06/11/2025
Een handreiking vanaf de 'andere kant'.
Een paar jaar geleden begeleidde ik de uitvaart van 'hem'. Een tijd later werd ik verzocht te komen voor een wensgesprek, want de gezondheid van 'haar' ging achteruit. Zij wilde dat ik haar uitvaart ook begeleidde.
Na dat gesprek waren er nog een paar contactmomenten en één keer toen we al gedag hadden gezegd, riep ze me terug.
Er was haar nog een mooie quote te binnen geschoten die ze t.z.t. op de dankkaart wilde hebben. Ik schreef de quote nog snel op het verslag van het voorgesprek, dat ik had meegenomen.
Een half jaar later overleed zij en zes weken daarna stelde de familie de tekst voor de dankkaart op.
Ineens schoot mij de quote te binnen, die er nog bij moest, maar de papieren van het wensgesprek waren niét meer te vinden.
Ik kon me de quote nog ongeveer herinneren en was uren op internet aan het zoeken naar de juiste formulering.
Tijdens het middageten zei ik tegen Erik: ik vind dat 'naam van haar' mij wel even mag helpen die quote te vinden.
Nog geen vijf minuten later, sprong ik op. Ik moest naar het kantoortje. ??? Ik pakte haar dossier ... Nee hoor (nog steeds) niet!
Maar het voelde alsof ik niet weg mocht lopen. Ik pakte het dossier van hem en ja hoor: daar was het wensgesprek mét quote!
Tijdens de dagen na haar overlijden had ik wat gegevens uit dat dossier gebruikt en was het wensgesprek erbij in beland.
Ik keek niet eens écht op van deze handreiking 'vanaf de andere kant' en was blij aan haar wens te kunnen voldoen.