06/12/2025
Ik ben ook maar gewoon een mens.
Eén die soms sterk is,
en soms fluistert dat het even niet lukt.
Eén die draagt,
maar soms even wil leunen
tegen een muur die niet verschuift.
Ik ben een hart dat voelt,
soms te veel,
soms te diep,
en toch opnieuw openbreekt
omdat het nu eenmaal weet
hoe het leven binnenkomt.
Ik ben ook maar gewoon een mens.
Met vragen die geen antwoord hebben,
en antwoorden die soms pas later landen.
Met stappen die ik dapper zet,
en momenten waarop mijn benen even trillen
onder het gewicht van wat ik nog niet begrijp.
Ik ben een verzameling van licht en littekens,
van hoop die terugkomt
ook wanneer ik dacht dat ik haar kwijt was.
Van adem die steeds weer zegt:
Je bent hier.
Je hoort hier.
Je mag precies zo zijn.
Ik ben ook maar gewoon een mens.
Niet gemaakt om alles te dragen,
wel om steeds weer op te staan
met dat stille weten in mij
dat mijn zachtheid nooit een zwakte was,
maar een richtingaanwijzer
naar wie ik werkelijk ben.
En in al mijn menselijkheid
vind ik de ruimte om te vallen,
om te voelen,
om te twijfelen,
om lief te hebben
met alles wat in mij leeft.
Ik ben ook maar gewoon een mens.
En misschien
is dat precies genoeg.
Deborah