05/11/2025
Eigenlijk had ik 'm al opgegeven...
Ongeveer een halfjaar geleden stond deze plant er zeer treurig bij. Na bijna tien jaar voor ’m gezorgd te hebben met liefde en aandacht, leek hij dood te gaan.
De luizen hadden ’m flink aangetast en alle kracht was eruit. Waar hij al die jaren altijd fier rechtop stond en elk jaar meerdere nieuwe bladeren maakte, was het nu een kaal stompje geworden. Met een paar bamboestokjes probeerde ik ’m nog een beetje overeind te houden.
Ik vond het oprecht erg. Nooit gedacht dat de naderende dood van mijn plant mij van streek zou kunnen brengen.
In een laatste wanhoopspoging heb ik de plant buiten gezet, zo richting het einde van de winter. De afgelopen maanden heeft mijn geliefde plant werkelijk alles over zich heen gekregen: bakken met regen, felle zon, droogte, hagel en storm. En ik heb er niks mee gedaan, heb het laten gebeuren. Bij wijze van test.
En zie hier het resultaat na al die maanden: je zou wellicht verwachten dat ’ie het ondertussen wel begeven had, maar niets is minder waar. Niet eerder is de stam zo dik en sterk geweest. Er zijn tientallen babyplantjes bijgegroeid en de luizen zijn opgepeuzeld door de lieveheersbeestjes. Binnenkort kan ik een paar nieuwe plantenpotten vullen met stekjes. Gaaf hè?!
Wederom kreeg ik hier een lesje van de natuur voorgeschoteld. Vaak word je sterker als je alle weersomstandigheden hebt weten te trotseren. Dan blijkt een ogenschijnlijk fijne en veilige plek in een hoekje van de kamer ziekmakend te zijn als je daar blijft staan: de luizen gaan aan je vreten. Dan moet je soms een rigoureuze keuze maken door op een nieuwe plek te gaan staan. Niet altijd comfortabel, maar wel zeer vruchtbaar en versterkend als je er daadwerkelijk durft te gaan staan.
Zo is het soms ook met je : dat je van tijd tot tijd mag herijken wat de goede plek voor je is, en daarnaartoe moet bewegen om je levendigheid, en die van de organisatie, te kunnen behouden of hervinden.
En zo geldt dat ook voor je medewerkers, die soms ergens staan te verpieteren in een hoekje. Je kunt ze dan ‘weggooien’ of wachten tot ze vanzelf ‘doodgaan’. Of, wat ik met mijn plant deed: stutten met bamboestokken, zodat ’ie niet omviel. Maar je kunt ook kijken of de lat misschien een stuk hoger moet voor ze, zodat ze sterker kunnen worden en vrucht kunnen gaan dragen. Op eigen kracht rechtop leren staan, door stevig te wortelen.
Soms moet je dan door ongemak heen en aanzien dat het best pittig is om al die weersomstandigheden te trotseren. Misschien moet je op je handen zitten om niet weer snel bescherming en beschutting te willen bieden.
Als je dat moeilijk vindt, of als je denkt dat je zelf niet sterk genoeg bent, denk dan even aan het beeld van deze plant. Die is sterk geworden. Hij heeft alle weersinvloeden overleefd, is er beter van geworden en draagt volop vrucht. Dat zie je aan hoe hij zichzelf inmiddels vermenigvuldigt.
Dit had ik echt nooit gedacht!
