27/11/2025
Oké, je bent 76 en komt voor een voetreflex massage. Je hebt pijn. Vooral in de twee grote tenen. Ze steken en tintelen akelig. Neuropathie. Lopen doet zeer en schoenen zijn geen bijdrage.
Je hebt 11 jaar geleden borstkanker gehad met alle ellende van bestralen en chemo. Toen was het ‘weg’. Het herstel voor lijf en geest duurde nog eens zoveel langer…
Ik begin met de sessie en ik voel jouw voeten met alle hiccups en spanningen die ik onderweg tegenkom, terwijl we het (alledaagse) leven bespreken.
Je vertelt terloops dat je nog maar 1 zus hebt, van de 9 broers en zusters. Je mist hen. De familie was hecht. Het is niet meer zoals toen.
Je deelt dat je je haren verloor en een pruik aan liet meten. Hoe moeilijk dat was. En dat je velen voor het lapje wist te houden. Ze hadden het niet door. Ze zagen het niet. Je kwam over als ‘normaal’.
Tot de behandelingen stopte. Je ‘genezen’ was verklaard. De pruik ging af en het fluffy nieuwe haar knipte jouw kapper in een korte coup.
Heb je een andere bril?, vroeg iemand. Toen vertelde je eindelijk wat je had meegemaakt.
Een mens verwerkt veel alleen en in zijn eigen veilige basis.
Toch voel ik nu bij jou, 11 jaar later, nóg steeds de spanning in jouw voeten.
Links en rechts.
Verschillende boodschappen.
De basis is duidelijk uit balans.
Na afloop trekken we een kaartje. De boodschap moet bij ons beide even landen. Wat bedoelt de kaart? Oh… zeggen we samen, het gaat over de basis! Nog maar twee zussen over van jouw oorspronkelijke gezin. Eentje 95 jaar en jijzelf bent de ander.
De basis is weggeslagen. De voeten die altijd moeten dragen doen er pijn van.
Het is tijd een nieuwe fundering te bouwen, zegt de kaart.
We snappen het en er komt een tikkie emotie los met een verlichtende zucht.
“Ja. Dat is een onderwerp dat ik moeilijk vind. We deelden zoveel met elkaar en dat valt weg. Een stukje samen zijn. De kinderen zijn de deur uit en hebben hun eigen leven. Ja, nu begrijp ik de boodschap, dat is het.”
