13/08/2025
“Ze wilde het wel maar ze kon het niet. Niemand heeft het haar geleerd of laten voelen. Ze kwam zelf vroeger niks te kort maar van een aai over haar bol of het uitspreken van emoties was geen sprake. We zijn echt niks te kort gekomen hoor. Er was altijd eten, drinken, kleding, een cadeau met verjaardagen, sinterklaas en kerst maar emoties laten zien kon ze niet. Ik denk dat ze dat wel zou willen doen maar het lukte niet. Maar hoe kan ik dit nu op papier zetten zonder dat ik haar in een kwaad daglicht zet? Het was echt geen verkeerde vrouw en ik weet dat ze van mijn broers en mij hield maar dat zeggen of een aanraking van genegenheid, nee, dat kan ik me niet herinneren.” We kletsen nog een tijdje verder en de dochter heeft voorbeelden over wat haar moeder allemaal wel deed voor haar kinderen. Ik stel voor om een stuk te schrijven over hoe je ik hou van jou kunt zeggen zonder woorden. Over hoe die liefde verstopt zat in elke gekookte aardappel, in elk fris gewassen voetbaltenue, in elke handgeschreven verjaardagskaart welke steevast bestond uit de woorden; afzender mama. Maar ik geef ook aan dat ze best mag benoemen dat ze het jammer vond dat haar moeder haar emoties niet kon uiten. Dat ze soms hunkerde naar een knuffel. Over de doden niets dan goeds wordt vaak gezegd maar elk mens heeft zijn plussen en minnen. Elk mens wordt gevormd door de gebeurtenissen uit zijn eigen leven. Hoezo zou je niks mogen zeggen over de “wat mindere trekjes”? Het zijn juist die dingen die iemand menselijk maken en dat doet niks af aan hoeveel je van iemand houdt. We maken allemaal fouten. Niemand is perfect. En weet je wat het mooie is aan de band tussen ouder en kind? Die blijft altijd, hoe dan ook, ongeacht de situatie. Liefde houdt niet op waar het leven eindigt…
