Barbara Veldt

Barbara Veldt ...alles over relaties, het leven, opvoeding persoonlijke ontwikkeling en psychologie ! Verbind je met mij en deze pagina en wordt lid van de community!

"Ontdek de kracht van relaties: verbinden, groeien en liefhebben"

Welkom op deze Facebookpagina gewijd aan relaties - in de breedste zin van het woord! Hier deel ik inspirerende inzichten, overpeinzingen, ervaringen en waardevolle tips om je relatie te versterken, of je nu in een intieme relatie zit, een langdurige verbintenis hebt, een gezinsleven hebt, of jezelf gewoon wilt verdiepen in de wetmatigheden van het leven en de liefde. Ik geloof dat verbindende relaties de kern vormen van ons welbevinden, en ik wil je graag ondersteunen bij het creëren van liefdevolle en vervullende verbindingen. Of je nu op zoek bent naar manieren om de intimiteit in je relatie te vergroten, communicatieproblemen te overwinnen, jezelf beter te begrijpen als mens, ouder, partner of kind van, of jezelf afvraagt hoe je een gezonde en gebalanceerde relatie kunt onderhouden, je bent hier aan het juiste adres. Ik moedig diversiteit en inclusiviteit aan in al de content van deze pagina. Ongeacht je geslacht, seksuele oriëntatie, culturele achtergrond, rol, positie of status, mijn doel is om jou te voorzien van waardevolle, inzichtgevende informatie die je kunt toepassen in je eigen leven. Hier kun je vragen stellen, ervaringen delen en leren van gelijkgestemde individuen die streven naar betere relaties. Samen bouwen we aan een wereld waarin liefde en verbondenheid centraal staan. Klaar om de reis naar meer liefdevolle relaties te beginnen? Klik op 'Vind ik leuk' en volg deze pagina voor dagelijkse doses, inspiratie en waardevolle inzichten. Samen kunnen we de magie van relaties ontrafelen en de liefde in ons leven laten floreren. Welkom in deze community - waar relaties tot leven komen! 💖

Boosheid kan zo allesoverheersend zijn. Het vult een ruimte in een paar seconden. De stem verheft zich, de blik wordt ha...
23/09/2025

Boosheid kan zo allesoverheersend zijn. Het vult een ruimte in een paar seconden. De stem verheft zich, de blik wordt hard, de houding gesloten. Voor degene die tegenover staat, voelt het alsof er niets anders meer bestaat. Alsof de liefde, de goede bedoelingen, de zachte gebaren allemaal overschreven worden door die ene toon van verzet.

En dat is pijnlijk. Want vaak sta je daar al met het gevoel dat je veel hebt ingeleverd. Dat je geprobeerd hebt tegemoet te komen. Dat je zorgvuldig je woorden hebt gekozen om de ander niet te kwetsen. En dan tóch die boosheid. Het voelt als onrecht. Alsof je niet wordt gezien in alles wat je al doet.

Boosheid is zelden zo eenduidig als ze lijkt. Soms is het een harnas om teleurstelling in jezelf te verbergen: het gevoel tekort te schieten, niet genoeg te zijn. Soms is het een uitroep naar de ander: “Zie mij, hoor mij, merk me op!” Omdat het ondraaglijk voelt dat jouw inzet, jouw pijn of jouw verlangen niet wordt erkend.

Ik herinner me een relatie waarin boosheid bijna de standaardreactie was. Op alles. Alsof ik teveel vroeg, te weinig gaf en teveel deelde. Gekmakend. Het maakte me klein, onzeker, uitgeput. Ik zag vooral het harde, de felheid. Tot in zeldzame momenten de muur even brak en er woorden kwamen die ik nooit vergeet: “Wat moet je toch met mij?” Daar lag het. Niet de aanval naar mij, maar het gevoel tekort te schieten. Toen zag ik dat niet.

Tegelijk weet ik dat boosheid ook kan voortkomen uit dat andere gemis; het onzichtbaar voelen, genegeerd worden, alsof je er niet toe doet.

Voor degene die boosheid ontvangt, is de reflex vaak aanpassen. Verzachten. Dragen. Alles doen om die muur te omzeilen. En dat herken ik maar al te goed. In het huis waar ik opgroeide, bestond boosheid eigenlijk niet. Dus toen ik er later mee te maken kreeg, wist ik nauwelijks hoe ik me daartoe moest verhouden. Had geen voorbeeld gehad. Ik reageerde door mezelf kleiner te maken, door te buigen, door vooral niet nog meer boosheid uit te lokken. Maar juist daardoor raakte ik mezelf kwijt. Kreeg weer astma-aanvallen (!). Ik werd wel een kei in het zorgvuldig afwegen van mijn woorden. Nuance aanbrengen werd mijn ding.

Dat is het pijnlijke van dit patroon: hoe meer de een buigt, hoe minder de ander zichzelf laat zien. Terwijl beide partijen verlangen naar hetzelfde: erkenning, gezien worden in wat er werkelijk speelt.

Wat helpt, is om boosheid niet alleen te zien als een aanval, maar ook als een signaal. Soms van teleurstelling in jezelf. Soms van een onvervuld verlangen om door de ander gezien te worden. In beide gevallen gaat het om kwetsbaarheid die geen woorden vindt en daarom een hardere vorm aanneemt.

Achter boosheid en verzet ligt dus zelden alleen weerstand. Het is vaak de echo van een mens die zichzelf niet kan dragen in zijn pijn. Of dat nu de teleurstelling in zichzelf is, of het schrijnende gemis aan erkenning door de ander. Wie bereid is die laag te zien, en misschien zelfs te tonen, opent de deur naar een ontmoeting die werkelijk raakt. Niet vanuit perfectie, maar vanuit menselijkheid. Daar, achter de façade van boosheid, begint de mogelijkheid tot werkelijk contact.

Vandaag steek ik zo rond 19 uur de sleutel in het slot van ons huis en draai me nog een keer om. Achter mij zie en hoor ...
19/09/2025

Vandaag steek ik zo rond 19 uur de sleutel in het slot van ons huis en draai me nog een keer om. Achter mij zie en hoor ik een man, keurig in pak zittend op zijn VanMoof fiets, luid roepend: “Stop, stop, stop!” Ik volg zijn blik en zie in de verte een zwarte stip verdwijnen. Hij ziet mij kijken, remt af en verontschuldigt zich voor zijn luide stem. Ik glimlach in mezelf en stel me voor dat hij net thuis is van zijn werk, nog geen voet binnen heeft gezet, of hij krijgt meteen te horen: “Los jij het nu maar eens op. Die jongen luistert voor geen meter en ik ben het zat om steeds achter hem aan te moeten zitten.”

Misschien slaat mijn fantasie op hol, maar het zijn precies de zinnen die ik vaak hoor in onze training voor ouders met pubers. ‘Ik ben altijd de boeman’ of ‘hij is te moe na z’n werk om nog aandacht te hebben voor z’n kind’.

De man in pak kijkt me aan, en komt dichterbij. Kennelijk heeft hij het opgegeven. Hij legt uit dat de stip zijn zoon van veertien is, op een fatbike. Ik denk nog: je bedoelt die opgevoerde fatbike. Ik probeer mijn oordeel in te slikken, maar hoor mezelf toch zeggen: “Jullie hebben er vast al spijt van dat jullie gezwicht zijn voor de smeekbeden van jullie zoon.”

Zijn gezicht vertrekt. Met zweetdruppels op zijn voorhoofd hakkelt hij: “Hij heeft de fiets gekregen van zijn peetvader, en ik baal er elke dag van.” Arme man. Ik denk: bestaan er nog peetvaders? En ook peetvaders die zulke grote cadeaus geven? Doe je dat zomaar, zonder toestemming van de ouders? Of schuift hij de last liever een stukje door?

Hij had ook gewoon kunnen zeggen: “Mens, waar bemoei je je mee?” En eerlijk gezegd had ik hem daar nog gelijk in gegeven ook.

Achteraf gniffel ik nog even na als die achtervolgings scène nog een keer langskomt in m’n gedachten. Wat bij mij blijft hangen is die bezwete man in zijn pak. Hij roept naar zijn zoon, die hem allang niet meer hoort. De grip is hij kwijt, de afstand wordt groter. Hij fietst achter zijn eigen schaduw aan en roept hard “stop”, meer om de illusie van invloed vast te houden dan dat hij zijn zoon nog werkelijk bereikt.

Ik vermoed dat hij het gevoel had nog grip te hebben door te fietsen en te roepen. Maar soms is de enige weg om zo’n afstand te overbruggen: blijven staan, geduld betrachten, en verdragen. Pas dan kan de ander de weg terugvinden naar huis…

Soms is de keuze simpel: blijf je trappen tot je buiten adem bent, of ga je weer naar binnen en zet je een bord klaar en wacht je totdat hij honger krijgt?

Als ik iets geleerd heb de afgelopen jaren, dan is het om mijn kwetsbaarheid niet meer uit de weg te gaan. Waar ik vroeg...
17/09/2025

Als ik iets geleerd heb de afgelopen jaren, dan is het om mijn kwetsbaarheid niet meer uit de weg te gaan. Waar ik vroeger de neiging had om mezelf terug te trekken, om de moeilijke gevoelens te vermijden en me te verschuilen achter stilte of afstand, kies ik er nu steeds vaker voor om mezelf wél te laten zien. Zelfs wanneer dat onveilig voelt en zelfs als ik daarmee het risico loop de verbinding te verliezen.

De woorden van filosoof Søren Kierkegaard verwoorden dit treffend: “Durven is tijdelijk je evenwicht verliezen. Niet durven is jezelf verliezen.”

Precies zo heb ik het ervaren. Elke keer dat ik iets van mezelf liet zien, voelde ik hoe mijn lijf begon te trillen, mijn adem hoog zat en mijn hart sneller sloeg. Alsof ik de grond onder mijn voeten verloor. Toch ontdekte ik juist daar de kracht van kwetsbaarheid. Want telkens wanneer ik die stap zette, ontstond er ruimte voor echtheid. Voor contact dat voorbij de oppervlakte ging. Voor relaties waarin ik mezelf niet meer kwijt hoefde te raken.

Ik was ooit een echte vermijder. Veilig achter de bescherming van terugtrekken en in mijn hoofd zitten, denkend dat ik daarmee controle hield. Maar het vermijden bleek mijn grootste verlies. Het waren de nieuwe ervaringen, waarin ik mezelf liet zien, die mijn redding werden. Kwetsbaarheid heeft me dichter bij mezelf gebracht en bij de mensen om me heen.

Teruggaan naar hoe het ooit was, is voor mij geen optie meer. Het leven voelt voller, warmer en echter sinds ik de moed heb gevonden om mezelf - zelfs als het risicovol voelt, te laten horen.

En misschien herken jij het ook, die neiging om jezelf te beschermen door gevoelens te verstoppen. Maar stel je eens voor… wat als je vandaag die ene zin hardop zegt die je steeds inslikt? Wat als je één traan laat zien in plaats van hem weg te slikken? Wat als je één vraag stelt die je hart al zo lang fluistert?

Durf dat kleine risico te nemen. Je kunt even je evenwicht verliezen, ja. Maar misschien ontdek je juist daar dat je jezelf terugvindt.

We ontmoeten onszelf altijd in de blik van de ander. Soms zie je daarin warmte en bevestiging, soms herkenning. Maar net...
06/09/2025

We ontmoeten onszelf altijd in de blik van de ander. Soms zie je daarin warmte en bevestiging, soms herkenning. Maar net zo vaak draagt de ander angsten, overtuigingen of onverwerkte pijn met zich mee. Dan verandert die blik in projectie, een vervormd beeld dat weinig zegt over wie jij werkelijk bent.

Ik heb een tijd gekend waarin dat heel sterk speelde. De beelden die mij werden toegeschreven, kwamen steeds verder af te staan van mijn werkelijkheid. Er werd gesproken over wat ik niet zou kunnen, wat ik miste en waarin ik tekort zou schieten. Alsof het vastgelegde eigenschappen waren, onwrikbaar en los van de invloed van interactie. Pas later zag ik hoezeer die woorden geworteld waren in de angsten en verlangens van de ander. In die herhaling begon ik mijn eigen waarneming te wantrouwen. Het vertrouwen in mijn eigen reflecties brokkelde af, alsof ik langzaam van mezelf afdreef.

Toen de relatie voorbij was, ontstond er ruimte om opnieuw te onderscheiden. Ik kon weer voelen: dit was van de ander, en dit ben ik. Het gaf helderheid en een zekere vrijheid. Ik ervoer hoe gemakkelijk je jezelf kunt verliezen in beelden die niet de jouwe zijn, en hoe wezenlijk het is jezelf te blijven kennen. De liefde die daarna kwam, voelde als een bevestiging: geruststellend en zacht, alsof ik weer thuiskwam bij mezelf.

Zelfkennis gaat dan niet om zekerheden, maar om een innerlijk kompas dat je richting geeft. Het helpt om te herkennen wat bij jou hoort en wat afkomstig is van de ander. Met die helderheid blijf je steviger staan in contact, zonder opgeslokt te raken door projecties of oordelen.

In relaties zie ik vaak hoe dit mechanisme meespeelt. Mensen die van elkaar houden, maar gevangen raken in beelden die troebel zijn. De een voelt zich voortdurend tekortschieten, omdat de ander diens teleurstellingen in de relatie neerlegt. De ander gaat pleasen of verharden, omdat de blik die terugkomt te zwaar of te afwijzend voelt. Patronen die pijnlijk zijn, maar die ook blootleggen waar groei mogelijk is: in het terugvinden van jezelf.

Verbinding krijgt betekenis wanneer je jezelf niet uit het oog verliest. Wie zichzelf kan dragen, hoeft de ander niet te gebruiken als spiegel om waarde te vinden. Dat geeft ruimte om met openheid te kijken: naar de pijn die de ander meebrengt, naar de verlangens die daaronder liggen, en naar de mens die zichtbaar wordt voorbij de projecties. In die ruimte kan echte ontmoeting ontstaan. Niet omdat de ander je bevestigt, maar omdat je elkaar kunt zien zoals je werkelijk bent.

Hoe kan het dat een vergeten groet of een afwezige blik voelt alsof de grond onder je voeten wegvalt? Voor de één lijkt ...
03/09/2025

Hoe kan het dat een vergeten groet of een afwezige blik voelt alsof de grond onder je voeten wegvalt? Voor de één lijkt het een detail, voor de ander is het een storm die oude pijn naar boven haalt.

Zij vertelt hoe ze vaak het gevoel heeft dat haar inzet niet gezien wordt. Ze regelt, zorgt, houdt alles draaiende. Maar wanneer hij thuiskomt en nauwelijks opmerkt hoeveel moeite ze gedaan heeft, ervaart zij dat niet als iets kleins. In haar lichaam voelt het als een afwijzing: ik ben niet genoeg.

Hij begrijpt haar intensiteit niet. Voor hem is het simpel: hij was moe, vergat iets te zeggen. Haar reactie voelt voor hem buitensporig, en uit zelfbescherming schiet hij in de verdediging: “Je doet alsof ik nooit iets goed doe.”

Voor haar is dit moment echter geladen met meer. Het is niet alleen deze situatie, maar een echo van vroeger. Van dat meisje dat ooit leerde liefde te verdienen door braaf te zijn, veel te geven, en zichzelf klein te maken. Elke keer dat hij niet reageert, laat dat oude script zich opnieuw horen: ik moet harder mijn best doen, anders verlies ik de liefde.

Dit is de kracht van triggers. Ze lijken te gaan over het hier en nu, maar ze openen de deur naar wonden die nog niet hersteld zijn. Voor de ander onzichtbaar, voor degene die geraakt wordt allesomvattend.

Herstel ontstaat wanneer beiden dit mechanisme leren herkennen. Als zij kan zien dat haar pijn niet alleen over hem gaat, maar ook over dat jonge stuk in haarzelf, kan ze stoppen met eindeloos geven. En als hij beseft dat haar heftigheid geen aanval is, maar een roep om erkenning, kan er verbinding ontstaan. Dan wordt een trigger geen breuk, maar een ingang naar herstel.

Liefde hoeft niet verdiend te worden, en zorg is pas compleet als je ook leert ontvangen.

De laatste tijd ben ik wat aan het bijkomen van alle tumult overal. Niet alleen van wat er wereldwijd gebeurt, maar ook ...
29/08/2025

De laatste tijd ben ik wat aan het bijkomen van alle tumult overal. Niet alleen van wat er wereldwijd gebeurt, maar ook van het kleinere toneel hier op internet. Social media voelt voor mij steeds vaker als een smeltkroes van polarisatie. Meningen botsen, mensen vallen over elkaar heen, en het wordt vaak gebracht alsof het ene kamp slim is en het andere dom, of alsof bepaalde groepen per definitie zus of zo denken en handelen. En dan ontstaat er nog een tweede laag: we polariseren óók over de polarisatie.

Wat mij daarbij raakt, is niet eens altijd de inhoud van die discussies, maar hoe ik me er zelf toe verhoud. Ik voel de onrust en merk dat ik moet bijkomen van hoe hard sommige reacties zijn. Wat me opvalt, is dat geraakt worden vaak wordt gezien als een teken van zwakte. Alsof je pas sterk bent wanneer je je nergens iets van aantrekt, of boven de dingen staat. Maar zo werkt het niet voor mij. Ik wórd geraakt. Soms dieper dan ik wil. En ik weet: dat betekent dat ik nog opensta. Dat mijn hart meedoet. En als mijn hart meedoet, dan leef ik.

Ik herinner me ook de periodes waarin niets mij nog raakte. Dan lijk ik stevig, maar in werkelijkheid overleef ik. Afgesloten, verdoofd. Dat voelt niet als kracht, maar als afwezig zijn.

In een tijd waarin meningen verharden en mensen elkaar in kampen duwen, voelt geraakt worden soms als een risico. Toch begint het volgens mij precies daar: in het vermogen om niet te verharden, maar zacht te blijven. Om niet alleen te analyseren of te oordelen, maar te voelen. En ja, dat doet pijn. Want voelen betekent geraakt worden door woorden, door onrecht, door de scherpe randen van het debat. Maar voelen opent ook de weg naar verbinding. Zonder voelen verandert polarisatie in een muur. Met voelen kan er een brug ontstaan, al is die nog zo smal.

Die reflex om te verharden zie ik niet alleen op de grote thema’s van deze tijd, maar ook in de kleinste culturele fenomenen. Neem het programma B&B Vol Liefde. Wat begint als een zoektocht van mensen met rugzakken, hechtingspijn, dromen en verlangens naar liefde, groeit uit tot een nationale bezigheid. En half Nederland valt eroverheen. Vanuit de veilige plek achter het scherm rollen de oordelen, stereotypen en diagnoses in het rond. Hoe makkelijk is het om iemand te reduceren tot hun vreemdste trekjes, hun pijnlijkste onhandigheden of hun wanhopige verlangen?

Maar achter die televisiebeelden zie ik iets anders: mensen die, met al hun kwetsuren, toch de moed vinden zich open te stellen voor liefde. Mensen die stuntelen, falen, soms overdrijven, maar die zich wél laten raken. En misschien is dat precies waarom we zo graag kijken, en tegelijk zo snel oordelen. Het herinnert ons aan onze eigen kwetsbaarheid. En kwetsbaarheid is vaak lastiger om te verdragen dan om te veroordelen.

Ik herinner mezelf eraan dat mijn bijdrage niet zit in het overtuigen van de massa, maar in trouw blijven aan mijn eigen stem. Soms klinkt die stem niet meer dan als een fluistering in het lawaai. Maar zelfs een fluistering kan iemand bereiken die er net op dat moment naar verlangt. En dat is genoeg.

Misschien is dat wel de paradox van deze tijd: ik voel me klein, en tegelijk weet ik dat juist dat klein zijn deel is van een groter geheel. Een druppel lijkt niets, maar
zonder druppels is er geen oceaan.

Geraakt worden is niet mijn zwakte, het is mijn richtingaanwijzer. Het wijst me de weg naar wat er werkelijk toe doet.

Een meisje van zeventien, vol leven, fietst na een avond uit naar huis. Ze wordt overmeesterd, vermoord. In mijn stad. I...
22/08/2025

Een meisje van zeventien, vol leven, fietst na een avond uit naar huis. Ze wordt overmeesterd, vermoord. In mijn stad. In ons land. En ze is niet de eerste. Dit gebeurt vaker dan we willen weten. Het heeft een naam: femicide. Het is een rauwe realiteit waarin vrouwen hun leven verliezen enkel en alleen omdat ze vrouw zijn.

En telkens weer gebeurt er iets op twee fronten. Aan de ene kant zie ik de terechte woede van vrouwen die de straat terug willen claimen. Want waarom zouden we niet, zonder angst, door de nacht mogen bewegen? Aan de andere kant zie ik de oude, vermoeiende reflex: vragen stellen over het meisje. Waarom fietste ze zo laat nog alleen? Waarom lieten haar ouders dat toe? Alsof de schuld zich dáár bevindt. De blik wordt steeds opnieuw gericht op het slachtoffer niet op de daders, niet op de cultuur die dit geweld mogelijk maakt.

Ik heb het daar moeilijk mee. Misschien ook omdat ik ben opgegroeid in een omgeving waarin mannen voor mij de meest betrouwbare mensen waren. Mijn vader, mijn broers, de bevriende mannen om me heen: ik heb me altijd veilig gevoeld. Veel veiliger zelfs bij hen dan bij sommige vrouwen. Maar ik ben natuurlijk niet blind. Toen ik op mijn achttiende naar het conservatorium ging, hoorde ik voor het eerst hoe meisjes en vrouwen om mij heen misbruikt waren of verkrachting hadden meegemaakt. Ik was verbijsterd. Ik vertelde het thuis en ik zie nog mijn vaders gezicht: Barbara, dit is niet normaal. Mannen horen van vrouwen af te blijven als er geen wederzijdse toestemming is. En hij had gelijk. Het ís niet normaal.

Wat we vaak vergeten in het publieke gesprek, is de nuance. Niet alle mannen zijn gewelddadig. Ik ken, net als jij waarschijnlijk, talloze mannen die nooit een vrouw kwaad zouden doen, die hun geliefde, hun dochter, hun zus beschermen en eren. En toch bestaat er in onze samenleving een groep mannen die zichzelf het recht toe-eigenen om hun begeerte boven alles te plaatsen. Alsof hun lichaam en lust belangrijker zijn dan het leven van een ander. Dat is geen misverstand, geen “even doorgeslagen verlangen”. Dat is machtsmisbruik, geworteld in een diepgeworteld idee van superioriteit.

En ja, ik denk dat we in een tijd leven waarin vrouwen hun stem steeds luider laten horen. Een tijd waarin vrouwen niet meer bereid zijn zich terug te trekken, stil te zijn, zich te schikken. Dat is hoopvol, maar het roept ook tegenkrachten op. Er zijn mannen die zich bedreigd voelen door deze verschuiving, die hun ego verankerd hebben in dominantie en bezit. Dat verzet komt niet voort uit kracht, maar uit angst.

Wat mij raakt, is de menselijke dimensie. Stel je voor dat dit je dochter was. Je zus. Je vriendin. Je moeder. Hoeveel uitleg heb je dan nog nodig om te begrijpen dat dit niet alleen een “vrouwenprobleem” is, maar een maatschappelijk probleem?

We moeten ophouden met de vraag: Waarom fietste ze daar? en beginnen met de vraag: Waarom voelt een man zich gerechtigd tot dit geweld? Pas als we bereid zijn die vraag echt onder ogen te zien, verandert er iets.

De nacht zou niet “teruggeclaimd” hoeven te worden. Zij had ons nooit mogen worden afgenomen. De nacht, de straat, de vrijheid om te bewegen: het zijn rechten die bij ons allemaal horen.

En misschien begint het bij dit: bij het erkennen van de pijn, het benoemen van de onrechtvaardigheid en het weigeren de schuld te verleggen naar de verkeerde plek. Wanneer we weigeren onszelf nog langer wijs te maken dat vrouwen zich hadden moeten aanpassen. De schuld ligt niet in de nacht, niet bij de meisjes die naar huis fietsen, maar bij de mannen die ervoor kiezen hun kracht te misbruiken. Dáár moet het licht schijnen.

Soms is stoppen geen teken van zwakte, maar juist van kracht. Ik hoor het vaak: “Opgeven is geen optie.”Maar betekent da...
12/08/2025

Soms is stoppen geen teken van zwakte, maar juist van kracht. Ik hoor het vaak: “Opgeven is geen optie.”
Maar betekent dat dan dat je koste wat kost doorgaat, zelfs als alles wijst op verspilde energie?

Is het omdat opgeven voelt als falen?
Omdat we geleerd hebben dat het een teken van zwakte is? Of omdat we simpelweg gehecht zijn aan een bepaald resultaat?

Ik ben zelf opgegroeid met het credo: “Maak af waar je aan begonnen bent.” Maar is dat wel altijd verstandig? Misschien zit het antwoord in de betekenis die we aan het woord opgeven geven.

Want wat als we dat woord vervangen door loslaten?
Dan krijgt het een heel andere lading.
Loslaten dat je een vaste uitkomst voor ogen hebt.
Loslaten opent ruimte voor nieuwe energie, nieuwe wegen, nieuwe creatie.

Maar loslaten… dat is ook zo’n beladen woord.
We zeggen het vaak, maar hoe dóe je dat eigenlijk?
Loslaten is geen knop die je omzet. Het is eerder een proces: stukje bij beetje de greep verslappen op iets waar je in gedachten en gevoel steeds weer naar teruggrijpt. Soms gaat het met tranen, soms met opluchting. En soms merk je pas achteraf dat je al halverwege was.

Opgeven kan blokkades opheffen.
Het kan je kracht juist vergroten.
Het vraagt wel dat je weet wanneer en hoe je opgeeft:
Heb je er alles aan gedaan? Kun je het laten zonder jezelf te veroordelen?

Dan is opgeven geen opgeven meer.
Het is goed voor jezelf zorgen.
Het is vertrouwen dat het loslaten van het resultaat je naar een beter pad brengt.
Een pad waar nieuwe krachtbronnen wachten.

Opgeven als loslaten.
Als het vrijlaten van het ‘koste wat kost’ willen bereiken. Dat is misschien wel de sleutel tot veel meer mogelijkheden.

Naar aanleiding van mijn laatste post kreeg ik zulke mooie, warme en eerlijke reacties. Kwetsbare woorden die me raakten...
10/08/2025

Naar aanleiding van mijn laatste post kreeg ik zulke mooie, warme en eerlijke reacties. Kwetsbare woorden die me raakten. Dank dat je jezelf daarin liet horen. Het voelt zo verbindend om te merken dat wat ik schrijf anderen uitnodigt om te openen en te delen. Het herinnert me eraan: we zijn niet alleen. Ook al kan het soms voelen alsof we in ons eentje dragen wat zwaar is, er zijn altijd anderen die het herkennen, die naast ons willen staan.

Tegelijkertijd gebeurde er iets anders. Een enkeling reageerde negatief in het openbaar, maar de meeste kritische reacties kwamen in de anonieme ruimte van mijn DM’s. En sommige daarvan waren ronduit bagger. Ik schrok er enorm van. Mijn hechtingssysteem sloeg direct aan en ik had even tijd nodig om daarvan bij te komen.

Later kon ik opnieuw lezen. En toen zag ik, onder die harde woorden, de pijn die eronder schuilgaat. Die rauwe, vaak onmachtige pijn die kan opspelen wanneer een onderwerp iets in ons raakt. Die rauwe pijn, vermomd als boosheid of zelfs agressie, die wordt aangeraakt wanneer iets te dichtbij komt. Misschien omdat het ook jouw verhaal is. En het mijne.

In dit geval zei mijn hechtingssysteem: ‘ik doe het niet goed’, ‘ik ben niet genoeg’. En toen dat oude refrein in mezelf was neergedwarreld, kon ik weer terug naar mijn intentie.

Mijn belangrijkste reden om te schrijven: het heeft betekenis, het verbindt en kan ondersteunen. Dezelfde intenties die ik heb als ik live met mensen werk. Alleen dan hebben we ook onze lichaamstaal, die helpt om onze intenties over te brengen. Met woorden is dat een stuk ingewikkelder.

Schelden doet pijn, zeker als je eigenlijk niets dan goed wil doen. Maar wat nog veel meer pijn doet… is wanneer we elkaar verliezen in verwijten, in plaats van elkaar te vinden in wat ons werkelijk raakt.

Je bent moeder. Dus natuurlijk wil je weten hoe het gaat. Natuurlijk wil je ze iets sturen, iets laten weten, iets van j...
07/08/2025

Je bent moeder. Dus natuurlijk wil je weten hoe het gaat. Natuurlijk wil je ze iets sturen, iets laten weten, iets van je liefde aanreiken. Een grappig filmpje. Een hartje. “Ik mis je.”

Dat is zo begrijpelijk.

Want als je kinderen niet meer bij je wonen, als ze kiezen voor afstand, dan voelt elke stilte als een soort mini-rouw. Een leegte die knaagt aan iets essentieels in jou.

Je bent immers niet gestopt met moeder zijn. Alleen lijkt het moederschap nu iets te zijn geworden dat je vanaf de zijlijn moet uitvoeren, zonder speelveld, zonder garantie op antwoord.

In ons gesprek hadden we het over precies dat: jouw pogingen om contact te maken. En ik voelde met je mee. Want ik ben ook moeder. Ik weet hoe diep het verlangen kan snijden als het contact schaars is, afstandelijk, of en voor sommige moeders zelfs afwezig. Maar ik zag ook iets anders gebeuren. Iets wat veel ouders in deze situatie overkomt, vaak zonder dat ze het doorhebben.

Want wat bedoeld is als liefde, kan voor het kind aanvoelen als druk. En dat maakt het ingewikkeld.

Wanneer liefde niet aankomt zoals bedoeld

Je stuurt een filmpje omdat je even wil laten weten: ik ben er nog. Je schrijft “ik mis je” omdat je hoopt dat ze terugschrijven: ik mis jou ook. Maar daaronder ligt soms iets anders: een verlangen om jezelf weer even een goede moeder te voelen. Om bevestigd te worden in wie je bent.

Dat is niet fout. Het is menselijk.

Het schuurt echter wel. Want contact dat bedoeld is om jouw gemis te verzachten, legt onbewust een last bij het kind. Zeker als dat kind in de puberteit zit en net bezig is om emotioneel los te komen. Iets wat op zichzelf al een ingewikkeld proces is.

Pubers leven veel meer in het nu, in hun eigen wereld, hun eigen tempo. Niet omdat ze je willen negeren. Maar omdat hun brein daar simpelweg op is ingesteld. Ze willen zelf bepalen wanneer ze contact willen. Of ze contact willen. En hoe. Dat is rauw.
Want als jij dan iets stuurt, en zij niets terug, voelt dat als een afwijzing. En de neiging om dan meer te sturen, liefdevoller, harder je best te doen, wordt ineens heel begrijpelijk. Maar ook contraproductief.

Verlangen mag er zijn maar wees eerlijk over voor wie het is.

Het vraagt moed om stil te staan bij die vraag: voor wie is dit bericht eigenlijk bedoeld?

Is het echt voor je kind? Om aan te sluiten bij wat zij nu nodig hebben? Of is het een poging om iets in jou te sussen, gerust te stellen, te herstellen of te bevestigen?

Opnieuw: dat is geen oordeel.
Het is een uitreiking om tot helderheid te komen.

Want kinderen, en zeker pubers, voelen het feilloos aan wanneer contact eigenlijk draait om de behoefte van de ouder. En hoe sterker jij stuurt, hoe meer zij zich terugtrekken. Niet om jou te straffen, maar om zichzelf te beschermen.

Wat kinderen dan nodig hebben, is iets wat bijna onmenselijk voelt:

Dat jij blijft staan. Niet trekkend. Niet duwend. Maar beschikbaar.

Dat jij jouw gemis zelf draagt.

Dat je rouwt, misschien.

Dat je huilt, zeker.

En dat je leert verdragen dat liefde geven niet altijd betekent dat je iets terugkrijgt.

Wat betekent het om aanwezig te blijven zonder druk? Het betekent dat je contactmomenten zorgvuldig kiest. Dat je eerst afstemt: past dit bij waar zij zijn? Dat je weet dat geen antwoord óók een antwoord is.

En misschien nog wel het moeilijkste: Dat je je plek als ouder blijft innemen zonder je plek te verliezen, maar ook zonder die af te dwingen. Want formeel heb je natuurlijk rechten. Maar die rechten moeten het hebben van iets veel wezenlijkers; van vertrouwen, van betrouwbaarheid, van acceptatie, van ruimte geven zonder jezelf weg te cijferen.

Het kan zó ongelooflijk frustrerend zijn: dat het zoveel van je vraagt, terwijl je diep vanbinnen voelt dat je eigenlijk niet (meer) in de positie bent om iets te willen. Dat jij degene bent die los moet laten, terwijl je zó verlangt naar nabijheid.

Maar je kunt wél een oever zijn. Een rustige, betrouwbare plek waar ze, als ze daaraan toe zijn, kunnen landen. Een plek waar ze zich niet hoeven af te stemmen op jouw emoties, jouw gemis, jouw verwachtingen. Omdat jij die al hebt leren dragen. In jezelf. Tot het moment komt waarop zij uit zichzelf verlangen wat jij al die tijd zo intens hebt gevoeld: die ene, wezenlijke verbinding.

Tot slot

Wat jij voelt is legitiem. En diep.
Wat zij nodig hebben, is ruimte. Tijd.
Daartussen leeft het grote ongemak én de mogelijkheid tot heling.

En soms, heel soms, komt dat moment waarop zij zich omdraaien. Niet omdat jij aangedrongen hebt, maar omdat jij gebleven bent.

Wat gebeurt er in jou als iemand het fundamenteel anders ziet dan jij?Voelt het alsof de grond een beetje verschuift?Als...
07/08/2025

Wat gebeurt er in jou als iemand het fundamenteel anders ziet dan jij?

Voelt het alsof de grond een beetje verschuift?
Alsof je moet kiezen tussen afstand nemen of jezelf verliezen?

Dat is begrijpelijk.
We zijn geneigd verschillen te zien als een bedreiging.
Zelfs als de stabiliteit waaraan we vasthouden
al wankel is.

En toch…
juist in die ruimte tussen jouw waarheid en die van de ander ligt het groeipotentieel.

Daar waar het schuurt,
kun je iets nieuws ontmoeten.
Een andere blik.
Een onverwacht inzicht.
Een stukje van jezelf dat je nog niet kende.

Als we het verschil durven dragen in plaats van weg te duwen, ontstaat er ruimte voor empathie.
Voor werkelijke ontmoeting.

Maar vaak, zonder dat we het doorhebben, sluiten we die deur.
Uit angst.
Uit gewoonte.
En zo saboteren we onze eigen ontwikkeling.

Sta eens stil bij een recent moment van frictie.
Wat wilde je beschermen?
Wat had je kunnen ontvangen?

Blijf open. Blijf staan.
Ook daar waar het spannend is.

Blijf zacht voor jezelf.

Vandaag zou mijn vader 90 worden. De man die mij het leven toonde zonder het ooit op te dringen. Hij leefde trouw en loy...
05/08/2025

Vandaag zou mijn vader 90 worden. De man die mij het leven toonde zonder het ooit op te dringen. Hij leefde trouw en loyaliteit, en gaf mij zijn drang naar vrijheid en zijn nieuwsgierigheid naar alles wat ademt. De hele wereld heeft hij bereisd. Hij had geen vooringenomen oordeel, weinig met status of schijn. Wel scherp op wat ertoe deed. Met grootse charme maakte hij contact, met een bijna meedogenloze selectiviteit in waar hij naar luisterde. Als een gesprek niet boeiend was, liep hij weg. Zo eenvoudig. Zo helder.

Ik ben een vaderskind. Hij was grotendeels mijn enige opvoeder, al dacht ik vaak dat ik mezelf opvoedde. Zijn methode paste in één zin: “Ik vertrouw je.” Dat was zijn kompas voor mij, en het werd het mijne. Niet met woorden, maar met daden leerde ik van hem. Ook waar ik het anders wilde doen. Vrijheid met verantwoordelijkheid. Keuze met consequentie. Liefde, niet als iets dat je inkadert, maar als richting.

Hij is al dertig jaar niet meer in dit aardse leven, en toch is hij overal: in hoe ik kijk, hoe ik kies, hoe ik luister, en soms ook wegloop. Vandaag vier ik zijn 90ste verjaardag met erkenning voor wat hij heeft betekend voor mij. Voor de ruimte die hij gaf. Voor de grenzen die hij niet trok. Voor het vertrouwen dat me een fundament heeft gegeven.

Misschien wil jij vandaag ook even stilstaan. Wie gaf jou vertrouwen toen je het zelf nog niet had? Welke gewoonte of waarde draag je van die persoon met je mee, en welke wil je bewust anders doen? Schrijf het op. Bel iemand. Of besluit één kleine daad die jouw vrijheid eer aandoet. Dat is hoe we blijven vieren. Dat is hoe liefde doorleeft.

Adres

Amsterdam
1073GJ

Openingstijden

Maandag 09:00 - 17:00
Dinsdag 09:00 - 17:00
18:00 - 19:00
Woensdag 09:00 - 17:00
Donderdag 09:00 - 17:00
Vrijdag 09:00 - 17:00

Website

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer Barbara Veldt nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Snelkoppelingen

Delen

Share on Facebook Share on Twitter Share on LinkedIn
Share on Pinterest Share on Reddit Share via Email
Share on WhatsApp Share on Instagram Share on Telegram

Type