Hoge Bomen - Hanneke Reitsma

21/11/2025

Retedruk én Knetterverveeld

Kan dat?
Nou en of!
Veel leidinggevenden hebben daar last van. Alleen zijn ze zich er vaak niet van bewust.

Waar ze zich wél van bewust zijn, is dat ze zich uitgeblust voelen en weinig plezier halen uit hun werk. Ze ervaren een bepaalde somberheid.

Gedachten als:
‘Waar doe ik het voor?’,
‘Hoe houd ik dit vol?’ of
‘Wanneer komt er eindelijk tijd voor het echte, leuke werk?’

Ook herkennen ze gevoelens van eenzaamheid, (innerlijke) boosheid of verdriet.

Wanneer ik met deze leiders in gesprek ben, hoor ik dat het vaak hardwerkende mensen zijn.
- Ze dragen hun hele organisatie als een zware last op de schouders.
- Ze zien alles wat misgaat of mis kan gaan en zijn voortdurend bezig te voorkomen dat er ballen op de grond vallen.
- Ze blussen brandjes en ontzorgen hun medewerkers.

Op het moment dat ik vraag: ‘Op welke momenten in de week geniet je echt van je werk?’, blijft het vaak stil en komen de tranen. Die momenten zijn er niet of nauwelijks (meer).

Als ik wat meer doorvraag, hoor ik dat deze leiders vaak al heel lang rondlopen met fantastische ideeën, innovatieve oplossingen en zin om meer diepgang te creëren in hun werk. Alleen maken ze die ruimte niet, simpelweg omdat ze geloven dat die er niet is.

In onderstaand artikel leg ik uit hoe dit werkt, hoe dit komt en wat je eraan kunt doen.
In dit artikel lees je ook mijn persoonlijke ervaring met dit spanningsveld.

Nieuwsgierig?

Lees via deze link het hele artikel

Veel leiders zijn uitgeblust. Ze ervaren een bepaalde somberheid met gedachten als: ‘Waar doe ik het voor?’ of ‘Hoe houd ik dit vol?’.

05/11/2025

Eigenlijk had ik 'm al opgegeven...

Ongeveer een halfjaar geleden stond deze plant er zeer treurig bij. Na bijna tien jaar voor ’m gezorgd te hebben met liefde en aandacht, leek hij dood te gaan.
De luizen hadden ’m flink aangetast en alle kracht was eruit. Waar hij al die jaren altijd fier rechtop stond en elk jaar meerdere nieuwe bladeren maakte, was het nu een kaal stompje geworden. Met een paar bamboestokjes probeerde ik ’m nog een beetje overeind te houden.

Ik vond het oprecht erg. Nooit gedacht dat de naderende dood van mijn plant mij van streek zou kunnen brengen.

In een laatste wanhoopspoging heb ik de plant buiten gezet, zo richting het einde van de winter. De afgelopen maanden heeft mijn geliefde plant werkelijk alles over zich heen gekregen: bakken met regen, felle zon, droogte, hagel en storm. En ik heb er niks mee gedaan, heb het laten gebeuren. Bij wijze van test.

En zie hier het resultaat na al die maanden: je zou wellicht verwachten dat ’ie het ondertussen wel begeven had, maar niets is minder waar. Niet eerder is de stam zo dik en sterk geweest. Er zijn tientallen babyplantjes bijgegroeid en de luizen zijn opgepeuzeld door de lieveheersbeestjes. Binnenkort kan ik een paar nieuwe plantenpotten vullen met stekjes. Gaaf hè?!

Wederom kreeg ik hier een lesje van de natuur voorgeschoteld. Vaak word je sterker als je alle weersomstandigheden hebt weten te trotseren. Dan blijkt een ogenschijnlijk fijne en veilige plek in een hoekje van de kamer ziekmakend te zijn als je daar blijft staan: de luizen gaan aan je vreten. Dan moet je soms een rigoureuze keuze maken door op een nieuwe plek te gaan staan. Niet altijd comfortabel, maar wel zeer vruchtbaar en versterkend als je er daadwerkelijk durft te gaan staan.

Zo is het soms ook met je : dat je van tijd tot tijd mag herijken wat de goede plek voor je is, en daarnaartoe moet bewegen om je levendigheid, en die van de organisatie, te kunnen behouden of hervinden.

En zo geldt dat ook voor je medewerkers, die soms ergens staan te verpieteren in een hoekje. Je kunt ze dan ‘weggooien’ of wachten tot ze vanzelf ‘doodgaan’. Of, wat ik met mijn plant deed: stutten met bamboestokken, zodat ’ie niet omviel. Maar je kunt ook kijken of de lat misschien een stuk hoger moet voor ze, zodat ze sterker kunnen worden en vrucht kunnen gaan dragen. Op eigen kracht rechtop leren staan, door stevig te wortelen.

Soms moet je dan door ongemak heen en aanzien dat het best pittig is om al die weersomstandigheden te trotseren. Misschien moet je op je handen zitten om niet weer snel bescherming en beschutting te willen bieden.
Als je dat moeilijk vindt, of als je denkt dat je zelf niet sterk genoeg bent, denk dan even aan het beeld van deze plant. Die is sterk geworden. Hij heeft alle weersinvloeden overleefd, is er beter van geworden en draagt volop vrucht. Dat zie je aan hoe hij zichzelf inmiddels vermenigvuldigt.

Dit had ik echt nooit gedacht!

21/05/2025

“Op dit moment gaat het niet zo goed met mij!” 😟

Wie durft zo’n antwoord te geven? Op die heerlijke algemene vraag: “Hoe gaat het met je?”

“Goed!” zeg je meestal automatisch als antwoord op die vraag. Want dat is wat men meestal zegt, toch?

Maar ergens weet je ook wel dat dat niet het hele verhaal is.

❓ Alleen, wil de vraagsteller jouw echte antwoord wel horen? En durf jij het echte verhaal te vertellen?

We zijn vaak zo gewend om alleen onze successen en mooie momenten te delen, vooral in harmonie gedreven groepen (zoals non-profit organisaties, zorginstellingen, ziekenhuizen, scholen en kerken), waarbij de aandacht vooral ligt op positiviteit en ‘het goede’.

Onbewust uit angst of de ongemakkelijkheid die we voelen voor de gebrokenheid die er ook is. Maar vaak nog méér voor de angst voor wat men er wel niet van vindt als het niet goed gaat met jou of de organisatie.
Terwijl ook daar wel eens dingen niet zo chic verlopen. Dat weet iedereen best, maar hoeveel wordt daar echt over gedeeld?

🤐 Dus wat doen mensen in zulke organisaties dan vaak? Juist! Hun negatieve kanten verbergen, logisch. Anders val je buiten de groep, toch?

Wat doe jij dan met het deel van jezelf dat niet lijkt te passen in het totaalplaatje van de groep waar jij bij hoort? Mag dat er zijn? De lelijke dingen die ook bij jouw leven horen, of
* Stop je het weg?
* Slik je het in?
* Lach je eroverheen?

En wat kost het jou als je het niet zichtbaar maakt? Aan verbinding, aan je gevoel van veiligheid, aan vertrouwen, aan echtheid?

In dit artikel neem ik je mee in wat er onder de oppervlakte gebeurt als alleen het mooie welkom is. En waarom het tijd is om ook het lelijke zijn plek te geven.

🌿 Ik leg uit hoe echtheid in contact kan groeien binnen teams en organisaties en hoe je hier als leider én als teamlid invloed op hebt!

Licht wordt immers pas echt licht als we ook het donker (er)kennen.

Lees hier het artikel: https://hogebomen.nl/mag-het-ook-lelijk-zijn/

Afbeelding van het schilderij is van Atelier Verbeelding Dorie Canters

20/04/2025

🐰 Spontaan paashaas eten op Schiphol. ✈️

Over hoe wij ongepland op Schiphol belandden op Eerste Paasdag.

Dit weekend begon onze vakantie goed.
Dachten we.

Tot ik — op de dag vóór vertrek naar onze vakantiebestemming— mijn paspoort erbij pakte. Gewoon, even checken.
Verlopen.
Vijf dagen geleden. KAK!

Mijn hart sloeg over. Mijn hoofd sloeg op hol.
En mijn man… sloeg aan. Paniek!
Waarom had ik dat niet eerder gecheckt?

Hij vond er wat van. Logisch. Hoe kon ik nou vergeten mijn paspoort te verlengen?! Onze vakantie stond op het spel. Ik voelde me giga schuldig.

Gezellig begin van de vakantie.

Maar zo verantwoordelijk als ik ben voor mijn zelf veroorzaakte probleem, ging ik ook meteen aan de bak met het zoeken naar oplossingen.

Zelf, uiteraard!

Bellen. Plannen. Regelen. En ik was ook serieus van plan om even alleen naar Schiphol te gaan voor een noodpaspoort.
Mijn rotzooi, mijn verantwoordelijkheid.

Mijn man voelde zich ondertussen machteloos. Hij wilde helpen, maar ik strafte mezelf door te denken dat ik mijn eigen fouten ook zelf moest oplossen. Dus ik vroeg geen hulp.

Maar na wat tranen en zuchten lukte het me om zijn hulp aan te nemen.
Dus gingen we samen. Met de trein.

En dat werd eigenlijk… best fijn. Samen er het beste van maken — daar zijn wij goed in. Alleen moet ik soms even mijn eigen hobbel over om daar te komen.

Dus we werkten onderweg allebei onze laatste mailtjes weg.
Leeg hoofd. Check!

Op Schiphol waren de mensen bij de marechaussee behulpzaam. Alles ging vlot.
En uiteindelijk bleek: dat hele noodpaspoort?
Was niet eens nodig.

Het hele feest voor niks. Dus daar zaten we. Op onze vrije Eerste Paasdag in de middag. Op een bankje op Schiphol. Met koffie. En een chocolade paashaas. Die zat nog ergens verstopt onderin de werktas.

We hebben maar even hard om onszelf gelachen vandaag.

Wat het met leiderschap te maken heeft?

Nou, dat regeren vooruitzien is — maar dat zelfs de beste leiders hun planning weleens vergeten of hun zaakjes niet op orde hebben.

En dan komt het aan op crisismanagement.
Niet op alles zelf oplossen, maar op hulp aanvaarden.
Niet op de schuldvraag, maar op hoe je samen weer vooruitkomt.

En koffie helpt. Chocolade ook.

Hoe goed ben jij in crisismanagement?
Los je het zelf op? Vraag je hulp? Of delegeer je het liefst alles?

En ehm, fijne Paasdagen!

14/02/2025

Tijd maken

Achter elke sterke vrouw, staat een sterke man (en vice versa)

“Twee zijn beter dan één, want samen krijgen ze een goede beloning voor hun zwoegen. Wanneer zij vallen, helpt de een de ander overeind.” – Prediker 4:9-10

Vandaag is het Valentijnsdag, een mooie gelegenheid om stil te staan bij liefde en partnerschap. Voor mij betekent dat vooral dankbaarheid voor Sietze. Hij is niet alleen mijn man, maar ook degene die me scherp houdt, me bemoedigt en me helpt om dingen te relativeren als ik weer eens verzuip in al mijn gedachten en gevoelens. We hebben samen al heel wat bergen en dalen bewandeld, en steeds opnieuw ervaren we hoe waardevol het is om naast elkaar te staan.

Als ondernemer en leidinggevende weet ik dat het niet vanzelfsprekend is om je relatie aandacht te blijven geven. Tijd te maken voor elkaar. In alle drukte, alle verantwoordelijkheden die we allebei dragen, gaat dat namelijk niet zomaar. Je moet er telkens weer voor kiezen: allebei!

Maar juist als je veel op je schouders draagt, heb je iemand nodig die je begrijpt, ondersteunt en soms ook uitdaagt. Niet om je stutten en staande te houden, maar om samen sterker te worden en te groeien.

En als er iets is waar wij als echtpaar goed in zijn geworden, dan is het TIJD MAKEN voor elkaar. Ook toen onze kinderen nog klein waren. We regelden oppas zodat we een avondje uit konden of een weekendje weg. Ook nu doen we dat telkens weer. Samen wandelen na het eten of even koffie drinken in de zon. Momenten van samen genieten, maar ook van reflecteren, onenigheid uitpraten, moeilijke situaties aan elkaar voorleggen etc.

Ik weet dus hoe belangrijk het is om in je relatie te blijven investeren, juist als je veel ballen hooghoudt. Hoge bomen vangen veel wind. Hoe fijn is het dan als je thuis een veilige basis hebt, een haven waar je kan thuiskomen?

Daarom is juíst jouw relatie het investeren waard!

Dus vandaag een ode aan de liefde. Aan het kiezen voor elkaar, tijd maken, en samen groeien. Ieder vanuit zijn/haar eigen plek.

Kijk eens op de website hoe we hierin samen aan de slag kunnen.

31/01/2025

Rusten na inspanning – neem jij die tijd?

Soms voelt leiderschap als een doorlopende estafette. De ene verandering is nog niet afgerond, of de volgende dient zich alweer aan. Je rent, schakelt, lost op. Totdat je merkt: ik heb even geen reserve meer.

Recent loodsten we ons team door de hoepel van een nieuwe CAO. Structuren moesten anders, verwachtingen werden herschreven, en dat vroeg om veel gesprekken, helderheid en nog meer geduld. Verandering gaat nu eenmaal niet zonder wrijving. Het was een intensief proces, met pieken en dalen. En nu? Nu is het tijd om te landen.

Maar rust nemen is nog niet zo vanzelfsprekend. Afremmen voelt soms ongemakkelijk, alsof je altijd ‘aan’ moet blijven staan. Want als jij even stopt, wie houdt dan de boel in beweging? Herken je die gedachte?

Toch geloof ik dat juist in de pauze en de vertraging de echte verwerking plaatsvindt. Dat de inzichten pas echt landen als je de tijd neemt om terug te kijken. Wat heeft deze periode gebracht? Wat heeft het gevraagd? En wat betekent dat voor de weg vooruit?

Ik merk dat we nu even op adem mogen komen. Niet als luxe, maar als noodzaak. Even niet vooruit duwen, maar voelen waar we staan. Want van daaruit ontstaat de volgende beweging vanzelf.

Hoe is dat voor jou? Hoe herken jij het moment dat rust nodig is? En gun je jezelf en je team die ruimte ook echt?

31/12/2024

✨ Reflectie op 2024 ✨

Terwijl ik terugkijk op 2024, voel ik me vervuld met dankbaarheid voor de hoogtepunten, maar ook voor de momenten die moeilijk waren. Dit jaar bracht groei, mooie samenwerkingen – maar ook momenten die uitdagend waren.

Van bijzondere presentaties, webinars en podcastopnames tot vieren van successen (ja, inclusief die ‘kuttaart’ – want soms is het even slikken en doorgaan 😉). Er waren momenten van trots, zoals het in de wereld zetten van mijn nieuwe bedrijf Hoge Bomen Diepgeworteld, het verder ontwikkelen van Praktijk Extralent en momenten van bezinning, waarin ik merkte dat groei gepaard gaat met snoeien.

Dankbaar ben ik voor mijn gezin, de kleine momenten van dankbaarheid thuis en de liefde die altijd de rode draad vormt in mijn leven. Dankbaar voor de mooie mensen die op mijn pad kwamen – cliënten, collega’s en vrienden die me inspireerden.

Ik zie uit naar wat 2025 brengt, met open hart en vertrouwen. Op naar een nieuw jaar waarin we mogen wortelen, bloeien en af en toe schuilen als het stormt. 🌳

Ik wens jou een heel mooi, vruchtbaar en gezond 2025 toe.

03/12/2024

💔 Gebroken, maar niet verloren 🕊️

In mijn kantoor hangen nu een tijdje twee zwaluwen aan de muur. Voor mij symboliseert deze vogel vrijheid, liefde, trouw en richting – belangrijke waarden waar ik als mens en leider naar streef. Maar onlangs viel er eentje van de muur en brak in stukken. Een klein voorwerp, maar het raakte me gek genoeg heel erg.

Die zwaluw herinnert me namelijk elke dag aan mijn eigen reis. Aan de kracht om te vliegen, ook als de wind tegenzit. En nu, kapot op mijn bureau, confronteert hij me met een andere kant: breekbaarheid.

Als leider voel ik die breekbaarheid ook. De verantwoordelijkheid, de verwachtingen, de moeilijke keuzes – ze brengen me soms op het randje. En als iets “breekt,” voelt dat ook wel eens alsof ik tekortschiet. Maar tegelijk zie ik in dit soort situaties ook kansen. Want breuken vertellen een verhaal. Ze laten zien dat je mens bent, dat groei niet zonder barsten komt.

Deze gebroken zwaluw wordt niet weggegooid. Hij blijft. Misschien repareer ik hem, misschien laat ik hem zoals hij is. Maar één ding weet ik zeker: hij zal me nu nog meer blijven herinneren aan waar die voor staat. Het is een aanmoediging om telkens weer ruimte te blijven maken voor vrijheid, liefde, trouw en koers.

❤️ Wat zijn voor jou belangrijke waarden in jouw leiderschap? Hoe houd jij daar zicht op?
🪶Heb jij ook een tastbaar symbool die deze waarden vertegenwoordigen?
🪄 Hoe ga jij om met de “breuken” in jouw leven of leiderschap? Wat helpt jou om door te gaan?

22/11/2024

Kruispunten in leiderschap: wat laat je achter en wat neem je mee?

🌨️ Vanmorgen maakte ik een heerlijke wandeling over de besneeuwde heide. Ik stond even stil op deze metaforische plek.

In dit winterse landschap wordt één ding heel zichtbaar: elke weg draagt zijn eigen sporen.

De keuzes die jij in je leven of in je leiderschap maakt, worden beïnvloed door alles wat daarin aan ervaringen en kennis voorafging.

Het mooie is dat elk kruispunt je de kans biedt om bewust stil te staan. Wat neem je mee, en waar neem je afscheid van wat jou niet meer dient?

Als je vandaag stil zou staan, op jouw kruispunt, welke vragen zou je jezelf dan willen stellen?

🚶‍♂️Welke ‘sporen’ zijn jouw verantwoordelijkheid om voort te zetten?
🍂Welke verhalen mag je loslaten, om ruimte te maken voor nieuwe wegen?
🎯En welke keuzes durf je nu al te maken, ook als de gevolgen van die keuze nu nog niet te vatten zijn?

Leiderschap vraagt niet alleen daadkracht, maar ook vertraging. Durven kijken naar dat wat niet zichtbaar is, maar wel voelbaar. Zoals een kruispunt in de sneeuw mij daar vandaag aan herinnerde: Blijven wandelen in je waarden, kiezen en je eigen route volgen is niet altijd eenvoudig. Af en toe stilstaan geeft dan weer helderheid en ruimte om te voelen waar ik ten diepste heen wil gaan.

Ik ben benieuwd: hoe maak jij ruimte voor reflectie in deze drukke tijd? Laat het me weten in de comments!

03/11/2024

"IK kan het woord VELIGHEID niet meer hóren!!!"

Ze schreeuwde bijna toen ze dat zei. Deze vrouw, afdelingsleider in de zorg, was het helemaal zat. Ze werkt hard met haar team aan psychologische veiligheid, luistert oprecht naar haar medewerkers, helpt ze, begeleidt ze waar nodig. Maar niks lijkt goed genoeg te zijn.

Als ze duidelijkheid geeft, krijgt ze kritiek (want onveilig). Geeft ze mensen meer vrije ruimte, krijgt ze kritiek (want ook onveilig) etc.

"En wiens schuld is die onveiligheid dan? Juist! Die van de leider! Lekker makkelijk"
Ze kon niet meer, ze was op van het proberen alles goed te doen voor haar medewerkers.

Binnen een week tijd had ik drie vergelijkbare verhalen van leiders. Opvallend genoeg van leiders uit de zorgsector. Reden genoeg om er eens een artikel over te schrijven.

😟 Want wat ik de laatste tijd bemerk, is dat spanning voelen steeds vaker verward wordt met onveiligheid. “Als ik spanning voel, dan betekent het dat het onveilig is.” De vraag is: is dat wel zo?
Steeds vaker vraag ik me af of we het nog wel over dezelfde dingen hebben. Hebben we het over (on)veiligheid of over iets dat spannend is/voelt? En mag iets nog wel spannend voelen of vermijden we liever?

😠 Wanneer we het over onveiligheid hebben dan zoeken we vaak naar een schuldige. Wie zorgt ervoor dat ik me onveilig voel? Die ander moet dan iets veranderen in zijn gedrag, zodat ik mezelf weer veilig kan voelen. Terecht wanneer het inderdaad over onveiligheid gaat. Maar als het feitelijk over iemands eigen spanning gaat, dan is het krom. Eigenlijk legt die dan het probleem neer bij de ANDER; blijft zelf onschuldig en hoeft geen verantwoordelijkheid te nemen.

Hoe ga je daarmee om?

Lees via deze link het hele artikel: https://hogebomen.nl/spannend-of-onveilig/

In het artikel leg ik dit principe verder uit waarbij ik ook het effect van bovenstaande 'beschuldigingen' t.a.v. leidinggevenden uitwerk.

Wil jij binnen jouw organisatie aan de slag met psychologische veiligheid en het stimuleren van groei? Neem dan contact op!

26/10/2024

Het jaar van 'GOED GENOEG'

Het nieuwe schooljaar is weer van start, de zomervakanties alweer lang en breed achter de rug. Binnen ons team is die start van het nieuwe schooljaar altijd een moment van terug- en vooruitblikken.

Als we terugblikken dan zien we vele jaren van groei, ontwikkeling, beweging en verandering. Allemaal met als doel beter te worden in ons vak, te groeien als mensen en er te kunnen zijn voor alle cliënten die onophoudelijk bij ons blijven aankloppen.

Vanuit de metafoor van de seizoenen zou je dus kunnen zeggen dat het volop lente en zomer was de afgelopen jaren. Dat is een heerlijke fase, vruchtbaar, genieten.

Maar ook hard werken, een hoge lat halen en houden, door hoepeltjes springen die systemen en overheden van ons vragen. Dat kost wat en gaat niet vanzelf.

Daarom kiezen we dit jaar voor het jaar van 'GOED GENOEG'

Dus niet te veel en ook niet te weinig

Goed genoeg gaat ook over genoeg ruimte voor ontwikkeling, genoeg verantwoordelijkheid nemen, over genoeg productie draaien, genoeg zijn op de plek die je hebt binnen de organisatie. Je niet groter en niet kleiner maken.

En daar elkaar op (durven) leren aanspreken. Het gaat dus niet over alleen maar de lat naar beneden halen en rustiger aan doen.

Lees via onderstaande link verder hoe ik dit 'goed genoeg' in mijn leiderschap handen en voeten geef.

https://hogebomen.nl/het-jaar-van-goed-genoeg/

Hoe zit het bij jou?
In welke seizoen zit jij met jouw organisatie? Is het bij jou altijd zomer? Of kom je maar niet uit de winterdip? Hoe begeleid je als leider je team door de seizoenen heen? Wil je daar over verder bomen? Laat het me weten!

We kennen het allemaal; dat je onzeker wordt van de signalen die je oppikt uit je omgeving en het zweet je uitbreekt. Mis ik veiligheid?

26/10/2024

HOGE BOMEN – DIEPGEWORTELD is vanaf nu live!

Eindelijk is het zo ver en kan Hoge Bomen de wereld in. Spannend en super leuk.

In het proces naar dit moment toe, gebeurden er ook weer wonderlijke dingen. Ik kwam bijvoorbeeld de ‘imposter’ onderweg weer even tegen (‘hoe kan de niet-perfecte leider het in haar hoofd halen om van de daken te schreeuwen andere leiders te kunnen begeleiden?’).

Terugkijken helpt me dan. Ik weet immers met welke leiders ik al zulke mooie processen heb doorlopen. En dierbare mensen om mij heen moedigen me aan; dat heb ik soms nodig om mijn kop boven het maaiveld uit te durven steken.

Tegelijkertijd voel ik deze dagen ook veel dankbaarheid over de ruimte die is ontstaan dat dit idee heeft kunnen groeien. Dat Arrianne, mijn compagnon van Praktijk Extralent, me de ruimte geeft om mijn hart hierin te volgen, dat onze praktijkmanager Jenny zoveel taken van mij heeft overgenomen en onze teamleden zo gegroeid zijn in hun vak en als team. Dat maakt deze stap mogelijk.

Bij deze dus mijn kop boven het maaiveld!

Wat heb ik een zin om weer nieuwe mensen te mogen gaan ontmoeten binnen deze tak van sport.

Ontdek op www.hogebomen.nl alle mogelijkheden waarop we samen aan de slag kunnen!

💻 Tip: via de desktop krijg je de mooiste indruk van de site.

Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Welke dienst vind je bijvoorbeeld het meest verrassend of meest interessant? Laat het me weten!

Nogmaals credits voor Maurits Nienhuis voor de website en branding! Wat een vakman!

🎵 Tot slot: De missie van Hoge Bomen in een liedje

“…misschien kunnen we eens doen
Alsof de liefde al gewonnen heeft
Je wint als je vertrouwen geeft
Zo wil ik leven
Alsof er kracht zit in wat kwetsbaar is
En vriendelijk zijn z'n doel niet mist
Zo wil ik leven
Wie weet is het al waar”

Buwalda – Zo wil ik leven

Raak diepgeworteld! Hoge Bomen is de plek voor de gepassioneerde, authentieke leider die met hart voor de zaak en de mens werkt.