Wenz Uitvaart Epe

28/10/2025

Spraakwater, soms gemengd met tranen…

𝘡𝘦 𝘴𝘵𝘢𝘢𝘯 𝘦𝘳 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥. 𝘚𝘰𝘮𝘴 𝘷𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘰𝘭𝘦𝘯, 𝘴𝘰𝘮𝘴 𝘪𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵. 𝘐𝘯 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘳𝘭𝘦𝘪 𝘷𝘰𝘳𝘮𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘮𝘢𝘵𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘨𝘦𝘷𝘶𝘭𝘥 𝘮𝘦𝘵 𝘸𝘢𝘵𝘦𝘳. 𝘋𝘦 𝘨𝘭𝘢𝘢𝘴𝘫𝘦𝘴 𝘸𝘢𝘵𝘦𝘳 𝘣𝘪𝘫 𝘩𝘦𝘵 𝘴𝘱𝘳𝘦𝘦𝘬𝘨𝘦𝘴𝘵𝘰𝘦𝘭𝘵𝘦 𝘵𝘪𝘫𝘥𝘦𝘯𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘶𝘪𝘵𝘷𝘢𝘢𝘳𝘵. 𝘝𝘰𝘰𝘳 𝘦𝘭𝘬𝘦 𝘴𝘱𝘳𝘦𝘬𝘦𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯 𝘨𝘭𝘢𝘢𝘴𝘫𝘦 𝘦𝘯, 𝘶𝘪𝘵𝘦𝘳𝘢𝘢𝘳𝘥, 𝘰𝘰𝘬 𝘦́𝘦́𝘯𝘵𝘫𝘦 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘥𝘦 𝘶𝘪𝘵𝘷𝘢𝘢𝘳𝘵𝘭𝘦𝘪𝘥𝘴𝘵𝘦𝘳.

Het lichaam werkt onder spannende omstandigheden niet altijd mee. Opkomende tranen, een kriebelhoest of droge keel. Het kan iedereen gebeuren.

Dan is er dus een glaasje water. Zodat je even kunt pauzeren als de emotie je overspoelt. Tranen dringen, stemmen bibberen, een keel wordt dichtgeknepen. Dan, in alle rust als dat lukt, één of meerdere slokjes nemen. Is helemaal prima. Daarna kun jij weer verder en voor de luisteraar is zo’n pauze eigenlijk wel goed.

Luisteren is inspannend, luisteren naar emotie vraagt meer dan gewoon naar, bijvoorbeeld, een podcast. In die pauze van een slokje drinken kan het brein de informatie beter verwerken, klaar staan voor het vervolg.

Er is geen haast, je hoeft niet snel en moeiteloos. Afscheid nemen is beladen, een verdrietig lijf laat zich niet sturen, zenuwen zijn volkomen normaal.

En als je daarna verder praat, dan is er nog steeds aandacht, nog meer liefs dan daarvoor en komt de steun en stille aanmoediging uit alle harten in de zaal.

Voor jou, spraakwater; omdat woorden van liefde recht hebben op tijd en aandacht.

Die aula vol mensen? Die wacht.

Geduldig, meelevend en in stilte aanmoedigend
op jou.

❤️

Met liefs, Wenz Uitvaart

19/09/2025

Bijdehandje....

𝘡𝘦 𝘪𝘴 𝘨𝘦𝘬𝘳𝘰𝘮𝘱𝘦𝘯. 𝘛𝘪𝘫𝘥 𝘦𝘯 𝘭𝘦𝘦𝘧𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯 𝘦𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘱𝘢𝘢𝘳 𝘤𝘦𝘯𝘵𝘪𝘮𝘦𝘵𝘦𝘳 𝘢𝘧𝘨𝘦𝘴𝘯𝘰𝘦𝘱𝘵. 𝘋𝘦 𝘢𝘧𝘨𝘦𝘭𝘰𝘱𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘦𝘬 𝘪𝘴 𝘻𝘦 𝘻𝘰 𝘮𝘰𝘨𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘯𝘰𝘨 𝘬𝘭𝘦𝘪𝘯𝘦𝘳 𝘨𝘦𝘸𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯. 𝘒𝘭𝘦𝘪𝘯𝘦𝘳, 𝘵𝘦𝘳𝘸𝘪𝘫𝘭 𝘻𝘦 𝘣𝘰𝘷𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘤𝘩𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘶𝘪𝘵𝘴𝘵𝘦𝘦𝘨.

Bij de voordeur begroet ze me met een zachte lach. ‘Fijn dat je er bent’ klinkt in ons beider oren een beetje gek. Alles is zo dubbel als je het afscheid van je man moet regelen. Dan is de uitvaartleidster welkom én had je haar nog lang niet willen ontmoeten.

Aan de keukentafel zit de naaste familie. Een dochter maakt koffie, een schoonzoon is bezig met de adressenlijst. Haar kleindochter is direct gekomen en een andere dochter is onderweg.

Een gewoon gezin met warme banden en veel ruimte voor anderen aan de tafel. Een kerngezin zoals ze dat noemen. Maar nu eentje waar de kern plotseling is weggenomen. Waar het zoeken naar houvast automatisch op háár schouders terecht is gekomen. Zo snel als de dood verscheen werd zij hoofd van dit gezin.

Ze troost haar kleindochter, bemiddelt tussen de dochters, doet zichtbaar haar best om iedereen de ruimte te geven. Ze is adrem, maakt af en toe zelfs een grapje en weet wat er moet gebeuren. Ze luistert en vertelt, lacht en raakt af en toe overmand. Duurt maar even, dan heeft ze zich weer in de hand.

Na de uitvaart en de koffie, als de gasten zijn vertrokken en het gewone leven alweer dringt, tref ik haar in de gang. Ze wil me bedanken en pakt mijn hand. Over hoe fijn het was, hoe goed het ging, en wat is er mooi gesproken. Mijn hand blijft in de hare. Iedereen is al buiten. Ze is alleen en ineens kwetsbaar.

Achtergebleven. Waar is de uitgang? Waar moet ik naartoe?
Met haar kleine handje nog in de mijne lopen we samen op het licht van de buitendeur af. De gang is lang en niet lang genoeg.

De zon schittert in een verdwaalde traan. Nu moet ze gaan. Aarzelend laat ze me los. Het zal haar wel lukken om haar richting weer te vinden. Daar vertrouw ik op.

Maar soms, in mijn herinnering, voel ik dat handje nóg.

Met liefs, Wenz Uitvaart ❤️

16/08/2025

𝐎𝐟 𝐢𝐤 𝐦𝐞𝐞 𝐧𝐚𝐚𝐫 𝐛𝐨𝐯𝐞𝐧 𝐰𝐢𝐥? ‘𝐃𝐚𝐧 𝐤𝐮𝐧𝐧𝐞𝐧 𝐰𝐞 𝐣𝐞 𝐡𝐞𝐭 𝐥𝐚𝐭𝐞𝐧 𝐳𝐢𝐞𝐧 𝐚𝐧𝐝𝐞𝐫𝐬 𝐠𝐞𝐥𝐨𝐨𝐟 𝐣𝐞 𝐡𝐞𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐭.’
Ze hebben gelijk, er is een verschil tussen vertellen en met eigen ogen zien. Twee volwassen broers, zonen van hun overleden vader, hebben me vol enthousiasme verteld over de verzameling blikken en blikjes van hun vader. Hoe die boven allemaal netjes uitgestald staan in de slaapkamers. ‘Heel veel, nee maar echt, heel veel’. Of ik er niet even naar wil kijken?

Achter de mannen aan klim ik de trap van dit kleine huisje op. Boven zijn drie slaapkamers en alle drie staan ze nokvol blikken en blikjes, uitgestald op stellingkasten. Gesorteerd op kleur, maat en merk. Hele kleintjes van ooit kon dat nog sigaretten, wat grotere van huishoudproducten voor de plastic overname.

Overal waar ik kijk zie ik de levenslang verzamelde schatten van deze meneer, hun vader. Ze zijn er trots op. Ze weten ook niet zo goed wat ze ermee aan moeten. Het huis is een huurhuis en moet zo snel mogelijk leeg. Weggooien voelt zonde maar wie doe je hier een plezier mee. Ze overwegen een museum, in het slechtste geval naar Het Goed. Er zit ongemerkt een vermogen in deze verzameling maar het zal lastig zijn om die te gelde te maken.

Als uitvaartleider komen we bij allerlei mensen over de vloer en soms zelfs op zolder. Het is een prachtig inkijkje in hun leven en de dingen waar ze waarde aan hechtten toen ze er nog waren. Ansichtkaarten van vroeger die ze spaarden. Planken vol zelf geknutselde vliegtuigjes op schaal. Boeken van een bepaalde schrijver. En troep. Troep zien we ook.

Een achtertuin vol puin. Een keuken waar door de spullen niet meer gekookt kan worden. Een zolder of een kelder waar al dertig jaar steeds iets ingeschoven wordt. Een overweldigende klus voor de achterblijvers om het onderscheid te maken. Wat is van waarde? Voor hen of voor het overleden familielid.

In Zweden doen ze aan Döstädning ofwel death cleaning. Dit is een Zweeds gebruik waarbij je al jouw materiële bezittingen tegen het einde van je leven bewust ordent. Zelf dus. Niet overlaten aan jouw dierbaren. Soms zelfs alvast weggeven of vastleggen voor wie iets is. Zodat jouw nabestaanden straks niet voor een enorme en onoverzichtelijke klus staan.

Gelukkig kiezen steeds meer mensen voor een voorgesprek over hun uitvaart. Nabestaanden hoeven dan niet, midden in hun verdriet, zien te achterhalen wat de wensen zouden zijn geweest. Dat scheelt enorm.

Döstädning is net zoiets. Een voor-opruiming zou je kunnen zeggen.
Een manier om bij leven nog te kunnen doorgeven: Ik wens je rust in je verdriet.
Mooi.
Lief.

Vandaag zet ik alvast één ding in de doos voor Het Goed in de schuur.

En jij?