25/10/2025
Ik was 8 jaar toen bij mij diabetes werd vastgesteld. Ik paste niet in het bestaande plaatje. Ik sliep veel, maar had verder weinig klachten. Het beleid toen was eenvoudig: goed in de gaten houden en afwachten hoe het zich ontwikkelde.
Toen ik 14 was, werd ik opeens uit de Nederlandse les gehaald. Mijn HbA1c was veel te hoog: zonder medicatie ging het niet meer. Ik begon met tabletten, later met insuline. Maar ik had prikangst en deed het vaak niet. Ik was boos, geรฏrriteerd, misschien ook door die hoge waardes. Wanneer iemand vroeg: 'Moet je dat nou wel eten?' nam ik er expres twee. Ik wilde gewoon leven zoals iedereen.
Tot ik op mijn 19e zwanger werd. Voor mijn kind wilde ik alles goed doen, dus ging ik weer onder behandeling. Tijdens die zwangerschap werd duidelijk dat ik MODY 3 heb, een zeldzame vorm van diabetes. Twee van mijn kinderen dragen het gen ook. Gelukkig uit het zich bij hen tot nu toe niet.
In september 2024 dacht ik dat ik een buikgriep had. Ik bleef overgeven en raakte steeds verder weg. Uiteindelijk werd ik met een ernstige ketoacidose opgenomen op de IC.
Nu, een jaar later, gaat het steeds beter. Mijn HbA1c is flink gedaald en ik werk onder begeleiding aan mijn herstel. Het blijft een strijd, ook met gewicht en bijwerkingen, maar ik ben dankbaar dat ik er nog ben. Voor mezelf, en voor mijn kinderen.
Steun Marrit met een blauw-rode hartje in de reacties!
