19/09/2020
#2 zaterdag 19 september
How much excitement and lifeliness can I tolerate?
Een aparte vraag. Ik heb hem mezelf laatst gesteld en ik merk dat ik niet zo vrij ben als dat ik willen en wensen zou. Zeker zou ik in bepaalde omstandigheden juist dit stuk helemaal willen omarmen en uitleven. Vooral met leuke andere mensen, maar ik merk dat dat niet altijd lukt en dat ik tegen grenzen aanloop. Persoonlijke grenzen. En die grenzen liggen niet altijd op dezelfde plek en ook niet bij iedereen gelijk. Bij de een voel ik meer vrijheid dan bij de ander en vaak komt het onverwacht en op ongewenste momenten. Heel verwarrend eigenlijk.
Het gaat bijvoorbeeld over plezier maken, stralend en op m’n gemak zijn, zelfverzekerd, in verbinding zonder masker op, gewoon mezelf zonder doel of opsmuk. Ook in m’n kwetsbaarheid zichtbaar zijn. Andere stralende plezier makende mensen om me heen. Kan soms best spannend zijn.
Ik voel de ogen van een ander, de neiging om me in te houden of om me terug te trekken. Het wordt me teveel en ik voel mezelf wankelen. Er is angst. Angst naast mijn levendigheid, hoe kan dit? Bovendien de angst wint het ook nog vaak.
Blokkades opgeslagen in het lichaam
Als een blokkade in je lichaam loskomt, komt er levensenergie vrij. Deze kan overweldigend zijn en van alles in je oproepen. Oordelen, niet mogen, spanningen, schaamte of schuldgevoelens.
Gevolg van de overweldiging kan zijn dat je de levendigheid weer gaat onderdrukken, weer ‘normaal’ gaat doen, terug je hok in waar het bekend en veilig is.
Wat is die levendigheid? Gevoel van expansie in je borst, meer ruimte, meer energie en aanwezigheid van jezelf in de wereld. Een incarnatie van jouw leven hier op aarde, in volle verbinding zijn met het leven. Emoties worden gevoeld, spanningen in het lijf, verbinding met je omgeving, jezelf bloot geven en gezien worden. Je bent er. Gegrond.
De vraag is, kan ik de ruimte die ontstaat wel bevatten?
Voor velen misschien een ongewone vraag, maar we zijn vroeger vaak afgewezen in onze levendigheid, onze vreugde. Vroeger als late tiener had ik bijvoorbeeld veel behoefte om helemaal los te gaan. Drank, feesten, experimenteren met drugs, jaren heeft dat geduurd. Achteraf gezien was dat voor mij een afzetten tegen alle regels van thuis. Aan tafel moeten terwijl ik geen honger had en dan je bord moeten opeten. Naar bed moeten, omdat het tijd is, terwijl ik nog geen slaap had.
Het leven volgens de tijd is praktisch en geeft structuur en is daardoor ook essentieel vooral voor kleine kinderen (ik ben zelf ook vader), maar het doodt de innerlijke beweging van je wezen. De impuls vanuit je lijf moet onderdrukt worden, om je te kunnen schikken aan de regels en structuur van het gezin. Dit is een voorbeeld, maar je kunt je voorstellen dat regels er altijd al waren, vanaf het hele begin al. Niet teveel rommel maken, niet te hard praten of schreeuwen, niet met eten spelen. Nu moet je gaan slapen, iedereen is moe.
Er zijn zo ook ongeschreven regels omtrent emoties. Kunnen ze vrij geuit worden? Huilen, lachen, woede uitbarstingen. Vaak voor ouders niet goed te begrijpen waar het vandaan komt. Liefdes gevoelens, knuffels willen, niet van papa, wel van mama en het volgende moment andersom.
Ben ik vroeger daarin ontvangen, of was het belangrijker dat ik me aanpaste? M’n emoties onderdrukte.
Opvoeding
Als vader vraagt het soms veel van me om mijn dochter van 1,5 overal in te ontvangen. Soms kan ze echt op m'n huid zitten, alle ruimte nemen, er zijn geen stiltes meer. Kan ik haar levendigheid bevatten? Kan ik haar volledig ontvangen met al haar energie en levenslust? De vluchtige wisselingen daarin, haar geraaktheid, haar gevoeligheid, haar volledige ontvankelijkheid.
En wat betekent dit? Hoe zorg ik voor mezelf en stel ik gezonde grenzen, zodat het thuis leefbaar en aangenaam blijft? Wanneer blokkeer ik haar levendigheid, haar nieuwsgierigheid, haar aanwezigheid met mijn fysieke overmacht, omdat voor mij de maat vol is? Met andere woorden dat mijn grens bereikt is en dat ik haar niet meer kan ontvangen voor wie ze op dat moment is. Dan moet ze zich aanpassen aan mij en een stukje van zichzelf onderdrukken. Wat kan ik als vader, als persoon dragen? En is dat rekbaar?
En opvoeding dan, verantwoordelijkheid dragen voor je kind. De eerste lessen van het leven hier op aarde gebeuren in het gezin. We zijn beperkt, niet alles kan zomaar, er zijn grenzen. Die zijn belangrijk. Een ongeleidt projectiel put je uit, daar heeft niemand iets aan. Opvoeding komt met opgelegde regels en inperkingen.
Het is verwarrend, ik hou van haar levendigheid. Ze is prachtig, mijn hart klopt in haar aanwezigheid, juist ook door haar ongeremde puurheid.
Het ontstaan van een blokkade
Kinderen, babies hebben ouders/verzorgers nodig waarin ze zichzelf kunnen spiegelen. Spiegelen is zeg maar een directe reactie geven op een actie. Dat ze kunnen leren en voelen dat ze er zijn en belangrijk zijn. Zichzelf leren kennen door de ogen van een ander. Zo ontstaat er een veilige basis. Als dit niet gebeurt, wordt dat al snel ervaren als overweldigend. Als de ouder zo geen veiligheid biedt, zal dit door het kindje als een bedreiging worden ervaren. Er is nog geen draagvlak.
Dat stukje levensenergie, een stukje wezen dat niet ontvangen wordt (er niet mag zijn) door de ouder, wordt vervolgens door zichzelf als bedreigend bestempeld. Dit stukje van mezelf is niet goed!
Als dit een patroon wordt, de afwijzing is structureel, is dit hoe een blokkade ontstaat. Het stukje levensenergie wordt verbannen naar de kelder diep in je eigen lichaam, slaat zich op als een blokkade en gaat ondergronds, buiten het bereik van het bewustzijn. Je vergeet het, maar je lichaam houdt het vast.
En je vormt er een oordeel over, bijvoorbeeld saaie mensen zijn stom. Het moet vooral leuk zijn, of ik laat anderen vooral weten dat ik een interessant leven heb. Saaiheid is hier een bedreiging, zeker als anderen het van me zien. Je blokkade ziet er dus nog lelijk uit ook. Althans dat denk je. Je bent vergeten dat er een stukje echtheid en oorspronkelijkheid onder zit, levensenergie.
Zie hier het samenspel. (liefdevolle) Ouders/verzorgers, overmacht, onbewustzijn, welwillendheid maar niet kunnen, onbedoelde gevolgen en vaak de onschuldigheid in dit alles.
In therapie kan het heel kwetsbaar zijn, als blokkades worden opgeheven. Je kindsbewustzijn kan het als bedreigend ervaren. Word ik wel ontvangen in datgene waarin ik altijd ben afgewezen? Ik ben bijvoorbeeld gaan geloven dat het niet goed is om teveel te genieten. Ik mag niet achterover zitten, ik moet hard werken, om er te mogen zijn. Om te overleven. Als ik dat loslaat, voelt dat direct als bedreigend, afkeuringswaardig. In mezelf! Ik ben werkelijk gaan geloven dat ik niet voldoe.
Maar ik voldoe wel, met dit alles. Het oordeel mag eruit, de acceptatie erin. Radicale acceptatie.
Bij de een wel en bij de ander niet.
Kan ik mezelf zijn en hoe ziet dat er eigenlijk uit, mezelf zijn? Of doe ik iets met m’n gedrag, m’n voorkomen dat me ‘beter’ maakt?
Wat er gebeurt als een blokkade loskomt is dat levensenergie gaat vrij stromen. In je lijf. Je verandert, je gaat stralen bijvoorbeeld. Meer gegrond, dichter bij jezelf. Je spreekt je uit, los van een ander. Je voelt je in je element. Diep van binnen accepteer je jezelf een stukje meer. Er mag meer zijn wat niet meer onderdrukt hoeft te worden.
En je ziet hoe je vast zit in je verhoudingen met de mensen om je heen. Een dynamiek waar je vaak eerst blind voor was. Bij wie je jezelf inhoudt, hoe je je kleiner of juist groter maakt en hoe je met elkaar dit in stand houdt. Aan wie je je afhankelijk maakt.
Dit is geen toeval. Je omgeeft je met mensen die je zien zoals 'je bent'. Je plek is bepaald. En dat is fijn voor iedereen, want dan ben je wie je bent en de ander is wie de ander is. En dat is dan lekker veilig. Ook al maakt het niet gelukkig en zit je vast.
Je hebt een groot deel van deze groep mensen zelf om je heen verzamelt, je trekt ze aan, energetisch. Dat was nodig, veiligheid is heel belangrijk. En dan kom je ineens met je levendigheid, je energie. Je kan toch niet zomaar levendig worden en daarmee een bedreiging zijn voor de ander. Dat was niet de deal.
New deal or no deal
Omgeef je met mensen die je levendigheid kunnen appreciëren, van jou kunnen genieten in deze energie. Soms betekent dit, dat je afscheid moet nemen van bepaalde vrienden of familieleden, maar ook opent het weer deuren naar nieuwe vrienden, die meer passen in deze nieuwe levensfase. Je groeit.
En vertrouw er maar op de dat de goeie vrienden wel met je meegroeien.
