26/11/2025
Dit is geschreven door Bianca Botha. Ik kwam het tegen op fb waar zij haar kennis over het lymfatisch systeem deelt en wilde het graag verder delen:
Het lichaam bewaart wat het hart niet kan dragen.
Het verstopt zich in de fascia, het diepste bindweefsel dat je levensverhalen vasthoudt.
Het zit in de beklemming van je schouders, de brok in je keel, de zwaarheid achter je borstbeen.
Het wikkelt zichzelf rond het middenrif, en steelt de adem die je nodig hebt om te genezen.
Het komt neer in de buik, vertraagt de spijsvertering en vult het lymfestelsel met ontsteking.
Dit is geen zwakte.
Dit is fysiologie.
Dit is een zenuwstelsel dat je al te lang heeft moeten beschermen.
Als verdriet onuitgesproken blijft, raakt het lymfestelsel overbelast.
Stresshormonen verdikken lymfe.
De fascia verscherpt en beperkt afwatering.
De zenuw vagus trekt zich terug.
Het lichaam verandert in een langdurige beschermende staat.
En dan begin je het te voelen.
De zwelling die niet weggaat.
Het opgezwollen uit het niets.
Het plotselinge gewicht rond de buik.
De vermoeidheid die rust niet kan raken.
De willekeurige pijn op plekken waar herinneringen je ooit gebroken hebben.
Je lichaam verraadt je niet.
Het communiceert.
Het fluistert: "Er is hier iets dat je medeleven nodig heeft. ”
Heling begint wanneer je je lichaam laat uitademen.
Wanneer je de gebieden verzacht die het hardst hebben vastgehouden.
Wanneer je de lymfatische paden loslaat die bevroren in momenten van angst, verlies of shock.
Wanneer je jezelf eindelijk toestemming geeft om te voelen wat je vermeed om te overleven.
Je geneest niet door te doen alsof de pijn er niet is.
Je geneest door veiligheid te creëren voor je lichaam om los te laten.
Want hier is de waarheid:
Je lichaam heeft je altijd herinnerd.
Het hield de delen van je vast die je geest niet onder ogen kon zien.
En het is klaar om los te laten - het moment dat je klaar bent om te luisteren.
