05/12/2025
Soms heb ik sessies met cliënten waarbij er in mij iets geraakt wordt wat veilig, ingekaderd, goed vacuüm verpakt op de kelderplanken van mijn verleden ligt. En wat daar vooral moet blijven liggen. Het is gekend.
Maar dan komt er iemand en die spreekt een taal (zoektocht naar hulp) die ik herken(de). Alsof ik al jaren in een onbekend land woon en ineens hoor ik Nederlands en kijk ik op.
En direct ben ik totaal afgestemd op die persoon en vloeien we samen door de sessie heen.
En kan ik vanuit dat verborgen plekje voorzichtig wat suggesties doen. "Bedoel je dit, herken je wellicht dat, voelt het misschien alsof, zou het kunnen zijn dat"......
En als ik dan het oplichten in de ogen van de ander zie, weet ik, hier gebéúrt iets. 'Ik ben jou vroeger voorgegaan en je hebt iets aan wat ik je aanreik'.
Ik heb dat zelf vroeger niet meegemaakt bij therapeuten en heb daarvan vooral geleerd hoe het niet moet. (m.i.)
Ik ben erg blij dat ik af en toe het gevoel heb dat mijn eigen (gewonnen) strijd een ander mens kan dienen.
En als ik dan later dit berichtje ontvang word ik bevestigd:
Hai Josje,
Dank je wel vanmorgen weer voor je volledige menszijn! Je doet het echt vanuit je hart en dat raakt mijn hart! Fijn dat je dit zo doet!
❤️