19/11/2025
Daar zat ze, een jonge vrouw, voor het eerst hier. Haar woorden zacht en zorgvuldig gekozen. Haar blik helder, maar voorzichtig.
——
De eerste minuten zijn altijd aftasten, voor haar, maar ook voor mij.
Maar ik herkende het meteen: een hoofd dat snel begrijpt en een lichaam dat nog reageert vanuit een oude aanpassing.
——
Zijn er dingen die je graag wilt weten? vroeg ik.
Ze aarzelde.
Uhm… hoe zien je behandelingen eruit?
Het woord bleef hangen in de ruimte: ‘behandelingen’. Ik voelde iets samentrekken, niet door haar, maar door de gedachte dat je ‘behandeld’ zou moeten worden.
Ik zei iets zachter: Ja, ik snap dat je dat wilt weten. Alleen… ik gebruik dat woord eigenlijk niet zo graag.
Behandelen zou betekenen dat er iets mis is met jou. En ik geloof niet dat er iets mis met je is.
——
Ze keek op. Heel even bleef het stil…en toen zag ik een verschil.
Een kleine glimlach, bijna onbewust.
Alsof er in haar lichaam een fractie van ruimte kwam, een moment waarin iets van binnenuit mocht landen.
——
Je bent geen patiënt. Geen cliënt. Je bent mens, met een scherp hoofd dat veel begrijpt en een gevoelig systeem dat ooit meer droeg dan het aankon. En dat nu wil leren dragen wat het wél aankan.
——
Hoe hardnekkig of oud je patronen ook zijn, je bent nooit echt losgeraakt van jezelf. Onder alle aanpassingsstrategieën ligt iets dat intact is gebleven: jouw eigenheid, jouw levensenergie, jouw kern.
Misschien is dat wel waar herstel van binnenuit begint: bij gezien worden, precies zoals je bent.
