04/12/2025
Het afgelopen half jaar voel ik een diepe behoefte om te vertragen. Sinds mijn zomervakantie merk ik dat mijn systeem niet meer zo vanzelf terug wil in het tempo van voorheen. Mijn hoofd wil dóór, maar mijn lichaam spreekt een andere taal. Lichamelijke klachten steken op, vermoeidheid, alsof mijn lichaam zegt: zo niet meer.
Tijdens een yogales stelde mijn lerares naar aanleiding van dit gevoel een vraag die binnenkwam: “Ben jij altijd beschikbaar?”
En ik wist het meteen: ja.
Sinds ik mijn praktijk ben gestart, sta ik vrijwel continu “aan”. In mijn werk sta ik open voor anderen, aanwezig, luisterend, ook ná de sessie. Dat doe ik met liefde. Maar tegelijkertijd sluipen oude patronen weer naar binnen: perfectionisme, pleasen, altijd nog even iets extra’s willen geven.
Die vraag bleef bij me hangen. Want wat betekent het eigenlijk om altijd beschikbaar te zijn? En wat blijft er voor mij over als ik dat even níét ben?
Nu de donkere en koude dagen er zijn, merk ik dat mijn lichaam hetzelfde wil doen als de natuur. De aarde trekt zich terug; de energie zakt naar binnen. En ik voel heel duidelijk dat ik dat ook mag doen.
Vertragen. Minder naar buiten, meer naar binnen. Ik voel dit nu vanuit een wijsheid van mijn lichaam. Want mijn lichaam weet wat het nodig heeft, en dat is op dit moment niet méér doen, maar juist mínder.
We dragen allemaal een natuurlijk ritme in ons, het ritme van de seizoenen. Als we echt luisteren, merken we dat we niet gemaakt zijn om altijd “aan” te staan. We hebben periodes van groei, maar zeker ook periodes van verstilling nodig. Momenten waarop we kunnen voelen wat er binnenin beweegt, zodat we weer kunnen opladen.
Mijn belangrijkste les van de afgelopen tijd?
Altijd beschikbaar zijn voor anderen begint met beschikbaar zijn voor mezelf.
Ruimte maken voor stilte. Voor de zachtheid van even niks.
Want juist daar, in de vertraging, ontstaat weer helderheid, creativiteit en energie.
Work in progress ….
🌸