24/08/2025
Iemand die even meekijkt… ( en een stukje uit mijn eigen leven van nu)
Hoe goed je je ook kunt redden, je hebt als mens altijd ergens in je leven iemand nodig om blinde vlekken op te sporen of anders tegen je leven, situatie en omgaan met zaken, aan te kijken.
Door de jaren heen heb ik zoveel te maken gehad met mensen die een burn-out hebben, depressief zijn, angstig of overbelast.
Ik weet waar ik op moet letten en welke stappen genomen kunnen worden om eruit te komen.
Het is een soms moeilijk maar ook heel mooi proces om mensen te helpen in hun persoonlijke ontwikkeling, om weer in contact komen met zichzelf, grenzen leren stellen enzovoort enzovoort.
Ik loop als het ware een stukje mee, we kijken samen naar de weg waar hij of zij vandaan komt, kijken dan samen vooruit, ik hou een spiegel voor en al pratend ontdekt iemand de barrières die op die weg liggen als ook de barrieres die iemand zelf onbewust in zichzelf heeft opgebouwd.
Dat is een van mijn passies: mensen te zien groeien en het is mijn werk..
En toch, al is dat je bijna dagelijkse bezigheid, als je er zelf tegen aan loopt, dan blijk je ook zelf niet te ontkomen aan die blinde vlek.
Ik moet denken aan de loodgieter die zelf lekkende wasbakken heeft, de schilder die in zijn huis verwaarloosd schilderwerk heeft of, en dat hoorde ik ooit van een arts, de arts die dagelijks met de signalen van kanker te maken heeft maar het bij zichzelf niet opmerkt.
Nadat ik bijna drie jaar geleden*) mantelzorger werd voor mijn man die, ondanks dat hij gelukkig verstandelijk nog goed is, heel veel hulp nodig heeft( lezen en schrijven lukt niet meer en spreken beperkt, meer tremoren en apraxie- ingewikkeld verhaal) en er daarnaast bij hem ook nog twee soorten kanker actief werden was ik zo druk dat ik geen minuut tijd meer had voor mezelf.
Ik werkte nog en al gaat dat voor 90% via zoom, het is intensief.
Daarnaast draag ik mede zorg voor een dochter en heb de kleinkinderen een dag in de week en regelmatig tussendoor.
Ik ging maar door en ging maar door…
Wel merkte ik aan mijn sterk wisselende bloeddruk, mijn hart en aan het slechte slapen, enz. dat het niet oké ging maar daar stond ik niet verder bij stil want ‘wat moet dat moet en ik doe het met liefde’.
Tot ik in maart een ooginfarct kreeg.
Een enorme schok om ineens een deel van je zicht kwijt te zijn! Ook geeft het veel onzekerheid.
Stress kan een van de oorzaken zijn.
Behalve ervoor bidden( de grootste kracht🙏) kon ik alleen maar kijken naar wat ik kon verbeteren aan mijn leven van nu.
Eerlijk onder ogen zien dat ik overbelast ben geraakt, dat mijn lijf aan alle kanten kraakt.
Mezelf de vraag stellen die ik mijn cliënten stel: wat wil je?
En dan moet ik zeggen dat ten eerste mijn man, en dan mijn kinderen en kleinkinderen mijn hoogste prioriteit zijn.
Om er te zijn voor hen moet ik zelf wel gezond blijven.
Dus tijd om orde op zaken te stellen.
Nou, die conclusie kwam echt niet zomaar uit de lucht vallen, daar had ik iemand voor nodig. Degene waarmee ik i.v.m. mijn werk al jaren ruggespraak houd en die ( net als mijn dochters overigens) al langere tijd haar zorg uitsprak. Ze had gelijk.
In dit geval denk ik steeds aan een ‘loop’( engels).
Niet alleen voor mezelf, maar voor iedereen die in zo’n situatie terecht komt.
Je ziet het niet meer want je loopt erin en je ziet of ervaart nog maar beperkt want je draaft maar door.. je komt in een vicieuze cirkel terecht.
Dan heb je het inzicht en overzicht nodig van een ander die je erop attent maakt en je helpt een andere weg te vinden.
In de weken achter me, die mijn vakantie hadden moeten zijn maar mede door medische afspraken niet echt was, zat ik op een dieptepunt.
Dat was een gevecht maar het positieve( ik hou ervan daar altijd naar te blijven kijken) is dat ik nu weet wat wat is, waar mijn zwakke plekken zitten en dat ik weet hoe ik hier weer uit moet komen.
En op zo’n moment heb ik dan wel weer veel profijt van de jaren ervaring.
Ik weet: het kost tijd maar heb je het eenmaal door dan kan er ook weer iets nieuws ontstaan.
En nu ben ik op zoek naar de beste weg om om te gaan met al mijn activiteiten. Om ook wat ik anderen leer: grenzen te stellen, nee te zeggen.
Dat is nog een heel gepuzzel.
Mijn werk bouw ik daarom af. De zorg voor Alje staat op nr.1.
Omdat ik counseling en alles wat er aan vast zit nog wel erg leuk vind zal ik het eerder tijdelijk dan definitief stoppen. Dat betekent dat ik op een gegeven moment toch weer zal beginnen met bijvoorbeeld cursussen te geven.
En dan ik heb nog materiaal te over voor de boeken waar ik mee bezig ben.
Genoeg dus om naar uit te kijken!
De eerste kern van dit verhaal is:
- Schaam je nooit voor het feit dat je even iemand nodig hebt op je weg door dit leven.
Kwetsbaarheid geeft ook zachtheid en openheid.
En dat is weer nodig voor goede relaties.
De tweede kern is :
- Hiermee heel beknopt een stukje uit mijn eigen leven te vertellen.
Een verklaring waarom ik weinig op sociale media ben en mijn werk vanaf nu op een heel laag pitje komt te staan.
Voor wie nog vakantie heeft: geniet ervan!
Voor wie tegen uitdagingen aanloopt maar dat geldt voor ons allemaal, het geheim is:
Één dag tegelijk en een stap tegelijk !
*) hij kreeg bijna 3 jaar geleden een ernstig herseninfarct.
