13/11/2025
𝙈𝙚𝙙𝙞𝙩𝙚𝙧𝙚𝙣 𝙞𝙣 𝙙𝙚 𝙬𝙖𝙘𝙝𝙩𝙠𝙖𝙢𝙚𝙧 𝙫𝙤𝙤𝙧 𝙚𝙚𝙣 𝙗𝙤𝙩𝙥𝙪𝙣𝙘𝙩𝙞𝙚
De tijd leek stil te staan terwijl ik in de wachtkamer zat, wachtend op de botpunctie.
Paar weken eerder hadden ze op de PET-scan uitzaaiingen ontdekt in mijn lever, longen, lymfeklieren en bot.
𝗕𝗼𝗿𝘀𝘁𝗸𝗮𝗻𝗸𝗲𝗿 𝘀𝘁𝗮𝗱𝗶𝘂𝗺 𝟰.
Nadat de uitzaaiingen op mijn lever ineens niet meer zichtbaar waren op de echo, wilde mijn oncoloog nu een punctie laten uitvoeren van mijn bot.
Tuurlijk was er spanning, maar ik besloot dat dit een moment was voor mezelf.
“Waarom niet?”, dacht ik.
“Ik ga hier mediteren. Laat de wereld maar even om me heen draaien.”
Ik sloot mijn ogen en legde mijn handen ontspannen op mijn schoot. Terwijl ik mijn lichaam visualiseerde, omgeven door helend, wit licht, voelde ik hoe elke cel begon te stralen.
In dit meditatieve moment besloot ik dat dit niet alleen voor mij was. Ik breidde het licht uit, creëerde een reusachtig, stralend hart dat het hele ziekenhuis omhulde in een warme gloed.
Na een half uur werd ik opgehaald voor de CT-scan van mijn bot.
Vanaf dat moment voelde alles anders. Ik was volledig aanwezig, in het hier en nu.
Het was een ervaring die moeilijk te beschrijven is, maar diepgaand voelde.
De radioloog stelde zich vriendelijk aan mij voor, iets wat ik nog nooit eerder had meegemaakt bij een scan. Zijn kalme uitleg en vriendelijke blik stelde me op mijn gemak.
Ergens diep van binnen voelde ik dat er iets bijzonders aan de hand was, dus vroeg ik hem:
“Wat als u niets kunt vinden?”
Zijn antwoord was simpel en doordringend:
“𝗜𝗸 𝗸𝗮𝗻 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗶𝗻 𝗶𝗲𝘁𝘀 𝗽𝗿𝗶𝗸𝗸𝗲𝗻 𝗱𝗮𝘁 𝗲𝗿 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗶𝘀.”
De scan, die ik altijd heb gezien als een soort kopieerapparaat, duurde niet lang, maar het voelde als een eeuwigheid voordat de uitslag kwam.
Terwijl ik met de verpleegkundige praatte, vroeg ik me hardop af waarom deze punctie eigenlijk nodig was. Het zou de behandeling tenslotte niet veranderen.
De verpleegkundige gaf eerlijk toe dat zelfs zij niet altijd begrepen waarom bepaalde handelingen werden uitgevoerd.
Na ongeveer vijftien minuten kwam de radioloog terug.
Hij rolde me onder het apparaat vandaan, en ik keek hem direct aan.
“𝗨 𝗸𝗼𝗻 𝘇𝗲𝗸𝗲𝗿 𝗻𝗶𝗲𝘁𝘀 𝘃𝗶𝗻𝗱𝗲𝗻, 𝗵𝗲̀?” zei ik met een glimlach.
De radioloog lachte en bevestigde mijn gevoel:
“𝗜𝗻𝗱𝗲𝗿𝗱𝗮𝗮𝗱, 𝗶𝗸 𝗸𝗼𝗻 𝗻𝗶𝗲𝘁𝘀 𝗺𝗲𝗲𝗿 𝘃𝗶𝗻𝗱𝗲𝗻. 𝗜𝗸 𝗵𝗲𝗯 𝘇𝗲𝗹𝗳𝘀 𝗺𝗶𝗷𝗻 𝗰𝗼𝗹𝗹𝗲𝗴𝗮 𝗲𝗿𝗯𝗶𝗷 𝗴𝗲𝗵𝗮𝗮𝗹𝗱, 𝗺𝗮𝗮𝗿 𝘄𝗲 𝘇𝗶𝗲𝗻 𝗯𝗲𝗶𝗱𝗲 𝗻𝗶𝗲𝘁𝘀 𝗺𝗲𝗲𝗿.”
Zou het door de meditatie komen? Door het werk van dr. Joe Dispenza, dat ik nu dagelijks doe?
Wat het ook was, dit moment van stilte in de wachtkamer werd een krachtig keerpunt in mijn reis.
Binnen vijf maanden na de diagnose bleek ik in complete remissie te zijn, en nu, meer dan vier jaar later, ben ik dat nog steeds.
In een wereld vol onzekerheden is het vertrouwen in je eigen kracht en zelfhelend vermogen misschien wel de sleutel tot wonderen.
—
𝗗𝗶𝘀𝗰𝗹𝗮𝗶𝗺𝗲𝗿: Mijn ervaring benadrukt de waarde van een holistische benadering van gezondheid, waarbij zowel medische zorg als emotionele en mentale veerkracht een rol spelen.
👉 𝗛𝗲𝗯 𝗷𝗶𝗷 𝗼𝗼𝗶𝘁 𝘇𝗼’𝗻 𝗯𝗶𝗷𝘇𝗼𝗻𝗱𝗲𝗿 𝗺𝗼𝗺𝗲𝗻𝘁 𝗴𝗲𝗵𝗮𝗱 𝘁𝗶𝗷𝗱𝗲𝗻𝘀 𝗲𝗲𝗻 𝗺𝗼𝗲𝗶𝗹𝗶𝗷𝗸𝗲 𝗽𝗲𝗿𝗶𝗼𝗱𝗲?
👇 Ik lees het graag in de reacties
