်း အထူးတလည် ရှာဖွေ စားသောက်ရန် မလိုပေ။ ကျောင်းသားကိုရင်များအားလုံး ရွာထဲသို့ စုပေါင်းဆွမ်းခံ ထွက်ကြမည်။ ဆွမ်းမရသည့် ရက်လည်း မရှိ။ ရွာဘုန်းတော်ကြီးအား ပြင်ဆင်ဆွမ်းကပ်ပြီးလျှင် သူတို့ စားကြရုံသာ ဖြစ်သည်။
​မြို့စာသင်တိုက်သို့ ရောက်သောအခါ ထိုအရာအားလုံးတို့သည် ရုတ်တရက် ကွဲပြားခြားနား သွားသည်။ အရင်တုန်းကလို ကစားချင်တိုင်းလည်း ကစားလို့ မရတော့။ ရေသွားချိုးစရာ ချောင်း၊ မြောင်း၊ အင်း၊ အိုင်တွေလည်း အနီးအပါးမှာ မရှိတော့။ သစ်သီးသွားခူးစရာ တောအုပ်လည်း မရှိ။ ထိုအစား စာအုပ်တွေနှင့် စာသင်ခန်းတွေသာ ရှိတော့သည်။ ဆွမ်းခံချိန်၌သာလျှင် သပိတ်ပိုက်လျှက် အပြင်သို့ ဆွမ်းခံသွားရသည်။ ကျန်သည့် အချိန်များတွင် အပြင်ထွက်ခွင့် မရှိ။ အပြင်ထွက်လိုလျှင် သက်ဆိုင်ရာ ဆရာသမားကို လျှောက်ထားလျက် အကြောင်းပြချက် ကောင်းကောင်းပေးကာ သွားကြ ရသည်။ အကြောင်းပြချက် ရေရေရာရာ မရှိလျှင်လည်း ဆရာသမားတွေက အပြင်သို့ မလွှတ်တတ်ပေ။
​နေ့စဥ် ဆွမ်းခံရန်အတွက် ဆွမ်းလောင်းပေးမည့် အိမ်ကို ကိုယ်တိုင် ရှာဖွေရမည်။ တစ်နေ့တာ အတွက် ဆွမ်းရရေး၊ မရရေးသည် ကိုယ့်အားထုတ်မှုနှင့် ဘုန်းကံအပေါ်တွင်သာ မှီတည်နေလေသည်။ တခါတရံတွင် အဆင်ပြေသော်လည်း တခါတရံ အဆင်မပြေတာလည်း ရှိသည်။ ရွာကျောင်းမှာတုန်းကလို ပုံမှန်ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု တွက်ချက်ထား၍ မရပေ။ ဆွမ်းရခြင်း မရခြင်းနှင့် ဆွမ်းခံတုန်း မိုးမိခြင်းတို့သည် ထိုရှင်သာမဏေတို့၏ နေ့စဉ်ဘဝ လောကဓံ အစိတ်အပိုင်းများ ဖြစ်လာလေသည်။ ဤအခြေအနေကို မဖြတ်သန်းနိုင်သော ရှင်သာမဏေသည် မြို့စာသင်တိုက်မှ ရွာစာသင်တိုက်သို့ ပြန်ပြေးတတ်သည်။ ဤသည်မှာ စာသင်သားဘဝ၏ ခြေလှမ်းအစမျှသာလျှင် ရှိပေသေးသည်။
ရုတ်ခြည်းပြောင်းလဲသွားသည့် နောက်ထပ်အတွေ့အကြုံတခုမှာ စာသင်ခန်းနှင့် ကျက်စာများဖြစ်သည်။ ရွာမှာတုန်းက အတန်းကျောင်းတွင် သင်ရသည့် လေးငါးတန်းထိ စာများသည် ကျောင်းမှန်မှန် တက်ရုံမျှဖြင့် ရနေသည့် စာများဖြစ်ကြသည်။ ရွာဦးကျောင်း ဘုန်းတော်ကြီး သင်ပေးသည့် ဘုရားရှိခိုး၊ ဆွမ်း၊ ပန်း၊ ရေချမ်းကပ်နှင့် ငါးပါးသီလတို့မှာ အထူးအထွေ အလွတ်ကျက်စရာ မလိုပေ။ ငါးခေါက်ဆိုကြဟု ဘုန်းတော်ကြီး ဆိုခိုင်းသည့်အတိုင်း ကျောင်းသားကိုရင်များအားလုံး အတူတူဆိုလိုက်ကြလျှင် ရသွားသည့် စာများဖြစ်သည်။ စာသင်တိုက်တွင် စတင် ကျက်မှတ်ရသည့် စာများသည် အစာကြေနိုင်ခဲဘိသည့် စာများဖြစ်သည်။ သဒ္ဒါကြီး သုတ်စဉ်များကို စတင်ကျက်မှတ်ရသည်။ တစ်နေ့လျှင် စာကြောင်းရေ ဆယ်ကြောင်းမျှ မှတ်မိဖို့ရာပင် မလွယ်ကူ။ ခဏလေး မှတ်မိပြန်လျှင်လည်း မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာ ကြာမြင့်စွာ ထိန်းသိမ်းထားဖို့ မလွယ်ပေ။ မှတ်မိဖို့ မလွယ်သလောက် မေ့ဖို့အလွန်လွယ်သည့် သုတ်စဉ်တွေဖြစ်သည်။ အချိန်မရွေး နေရာမရွေး မေ့သွားနိုင်သည်။ နှစ်ရက်သုံးရက်ကြာမျှ မပြန်ဆိုပဲ ထားလျှင် အလိုလို အငွေ့ပျံ ပျောက်ကွယ်သွားတတ်သည်။ ထိုသုတ်စဉ်များကို အနက်ပြန်ဆိုထားသည့် စာများကို ကျက်မှတ်ရသည်ကလည်း ခက်သည်။ ထို့ထက်ပို၍ စာသင်သား၏ ဦးဏှောက်နှင့် စိတ်ကို ရှုပ်ထွေးစေသော အရာမှာ ရုပ်တွက်ပိုင်းဖြစ်သည်။ ရုပ်တွက်တို့၏ သဘောတရားရေးရာကို သင်ယူ၍ ရနိုင်ပါသည်။ သို့သော် အချို့ရုပ်များမှာ ရှင်းလင်းလွယ်ကူခြင်းမရှိသဖြင့် အလွတ်ကျက်မှတ်ရပြန်သည်။ ထိုသဒ္ဒါကြီးစာအုပ်မှာ ရှင်သာမဏေတို့၏ ကံ ဉာဏ် ဝီရိယ သုံးမျိုးလုံးကိုပင် တောင်းဆိုလျှက်ရှိသည်။
ဤအခြေအနေကို ရင်ဆိုင်ကျော်ဖြတ်ရာ၌ မအောင်မြင်သဖြင့် စာသင်သားသည် အရှုံးကို ရင်ဝယ်ပိုက်၍ စာသင်တိုက်မှ ပြန်ပြေးရတတ်လေသည်။ စာသင်တိုက်မှ ပြန်ပြေးလာသည့် အခြေအနေကို ဇာတိရွာက ဆရာသမားက လက်မခံလျှင် ထိုကိုရင်မှာ စာသင်သားဘဝမှ လျှောကျရုံမျှသာမက ရှင်သာမဏေဘဝကပါ လျှောကျသက်ဆင်း၍ လောကီစာသင်ကျောင်းသို့လည်း ပြန်မရောက်တော့ဘဲ နွားများနှင့်အတူ လယ်ကွင်းထဲသို့ သက်ဆင်းရသည့် အခြေအနေနှင့် ကြုံတွေ့ရနိုင်ပေသည်။
ကျက်စာများ အတော်အတန် ပြီးမြောက်သည့်အခါ စာသင်သားဘဝကို ကာလရှည်ကြာ စိန်ခေါ်မည့် စာမေးပွဲဆိုသော အရာနှင့် ရင်ဆိုင်ရပြန်သည်။ စာမေးပွဲကလည်း မျိုးစုံရှိသည်။ ကျောင်းတွင်းစာမေးပွဲ၊ တိုက်တွင်းစာမေးပွဲ၊ မြို့နယ် စာမေးပွဲ၊ နိုင်ငံအဆင့် စာမေးပွဲ စသည်အားဖြင့် ဘောလုံးအသင်းများလို အဆင့်ဆင့်တက်လှမ်းကြရခြင်းဖြစ်သည်။ စာမေးပွဲများသည် အောင်ချင်တိုင်းအောင်၊ အောင်နေသမျှ ပြဿနာမရှိသော်လည်း ကျ၍ကား မဖြစ်ပေ။ တိုက်တွင်းစာမေးပွဲတွင် တစ်ကြိမ်နှစ်ကြိမ်ကျလျှင် ထိုင်ထဒဏ် ထမ်းရခြင်း၊ သဲဒဏ်ရေဒဏ် ထမ်းရခြင်း စသည်ဖြင့် ဒဏ်မျိုးစုံ ထမ်းရနိုင်သည်။ ထို့ထက်ပို၍ ကျရှုံးခြင်းနှင့် ရင်ဆိုင်ရပါက စာသင်တိုက်မှ နှင်ထုတ်ခြင်း ခံရနိုင်ပေသည်။ ထိုရှင်သာမဏေ၏ ဘဝသည် ကမောက်ကမ ဇောက်ထိုးမိုးမျှော် ဖြစ်သွားနိုင်ပေသည်။
ကျန်းမာရေးသည် အရေးကြီးသော အစိတ်အပိုင်းတို့ထဲမှ တခုဖြစ်သည်။ စာသင်သားသည် ကိုယ့်ကျန်းမာရေးကိုယ် ဂရုစိုက်ရမည်ဖြစ်သည်။ ရေချိုးချိန်ကို ဂရုစိုက်ရမည်။ ဆွမ်းခံတုန်း မိုးမိလျှင် မဖျားအောင် မည်သို့ကာကွယ် စောင့်ရှောက်ရမည်ကို သိရမည်။ မြန်မာပြည်မှ စာသင်တိုက်အများစုတွင် ကျန်းမာရေးဆေးပေးခန်း မရှိချေ။ သံဃာရာချီ ထောင်ချီ နေထိုင်ပါသည်ဆိုသော စာသင်တိုက်များမှာပင် ကျောင်းတိုက်ထဲတွင် ဆေးခန်းမရှိပေ။ စာသင်သား ရဟန်းသာမဏေတပါးပါး ဖျားနာလျှင် အခြားရဟန်းသာမဏေတပါးပါး၏ အကူအညီဖြင့် အပြင်ဆေးခန်းများသို့ သွားရောက်ကုသကြရသည်။ ဆေးကုဖို့အတွက် ငွေရေးကြေးရေးမှာလည်း ရွာမှ ပဲရောင်း စပါးရောင်းပေးလိုက်သည့် မယ်တော် ခမည်းတော်တို့၏ ချွေးနည်းစာလေးတွေသာ ဖြစ်သည်။
ကျန်းမာရေးနှင့် ပတ်သက်သည့် အခြေခံ ဗဟုသုတကို မြစ်မြစ်ချေချေ မသိဘဲ ဟိုကတပိုင်းတစ သည်ကတပိုင်းတစလောက်ဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို စောင့်ရှောက်ရခြင်းမှာ လွယ်ကူသည့် ကိစ္စမဟုတ်ပါ။ ရဟန်းသာမဏေ အများစုတို့သည် ကိုယ့်သွားခံတွင်း ကျန်းမာရေးကို မည်သို့မည်ပုံ ဂရုစိုက်ရမည်ကို လည်းကောင်း၊ တကိုယ်ရေ သန့်ရှင်းရေးကို မည်သို့မည်ပုံ အလေးထားရမည်ကိုလည်းကောင်း၊ ဝမ်းချုပ်သည့်အခါ ဝမ်းပျက်သည့်အခါတို့၌ အဘယ်ပုံ နေထိုင်ရမည်ကိုလည်းကောင်း၊ မတည့်သော အစားအသောက်တို့အကြောင်းကိုလည်းကောင်း ခြေခြေမြစ်မြစ် နားလည်သိရှိကြခြင်း မရှိပေ။ ထိုအကြောင်းတို့ကို ကိုယ်တိုင် မကျန်းမာရာမှ ဖြစ်စေ၊ တဖြည်းဖြည်း အရွယ်ရလာ၍ ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် စာပေတို့မှဖြစ်စေ သိကြာသည်။ တခါတရံတွင် အလွန်အခါနှောင်း၍ မပြင်မဆင်နိုင်တော့သောအခါမှ သိကြရပါသည်။
အစားအသောက် အာဟာရ မလုံလောက်ခြင်း၊ စာကျက်ချိန် စာသင်ချိန်များတွင် အထိုင်းများ၍ ဣရိယာပုထ် မမျှတခြင်းတို့မှ ဖြစ်ပေါ်လာသည့် အစာအိမ်ရောဂါ လိပ်ခေါင်းရောဂါတို့သည် စာသင်သားတို့တွင် အဖြစ်များသော ရောဂါများ ဖြစ်လေသည်။ ထိုသို့ ရေရှည်ကုသရမည့် ရောဂါမျိုး စွဲကပ်လာလျှင် ရဟန်းသာမဏေ၏ စာသင်သားဘဝမှာ တည်ငြိမ်ခြင်းမရှိတော့ပေ။ စာသင်တိုက်တွင် ရဟန်းသာမဏေ အချင်းချင်းတို့ စောင့်ရှောက်ကြသည်ဆိုရာ၌ ရက်တိုပိုင်း ခံစားရသည့် အာဂန္တု အဖျားအနာလောက်အတွက်သာ အဆင်ပြေသည်။ ရေရှည်ကုရမည့် ရောဂါမျိုးအတွက်မူ တပါးနှင့်တပါး အချိန်ပေးနိုင်ကြသည် မဟုတ်ပေ။ ထိုသို့ ရက်ရှည်ကုသရမည့် အခြေအနေမျိုး ဖြစ်လာလျှင် စာသင်သားသည် စာသင်ခြင်းကို ရပ်တန့်၍ မိဘရပ်ရွာသို့ ပြန်ကာ စောင့်ရှောက်ကုသမှုကို ခံယူရမည် ဖြစ်သည်။ ခက်သည်က စာသင်သား ကိုရင်ဦးပဉ္စင်းတပါး ရွာမှာ သုံးလေးပတ်ထက် ပိုနေခြင်းကို ရွာကလည်း မကြိုက်။ ဖြစ်နိုင်သမျှ မြန်မြန် မြို့သို့ ပြန်စေချင်သည်။ ရွာမှာ နေပျော်သွားပြီး စာနှင့် အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားမည်ကို စိုးရိမ်ကြသည်။ ရွာစကား များများကြားပြီး ရွာသားဖြစ်မည့်အရေးကို စိုးရိမ်ကြသည်။ သို့နှင့် စာသင်သားခမျာမှာ ရွာကလည်း ကြာကြာလက်မခံချင် မြို့ကလည်း အနေခက်သည့် အနေအထားကို ရင်ဆိုင်လာရပြန်သည်။ ကျန်းမာရေးကိစ္စဖြင့် လေလွင့်ကာ စာသင်းသားဘဝကို ဆုံးရှုံးရသူတို့လည်း အမြောက်အမြားပင် ရှိကြလေသည်။
၁၂ နှစ် အရွယ် ၁၃ နှစ်အရွယ်တွင် ရှင်သာမဏေပြုလာကြသည့် ဆယ်ကျော်သက်တို့သည် မကြာမီမှာပင် အရွယ်ရောက်လာကြသည်။ မြီးကောင်ပေါက် ဖြစ်လာကြသည်။ ဘယ်မှာရောက်ရောက် အထိမ်းရခက်သော အရွယ်ဆီသို့ ဟော်မုန်းဓာတ်က ပြောင်းလဲ ပို့ဆောင်ပေးနေလေပြီ။ ထိုအရွယ်တွင် ဆန့်ကြင်ဘက် အသွင်သဏ္ဍာန်ကို စိတ်ဝင်စားခြင်းသည် သဘာဝပင်ဖြစ်သည်။ ထိုဟော်မုန်းတို့၏ လှုပ်ရှားရုန်းကန်ထကြွမှုတို့ကြောင့် စာသင်သားတို့၏ အတွင်းသဘော အတွေးအကြံများသည် သိသိသာသာ ပြောင်းလဲလာသည်။ သို့သော်လည်း အပြင်ပန်းသဏ္ဍာန် ဗဟိဒ္ဓဟန်တွင် ရှင်သာမဏေ ဖြစ်နေခြင်းကြောင့် ဘာမှမပြောင်းလဲသလို ဖိနှိပ်ဖုံးကွယ်ထားရလေသည်။ သူတို့၏ ရင်ထဲတွင် အမည်မသိသော ထိန်းချုပ်ရခက်သော ဝေဒနာတမျိုးသည် စာကျက်ချိန်နှင့် စာသင်ခန်းများကို အနှောက်အယှက်ပြုလာလေသည်။ သူတို့စိတ်သည် သင်ကြားနေရသည့် အဆုံးအမ သာသနာ့စာပေ များနှင့် မကိုက်ညီသူများ ဖြစ်လာကြသည်။ သူတို့ခန္ဓာကိုယ်ထဲတွင် ထကြွ သောင်းကြမ်းနေသည့် ဟော်မုန်းကို အထင်အမြင်လွဲကာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရာဂစိတ် အားကြီးသူဟု စွပ်စွဲမိပြီး မသင့်တော်သော ဘဝတစ်ခုကို ရွေးချယ်ခဲ့သူတစ်ယောက်ပမာ ခံစားကြရပြန်သည်။ သူတို့အား ခန္ဓာဗေဒ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဥ်များအကြောင်းကို စနစ်တကျ နားလည်အောင် ရှင်းပြပေးမည့်သူများ မရှိချေ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်ရှိသူပမာ ခံစားနေရစိတ်သည် စာသင်သား ရှင်သာမဏေကို စာသင်တိုက် အပြင်ဘက်သို့လည်းကောင်း သင်္ကန်းဝတ်ဘဝ၏ အပြင်ဘက်သို့လည်းကောင်း တွန်းပို့လိုက်တတ် လေသည်။
အားလုံးနီးပါးသော ရှင်သာမဏေတို့သည် စာသင်တိုက်သို့ ရောက်ပြီးသည်မှ ဆယ်စုနှစ်များ ကြာသည်အထိ စာမေးပွဲတည်းဟူသော ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို ထမ်းရွက်ကြရသည်။ အစိုးရပထမပြန်၊ သာသနာလင်္ကာရသာမဏေကျော်၊ အစိုးရဓမ္မာစရိယ၊ သကျသီဟ ဓမ္မာစရိယစသော စာမေးပွဲများကို ကိုယ်နိုင်သလောက် ဖြေဆိုကြရသည်။ သင်္ကန်းကို စတင်ဝတ်ရုံစဥ်က ရွတ်ဆိုခဲ့ရသော ‘’သံသာရဝဋ္ဋဒုက္ခတော” သံသရာဝတ်ဆင်းရဲ အပေါင်းမှ လွတ်မြောက်ရေးဟူသော စာသားသည် စာသားအဖြစ်သာလျှင် သေခိယစာအုပ်ထဲတွင် ကိန်းဝပ်တည်ရှိနေပေတော့သည်။ သံသရာမှ လွတ် မြောက်ရေးသည် စာမေးပွဲအောင်ရေးလောက် အရေးမကြီးချေ။ စာမေးပွဲတို့၏ အရေးကြီးလာပုံမှာ စာတတ်မြောက်ရေးသည်ပင် စာမေးပွဲအောင်မြင်ရေးလောက် အရေးမကြီးတော့ချေ။
ထိုစာသင်သား ရဟန်းသာမဏေတို့ ရင်ဆိုင်ရသည့် အခက်အခဲများသည် တခေတ်နှင့် တခေတ် တူညီခြင်းမရှိပေ။ လွန်ခဲ့သည့် နှစ်ပေါင်း ခြောက်ဆယ်၊ ခုနှစ်ဆယ်က စာသင်ခဲ့ကြသည့် စာသင်သားများ ရင်ဆိုင်ကြရသည့် ကြီးမားပြင်းထန်သော လောကဓံတွေထဲမှ တစ်ခုမှာ အစားအသောက် ရှားပါးခြင်း တည်းဟူသော လောကဓံဖြစ်မည်ထင်သည်။ မြေအိုးလေးများဖြင့် ပဲပြုပ်ခဲ့ရပုံ၊ မည်သို့ စားသောက် နေထိုင်ခဲ့ရပုံကို ရှေးဆရာသမားများဆီမှ မကြာမကြာ ကြားရပါသည်။
မိမိတို့ စာစသင်ခဲ့သည့် လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်းသုံးဆယ်ကို ပြန်လည်၍ အောင့်မေ့ဆင်ခြင်ကြည့် သောအခါတွင် အစားအသောက်ခက်ခဲခြင်းမှာ မိမိတို့ ဆရာသမားများခေတ်ကလောက် မဟုတ်တော့ပါ။ သို့သော်လည်း သင်္ကန်းရှားပါးခြင်းကမူ ရှိနေတုန်းပင်ဖြစ်သည်။ တရံတရံ ယပ်သင်္ကန်းလေးတစ်စုံရလျှင် ပျော်ရသည်။ တက်ထရွန်သင်္ကန်းရလျှင် ဘုန်းကံကြီးမားသူ ဖြစ်၍နေလေပြီ။ မိမိတို့သည် ဆရာသမားတို့တုန်းကလို ကပ်ကျောင်းလေးများဖြင့် မနေဖူးချေ။ အုတ်တိုက်များထဲတွင် စာသင်ကြရပါသည်။
အခက်အများသည် တခေတ်နှင့် တခေတ်ပြောင်းလဲ၍ နေပါသည်။ မိမိတို့ ဆရာသမားများ တုန်းက အခက်အခဲသည် မိမိတို့ခေတ်တွင် အခက်အခဲ မဟုတ်တော့ပါ။ မိမိတို့ နောက်မှ မျိုးဆက်သစ် စာသင်သားများ ကြုံတွေ့ရသည့် အခက်အခဲများမှာ မိမိတို့နှင့်မတူ တမျိုးတဘာသာ ဖြစ်သွားပြီ ဖြစ်သည်။
၂၀၁၀- ခုနှစ် နောက်ပိုင်းတွင် စာသင်တိုက်များတွင် ကြုံတွေ့ရသော ပြဿနာ၊ စာသင်သားများ ကြုံတွေ့ရသည့် အကြီးမားဆုံးသော စိန်ခေါ်မှုမှာ မိုဘိုင်းဖုန်းပြဿနာဖြစ်သည်။ စာသင်သားများ၏ လက်ထဲတွင် မိုဘိုင်းဖုန်းရှိနေလျှင် စာသင်သားသည် စာမကျက်နိုင်တော့။ မှန်သားပြင် ကမ္ဘာထဲတွင် ဂိမ်းကစားချင်လည်း ဂိမ်းကစားမည်။ အင်တာနက်ဖြင့် ဖြစ်စေ၊ ဆင်းကဒ်ဖြင့်ဖြစ်စေ တစ်ဦးဦးကို အဆက်အသွယ် လုပ်ချင်လည်းလုပ်မည်။ ထိုမှန်သားပြင်၏ ဆွဲဆောင်မှုကို ဖယ်ရှား၍ ဆရာသမားသည် တပည့်ဖြစ်သူ စာသင်သားကို လေးလံသောစာအုပ်ကို ကိုင်အောင် မောင်းနှင်ရသည်မှာ လွယ်ကူသည့် အလုပ် မဟုတ်ပါ။ ထိုမှန်သားပြင်ပေါ်တွင် တွေ့ရနိုင်သည့် စာသင်သားဘဝကို အနှောက်အယှက် ပေးမည့် အရာတွေက များလှပါဘိခြင်း။
များလှလေသော အနှောက်အယှက်များထဲတွင် အခြားတိုင်းသူပြည်သားများနည်းတူ စာသင်သားများ ထပ်တူထပ်မျှ ခံစားရသော ဘေးအန္တရာယ် အနှောက်အယှက်များကလည်း ရှိပါသေးသည်။ ရေကြီးခြင်း၊ ငလျင်လှုပ်ခြင်း၊ မီးလောင်းကျွမ်းခြင်းတို့အပြင် စစ်ဘေးစစ်ဒဏ်ကို ခံကြရခြင်းလည်း ပါဝင်ပေသည်။
ဤသုံးလေးနှစ်အတွင်း မြန်မာပြည်၏ စာသင်သား အများစုနေထိုင်ရာဖြစ်သော မန္တလေးသည် ရေကြီးသည့်ဒဏ်ကိုလည်း ခံစားခဲ့ရသည်။ သမိုင်းဝင် ငလျင်ဒဏ်ကိုလည်း ခံစားခဲ့သည်။ စစ်မက် ဘေးရန်ကိုလည်း တိုက်ရိုက်တမျိုး သွယ်ဝိုက်၍တဖုံ ခံစားခဲ့လေသည်။ ထိုဘေးရန်အန္တရာယ်များမှာ စာသင်သားဘဝပျက်သုဉ်းရုံမျှမက လူ့အသက်ကိုပင် အန္တရာယ်ပြုနိုင်သည်မှာ ထင်ရှားလှပါသည်။
ထိုကဲ့သို့ မြောက်များလှစွာသော သဘာဝဘေး၊ အသဘာဝဘေးတို့ကို ခံစားနေရသည့်ကြားမှ ပရိယတ္တိစာပေလောကတွင် ဆယ်ပါးမြောက် ဝဋံသကာပေါ်ထွက်လာသည်ဟူသော သတင်းသည် မြေပြင်မှာရော အာကာသအွန်လိုင်းမှာပါ ပျံ့နှံ့၍ လာခဲ့ပေသည်။ ဝဋံသကာဘွဲ့ရ ကိုယ်တော်လေးမှာ အသက် ၂၃-နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ သည်လိုခေတ်ပျက်ကြီးထဲတွင် မတုန်မလှုပ် ကြံ့ကြံ့ခံ၍ ကျော်ဖြတ်ခဲ့သော “နကမ္ပတိ မင်္ဂလာ”ကို မချီးကျူးပဲ မနေနိုင်အောင် ဖြစ်ရပါသည်။
မစိုးရိမ်တိုက်သစ်မှ ထွက်ပေါ်ခဲ့သော ဝဋံသကာနှင့် အဂ္ဂမဟာအကျော်တို့၏ ဂုဏ်သတင်းများကို ဖတ်ရှုရင်းက မိမိသည် စာသင်သားတို့ ကြုံတွေ့ရသော ဘေးအန္တရာယ်နှင့် အခက်အခဲများကို ပြန်ပြောင်းဆင်ခြင်မိပါသည်။
အချို့လောကဓံများကို စာသင်သားတို့၏ မိဘဆရာများက ဝိုင်းကူ၍ ဖြေရှင်းနိုင်ကြပါလိမ့်မည်။ အချို့လောကဓံများအတွက် အနည်းဆုံး နားလည်မှုတော့ ပေးနိုင်လိမ့်မည်ဟု ထင်ပါသည်။ တကယ်တော့ အခက်အခဲများ၊ အနှောက်အယှက်များ၊ စိန်ခေါ်မှုများသည် စာသင်သားဘဝတွင်သာမက မည်သည့်နေရာမဆို ရှိတတ်သည့် အရာများ ဖြစ်ပါသည်။
ဝဋံသကာတို့၏ သမာဓိ၊ အဂ္ဂမဟာအကျော်တို့၏ ဝီရိယဖြင့် ကျော်ဖြတ်သည်ရှိသော် အခက်အခဲအားလုံးတို့မှ လွတ်မြောက်နိုင်မည်မှာ မလွဲဧကန် မဟုတ်ပါလား။

သားအေးည
၂၈ ဩဂုတ် ၂၀၂၅

06/10/2025

တရားကို ကျင့်လို့ရှိရင် အဲဒီကျင့်တ့ဲတရားက
စောင့်ရှောက်ပါတယ်
ဘယ်လိုစောင့်ရှောက်တုန်းဆိုရင်
လော လူချမ်းသာတွေ နတ်ချမ်းသာတွေ
အဲဒီလို
ချမ်းသာတွေန့ဲပြည့်ဆုံအောင် စောင့်ရှောက်တယ်...
အန္တရာယ် ကင်းအောင် စောင့်ရှောက်တယ်...
နောက်ဆုံး ...
ဆင်းရဲခပ်သိမ်းငြိမ်းတ့ဲ နိဗ္ဗာန် ချမ်းသာထိအောင် စောင့်ရှောက်တယ်...
အင်မတန်ကောင်းပါတယ်...
တရားကျင့်တ့ဲသူကို တရားက. စောင့်ရှောက်ပါတယ်... ။

#ကျေးဇူးတော်ရှင်
#မဟာစည်ဆရာတော်ဘုရားကြီး

Send a message to learn more

06/10/2025

အဘိဓမ္မာနေ့ ( သီတင်းကျွတ်လပြည့် )
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
မဇ္စျိမပဋိပဒါကျင့်စဉ်ဖြင့် ဂေါတမမြတ်စွာဘုရားသည် မဟာသက္ကရာဇ် (၁ဝ၃) ခုနှစ်၊ ကဆုန်လပြည့်နေ့တွင် သမ္မာသမ္ဗုဒ္ဓဘုရား အဖြစ်သို့ရောက်ရှိတော်မူခဲ့ပါသည်။ ခုနစ်နှစ်မြောက်သော် သတ္တမဝါကို တာဝတိံသာနတ်ပြည်တွင်ဝါကပ်တော်မူသည်။ အကြောင်းရင်းမှာ မယ်တော်မိနတ်သားအား အဘိဓမ္မာဒေသနာတော် ဟောကြား ရန်ဖြစ်ပေသည်။ ထို့ကြောင့် တာဝတိံသာနတ်ပြည်ရှိ ပင်လယ်ကသစ်ပင်အောက် ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ မြကျောက်ဖျာထက်၌ ထက်ဝယ်ဖွဲ့ခွေနေတော်မူ၏။ ထို့နောက် မယ်တော်ဖြစ်ခဲ့ဖူးသော သန္တုဿိတနတ်သားကို အမှူးပြု၍ စကြဝဠာတိုက် တစ်သောင်းမှ နတ်ဗြဟ္မာအပေါင်းတို့အား အဘိဓမ္မာဒေသနာ ၇ ကျမ်းကို ဟောတော်မူလေသည်။ ဝါတွင်း သုံးလပတ် (ရက်၉ဝ) လုံး အသံမစဲ ရက်ဆက် တရားပွဲတော်ကြီးဖြစ်ပေသည်။ ထို (၇) ကျမ်းကား--

၁။ ဓမ္မသင်္ဂဏီကျမ်း (၁၂) ရက်၊
၂။ ဝိဘင်းကျမ်း (၁၂) ရက်၊
၃။ ဓာတုကထာကျမ်း (၆) ရက်၊
၄။ ပုဂ္ဂလပညတ်ကျမ်း (၇) ရက်၊
၅။ ကထာဝတ္ထုကျမ်း (၈) ရက်၊
၆။ ယမိုက်ကျမ်း (၂ဝ) ရက်၊
၇။ ပဋ္ဌာန်းကျမ်း (၂၅) ရက် ပေါင်းရက်(၉ဝ) ကြာ ဟောတော် မူခဲ့ပါသည်။

ဤသို့ ထိုဒေသနာမြတ်ကြီးကို ဟောကြားရာတွင် နည်း(၃)နည်း
ဖြင့် ဟောတော်မူခဲ့ပါသည်။
(၁) အကျယ်နည်း၊ (၂) အကျဉ်းနည်း၊ (၃) မကျဉ်းမကျယ်နည်း

(၁) အကျယ်နည်း (အတိဝိတ္ထာရ ဒေသနာ)
"မယ်တော်မိနတ်၊ ကျေးဇူးဆပ်၊ ဟောလတ်ဘိဓမ္မာ" ဆိုသည့်အတိုင်း မယ်တော်ကို ကျေးဇူးဆပ်လိုခြင်း၊ မိဘဂုဏ်ကျေးဇူးကို သတ္တဝါအများ နားလည်စေလိုခြင်း၊ အဘိဓမ္မာတရားကို အစမှအဆုံးထိ တစ်ထိုင် တည်းဟောကြားလိုခြင်း၊ အစအဆုံးတစ်ထိုင်တည်းဟောမှသာ တရားနာသူတို့ အကျိုးထူးရနိုင်ခြင်း၊ အဘိဓမ္မာ၏ ကျယ်ဝန်းနက်နဲမှုကို သိစေလိုခြင်း၊ လူ့သက်တမ်း သုံးလခန့်ဟောမှ ကုန်နိုင်မည့်တရားဖြစ်၍ လူတို့၏ဣရိယာပုထ်ဖြင့် ဟောသူနာသူ နှစ်ဦးစလုံး အတွက် မဖြစ်နိုင်ချေ။ ထို့ကြောင့် အကျယ်နည်းကို တာဝတိံသာနတ်ပြည်၌ မြတ်စွာဘုရားသည် ဟောရခြင်းဖြစ်ပါသည်။

(၂) အကျဉ်းနည်း (အတိသင်္ခေပဒေသနာ)
ဆွမ်းခံဆွမ်းစား ရေချိုးသန့်စင်စသည် ပြုရန်အတွက် ဘုရားရှင်သည် လူ့ပြည်သို့ ကြွတော်မူရ၏။ ထိုအခိုက် နိမ္မိတရုပ်ပွားတော်ကို အဓိဋ္ဌာန်ဖြင့် ဖန်ဆင်းခဲ့ရ၏။ ဟိမဝန္တာ စန္ဒကူးတော၌ နေ့သန့်စင် တော်မူစဉ် အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်သည် ဘုရားရှင်အား ဝတ်ပြုပါသည်။ ထိုအခါ ဘုရားရှင်ကရှင်သာရိပုတ္တရာအား အဘိဓမ္မာတရားကို အကျဉ်းနည်းဖြင့် ဟောတော်မူပါသည်။

(၃) မကျဉ်းမကျယ်နည်း (နာတိဝိတ္ထာရ နာတိသင်္ခေပ ဒေသနာ)
ဘုရားရှင်၏ အကျဉ်းနည်းကို အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်သည် တပည့်ရဟန်း ငါးရာတို့အား တစ်ဆင့်ပြန်လည်၍ မကျဉ်းမကျယ်နည်းဖြင့်ဟောတော်မူပါသည်။ ထိုသို့တစ်ဆင့်ဟောသော အဘိဓမ္မာတရားကိုနောက်တစ်နေ့တွင် ဘုရားထံမှောက် ပြန်လည်တင်လျှောက်ကာ အတည်ပြုတော်မူပါသည်။

ဤနည်းဖြင့် အဘိဓမ္မာ ဒေသနာတော်ကြီးသည် မဟာသက္ကရာဇ် ၁ဝ၉ ခု၊ ခုနစ်ဝါမြောက်ဖြစ်သော ဝါတွင်းသုံးလအတွင်း နတ်ပြည်နှင့် လူ့ပြည်တို့တွင် တစ်ပြိုင်နက်ပေါ်ထွန်းလျက် ထွန်းကားပြန့်ပွား လာခဲ့ပါသည်။

မြတ်စွာဘုရားသည် အဘိဓမ္မာဒေသနာတော်ကို ဟောကြားပြီး သီတင်းကျွတ် လပြည့်နေ့တွင် တာဝတိံသာနတ် ပြည်မှလူ့ပြည် သင်္ကဿနဂိုရ်မြို့သို့ ပြန်လည် ကြွဆင်းတော်မူခဲ့သည်။ ဤတွင် သိကြားမင်းက ရွှေ၊ ငွေ၊ ပတ္တမြား စောင်းတန်းသုံးခုကို ဖန်ဆင်း လှူဒါန်းသည်။ ဘုရားရှင်၏ လက်ယာဘက်၌ နတ်တို့ကရွှေစောင်းတန်းဖြင့်၊ လက်ဝဲဘက်၌ ဗြဟ္မာများက ငွေစောင်းတန်း ဖြင့်
ခြံရံလျက် အရှင်မြတ်က ဗဟိုပတ္တမြားစောင်းတန်းဖြင့် ကြွဆင်းတော်မူလေသည်။ ပဥ္စသိင်္ခနတ်သားသည် ဗေဠုဝနတ်စောင်းတီးလျက်၊ မာတလိနတ်သားကလည်း ပန်း၊ နံ့သာအမွှေးအကြိုင်တို့ကို ကိုင်စွဲလျက်၊ သုယာမနတ်မင်းသည် စာမရီသား မြီးယပ်ကိုခတ်လျက်၊ သန္တုဿိတနတ်မင်းသည် ပတ္တမြားယပ်ဝန်းကိုခတ်လျက်၊ သိကြားမင်းသည် ဝိဇယုတ္တရ ခရုသင်းကိုမှုတ်လျက်၊ လက်ဝဲဘက်တွင် သဟံပတိ ဗြဟ္မာကြီးက ထီးဖြူဆောင်းမိုး ပူဇော်လျက် အသီးသီးပူဇော်ကာ သက်ဆင်းလိုက်ပါ လာကြ၏။

လူ့ပြည်အရောက်စောင်းတန်းဦး၌ လက်ယာခြေတော်မချမီပင် ရှင်သာရိပုတ္တရာ မထေရ်သည် ဗုဒ္ဓမြတ်စွာကို ဦးစွာရှိခိုးပူဇော်လေသည်။ ထိုနောက် ပရိသတ်တို့က မြတ်စွာဘုရားကိုရှိခိုးပူဇော် ဖူးမြော်ကန်တော့ကြလေသည်။ စောင်းတန်းဦးခြေတော်
ချရာသည် နောင်အခါ "အစလစေတိယဌာန" ဟုအမည်တွင်လေသည်။

ထိုနေ့မြတ်ကို အဘိဓမ္မာဟော ကြားတော်မူသည်ကို အကြောင်းပြု၍ “အဘိဓမ္မာအခါတော်နေ့” ဟုသတ်မှတ်ခေါ်ဆိုကြသည်။ အဘိဓမ္မာရွတ်ဖတ် ပူဇော်ပွဲများလည်း ကျင်းပကြသည်။ ဘုရားရှင်အား ဆီမီးထွန်းကာပူဇော်ကြသည်။ ထိုအခါမှစ၍ သီတင်းကျွတ် မီးထွန်းပွဲ ကျင်းပသော အစဉ်အလာသည် ယနေ့လူငယ်တို့အတွက်် ကောင်းမှုအမွေတစ်ရပ် ဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။

Send a message to learn more

06/10/2025

သီတင်းကျွတ် သည် မြန်မာပြက္ခဒိန်၏ ခုနစ်လမြောက် သန်တူ (သီတင်းကျွတ်)မှာ စက်တင်ဘာလ- အောက်တိုဘာလတွင် ကျရောက်ပါသည်။ သီတင်းကျွတ်လတွင် ၂၉ ရက်ရှိသည်။ ရက်မစုံသောလ ဖြစ်သည်။ 'သန်' သည် 'စပါးပင်' ကို ရည်ညွှန်းကာ 'တူ' သည် 'ထူ' ဖြစ်ပြီး “စပါးပင်များ ထူထူထောင်ထောင် ပေါက်ရောက်လျက် ရှိပြီ ”ဟုဆိုလိုသည်။ ထိုကဲ့သို့ အပင်များ အောင်မြင်သည့်အနေဖြင့် ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲများ ကျင်းပပြန်သည်။ ယခု သီတင်းကျွတ် ဟူသည့်အခေါ်အဝေါ်မှာ “ရဟန်းသံဃာများ ဝါဆိုကြခြင်းမှ ပြီးဆုံးပြီ” ဟူသောအဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ပြောင်းလဲခေါ်ဝေါ်လာကြခြင်းဖြစ်သည်။ အထိမ်းအမှတ် ပန်းမှာ ကြာဖြူပန်း (Nymphaea lotus) ဖြစ်သည်။

သီတင်းကျွတ်လသည် မြန်မာလများတွင် သတ္တမလဖြစ်၏။ မိုးဥတုတွင်ပါဝင်သည်။ ရှေးအခါကသီတင်းကျွတ်လဟူ၍ မခေါ်ကြဘဲ သန်တူလဟု ခေါ်ဆိုရေးသားကြသည်ကို တွေ့ရသည်။ သန်တူလအဓိပ္ပာယ်မှာ ဝဿာနမိုးဥတုရာသီကို သန်ဟူ၍ ရှေးသူဟောင်းတို့ ခေါ်ကြသည်ဟု ဝေါဟာရလီနတ္ထဒီပနီကျမ်း၌ဆိုသည်။ သီတင်း ကျွတ်လသည်မိုးဥတု၏ နောက်ပိုင်းချိန် လတစ်ခုဖြစ်လေသည်။

အချို့ပညာရှင်တို့ကမူ သန်ဟူသောပုဒ်သည် ကောက်·စပါးဟော·တိဗက်· မြန်မာ·တရုတ်· ထိုင်း·မွန်ခမာ ဘာသာအပေါင်းတို့လာ မြန်မာစကားဟုဆိုသည်။ တူပုဒ် သည်လည်း အသံချင်းအနီးစပ်ဆုံးဖြစ်သောထူပုဒ်နှင့် တွဲယူရပေမည်။ ထူသည်တစ်စုံတစ်ရာကိုထောင်သည်၊ စိုက်သည်၊ မတ်စေသည်၊ ဟောဖြစ်သဖြင့်သန်တူလသည် ကောက်စပါးပင်များပေါက်ဖွား၊ ထွက်ထ၊ ထောင်မတ် လာသောလဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်ယူဆကြသည်။ ပုဂံခေတ် ထိုးကျောက် စာတို့တွင် သီတင်းကျွတ် ဟူသောစကားကို အလျှင်းမတွေ့ရသလောက်ပင်ရှိ၍ သက္ကရာဇ် ၅၇၄ ခုနှစ်ထိုး တုရွင်း တောင်စောရဟန်း သိမ်ကျောက်စာအတွင်း စာသား တစ်နေရာ၌သာ သတင်းချွတ်ဟူသောအသုံးကို ရှေးဦးဆုံး တွေ့ရလေသည်။ သတင်းချွတ်ဟူသောစကားသည် သတင်းသီလစောင့်ထိမ်းသူတို့က ချွတ်လွှတ်ကုန်ဆုံးအောင် ပြုသည်ဟု အနက်ထွက်လေသည်။ သတင်းချွတ်နှင့် ဝါကျွတ် ဟူသော စကားကိုဖက်တွဲ၍ သတင်းကျွတ်ဟူသော စကားဖြစ်ပေါ်လာသည် ဟုတွေးထင်ဖွယ်ရှိသည်။

လှေသင်းအတွင်းဝန်ရေး ဝေါဟာရလီနတ္ထဒီပနီကျမ်း၌ သီတင်းကျွတ်လခေါ်ဆိုသည်မှာ ဝါဆိုလပြည့်နေ့မှ စ၍ ဝါတွင်းသုံးလ၊ ရက်ပေါင်း၉ဝ၊ သီတင်းကျွတ်လပြည့်ကျော် တစ်ရက်နေ့ သီတင်းကျွတ်သောကြောင့် သီတင်းကျွတ်လဟူ၍ သာသနာကျမ်းအလိုခေါ်ဆိုကြောင်းသိသာသည် ဟုပါရှိ လေ သည်။

ဗေဒင်အခေါ်အားဖြင့် သီတင်းကျွတ်လကို တူရာသီဟုခေါ်သည်။ တူရာသီ၏[၁]အရုပ်သည် ချိန်ကိုင်စွဲသော ယောက်ျား သဏ္ဌာန် ဖြစ်သည်။ ထိုရာသီကား အဿဝဏီနက္ခတ်နှင့်ယှဉ်၍ လပြည့်သောကြောင့် အဿယုဇဟူ၍ဆိုသည်။ ကြာပန်းကို ရာသီပန်းဟူ၍ အသိအမှတ်ပြုကြ၏။ ကျီးတာရာထွန်းပသည့် သီတင်းကျွတ်လရာသီတွင် နံနက် စက်နာရီ ၅ နာရီ ၅၅ မိနစ်ခန့်တွင်နေထွက်၍ ညနေ စက်နာရီ ၅ နာရီ ၃၇ မိနစ်ခန့်တွင်နေဝင်သည်။ မြန်မာနာရီအားဖြင့် နေ့ညဉ့်နာရီ ၃ဝစီ အညီအမျှ ရှိလေသည်။ သီတင်းကျွတ်လတွင် မြတ်စွာဘုရားသခင် နတ်ပြည်မှ ဆင်းသက်ခဲ့ဖူးသည်ကို အကြောင်းပြု၍ မီးစောင်းတန်း၊ မီးမြင်းမိုရ်များထွန်းညှိကာ မီးပွဲသဘင်ကို ဆင်ယင်ကျင်းပကြရိုးဖြစ်လေသည်။

source: wikipedia

Send a message to learn more

06/10/2025

မြန်မာတို့ အမြတ်တနိုးတန်ဖိုးထားရတဲ့ သီတင်းကျွတ်လပြည့် (အဘိဓမ္မာနေ့)မှာ မြန်မာပြည်သူပြည်သားများ၊ ကမ္ဘာသူကမ္ဘာသားများအားလုံး အေးချမ်းသာယာရှိကြပါစေကြောင်း ကိုယ်စိတ်နှစ်ဖြာရွှင်လန်းကြပါစေကြောင်း ဆုတောင်းမေတ္တာပို့သအပ်ပါတယ်။ 🙏🙏🙏

#သီတင်းကျွတ်လပြည့်နေ့ #အဘိဓမ္မာနေ့
#သီတင်းကျွတ်မီးထွန်းပွဲတော်

Send a message to learn more

05/10/2025

Earth takes 365.25 days to complete a single orbit around the Sun, giving us the cycle of years, seasons, and birthdays we all know. But zoom out to the cosmic scale, and time looks completely different. Our Sun is not stationary, it is racing through the Milky Way, taking a staggering 225 million years to complete just one orbit around the galaxy’s centre. That’s one full galactic year.
Since its formation roughly 4.6 billion years ago, the Sun has already completed about 20 full galactic orbits. That means it has already travelled across the galaxy twenty times while keeping our Solar System intact, and it still has about 22 orbits to go before it exhausts its fuel and leaves the main sequence. In other words, the Sun has lived almost half its life already, and it will continue shining for roughly another 5 billion years.
Every day, Earth spins on its axis and revolves around the Sun, giving us time in days, months, and years. But in the grand cosmic scale, we are riding along with the Sun on a journey across the galaxy that spans billions of years. Our lives are fleeting compared to the immense timeline of the Sun’s orbit, yet we are part of this incredible cosmic adventure.
The next time you look up at the sky, think about this: we are passengers on a galactic voyage, orbiting a star that itself is racing through the heart of the Milky Way. Each birthday, each year, is just a tiny moment on this incredible journey through space and time. Our existence may feel small, but it is part of a story written across billions of years, with the Sun as our steadfast guide through the galaxy.

05/10/2025

Life is the Game

05/10/2025

Lunar calendar for September 2025 💙 There's a supermoon coming up!

05/10/2025

“ အပြစ်တင်တတ်တဲ့ပုဂ္ဂိုလ် ”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“ပရဝဇ်ဇာနုပဿိဿ၊
နိစ္စံ ဥဇ္ဈာန သညိနော။
အာသဝါ တဿ ၀ဎ္ဍန္တိ၊
အာရာ သော အာသဝက္ခယာ"

“သူများကို အပြစ်တင်တတ်တဲ့ပုဂ္ဂိုလ်၊ ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချတတ်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ဟာ အာသဝတရားတွေကို ဖြစ်ပွားပြီးတော့ အာသဝတရားချုပ်ငြိမ်းရာ အရဟတ္တဖိုလ်၊ နိဗ္ဗာန်ဆိုတဲ့ ထူးမြတ်တဲ့တရားဓမ္မတွေမှ ကင်းဝေးလိမ့်မယ်”လို့ မြတ်စွာဘုရားက သတိပေးထားတယ်နော်။

ဒါကြောင့်မို့လို့ အကျိုးမရှိတဲ့အလုပ်မလုပ်မိအောင်
အကျိုးမရှိရုံတင် မကဘူး၊ အပြစ်ကြီးတဲ့ အလုပ်မျိုး
မလုပ်မိအောင် သတိထားကြရမယ်။ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးတစ်ယောက်ဆိုတာ အပြင်ပန်းက ကြည့်လို့မရဘူး။ အပြင်ပန်းက ကြည့်ပြီး ကဲ့ရဲ့ အပြစ်တင်မိလို့ရှိရင် ထိုပုဂ္ဂိုလ်ရဲ့ အတွင်းမှာရှိတဲ့ အရည်အချင်းကြောင့် မြင့်မြတ်တဲ့ပုဂ္ဂိုလ် ဖြစ်နေရင် ကဲ့ရဲ့ သူဒုက္ခရောက်သွားနိုင်တယ်ပေါ့။

ဒါကြောင့်မို့လို့ ဘယ်သူ့ကိုမှ အပြစ်တင်ဖို့ မကြိုးစားလေနဲ့၊ ဘယ်သူ့ကိုမှ ရှုတ်ချဖို့မကြိုးစားလေနဲ့၊ ဒီလိုဆိုတာပေါ့နော်။

မြတ်စွာဘုရားက ဆုံးမတယ်....
“န ပရေသံ ဝိလောမာနိ၊
န ပရေသံ ကတာကတံ”

အရပ်ထဲမှာ နေကြတယ်၊ မိသားစုဘဝမှာနေကြတယ်၊ ဆွေတွေမျိုးတွေနဲ့ နေကြတယ်၊ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ နေကြတယ်၊ အဲဒီလို နေတဲ့အခါမှာတဲ့“သူတစ်ပါးရဲ့ မတော်မလျော်တဲ့ အပြောအဆို လုပ်ရပ်တွေကို ကြည့်မနေနဲ့။” ဘယ်သူကဖြင့် ဘာလုပ်တာပဲ။ဘယ်သူကဖြင့် ဘာပြောတာ၊ မသင့်တော်တဲ့ အလုပ်၊သူများလုပ်တာတွေကို ကြည့်မနေနဲ့နော်။ သွားပြီးတော့ဝေဖန်မနေနဲ့လို့ ဆိုတာပေါ့နော်။

ဝိလောမ ဆိုတာ မတော်မလျော်တဲ့ အပြော၊မတော်မလျော်တဲ့ လုပ်ရပ်၊ သူတပါးတွေရဲ့ မတော်
မလျော်တဲ့ အပြော၊ မတော်မလျော်တဲ့ လုပ်ရပ်တွေကို
ကြည့်မနေနဲ့။

“န ပရေသံ ကတာကတံ- သူတို့လုပ်တယ်၊ မလုပ်ဘူးဆိုတာတွေကို သွားပြီးတော့ သူများရဲ့ လုပ်မလုပ် ဆိုတာကို ကြည့်မနေနဲ့။”

“အတ္တနောဝ အဝေက္ခေယျ"ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲပြန်ကြည့်”တဲ့။ ငါမဟုတ်တာ လုပ်မိသလား၊ ငါလုပ်တဲ့အလုပ်ရော ဘယ်လောက်မှန်သလဲ၊ ငါဟာ သူများအပြစ်တွေကို ပြောမိသလား၊ ငါ့မှာရော ဒီအပြစ်တွေရှိသလား ဆိုတာမျိုးတွေကို ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပဲ ပြန်ပြီးတော့ ဆင်ခြင်သုံးသပ်ပါလို့မြတ်စွာဘုရားက ဟောတာနော်။

“ကတာနိ အကတာနိစ" ကိုယ်လုပ်တယ်။ကိုယ်မလုပ်ဘူးဆိုတာ ကိုယ်အသိဆုံးဖြစ်လို့ ကိုယ်လုပ်တာ မလုပ်တာကိုသာလျှင် နေ့စဉ်နှင့်အမျှ စစ်ဆေးသင့်တယ်။ သူများရဲ့ လုပ်မလုပ်ဆိုတာကို သွားပြီး မကြည့်ပါနဲ့လို့ ဒီလိုပြောတာ။

များသောအားဖြင့် လူတွေရဲ့အကျင့်ဟာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြစ်တင်တယ်၊ ဝေဖန်တယ် သိပ်မရှိဘူး။ ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်က အခြားလူတွေကိုသာ အပြစ်တင် တာ၊ ဝေဖန်တာ လုပ်တတ်ကြတယ်။ တကယ်ပဲ အဲဒီ လိုပဲ အပြစ်တင်နေကြတာ များတယ်။ တချို့များဆို ကိုယ်လည်း အဲဒီလိုပဲ လုပ်တယ်၊ သို့သော် သူများလုပ် ရင် အပြစ်အနေနဲ့ မြင်တယ်။

ဆိုပါစို့၊ ပန်းကန်လေးတစ်လုံး လွတ်ကျတယ်။ ကလေးတစ်ယောက်လွတ်ကျရင် “နမော်နမဲ့ နိုင်လိုက်တာ” လို့ အပြစ်တင်မှာပဲ၊ ဟုတ်လား။ ကိုယ့်ကြောင့် လွတ်ကျတဲ့အခါကျတော့ ဘာပြောတုန်း “မတော်လို့ တဲ့။”ကိုယ့်ကျတော့ မတော်လို့ဆိုတာနဲ့ ခွင့်လွှတ်တယ်။ သူများလွတ်ကျတဲ့အခါကျတော့ နမော်နမဲ့နိုင်တယ်လို့ ဆိုပြီး အပြစ်တင်လို့ မပြီးဘူး။

တစ်စုံတစ်ခု သူများ ကြောင့်များ မှားသွားရင် ဘယ်သူ့ကြောင့် ဘယ်ဝါ ကြောင့်နဲ့ ပြောလို့မပြီးဘူး။ ကိုယ့်ကြောင့် မှားသွားတဲ့အခါကျတော့ မသိလို့ လုပ်မိတာဆိုတဲ့ ဆင်ခြေတွေနဲ့ လိုက်ဖုံးတယ်၊ ဒါ လူ့သဘာဝကို ပြောပြတာပါ။

(ကျေးဇူးတော်ရှင် ပါမောက္ခချုပ်ဆရာတော်ကြီး)
ဒေါက်တာ အရှင်နန္ဒမာလာဘိဝံသ

Send a message to learn more

05/10/2025

ဒီ ကထိန်သင်္ကန်းဟာ သံဃာတပါးပါး
နှုတ်မြွက် ပြောဆိုပြီး အလှူခံလို့ လှူတဲ့ သင်္ကန်းမဟုတ်ရပါဘူး။

အရိပ်အမြွက်ကလေးတောင်မှ ကထိန်သင်္ကန်းလှူဖို့ မပြောရပါဘူး။ ဒါယကာ ဒါယိကာမ များ သူ့အလိုအလျောက် သဒ္ဓါတရားပေါက်ပြီး လှူတဲ့ သင်္ကန်း ဖြစ်ရပါတယ်။ ဒါကိုပဲ မိုးပေါ်ကျသင်္ကန်း လို့ ခေါ်ပါတယ်။ သံဃာ တပါးပါးက တနည်းနည်းနဲ့ အလှူခံလို့ လှူဒါန်းတဲ့ သင်္ကန်းနဲ့ကထိန်ခင်းယင် ကထိန်မမြောက်ပါဘူး။

🌎🌎🌎🌎🌎🌎🌎🌎🌎
ကထိန်သင်္ကန်း ကထိန်ခင်းဖို့ သင်္ကန်းကို ကထိန်သင်္ကန်း လို့ခေါ်ပါတယ်။
ကထိန်လျာသင်္ကန်းဆိုယင်လဲ ဟုတ်ပါတယ်။
ဘုရားဖြစ်မည့်ပုဂ္ဂိုလ်ကို ဘုရားလောင်းလျာလို့
ခေါ်သလို
ကထိန်ခင်းမည့် သင်္ကန်းကို ကထိန်လျာသင်္ကန်းလို့ ခေါ်တာပါပဲ။ ပါဠိလို ကထိနဒုဿ=ကထိနစီဝရ လို့ ခေါ် ပါတယ်။ ဒီ ကထိန်သင်္ကန်းကို ဒါယကာတဦးတည်းက မဟုတ်ပဲ အများစုပေါင်း လှူကြယင်တော့ ဘုံကထိန်လျာသင်္ကန်းလို့ ခေါ်ကြရပြန်ပါတယ်။

🌐မိုးပေါ်ကျ သင်္ကန်း🌐
ဒီ ကထိန်သင်္ကန်းဟာ သံဃာတပါးပါး
နှုတ်မြွက် ပြောဆိုပြီး အလှူခံလို့ လှူတဲ့ သင်္ကန်းမဟုတ်ရပါဘူး။
အရိပ်အမြွက်ကလေးတောင်မှ ကထိန်သင်္ကန်းလှူဖို့ မပြောရပါဘူး။ ဒါယကာ ဒါယိကာမ များ သူ့အလိုအလျောက် သဒ္ဓါတရားပေါက်ပြီး လှူတဲ့ သင်္ကန်း ဖြစ်ရပါတယ်။ ဒါကိုပဲ မိုးပေါ်ကျသင်္ကန်း လို့ ခေါ်ပါတယ်။ သံဃာ တပါးပါးက တနည်းနည်းနဲ့ အလှူခံလို့ လှူဒါန်းတဲ့ သင်္ကန်းနဲ့ကထိန်ခင်းယင် ကထိန်မမြောက်ပါဘူး။

🌐မသိုးသင်္ကန်း 🌐
ပြီးတော့ သိုးတဲ့သင်္ကန်းနဲ့ ကထိန်ခင်းယင်လဲ ကထိန်မမြောက်ပါဘူး။ သိုးတဲ့ သင်္ကန်းဆိုတာ ကထိန်ဒါယကာက ကထိန်သင်္ကန်းကို လှူတဲ့နေ့မှာ ကထိန်
မခင်းပဲ နောက်တနေ့မှ ကထိန်ခင်းယင် တညလွန်သွားတဲ့ အတွက်
အဲဒီ ကထိန်သင်္ကန်းကို သိုးတဲ့သင်္ကန်းလို့ ခေါ်ရပါ တယ်။
လှူတဲ့နေ့မှာပဲ ကထိန်ခင်းယင် အဲဒီသင်္ကန်းကို မသိုး သင်္ကန်း လို့ ခေါ်ရပါတယ်။
မသိုးသင်္ကန်းနဲ့သာ ကထိန်ခင်းရ ပါတယ်။

🌐ဉတ်သင်္ကန်း 🌐
အဲဒီ ကထိန် သင်္ကန်းဟာ သင်္ကန်း သုံးထည် ထဲက တထည်ထည် ဖြစ်ရပါတယ်။
နှစ်ထပ် သင်္ကန်းကြီး၊ ဧကသီ၊ သို့မဟုတ် သင်းပိုင်တထည်ထည် ဖြစ်ရ ပါတယ်။ သုံးထည်လုံးနဲ့ ကထိန်ခင်းရတာ မဟုတ်ပါဘူး။
သုံးထည်ထဲက တထည်ထည်နဲ့သာ ခင်းရပါတယ်။
ကထိန်သင်္ကန်းကို ကထိန်ခင်းထိုက်တဲ့ ရဟန်းအား ပေးတဲ့ အခါမှာ
ဉတ္တိဒုတိယကမ္မဝါစာ ဖတ်ပြီး ပေးရတာဖြစ်တော့ ကထိန်သင်္ကန်းကို ဉတ်သင်္ကန်းကြီး လိုလဲ သာသနာဝေါဟာရ တွင်နေပါတယ်။
ဉတ်သင်္ကန်းကြီးလို ခေါ်ကြတော့ တချိုက ကထိန်ခင်းတာ နှစ်ထပ်သင်္ကန်းကြီးနဲ့မှ ခင်းလို့ ရတယ်လို့ ထင်မှတ်ကြပါတယ်။
ဒီလို မဟုတ်ပါဘူး။ ဧကသီနဲ့လဲခင်းလို့ရပါတယ်။ သင်းပိုင်နဲ့လဲ ခင်းလိုရပါတယ်။
ဒါကြောင့် ဧကသီတို့၊ နှစ်ထပ်သင်္ကန်းကြီးတို့ မလှူနိုင်တဲ့ ကထိန်ဒါယကာဟာ
သင်းပိုင်တထည် လှူယင်လဲပဲ ကထိန် သင်္ကန်း အလှူ မြောက်တော့တာပဲ။
သင်းပိုင်လဲ ဉတ် သင်္ကန်းဖြစ်နိုင်ပါတယ်။
ဧကသီလဲ ဉတ်သင်္ကန်းဖြစ်နိုင်ပါတယ်။
မြတ်စွာ ဘုရား လက်ထက်တော်တုန်းကတော့ ယခုခေတ်လို ချုပ်ပြီးသား သင်္ကန်းတောင် မလှူကြ ပါဘူး။
သင်္ကန်းချုပ်ဖို့ ပိတ်စပဲ လှူ ကြပါတယ်။ အဲဒီ ပိတ်စ ကိုမှ လျော်ဖွပ် ချုပ် ဆိုးပြီး ကထိန် ခင်းကြရပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကထိန်ခင်းထိုက်တဲ့ ရဟန်းရဲ့ အင်္ဂါ ထဲမှာ
လျှော်ခြင်း၊ ချုပ်ခြင်း၊ ဆိုးခြင်းစတဲ့ ရှေးဦးပြုဖွယ် ပုဗ္ဗ ကရဏ များကို နားလည်ရမယ်ဆိုတဲ့ အချက်ပါနေတာပါပဲ။
ယခုခေတ်မှာတော့ ချုပ်ပြီး သင်္ကန်းကိုသာ လှူကြတာဖြစ် လို့
ပုဗ္ဗကရဏ ၇-ချက်ထဲက ကပ္ပဗိန္ဒု ထိုးတာလောက်ကို နားလည်ယင်ပဲ လုံလောက်ပြီလို့ ဆိုရမှာပါပဲ။

🌐ဘယ်သူ ကထိန်ခင်းသလဲ🌐
“ကျွန်တော်တို့ (ကျွန်မတို) ဒီနှစ်
ဘယ် ကျောင်းမှာ ကထိန် ခင်း ကြမယ်”လို့
ဒါယကာ ဒါယိကာမတွေ ပြောလေ့ ရှိကြပါ တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒါယကာ ဒါယိကာမတွေဟာ သံဃာ မဟုတ်လို့ ကထိန်မခင်းနိုင်ကြပါဘူး။ ကထိန်ခင်းဖို့ သင်္ကန်း လှူရုံပဲ လှူနိုင်ကြပါတယ်။ သံဃာကသာ ကထိန် ခင်းနိုင် ပါတယ်။
ကထိန်သင်္ကန်း လှူဒါန်းသူက သံဃာကို လှူဒါန်းရပါ တယ်။ သံဃာတော်ထဲက မိမိကြည်ညိုရာ တပါးပါးကို ဖြစ်စေ၊
ဆရာတော်ကိုဖြစ်စေ ရွှေးချယ်အာရုံပြုပြီး ပုဂ္ဂိုလ်ကို ရည်ရွှယ် မလှူရပါဘူး။
ပုဂ္ဂိုလ်ကို ရည်ရွှယ်လှူ တဲ့ ပုဂ္ဂလိကသင်္ကန်းနဲ့ ကထိန်မခင်းရပါဘူး။
သံဃာကို ရည်ရွှယ်ပြီး လှူတဲ့ သံဃိက သင်္ကန်းနဲ့သာ ကထိန်ခင်းရပါတယ်။
သံဃာကမှ အဲဒီသင်္ကန်းနဲ့ ကထိန်ခင်းဖို့ရာ ကထိန်ခင်းထိုက်တဲ့ ရဟန်းတော် တပါးပါးကို ရွှေးချယ်ပြီး အဲဒီ ကထိန်သင်္ကန်းကို ပေးရပါတယ်။
ဒီလို ရဟန်းအား သင်္ကန်းပေးတဲ့အခါ
သိမ်ထဲမှာ သံဃာ အညီ အညွတ် စည်းဝေးပြီး ဉတ္တိဒုတိယ ကမ္မဝါစာ ရှုတ်ဖတ်ပြီး ပေးရပါတယ်။
ဉတ္တိဒုတိယ ကမ္မဝါစာဆိုတာဉ တ်တကြိမ်
ကမ္မဝါစာတကြိမ် ရွှတ်ဖတ်တာကို ဆိုလိုပါ တယ်။
ဉတ်ဆိုတာက “သံဃာတော်ဟာ ယခုသံဃာ့ကိစ္စကို ပြုကြပါမယ်” လို့ ကြေငြာတဲ့ ကြေငြာချက်ပါပဲ။ ကမ္မဝါစာ ဆိုတာကတော့
အဆိုပြု တင်ပြချက်နဲ့ အတည်ပြုချက်ပါပဲ။
“သံဃာက ဒီကိစ္စ ဒီကံကို ဒီလိုပြုလုပ်ပါတယ်။ သဘောတူကြ ပါသလား။
သဘောမတူလျင် ပြောတော်မူကြပါ။ သဘော တူလျှင် ဆိတ်ဆိတ် နေတော်မူကြပါ” လို့
အဆိုပြုရ တင်ပြရ ပါတယ်။
သံဃာတော် များအထဲက မည်သူမျှ တစုံတရာ မပြောဆိုပဲ ဆိတ်ဆိတ်နေကြလျှင် အဲဒီ သံဃာ့ကိစ္စ
သံဃာ့ကံကို အားလုံး သဘောတူတယ်လို့ ယူဆရပါတယ်။
ဒီတော့မှ ဒီကံ ဒီကိစ္စ အတည်ဖြစ်ကြောင်း သိစေရပါတယ်။
အဲဒီလို ကထိန်ခင်းထိုက်တဲ့ ရဟန်းအား ဉတ္တိဒုတိယကမ္မဝါ စာနဲ့ ကထိန်သင်္ကန်း ပေးပြီးတဲ့နောက် ဒီရဟန်းတော်က ကထိန် ခင်းရပါတယ်။
ဒီနေရာမှာ ကထိနတ္ထာရာရဟ=ကထိန်ခင်းထိုက်တဲ့ ရဟန်း ဆိုတာကို အနည်းငယ် ငယ် သိထားရင် ကောင်းပါတယ်။
ရဟန်းတော်တိုင်း ကထိန်ခင်းထိုက်တာ မဟုတ်ပါဘူး။
ကထိန် ခင်းထိုက်တဲ့ ရဟန်း၊
ကထိန်မခင်းထိုက်တဲ့ ရဟန်းလို့ နှစ်မျိုး ရှိပါတယ်။

🌐ကထိန်ခင်းထိုက်တဲ့ ရဟန်း 🌐
ကထိန် ခင်းထိုက်တဲ့ ရဟန်းမှာ
ပြည့်စုံရတဲ့ အင်္ဂါက
(၁) ကထိန် ခင်းရာကျောင်းမှာ ဝါဆိုလပြည့်ကျော်
၁ ရက်နေ့မယ် ပုရိမ ဝါဆိုပြီး ဝါမကျိုး ဝါမပျက်ပဲ သီတင်းကျွတ်လပြည့်နေ့မှာ ပုရိမဝါ ကျွဘ်ရခြင်း အင်္ဂါတပါး၊
(၂) ကထိန်ခင်းခြင်းနှင့် ပတ်သက်တဲ့ အရေးကြီးတဲ့ အချက်အလက်များကို သိနားလည် ရခြင်း အင်္ဂါတပါး၊ ဒီနှစ်ပါးပါပဲ။
အဲဒီ အင်္ဂါနှစ်ပါးအနက်က နံပါတ်တစ် အင်္ဂါနဲ့ ပတ် သက်သို့ နည်းနည်း ရှင်းရယင်တော့
ရဟန်းတော်များဟာ ဝါဆိုသပြည့်ကျော် ၁ ရက်နေ့ ဝါဆိုယင် ပထမ၀ါ ပုရိမဝါ ဆိုတယ် သို့ ခေါ်ပါတယ်။ ဒီရဟန်းတော်ဟာ သီတင်းကျွတ် လပြည့်နေ့မှာ ဝါကျွတ်ပါတယ်။
ဒီရဟန်းတော်ကို ပုရိမဝါ ကျက်တဲ့ရဟန်းလို့ ခေါ်ပါတယ်။
ဝါခေါင်လပြည့်ကျော် ၁ ရက်နေ့ကျမှ ဝါဆိုယင်တော့ ဒုတိယဝါ ပစ္ဆိမဝါ ဆိုတယ်လို့ ခေါ်ပါတယ်။ တန်ဆောင်မုန်း လပြည့်နေ့ကျမှ ဝါကျွတ်ပါတယ်။
ဒီရဟန်းတော်ကို
ပစ္ဆိမ ဝါကျွတ်တဲ့ ရဟန်းလို ဆိုရပါတယ်။
အဲဒီ ရဟန်းနှစ်မျိုးအနက်က ပုရိမဝါကျွတ်တဲ့ ရဟန်း သာလျှင် ကထိန်ခင်းထိုက်တဲ့ ရဟန်းဖြစ်ပါတယ်။
ပစ္ဆိမဝါ ကျွတ်တဲ့ ရဟန်းဟာ ကထိန်ခင်းထိုက်တဲ့ရဟန်း မဟုတ်ပါဘူး။
ပုရိမဝါပင် ဆိုသော်လဲ ၀ါတွင်းမှာ မိမိဝါဆိုရာ ကျောင်းမှ ၇ ရက်လှန်အောင် ထွက်ခွာနေလို့ ဝါကျိုး ဝါပြတ်တဲ့ ရဟန်းလဲ ကထိန်ခင်းထိုက်တဲ့ရဟန်း မဟုတ်ပါဘူး။
အခန်း နံပါတ်နှစ် အင်္ဂါအရ
ကထိန်ခင်းတဲ့ ရဟန်းဟာ ကထိန်နဲ့ ပတ်သက်လို့ ကထိန်လျာသင်္ကန်းစကို လျှော်ခြင်း၊
စီစဉ်ခြင်း၊
ဖြတ်ခြင်း၊
တည်းအပ်နှင့် ဖွဲ့တွယ်ခြင်း၊
ချုပ်ခြင်း၊ ဆိုးခြင်း၊
ကပ္ပဗိန္ဒုထိုးခြင်းဆိုတဲ့ ရှေးဦးပြုဖွယ် (ပုဗ္ဗကရဏ) ခုနစ်ပါးကို နားလည်ရပါတယ်။
သင်္ကန်း ပဏ္ဍုရ်ပြုပုံ၊ သင်္ကန်း အဓိဋ္ဌာန်တင်ပုံ၊ ကထိန်ခင်းပုံ၊ ကထိန်နုတ်ခြင်း ရှစ် မျိုး၊ ပလိဗောဓ နှစ်မျိုး၊ ကထိန်ပျက်ပြယ်ပုံနဲ့ ကထိန်၏အကျိုး အာနိသင်တို့ကိုလဲ နားလည်ရပါတယ်။
အဲဒီ အင်္ဂါတွေနဲ့လဲ ပြည့်စုံ၊ သင်္ကန်းလဲ နွမ်းပါးတဲ့ ရဟန်းကို သံဃာက ရွေးချယ်ပြီး ကထိန်သင်္ကန်းပေးရပါတယ်။
သင်္ကန်းနွမ်းပါးတဲ့ ရဟန်းတွေ များနေယင် အကြီးဆုံး မထေရ်ကို ပေးရပါတယ်။ သံဃာအားလုံး သင်္ကန်းပြည့်စုံ
နေကြယင် ဒီကျောင်းတိုက်ထဲက အကြီးဆုံး မထေရ်ကို ပေး ရပါတယ်။
ကထိန်သင်္ကန်းပေးတာကတော့ ကမ္မဝါစာဖတ်ပြီး ပေးရ တာ ဖြစ်လို့ သိမ်ထဲမှာပဲ ပေးရပါတယ်။
ခင်းတာကတော့ ကျောင်းတိုက်ထဲမှာ ဘယ်နေရာမဆို ခင်းနိုင်ပါတယ်။
ကထိန်ခင်းပုံ ကထိန်နဲ့ ပတ်သက်လို့ ကထိန်ခင်းပုံ အစီအစဉ် ကို ဝိနည်း ကျမ်းဂန်များမှာ သေသေချာချာ ဖော်ပြထားပါတယ်။
၁။ ရှေးဦးစွာ ကထိန်ဒကာများလှူတဲ့ ကထိန်သင်္ကန်းကို သံဃာက ခံယူရပါတယ်။
၂။ သံဃာက ကထိနတ္ထာရာရဟ = ကထိန်ခင်းထိုက်တဲ့ ရဟန်းကို ရွှေးချယ်ရပါတယ်။
၃။ ရွှေးချယ်ပြီးတော့ အဲဒီရဟန်းကို သံဃာက သိမ်ထဲ မှာ ဉတ္တိဒုတိယ ကမ္မဝါစာနဲ့ ကထိန်သင်္ကန်း ပေး ရပါတယ်။
၄။ ကထိန်သင်္ကန်း ရပြီးတဲ့အခါ အဲဒီ ရဟန်းက မိမိမှာ မူလက တိစီဝရိက် အဓိဋ္ဌာန်တင်ထားတဲ့ သင်္ကန်းကို အဓိဋ္ဌာန်ချရ အဓိဋ္ဌာန်ကို ရုပ်သိမ်း ရပါတယ်။ အဓိဋ္ဌာန် စွန့်တယ်လို့လဲ ခေါ်ပါတယ်။
ဝိနည်းစကား အရ ပစ္စုန္ဓိုရ်ပြုတယ်လို့လဲ သုံးနှုန်းပါတယ်။
ဒုကုဋ်သင်္ကန်းကြီးနဲ့ ကထိန်ခင်းမှာဖြစ်ယင် ဒုကုဋ် သင်္ကန်းကြီး အဟောင်းကို အဓိဋ္ဌာန်ချ၊
ဧကသီနဲ့ ခင်း မှာ ဖြစ် ယင် ဧကသီ သင်္ကန်း အ ဟောင်း ကို အဓိဋ္ဌာန်ချ၊
သင်းပိုင်နဲ့ ခင်းမှာဖြစ်ယင် သင်းပိုင် အဟောင်းကို အဓိဋ္ဌာန်ချရပါတယ်။
၅။ သင်္ကန်းအဟောင်းကို အဓိဋ္ဌာန်ချ၊ ပစ္စုန္ဓိုရ်ပြုပြီးတဲ့ အခါမှာ ကထိန်ခင်းမည့် သင်္ကန်းအသစ်ကို ကပ္ပဗိန္ဓု ထိုးရပါတယ်။ ကပ္ပဗိန္ဓု ဆိုတာ သင်္ကန်းထောင့်မှာ အညိုရောင်ဖြစ်စေ၊ ရွှံရောင်ဖြစ်စေ၊ အနက်ရောင် ဖြစ်စေ အစက်အပျောက်ကလေးတခု ထိုးရ ရေးရ ပါတယ်။
တချို့ သုံးခုထိုးတတ်ကြပါတယ်။ သုံးခု မလိုပါဘူး၊ တခုပဲ ထိုးရပါတယ်။
၆။ ကပ္ပဗိန္ဒု ထိုးပြီးတော့ အဲဒီသင်္ကန်းအသစ်ကို ဒုကုဋ် သင်္ကန်းကြီး ဖြစ်ယင် “ဣမံ သံဃာဋိ” အဓိဋ္ဌာမိ” ဧကသီ ဖြစ်ယင် “ဣမံ ဉတ္တရာသင်္ဂ အဓိဋ္ဌာမိ”၊ သင်းပိုင်ဖြစ်ယင်“ဣမံ အန္တရ ဝါသကံ အဓိဋ္ဌာ”လို သုံးကြိမ်ဆိုပြီး အဓိဋ္ဌာန် တင်ရပါတယ်။
၇။ အဓိဋ္ဌာန် တင်ပြီးမှ အဲဒီ အဓိဋ္ဌာန် တင် ထားတဲ့ သင်္ကန်းနဲ့ ကထိန်ခင်းရပါတယ်။
ကထိန်ခင်းတဲ့ ရဟန်းက ဒုကုဋ်သင်္ကန်းကြီးနဲ့ ခင်းယင် “ဣမာယ သံဃဋိယာ ကထိနံအတ္ထရာမိ=
ဤ ဒုကုဋ်သင်္ကန်းကြီးဖြင့် ကထိန်ခင်းပါ၏”လို့ ပါဠိလို ဖြစ်စေ၊
မြန်မာလိုဖြစ်စေ ဆိုပြီး သံဃာ့အလယ်မှာ ခင်းရပါတယ်။ ဧကသီနဲ့ခင်းယင် “ဣမိနာ ဉတ္တရာ သင်္ဂေန ကထိနံ အတ္ထရာမိ= ဤ ကေသီဖြင့် ကထိန် ခင်းပါ၏”၊ သင်းပိုင်နဲ့ခင်းယင် “ဣမိနာ အန္တရ ဝါသကေန ကထိနံ အတ္ထရာမိ = ဤ သင်းပိုင်ဖြင့် ကထိန်ခင်းပါ၏”လို့ ဆိုပြီး ခင်းရပါတယ်။
ဒါဟာ ကထိန်ခင်းတာပါပဲ။
​ရှေ့အချက် ခြောက်ချက်ကတော့ ကထိန်မခင်းမီ ပြုလုပ်ရတဲ့ ကထိန်၍ ပရိကမ် အခြံအရံတွေပါပဲ။
ဂ။ ကထိန်ခင်းပြီးယင် တခြားရဟန်းများက ဝမ်းမြောက် စကား ပြောကြားရပါတယ်။
ဒါကို ပါဠိလို အနု မောဒနာ ပြုတယ်လို့ ခေါ်ပါတယ်။
သံဃာ ရွေးချယ်ထားတဲ့ ရဟန်းက အဲဒီလို ကထိန်ခင်းပြီးတဲ့အခါ ““အတ္ထတံ ဘန္တေ (အာဝု သော) သံဃဿ ကထိနံ၊ ဓမ္မိကာ ကထိနတ္ထာရော အနုမောဒထ”လို အနုမောဒနာ ပြုဖို့ လျှောက် ထားရပါတယ်။
အဓိပ္ပာယ်က “ယခု သံဃာက ခင်းလိုက်တဲ့ ကထိန်ဟာ တရားနှင့် လျော်ညီတဲ့ အတွက် ဝမ်း မြောက် တော် မူကြပါ”လို့ ဆိုလိုပါ တယ်။
ဒီတော့မှ သံဃာတော်များက“အတ္ထတံ ဘန္တေ (အာဝုသော) သံဃဿ ကထိနံ၊ ဓမ္မိကော ကထိ
နတ္ထာရော အနုမောဒါမိ”လို ဝမ်းမြောက်ကြောင်း တပါးစီ လျှောက်ထား ပြောကြားရပါတယ်။
အဲဒီလို လျှောက်ထား ပြော ကြား လိုက် တော့
ရွှေးချယ်ထားတဲ့ ရဟန်း ခင်းတဲ့ ကထိန်ဟာ သံဃာ ခင်းတဲ့ ကထိန် ဖြစ်သွားပြီး ဝမ်း မြောက် စကား ပြောကြားတဲ့ သံဃာအားလုံး ကထိန်၏အကျိုး အာနိသင် ငါးပါးကို ခံစားရပါတယ်။
သို့သော်လဲ
(၁) ဝမ်းမြောက်ကြောင်းကို လုံးဝ မပြောကြားတဲ့ရဟန်း၊
(၂)သံဃာ နားလည်လောက် အောင် မပြောကြားတဲ့ မပြောကြားတဲ့ ရဟန်း၊
(၃)ဥပစာရသိမ်လို့ ခေါ်တဲ့ ကျောင်းဝင်းရဲ့ပြင်ပမှာနေပြီး ပြောကြားတဲ့ ရဟန်း၊
အဲဒီရဟန်းတွေဟာ ကထိန်ခင်းရာ မရောက် ပါဘူး။ ဒါကြောင့် သူတို့ ကထိန်၍အကျိုးအာနိသင် ငါးပါးကို ခံစားခွင့် မရှိပါဘူး။
အခုပြောခဲ့တဲ့ အစီအစဉ်ကို ကျေးဇူးတော်ရှင် လယ်တီ ဆရာတော် ဘုရားကြီးက မှတ် လွယ် အောင် “ခံ ရှေး ပေးနှင်း၊ စွန့် ထိုးခြင်း၊ တင် ခင်း နုမောဒါ” လို့ ဆောင်ပုဒ် လုပ်ထားတော် မူခဲ့ပါ တယ်။

🌐သံဃာခင်းတဲ့ ကထိန်🌐

ယခု ပြောခဲ့တဲ့အတိုင်း သံဃာက ရွေး ချယ်ထားတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တပါးပါး ကထိန်ခင်းတာကို သံဃာက ဝမ်းမြောက်စကား ပြောကြားတော့
သံဃာ ကထိန်ခင်းပြီး ဖြစ်သွားပါတယ်။
ဒါကြောင့် သံဃာက ကထိန်ခင်းတယ်လို့ ဆိုရပါတယ်။
သံဃာ ကထိန် ခင်း နိုင် အောင် ကထိန် ဒါယကာများက သင်္ကန်းလှူဒါန်းတာ ဖြစ်တော့
ဒါယကာ ကထိန် ခင်းတယ် လို့လဲ ပရိယာယ်အားဖြင့်တော့ ဆိုနိုင်ပါတယ်။
ဒါကြောင့်ပဲ “ကျွန်တော် (ကျွန်မ)တို ဒီနှစ် ဘယ်ကျောင်းမှာ ကထိန် ခင်းကြမယ်”လို့ ပြောတဲ့ စကားဟာ တနည်းအားဖြင့် သင့် လျော်တယ်လို့ ဆိုရမှာပါပဲ။
ထူးခြားတဲ့ အလှူ
ကျောင်းတိုက် တတိုက်တတိုက်မှာ တနှစ်မှ
တကြိမ်သာ ကထိန်ခင်းရတာ ဖြစ်တဲ့ အတွက် ကထိန်ခင်းမှု ဆိုတဲ့ ကုသိုလ် ယူချင်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တွေ အမြောက်အမြား ရှိကြပါတယ်။
တနှစ်မှ တခါသာ ကြုံတောင့် ကြုံခဲပြုစုရတဲ့ ကုသိုလ်ဆိုတော့
အားလုံးက ဒီကုသိုလ်ကို ယူချင် ကြတယ်။ အမြတ်တနိုး ထားကြတယ်။
အဲဒီလို အမြတ်တနိုး ထားကြတဲ့အတိုင်းပဲ ကထိန် အလှူက ထူးလဲ ထူးခြားပါတယ်။
ကထိန် အလှူဟာ တခြား အလှူတွေထက် ထူးခြားတာက အချက် နှစ်ချက်ကြောင့်ပါပဲ။
(၁) နံပါတ်တစ် အချက်ကတော့ ကထိန်သင်္ကန်း လှူဒါန်း တဲ့ အခါမှာ ပုဂ္ဂိုလ်တပါးပါးကို မလှူရပဲ သံဃာကို လှူရပါ တယ်။
ဒါဟာ ထူးခြားချက်တခုပါပဲ။
(၂) နံပါတ်နှစ် အချက်ကတော့ လှူ ဒါန်းတဲ့ ကထိန် သင်္ကန်းနဲ့ သံဃာက ကထိန်ခင်းပြီးတဲ့ အခါမှာ ကထိန်ခင်းတဲ့ သံဃာဟာ ဝိနည်းသိက္ခာပုဒ် အချို့မှ တစုံတရာသော အချိန် ကာလ အပိုင်းအခြားအတွင်းမှာ ကင်းလွှတ်ခွင့် ရပါတယ်။
ဝိနည်းသိက္ခာပုဒ် အချိုကို လျှော့ပေးလိုက်တဲ့ သဘောပါပဲ။
ကထိန်ခင်းခြင်းကြောင့် ရတဲ့ အကျိုးငါးပါးကို နှစ်စဉ် ကြား နာနေရတာဆိုတော့ ဒကာ ဒကာမများ ဒါကို သိနေကြပါပြီ။
မြတ်စွာဘုရား ပညတ်ထားတော်မူခဲ့တဲ့ ဝိနည်းစည်းမျဉ်း ဥပဒေတွေကို ဘယ်လိုပုဂ္ဂိုလ်ကမှ လျှော့လိုလဲ မရ၊
ထည့်လိုလဲ မရ၊ ပြင်လိုလဲ မရပါဘူး။ ဘယ်လို ဒါနကုသိုလ်၊ ဘယ်လို သီလ ကုသိုလ်၊ ဘယ်လို ဘာဝနာကုသိုလ်ကမှ ဝိနည်းသိက္ခာပုဒ်တွေ ကို လျော့လို့ မရ၊ ထည့်လို့မရ၊ ပြင်လိုလဲ မရပါဘူး။
ဒီ ကထိန်ဒါန ကုသိုလ်ဟာဖြင့်ယင် ဝိနည်းသိက္ခာပုဒ်အချို့ ကို လျော့လို ရတဲ့ တစုံတရာသော ကာလအတွင်းမှာ ဆိုင်း ထားလို့ ရတဲ့ ဒါနကုသိုလ်ပါပဲ။
ဒါကြောင့်
ဝိနည်းသိက္ခာ ပုဒ်ကို လျော့ပေးလိုရတဲ့၊ ကင်းလွတ်ခွင့်ပေးလို့ ရတဲ့ ကုသိုလ် ဖြစ်တဲ့အတွက် ဒါလဲပဲ ဒီ ကထိန်အလှူမှာ ထူးခြားချက် တချက်ပါပဲ။

ပထမထူးခြားချက်

အဲဒီလို ၂ ချက်ရှိတဲ့အနက်က နံပါတ်တစ် အချက်ဖြစ်တဲ့ သံဃာကို လှူဒါန်းတာဖြစ်လို့ ကထိန်ဒါနဟာ ထူးခြားတယ်
ဆိုတာက သံဃာလှူလို့ အကျိုးများတဲ့အတွက် ထူးခြားတယ် လို ပြောတာပါ။
ကထိန်သင်္ကန်းကို ပုဂ္ဂိုလ်တပါးပါးကို ရည်စူးပြီး လှူယင် အဲဒီသင်္ကန်းနဲ့ ကထိန်ခင်းလို့ ကထိန် မမြောက်ပါဘူး။
ကြောင့် ပုဂ္ဂိုလ်တပါးပါးကို လှူလို့ မရပါဘူး။ “သံဃာ အား လှူပါတယ်”လို့ သံဃာကို ရည်စူးပြီးတော့ လှူမှ သာလျှင် ကထိန်သင်္ကန်းဟာ ကထိန်ခင်းမှုကို ပြီးမြောက်စေ ပါတယ်။
ဒါကြောင့် ကထိန်မြောက်လိုတယ်၊ ထ မြောက် အောင်မြင်တဲ့ ကထိန်ကို ခင်းလိုတယ်ဆိုယင်
ဒကာ ဒကာမ တွေဟာ သင်္ကန်းကို သံဃာအား လှူရပါတယ်။ ပုဂ္ဂိုလ်အား မလှူရပါဘူး။
ပုဂ္ဂိုလ်အား လှူတဲ့ ပုဂ္ဂလိကအလှူနဲ့ သံဃာအား လှူတဲ့ သံဃိကအလှူ နှစ်ခုအနက် သံဃာအား လှူတဲ့ အလှူက ပိုပြီး တော့ အကျိုးကြီးမားတယ်ဆိုတာ အကြိမ်ကြိမ် အဖန်ဖန် ကြားဖူးနေကြတာ ဖြစ်တော့ ဒကာ ဒကာမများ နားလည်ပြီး သားပါပဲ။
မြတ်စွာဘုရားက ဘယ်နေရာမဆို သံဃာကို ရှေတန်းက အမြဲတမ်းဦးစားပေးလေ့ ရှိပါတယ်။
ပုဂ္ဂိုလ်ကို ဦးစားပေး လေ့ မရှိပါဘူး။
ဒါကြောင့် သံဃာ့ကံတွေ ဆောင်ရွက်ရာ မှာလဲ _သံဃာအားလုံး သဘောတူညီမှသာလျှင် ကံဟာ အောင်မြင် ထမြောက်စေရမယ်လို့ မြတ်စွာဘုရား ပညတ်ထား ပါတယ်။
သံဃာ့ဆန္ဒကို မြတ်စွာဘုရား အမြဲတမ်း လေးစား
ပါတယ်။ တပည့် သာဝကများ သံဃာ့ဆန္ဒကို လေးစား အောင်လဲပဲ သိက္ခာပုဒ်တွေ ပညတ်ပေးထားပါတယ်။

🌐သံဃိက ဒါန ၇ မျိုး🌐

မြတ်စွာဘုရားဟာ သံဃိကဒါန ခုနစ် မျိုးကို ဒက္ခိဏဝိဘင်္ဂသုတ် မှာ ဟော အဝိဘင်္ဂသုတ် မှ တော်မူခဲ့ပါတယ်။
အဲဒီ သံဃိကဒါန ခုနစ်မျိုးကတော့...

၁။ ဘုရားအမှူးရှိတဲ့ ဥဘတော သံဃာခေါ်တဲ့ ဘိက္ခု ဘိက္ခုနီ သံဃာကို လှူတာက တမျိုး၊
၂။ မြတ်စွာဘုရားမပါပဲ ဥဘတောသံဃာလို ခေါ်တဲ့ ဘိက္ခု ဘိက္ခုနီ သံဃာအားလှူတာက တမျိုး၊
၃။ ဥဘတောသံဃာထဲမှ ဘိက္ခု မည်မျှ ဘိက္ခုနီ ကျွန် မည်မျှလို့ မည်မျှလို့ အရေအတွက် သတ်မှတ်ပြီး လှူတာက တမျိုး၊
၄။ ဘိက္ခု သံဃာသက်သက်အား လှူတာက တမျိုး၊
၅။ ဘိက္ခုနီသံဃာသက်သက်အား လှူတာက တမျိုး၊
၆။ ဘိက္ခုသံဃာ အားလုံးမဟုတ်ပဲ ဘိက္ခုသံဃာထဲက သံဃာ ညွှန်ကြားတဲ့ သံဃာ အချို ့အား လှူဒါန်း တာက တမျိုး၊
၇။ ဘိက္ခုနီသံဃာ အားလုံးမဟုတ်ပဲ ဘိက္ခုနီသံဃာ ထဲက သံဃာ ညွှန်ကြားတဲ့ သံဃာ အချို့အား
လှူတာက တမျိုး၊ အဲဒီလို သံဃိကဒါန ခုနစ်မျိုး ရှိပါတယ်။
ဒီ သံဃိကဒါနဟာ ပုဂ္ဂလိကဒါနထက် အကျိုး အဆမတန် ကြီးမားတယ်ဆိုတာလဲ ဒက္ခိဏဝိဘင်္ဂသုတ် ဒေသနာတော်မှာပဲ မြတ်စွာဘုရား မိန့်ကြားတော်မူခဲ့ပါတယ်။
“တပည့် အာနန္ဒာ၊ နောင်ကာလကြာတဲ့အခါ ရဟန်း ရှယ်လို့ ရဟန်းအစစ်အမှန် မရှိတော့ပဲနဲ့ ရဟန်းအမည်ရရုံမျှ အမည်ခံပြီး
သင်္ကန်းစကလေးကို လက်မှာဖြစ်စေ၊
လည်ပင်းမှာ ဖြစ်စေ ချည်ပြီးတော့ လှည့်လည်နေကြလိမ့်မယ်။
အိမ်ထောင် သားမွေးလဲ ပြုကြလိမ့်မယ်။ အဲဒီလိုအခါမှာ သီလစင်ကြယ်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်၊ သီလရှိတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုတာ မရှိတော့ဘူး။
အဲဒီလို အိမ်ထောင် သားမွေးပြီးတော့ လက်မှာ သင်္ကန်းစ ချည်၊ လည်ပင်းမှာ သင်္ကန်းစကလေး ချည်ထားတဲ့ ဒီ သီလမဲ့ တဲ့ ဒုဿီလပုဂ္ဂိုလ်တွေကိုပဲ သံဃာအမှတ်နဲ့ ကိုးကွယ်ရသည်အထိသာသနာလျှောကျတဲ့ အခြေအနေ ရောက်လိမ့်မယ်။
အဲဒီ အခါမှာ သံဃိကဒါနလှူ လိုတဲ့ သူများဟာ သင်္ကန်းစကလေး ချည်ထားတဲ့
အဲဒီပုဂ္ဂိုလ်တွေကိုပဲ “သံဃာအား လှူပါ၏”လို့ သံဃာကို ရည်စူးပြီး အလှူ ဒါန ပြုကြရလိမ့်မယ်။
အဲဒီအခါ မှာလဲပဲ သံဃာကို ရည်စူးပြီးလှူတဲ့ သံဃိကဒါနဟာ အတိုင်း မသိ ကြီးမားတဲ့ အကျိုးကို ပေးပေတာပဲ အာနန္ဒာ”
ဒီသဘောကို မြတ်စွာဘုရာမိန့်ကြားတော်မူခဲ့ပါတယ်။

🌐🌐🌐🌐🌐🌐
သံဃာအား လှူပါ၏ဆိုတာ
ဒါယိကာမတွေ ​ရှေ့မှောက်မှာ တွေနေရတဲ့
အဲဒီ ဒုဿီလပုဂ္ဂိုလ်တွေကို ဆိုလိုတာ မဟုတ်ပါဘူး။
မြတ်စွာဘုရား သက်တော်ထင်ရှား ရှိစဉ်အခါ အရှင်သာရိပုတ္တရာ၊ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန်၊ အရှင်မဟာကဿပ တိုက စပြီးတော့
ရှင်တော်မြတ်ဘုရား သာသနာတော် တလျှောက်လုံး အဆက်ဆက် တည်ရှိလာတဲ့ သံဃာတော် အရှင်မြတ်များ အပေါင်းအား လှူဒါန်းပါ၏ လို့ ရည်စူးပြီး တော့ သံဃာအား လှူတာကို ဆိုလိုပါတယ်။
အဲဒီလို သာသနာတော် ဆုတ်ယုတ် ကျဆင်းသွားတဲ့အချိန် မှာ
သံဃာကို ရည်စူးပြီး
အဲဒီလို ဒုဿီလပုဂ္ဂိုလ်တွေကို လှူတဲ့ သံဃိကဒါနသည်ပင်လျှင် ပုဂ္ဂိုလ်တပါးပါးအား လှူတဲ့ ပုဂ္ဂလိက ဒါနထက် အကျိုးကြီးမားကြောင်း မြတ်စွာဘုရား မိန့်တော် မူပါတယ်။
အဲဒီလို လှူတဲ့ သံဃိကဒါနဟာ ပုဂ္ဂိုလ်တပါး အနေနဲ့ အရိယာ တပါးပါးကို၊
ရဟန္တာတပါးပါးကို လှူတဲ့ ဒါနထက် ပိုပြီး အကျိုးကြီးမားကြောင်း
အဲဒီ ဒက္ခိဏဝိဘင်္ဂ သုတ် အဖွင့် အဋ္ဌကထာမှာ ထပ်ဆင့်ပြီး ရှင်းပြထားပါတယ်။

🌐🌐🌐🌐
နောက်ဆုံး ပဉ္စမ အာနိသင်ကတော့ ယော စ တတ္ထစီဝရုပ္ပါဒ။
ယော စ တတ္ထစီဝရုပ္ပါဒဆိုတာ ကျောင်းတကျောင်းမှာ “သံဃိက သင်္ကန်းပါ ဘုရား၊ သံဃာအား လှူပါ၏။” ဆိုပြီး သင်္ကန်းလှူ သည် ဖြစ်စေ၊
တခြားပစ္စည်း လှူသည် ဖြစ်စေ အဲဒီ သင်္ကန်း၊
အဲဒီပစ္စည်းကို ဒီကျောင်းမှာ မျက်မှောက်ရှိနေတဲ့ သံဃာကို ခွဲဝေပေးရတယ်။
အဲဒီ သင်္ကန်းလှူတဲ့အချိန်မှာ သံဃာ ၂ဝ ရှိယင် ၂ဝ လုံး၊ ၄ဝ ရှိယင် ၄ဝ လုံး ဝေပေးရတယ်။
ဝေလို့ မလောက်ယင် မဲချတန် ချ၊ ဒါမှမဟုတ် သံဃာ သဘောတူညီချက်ယူပြီးတော့
သံဃာအား ကျေးဇူးများတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကို လှူယင် လှူပေါ့လေ၊ ဒီလို လုပ်ရတယ်။
သို့သော်လဲ ကထိန်ခင်းတဲ့ လက စပြီး တပေါင်းလပြည့် အထိ ငါးလတာအချိန်ကာလအတွင်းမှာ ဒါယကာတယောက် ယောက်က လာပြီး
“သံဃာအား လှူပါ၏ဘုရား”လို့ သင်္ကန်း တစုံ လာလှူယင် အဲဒီသင်္ကန်းဟာ ဒီကျောင်းတိုက်မှာ ပုရိမ၀ါ ကျွတ် ကထိန်ခင်းတဲ့ သံဃာများနဲ့သာ သက်ဆိုင်တယ်။
နောက်မှ ဒီကျောင်းကိုရောက်လာပြီး ဒီကျောင်းမှာ ကထိန် အာနိသင် မရတဲ့ သံဃာတွေနဲ့ မသက်ဆိုင်ဘူး။
ဒီကျောင်းမှာ ပုရိမဝါ ကပ်သော်လဲ ဝါကျိုး ဝါပြတ်လို့ကထိန် အာနိသင် မရတဲ့ ရဟန်း၊ ဝါမကျိုး မပြတ်သော်လဲ ကထိန်ခင်းစဉ်မှာ ဝိနည်းတော်နှင့်အညီ အနုမောဒနာမပြုလို့ ကထိန် အာနိသင် မရတဲ့ ရဟန်းများနဲ့လဲ မသက်ဆိုင်ဘူး။ ဒီ သင်္ကန်းကို အဲဒီ ရဟန်းတွေကို ဝေပေးဖို့ မလိုဘူး။
ဒီကျောင်းတိုက်မှာ ဝါကျွတ်ပြီးတော့ ကထိန်ခင်းထားတဲ့ သံဃာတွေနဲ့သာ သက်ဆိုင်လို့ အဲဒီ သံဃာများသာ ပိုင်တာ ဖြစ်တဲ့အတွက် အဲဒီ သံဃာများသာ ခွဲဝေပြီး သုံးဆောင်ရ တယ်။
ကထိန်အာနိသင်မရတဲ့ သံဃာဟာ တရာဖြစ်ပေစေ၊ တထောင်ဖြစ်ပေစေ သူတို့နဲ့ ဒီသင်္ကန်း မသက်ဆိုင်ဘူး၊
သူတို့ ကို မဝေပဲလဲ ကထိန်ခင်းတဲ့ သံဃာများက သုံးဆောင်နိုင်တယ်။
ဒါလဲပဲ ကင်းလွတ်ခွင့်တခုပဲ။ ကထိန် အကျိုးအာနိသင် တခုပဲ။ ကထိန်ခင်းခြင်းကြောင့် ရတဲ့အကျိုးအာနိသင် တခုပဲ။

🌎🌎🌎🌎🌎🌎🌎🌎🌎
ချမ်းမြေ့ရိပ်သာ ဆရာတော်
လှူ ကထိန်သင်္ကန်းနှင့် မဂ်လမ်းကိုရွယ်
တရားတော်
၁၃၃၈ခုနှစ်
Usoethuya.

Send a message to learn more