17/10/2025
Dank je wel Nel, voor alles
Veel bereikt
Op de bel drukken hoeft niet, de rode voordeur zwaait automatisch open. Het nodigt uit om over de drempel te stappen. Ik loop ’t Praethuys binnen, het huis waar ik 12,5 jaar lang met veel plezier heb gewerkt. Het is een huis voor mensen die met kanker te maken hebben. Ze kunnen er praten, ontspannen, verwend worden, lotgenoten ontmoeten of creatief bezig zijn. Het voelt als een warme deken. Niets moet, alles mag.
Ik denk aan die man die met geen twintig paarden naar binnen wilde, maar geholpen door een kop koffie zijn verhaal op de stoep vertelde. Aan die sponsor die al jong zijn vader had verloren en daarom iets wilde bijdragen. Aan die jonge vrouw die na een enorme huilbui lachend riep dat ik die doos met tissues nu wel het raam uit kon smijten. Aan die vrouw die weer op eigen benen stond en ons kwam vertellen dat ze een wandelmaatje had gevonden. Aan dat jongetje dat het maar niks vond dat zijn moeder hem niet naar school kon brengen. Aan alle activiteiten die we organiseerden. Was het zwaar? Nee, het was vooral heel bijzonder.
Ik kijk naar het drietal dat nu de scepter zwaait. Ze zu**en de verhalen in zich op. Delen hun ervaringen en laten zien waar ze voor staan. Wat hebben we veel bereikt! De zon schijnt en de herfstbladeren kleuren de straat geelbruin. Zolang er een plek is als ’t Praethuys en er mensen zijn zoals Wilma, Monique, Ellen, Myung en hun collega’s komt het wel goed.
Nel
