29/12/2025
Ik verschijn voor mezelf,
op een manier die zacht is en echt,
zonder haast en zonder de behoefte
om iets te fixen.
Ik ga zitten bij dat jongere deel in mij
en laat haar weten:
ik ben er nu, ik zie je, ik voel met je mee,
en je hoeft dit niet meer alleen te dragen.
Ik ga naast haar zitten,
zonder druk of verwachting,
en erken dat ik haar vroeger niet kon bereiken,
niet omdat ik tekortschoot,
maar omdat ik toen niet de veiligheid,
de woorden en de bedding had die ik nu langzaam
in mezelf aan het laten groeien ben.
En toch ben ik blijven zoeken.
Ik heb haar nooit opgegeven.
Nu ben ik hier.
En ik blijf.
Ik ben de aanwezigheid geworden
waar dat kleine deel van mij zo lang naar verlangde:
de rustige adem, de zachte stem,
de hand die niet weggaat wanneer
het spannend wordt.
En terwijl mijn systeem langzaam
uit de overlevingsstand zakt,
uit de verkramping en het alleen moeten dragen,
weet ik dat er ergens in mijn innerlijke tijdlijn
een kleine versie van mij voor het eerst ervaart
hoe veiligheid voelt, hoe rust klinkt,
hoe het is om gedragen te worden.
Ik hoef niets te bewijzen.
Ik hoef niets te verdienen.
Ik ben het waard om te leven,
om lief te hebben en om verbonden te zijn,
precies zoals ik ben.
Mijn waardigheid is geen doel om te bereiken,
maar iets wat altijd al in mij aanwezig was.
Zo is het.
En zo mag het zijn.
🌸
(Me&my younger self)