https://www.voedzaamenkrachtig.nl/contact/

Mariska deelt, Dronten (2025)

01/02/2023

Time flies when you're having fun. Tikkeltje cliché maar in dit geval meer dan waar! Vandaag mogen we namelijk zeggen dat we al 2 jaar op Bonaire wonen!

Maar dat de tijd daardoor 'flies' roept natuurlijk ook wel weer andere gevoelens op.

Soms ben ik namelijk bang dat dit avontuur, eenmaal terug in Nederland, kan gaan voelen als een soort droom.

Een droom die na het ontwaken nog enigszins helder is maar gaandeweg steeds meer gaat bestaan uit vlagen, vage herinneringen en gevoelens. Een droom die je na verloop van tijd eigenlijk nauwelijks meer kan reproduceren.

Oké nu verwacht ik dat de impact van deze jaren wel iets groter gaat zijn gezien alles wat het ons gebracht heeft qua gebeurtenissen en persoonlijke ontwikkeling.

Maar toch.

Ik houd de herinneringen aan dit avontuur in ieder geval graag levend. Dat deed ik stiekem al (hallo galerij met een paar duizend foto's en video's 🙋‍♀️) maar ik ben hier de afgelopen tijd nóg bewuster mee bezig.

Nog meer leven en handelen vanuit de gedachte: "Nu kan het nog".

Nu kunnen we nog binnen 15 minuten op het strand staan.
Nu kunnen we nog voor én na iedere werkdag alle tijd besteden aan onze kleine vriend.
Nu kunnen we nog iedere dag buiten zitten.
Nu kunnen we nog genieten van alle mooie zonsondergangen.
Nu kunnen we nog al plonzend afkoelen.
Nu kunnen we nog zonder weer-app.
Nu kunnen we nog ezels, hagedissen, krabben, leguanen en flamingo's spotten zonder al te veel inspanning.
Nu kunnen we nog na iedere opvangdag verwonderd luisteren naar Owen die nieuwe woordjes in het papiaments heeft geleerd.
Nu kunnen we (oké vanuit de temperaturen gezien dan hè) nog iedere dag een ijsje (lees: ijskoffie) halen.
Nu kunnen we nog even spontaan met mensen afspreken zonder ellenlange agenda's.
Nu kunnen we nog sporten met zeezicht.
Nu kan ik nog zonder verwachtingen en verplichtingen tijd spenderen aan mijn hobby's.
Nu kan ik nog iedere week (een paar keer 😉) dansen.

Nu kunnen we nog maximaal herinneringen maken op dit fantastische eiland!

Oké alleen nog even hopen dat de tijd daardoor niet nóg harder gaat de komende tijd! 😉

21/12/2022

Tijd voor verandering!

Ik voel al een poosje dat mijn 'Voedzaam en Krachtig' account niet meer bij me past. Ik deel praktisch niets meer gerelateerd aan voeding en leefstijl en ik verwacht dit heel eerlijk gezegd in de toekomst ook niet meer te gaan doen. Tenmiste, niet in de vorm die het had.

Stiekem was dit account dus al een beetje een persoonlijke blog geworden door verhalen te delen over onze emigratie en door een kijkje te geven in mijn leven hier.

Maaaaaar ik voelde toch ook wat weerstand en beperkingen omdat ik nog altijd deze naam gebruikte en een bepaalde 'professionaliteit' wilde uitstralen (hallo ellenlange posts 🙋‍♀️).

Tijd voor verandering dus!

Vanaf vandaag wordt het een persoonlijke pagina met een nieuwe naam.

Mariska deelt wordt (en is, nog steeds!) de plek om allerlei inzichten en ervaringen over het leven hier te delen maar dus ook meer dan dat. Meer ruimte voor 'gewoon' fijne, tropische plaatjes waar het aantal tekens onder de post dus beperkt mag blijven 😉 Wellicht wat meer over het moederschap, sport, fotografie en de nodige dansjes. En ongetwijfeld nóg wat meer Owen!

Als je blijft hangen, helemaal gezellig en anders, bedankt voor je betrokkenheid! 🙌

01/12/2022

Dat ik me nog niet echt besef dat het inmiddels alweer december is, is ongetwijfeld te wijten aan de chronische zomergadarobe (al had die de afgelopen periode best wat uitgebreid kunnen worden met laarzen en een regenjas maar dat terzijde), het feit dat we ontzettend veel bezoek hebben gehad waardoor de weken voorbij vlogen maar misschien stiekem toch ook omdat de rekensom die ik de afgelopen periode veelvuldig heb gemaakt toch echt elke keer dezelfde uitkomst heeft.

We wonen hier namelijk inmiddels langer dan dat we hier nog gaan wonen.

Een uitkomst met zogeheten mixed feelings. Ik denk namelijk dat het (in ieder geval voor ons) altijd te lang én te kort is.

Te lang omdat wanneer we denken aan dat moment, er ook heel veel is om weer naar uit te kunnen kunnen. Zo word ik er bijvoorbeeld al heel enthousiast van om weer bezig te zijn met settelen in een (hopelijk) eigen huisje. We vinden het geweldig om Owen straks te zien opgroeien met familie en vrienden. Ik zie mezelf al weer de wijken rond fietsen (gelukkig verleer je dat niet 😉) en lekker wandelen met ons gezin inclusief trouwe viervoeter. En het gemak waarmee dingen voorhanden zijn en geregeld kunnen worden? Dat zal stiekem ook wel regelmatig een verademing zijn.

Tegelijkertijd is het dus ook (veel!) te kort. Te kort omdat ik zo ben gaan houden van het leven hier. De omgeving, het weer, het huis. Omdat we zulke fijne mensen om me heen hebben. Omdat de rust en de hele verhuizing me zo veel brengt en heeft gebracht. En omdat ik weet dat er ongetwijfeld momenten gaan komen dat ik het liefst alles weer in pak en terug ga.

En weetje, eigenlijk is dat ook wel helemaal oké.

Dit mag naast elkaar bestaan.

Hoe fijn is het dat het nog steeds lukt om uit beide 'werelden' de positieve kanten te zien.

Het is gewoon goed zoals het gaat en we zullen daarin altijd onze weg vinden.

Maar voor nu, toch nog even aan de slag met die lijst van dingen-die-we-hier-graag-nog-willen-doen-maar-nog-niet-hebben-gedaan-door-het-idee-dat-we-geen-haast-hebben-omdat-het-altijd-nog-kan 😉

01/11/2022

Toen ik de afgelopen weken een paar koffiedates en nóg een lunchafspraak voor mijn verjaardag op de planning had staan werd ik even overspoeld met een gevoel van trots.

Een kleine anderhalf jaar geleden schreef ik namelijk over het aangaan van nieuwe contacten. Ik vond dat altijd best wel spannend en werd daarin regelmatig belemmerd door gedachten als: 'iedereen heeft toch wel zijn eigen leventje en contacten' en de 'angst' om afgewezen te worden.

Ik schreef daarbij ook dat ik wel heel sterk de wil had om dat hier anders te gaan doen en had ook echt de behoefte om nieuwe relaties op te bouwen.

Maar hé, erover schrijven is één, het daadwerkelijk gaan doen is toch wel weer even een ander verhaal.

Want zoals ik inmiddels al in veel thema's heb ervaren, patronen en gedragingen neem je gewoon met je mee. Ook wanneer je de oceaan oversteekt.

Dus ja, ik heb ook nog regelmatig 'ja' gezegd op uitnodigingen die eigenlijk niet goed voelde.
Ik heb kwantiteit soms boven kwaliteit geplaatst.
Contacten onderhouden waarin de balans tussen de energie die het kostte en opleverde behoorlijk verstoord was.
Ik heb meerdere dingen bestempelt als 'sociale verplichting' om de ongemakkelijkheid maar wat te rechtvaardigen.
En de drang om leuk gevonden te willen worden was toch ook wel een hardnekkige.

Maaaaarr (en mijn intro verraad het stiekem natuurlijk al wel een beetje) ik mag concluderen dat het me toch echt wel steeds beter lukt om ook hierin meer bij mezelf te blijven. Door écht te voelen of het 'klopt'. En als het klopt stel ik mezelf open. Durf ik te geven én te nemen.

Wat resulteert in fijne contacten, diepgaande gesprekken en echte verbondenheid (oké en laten we de drankjes en dansjes ook zeker niet vergeten 😉).

En voelt het niet goed? Dan durf ik dat nu ook meer los te laten, letterlijk en figuurlijk.

Ik ben trots op hoe ik mijn leven hier heb kunnen opbouwen en ontzettend blij met de fijne mensen om ons heen!

Had ik trouwens al eens gezegd dat het hier één en al zelfontwikkeling is? 😉

#

24/10/2022

Sinds ik moeder ben geworden heb ik niet alleen heel veel geleerd óver kinderen (hallo compleet nieuw vocabulaire). Maar ik leer ook ontzettend veel ván mijn kind.

Zo ook dit weekend. Op zaterdagochtend is de gym vaste prik. Normaal gesproken een moment waarop hij flink los gaat maar dit keer was dat even anders.

Nadat er steeds meer kinderen en ouders binnenkomen zie ik dat zijn enthousiasme afneemt. Het emmertje loopt vol en hij loopt naar de deur. Op de vraag: "Wil je naar huis?" komt een duidelijke 'ja'. En mijn uitnodiging om nog een extra klimsessie te doen? Die wordt zeer resoluut afgewezen.

Het is duidelijk.
Hij wil stoppen.
Dit is zijn grens en hij geeft daarmee ook duidelijk zijn behoefte aan.
Naar huis, rust.

Wanneer ik in zo'n situatie zou zitten was ik hoogstwaarschijnlijk bezig met gedachten en overtuigingen als:
"Ik kan toch niet zomaar midden in een les weg gaan?"
"Wat zullen ze er wel niet van denken?"
"Het is nog maar een kwartiertje joh."
"Hé maar ik heb er ook voor betaald."

Met als resultaat dat ik zelf waarschijnlijk door zou gaan óók wanneer mijn gevoel 'stoppen' zou zeggen.

Owen (en ik denk ieder ander jong kind) laat zich leiden door zijn gevoel en er is geen ruimte voor andere gedachten en overtuigingen.

Hoe fantastisch is dat?

En hoe mooi zou het zijn als ze dat vast kunnen houden?

Oké her en der wat nuance in de manier waarop grenzen worden verwoord is soms wel handig maaaaar dit mogen wij als volwassenen toch ook meer (blijven!) doen?! Ik vind van wel 🙌

01/10/2022

Ik ben 'm niet vergeten hoor. De vraag waar ik nog op terug zou komen. Al voelt het delen van het antwoord misschien wel wat spannend.

2 maanden geleden schreef ik namelijk dat ik de tijd in Nederland ook wilde gebruiken om te 'toetsen' of ik daadwerkelijk zelf ben veranderd of dat ik me vooral heb aangepast aan de leefomgeving hier. Daar waar ik veel rustiger en overzichtelijker kan leven.

En eerlijk?

Ik ben blij dat we hier nog een poosje mogen zijn.

Het voelt namelijk nog niet alsof ik er 'klaar' voor ben om weer terug te gaan. Los van het feit dat ik het hier ontzettend naar mijn zin heb is het ook echt de perfecte plek om te (blijven) oefenen met mezelf gedragen naar wie ik wil zijn. Toen we net gingen verhuizen benoemde ik ook heel vaak dat ik als het ware met een soort 'schone lei' kon beginnen en zo voelt het nog steeds.

In Nederland is deze 'lei' voor mij al veel meer gevuld en dus ook met dingen die ik daar liever niet meer op zie staan. Ik betrapte mezelf er al weer regelmatig op dat ik me ging gedragen naar (overigens grotendeels door mezelf gecreëerd en opgelegde) verwachtingen.

Dat ik bepaalde kleding bijvoorbeeld niet aantrok want 'dat kan daar echt niet'.
Dat ik weer meer dan regelmatig make-up op had want ‘zo kennen mensen me’.
Dat ik toch ja zei op bezoek want ‘anders is het ook zo lullig’.
Dat ik zoveel mogelijk productief en sociaal wilde zijn want ‘ik moet niemand tekort doen’.
Dat ik de vermoeidheid en intensiteit toch wat bagatelliseerde want ‘joh, het is maar voor drie weken’.

En zo kan ik nog wel eventjes door gaan met zowel kleine als grotere dingen.

Natuurlijk weet ik dat zo'n periode vakantie ook niet helemaal de realiteit is/gaat zijn maaaaarr het was voor mij wel de bevestiging dat ik óók (en misschien wel juist!) in Nederland mijn grenzen beter mag bewaken.

Gedragen naar wie je daadwerkelijk wil zijn vraagt gewoonweg nog wat oefening en waar beter oefenen dan hier! 😊

09/09/2022

Daar is die dan, met een kleine vertraging welliswaar, de 19 maanden update.

De afgelopen weken stonden eigenlijk allemaal in het teken van ons bezoek aan Nederland en het woord wat sindsdien door mijn hoofd spookt is 'de huismus'.

Ik hoor je denken, huismus?

Ja.

Ik kan me namelijk nog herinneren dat ik op de basisschool werd omschreven als een huismus. Dicht bij huis, in een vertrouwde omgeving ben ik helemaal in mijn element en bloei ik op. (Waarbij het dus overigens blijkbaar niet uit maakt waar dit huis staat 😉.)

Dat is iets waar ik me nog altijd volledig in herken en waar ik me dus ook tijdens onze tijd in Nederland weer even flink van bewust werd.

Ik vind in Nederland zijn altijd, op alle vlakken, erg intens.
Intens omdat je in korte tijd veel mensen ziet.
Intens omdat je veel onderneemt.
Intens vanwege de lange reis en het tijdsverschil.
Intens omdat je hard aan het genieten bent!

Maar voor mij ook intens omdat ik het gevoel van thuis mis. Mijn eigen plekje waarin ik me terug kan trekken. Wat veilig, vertrouwd, fijn en overzichtelijk voelt.

En begrijp me niet verkeerd, ik ben su-per dankbaar voor het feit dat we altijd een plek hebben waar we welkom zijn. Maar ik moet nu toch wel concluderen dat het lukt me dan gewoonweg niet lukt om echt even 'uit te checken'.

Ik vind het bijvoorbeeld vreselijk om uit een koffer te leven en de spullen die ik nodig heb altijd nét niet kan vinden.

Ik word onrustig van de tweestrijd tussen 'de vakantie aka benen omhoog modus' en het niet tot last willen zijn van de ander.

Ik hou er niet van als ik degene ben die een wachtrij voor de badkamer veroorzaakt.

Ik weet het hoor, het is in mijn hoofd allemaal groter dan dat het in werkelijkheid is maar voorbeelden als deze maken wel dat ik voor mijn gevoel continu 'aan' heb gestaan.

Dus ja, we hebben een ontzettend fijne tijd gehad in Nederland (want nogmaals, intens genieten was het zeker!).

En ja, ik keek er ook weer heeeeel erg naar uit om naar huis te gaan!

PS Deze rakker kan wel door voor lokale huismus 😊

PPS Ik kom later nog even terug op de vraag uit mijn vorige post!

01/08/2022

Toen we anderhalf jaar geleden het vliegtuig instapten had ik een voorstelling gemaakt van hoe het leven er hier uit zou zien. Een verbeelding van hoe de dagen er hier uit zouden zien en hoe ons leven hier vorm zou krijgen. En dit beeld blijkt best goed overeen te komen met de realiteit.

Wat echter to-taaaal mijn verwachtingen overtreft is wat dit hele proces teweegbrengt qua persoonlijke ontwikkeling. En ik kan alvast verklappen, dat is een hoop!

Laatst had ik het hier met iemand over en die vroeg, heb je het idee dat je daadwerkelijk zélf aan het veranderen bent of heb je jezelf vooral aangepast aan deze leefomgeving. En dat vond ik een bijzonder interessante vraag.

Het liefst roep ik natuurlijk dat ik zelf heel erg ben veranderd omdat, zoals ik al eerder schreef, er best wat dingen waren waar ik letterlijk en figuurlijk afstand van wilde nemen.

Toch denk ik dat ik moet concluderen dat dit (voor nu nog) maar deels waar is. Deze omgeving en de omstandigheden waarin we hier mogen leven máken dat ik een pas op de plaats heb kunnen doen. Dat ik uit de ratrace kon. Dat ik bijvoorbeeld niet meer door hoefde te gaan met werk waar ik niet gelukkig meer van werd. Dat ik geen ‘ja’ meer hoef (en kan 😉) zeggen op sociale ‘verplichtingen’ en contacten die me vooral energie kosten. Dat ik tijd en ruimte heb voor hobby’s. Dat ik in een ander tempo kan leven en mijn agenda (gevoelsmatig) leger kan laten. En dat ik zelf beslis in welke contacten ik wel en niet investeer.

Gedragingen waarvan ik heel hard hoop dat ze niet ‘locatie afhankelijk’ zijn maar waarvan ik stiekem ook weet dat ik daar in Nederland (nog) niet aan begonnen zou zijn.

Binnenkort gaan we weer naar Nederland, voor een vakantie weliswaar maar tevens toch ook een mooi moment om eens even te ‘toetsen’ of ik het geleerde ook daar in de praktijk kan brengen.

En hé, mocht dit toch nog lastig blijken heb ik nog voldoende tijd hier om deze nieuwe patronen nog meer eigen te maken!

Op naar de volgende anderhalf jaar 😊

01/07/2022

Ik roep altijd heel hard dat ik het leven hier niet als vanzelfsprekend wil beschouwen. Ik voel me ook echt bevoorrecht en probeer hier ook echt wel aandacht voor te houden.

Maar eerlijk is eerlijk, na bijna anderhalf jaar worden ook hier dingen 'normaal'. Ik kijk niet meer op van overstekende leguaan, een felroze flamingo of het feit dat hier nagenoeg iedere dag de zon fel mag schijnen (oké de tropische stormen die in de planning stonden daargelaten 😉).

En dat is ook de reden waarom ik zo geniet van bezoek. Los van de gezelligheid en het vakantiegevoel wat ik dan ook zelf krijg, is het vooral hun verwondering over de dingen op het eiland die maken dat ik daar zelf ook weer even intens bewust van ben. Het laat mij weer (extra) zien welke mooie dingen Bonaire te bieden heeft maar ook hoe bijzonder het toch is dat we deze stap hebben gezet. Hoe het toch is gelukt om ons leven hier in te richten.

En ergens is zo'n 'rondleiding' natuurlijk ook wel een mooie metafoor voor (in) het dagelijkse leven. Aandacht blijven geven aan die (kleine) dingen die misschien in de vanzelfsprekendheid zijn gekomen terwijl ze qua schoonheid, betekenis of impact eigenlijk veel meer aandacht verdienen!

Dus wellicht daarmee een mooie vraag voor jou, als jij nu een rondleiding door jouw leven zou geven. Wat zou je dan laten zien? Wat zou je weer opnieuw kunnen verwonderen?!

01/06/2022

Eén van de dingen die ik heel duidelijk met mezelf heb afgesproken hier is dat ik meer doe/ga doen van de dingen 'die ik eigenlijk wel zou willen'. Dingen waar ik blij van word maar waar ik mezelf in Nederland te weinig tijd voor heb gegund.

Eén van de dingen waar ik tegenwoordig bijzonder blij van word is dansen.

Ik zeg wel eens gekscherend tegen mijn dansleraar dat dansen bijna een soort therapie voor me is. Nu we een paar weken verder zijn moet ik toch eigenlijk wel concluderen dat dit gewoon volledig het geval is.

Zo ben ik er middels het dansen (nogmaals) achter gekomen dat ik nog niet zo goed ben in controle loslaten. Je kan je zo voorstellen dat dit best wel ingewikkelde situaties (lees: verkeerde richting, stramme armen en zere tenen) kan opleveren wanneer je de volger bent.

Ook zie ik hierdoor dat ik veel 'in mijn hoofd' leef. Ik vul binnen no time in wat ik dénk dat we gaan doen. Ook dat wordt wel een probleem als de leider toch net wat anders in gedachte heeft.

Dansen leert mij daarom meer te voelen.

Gedachten los te laten.

Mee te gaan in de flow.

En of dat nog niet genoeg inzichten zijn leer ik óók nog eens om een bepaalde schaamte los te laten.

'Gewoon' gaan dansen ondanks dat ik weet dat er mensen kijken.
'Gewoon' gaan dansen ondanks dat ik nog niet alles onder de knie heb.
'Gewoon' iemand ten dans vragen (ook zonder een paar alcoholische versnaperingen 😉).

En hé, naast deze interessante inzichten geven deze lessen mij vooral ontzettend veel plezier! En mijns inziens is dat toch hetgeen wat sowieso het meest leidend mag zijn! 💃

01/05/2022

Het kriebelt weer..

Bijzonder hoe sterk je naar iets kan verlangen om vervolgens te ervaren dat het toch anders voelt dan je had verwacht. Ik heb maanden uitgekeken naar dit ‘moment’. Owen die lekker gesetteld is op de opvang. Niets hoeven en tegelijkertijd alles kunnen.

Ik zag het al helemaal voor me. Ongegeneerd op het strand hangen. Koffietjes drinken aan het water. Doen wat op dat moment goed voelt. Ik zei wel eens gekscherend, mijn prepensioen even optimaal benutten.

En ja hoor, dat heb ik gedaan. Ik heb inmiddels aardig wat strandjes gezien. Oh en mocht je toevallig een ranking willen van de beste ijskoffies op het eiland, kan ik voor je regelen 🙋‍♀️

Toch moet ik wel concluderen dat verlangen naar deze dingen en ze ‘uitvoeren’ op momenten dat het voor het eerst écht kan super fijn is. Maar zodra het vaak (of misschien zelf wel altijd) kan, de sjeu er toch een beetje vanaf gaat. En dat is dus iets wat ik absoluut niet wil. Ik wil het niet als normaal gaan beschouwen. Ik wil die dankbaarheid en dat genieten blijven voelen. Ik wil er weer naar kunnen uitkijken. En ja, voor mij gaat dat toch beter wanneer het minder ‘vanzelfsprekend’ is.

Het begint dus weer te kriebelen.
Op een andere manier mijn dagen invullen.
Mezelf weer (meer) zinvol en nuttig voelen.
Weer het gevoel hebben dat ik (naast het moederschap) wat bijdraag.
Doelen stellen en nastreven.

Ik wilde schrijven, gelukkig zijn de mogelijkheden hiervoor eindeloos maar stiekem is deze overkill aan keuzes voor mij nog wel een kleine uitdaging.

Wat ik dus ga doen? Geen idee nog.

Hoe ik antwoord ga krijgen op deze vraag heb ik overigens wel steeds beter voor ogen. Afwachten tot de antwoorden vanzelf gaan komen heeft op zijn zachts gezegd nog niet echt het gewenste effect gehad (lees: wel een hoop frustratie, haha).

Dus tijd om in actie te komen! Oriënteren, onderzoeken en vooral uitproberen. Waar word ik blij van? Wanneer voel ik me zinvol? Niet bang zijn om erachter te komen dat dingen niet (meer) bij me passen. Durven af te wijken van mijn gebaande paden en nieuwe dingen en kwaliteiten ontdekken.

Oftewel, de eindeloze mogelijkheden gebruiken als kans in plaats van als belemmering!

Mariska deelt

01/02/2023

21/12/2022

01/12/2022

01/11/2022

24/10/2022

01/10/2022

09/09/2022

01/08/2022

01/07/2022

01/06/2022

01/05/2022

Adres

Website

Meldingen

Contact De Praktijk

Snelkoppelingen

Delen