26/10/2025
Dit dus idd. Het is niet goed te praten wat hij gedaan heeft. Het is ronduit schandalig!!!
Een hulphond weigeren is geen “grens”. Het is moreel failliet.
Ik schrijf dit bericht met tranen in mijn ogen en een kotsmisselijk gevoel! Ik kan niet doen alsof ik dit nieuws niet heb vernomen.
Wat er gisteravond gebeurde in Theater VU Griffioen is niet zomaar een pijnlijke vergissing of een misplaatste grap. Het is een ontluisterend voorbeeld van hoe diep respectloosheid en onwetendheid over beperking, autonomie en waardigheid nog altijd in onze samenleving verankerd zijn.
Cabaretier Patrick Laureij besloot zijn optreden af te breken omdat er een hulphond in de zaal zat. Hij noemde zich “kwetsbaar” en “onveilig” en vond dat hij “niet voor honden speelt”. Maar laat één ding duidelijk zijn: het probleem zat niet in die hond, het zat in hemzelf.
Als iemand die dagelijks werkt met honden en zo nu en dan opgeleide hulphonden, word ik letterlijk misselijk van dit soort gedrag. Een hulphond is geen dier dat toevallig mee mag; het is een levenslijn. Deze honden zijn getraind met uiterste precisie, brengen rust bij paniek, signaleren medische noodsituaties, begeleiden mensen met een visuele beperking en geven hun baasjes iets wat geen mens hen kan geven: onafhankelijkheid en veiligheid. Zij zorgen ervoor dat iemand weer durft te leven. En juist dat symbool van kracht en gelijkwaardigheid werd gisteravond het mikpunt van spot en ongemak.
Wat mij nog dieper raakt, zijn de reacties die daarna volgden. Zowel uit de zaal als online. Een opgefokte cabaretier komt op het podium en heeft het lef om iemand met een hulphond belachelijk te maken en vulgaire opmerkingen naar haar toe te maken. Alsof een vrouw in een rolstoel met een geleidehond, die al haar moed verzamelt om een avondje theater te bezoeken, zich moet verantwoorden omdat een man op het podium zijn ego belangrijker vindt dan haar recht op aanwezigheid. Wat een vernedering moet dat zijn geweest, om daar te zitten. Zichtbaar anders, en dan te merken dat jouw bestaan het decor wordt van iemand anders ongemak.
En dan dat zogenaamde cabaretiersmoesje over “grenzen stellen” en “verbinding zoeken”. Verbinding ontstaat niet door uitsluiting. Het is geen kunst om mensen te ontregelen als je van tevoren al hebt besloten wie er wel of niet mee mag doen. Wie werkelijk lef heeft, kijkt ongemak in de ogen, erkent het en groeit ervan.
Laureij koos voor de gemakkelijkste weg: zijn kwetsbaarheid gebruiken als schild voor onbegrip en dit ging via social media niet middels een persoonlijk bericht, maar zijn hond mocht even berichten. Dat is geen authenticiteit. Dat is lafheid, verpakt als persoonlijk proces.
De echte moed lag bij de vrouw met de hond. Zij bleef zitten. Zij stond op voor haar recht om er gewoon te zijn, en het publiek dat haar steunde, redde die avond nog enigszins van totale morele leegte. Maar laten we niet doen alsof het goed afliep. Deze geb***tenis laat een nare nasmaak achter, eentje die veel verder gaat dan één theateravond. Want zolang mensen met hulphonden zich niet veilig kunnen voelen in een zaal vol zogenaamd “open” en “bewuste” mensen, hebben we nog een pijnlijk lange weg te gaan.
Wat er gebeurde was geen incident. Het was een spiegel. En wat we daarin zagen, was niet mooi: een cabaretier zonder empathie, een publiek dat te lang zweeg, en een vrouw die haar waardigheid moest verdedigen voor ze überhaupt van een voorstelling mocht genieten. Wie dat normaal vindt, begrijpt niets van menselijkheid.
Intens geraakt en mega trots op deze vrouw met haar prachtige hulphond! Als je de mens leert kennen…
❤️
