12/11/2025
5 generaties. Allemaal op mijn schouders.
Deze foto maakte ik een tijdje geleden.
En toen ik hem terugzag, voelde ik het weer.
Die zwaarte.
Die last.
Dat gewicht dat niet van mij is, maar dat ik wel draag.
Want dat is wat er gebeurt als je generaties terug trauma's niet worden opgelost.
Ze verdwijnen niet.
Ze worden doorgegeven.
Van moeder op dochter.
Van grootmoeder op kleindochter.
Van over-over-overgrootoma op jou.
Zonder woorden.
Zonder dat iemand het doorheeft.
Maar via je lijf.
Via de spanning in je schouders.
Via de angst in je buik.
Via de patronen die je maar blijft herhalen, hoe hard je ook probeert ze te doorbreken.
En op een dag zit je daar.
Gebogen.
Moe.
Met het gevoel dat je iets draagt dat niet van jou is.
En je vraagt je af: waarom voel ik me zo zwaar?
Dit is waarom.
Achter me staan mijn voorouders.
7 5eneraties vrouwen die zwegen.
Die klein bleven.
Die hun stem inslikten om te overleven.
En die stilte?
Die leeft in mij.
Tot ik terugkeerde.
Via hypnose.
Via regressie.
Via reïncarnatietherapie.
Terug naar waar het vastzit.
Naar de momenten waarop zij leerden: zwijgen is veilig.
En daar voelde ik het.
Eindelijk.
Hun angst.
Hun verdriet.
Hun keuze om te overleven door klein te blijven.
En ik zag hen.
En ik hield hen vast.
En ik zei: jullie mogen nu rusten.
Want ik pak het over.
Ik ben degene die de cyclus doorbreekt.
Die voelt wat zij niet durfden te voelen.
Die uitspreekt wat zij moesten inslikken.
Niet alleen voor mezelf.
Maar voor hen.
En voor de generaties die komen.
Zodat mijn dochter nooit hoeft te zwijgen.
Zodat haar dochter haar stem mag gebruiken.
Zodat dit eindelijk vrij mag zijn.
Dit is voorouderlijk trauma.
Dit is reïncarnatietherapie.
Dit is bevrijding.
Voor jou.
Voor je lijn.
Voor iedereen die na jou komt.
Zij zwegen.
Ik niet meer.
En jij?
Welke last draag jij die niet van jou is?
👣
