Anne Helpt

27/11/2024

Fijne verjaardag/bevrijdingsdag lieve Caroline. Twee jaar geleden hebben we geproost op je 60e verjaardag en heb jij in het liefdevolle gezelschap van ons allen in rust en vrede afscheid mogen nemen van je door ondraaglijke pijn gewelde lichaam.
Ik mis je vreselijk lieverd, maar de wetenschap dat je niet meer lijdt blijft een troost.🙏🏻💫❤️

31/01/2021

AD(H)D in de praktijk

Als ik de praktijkruimte binnenkom met grote glazen koud water - hard nodig bij deze hitte – is de sfeer tussen Jos en Marian ontspannen. Er worden grapjes gemaakt, en er zijn ‘wat dingetjes’ waaraan ze als stel willen werken. Maar hoewel Jos en Marian het gelukkig vaak heel goed hebben samen, komen allengs de tranen bij Marian. Ze vertelt hoe vaak Jos na thuiskomst van zijn werk eigenlijk helemaal geen ‘mental space’ over heeft voor het gezin, hoe hij zich het liefst terug zou willen trekken en hoe kort zijn lontje dan kan zijn. Jos beaamt dit, ja, hij voelt wel dat hij super gevoelig is, dat hij na zijn werkdag eigenlijk zó vol zit, dat er eigenlijk niets meer bij kan. Marian begrijpt dat enerzijds wel, een jong gezin combineren met twee drukke banen (beide partners werken) is niet niks. Maar dat korte lontje, waarom dat nou toch altijd, en ook als Jos redelijk uitgerust is, tot een explosie moet leiden, dat kan er bij haar moeilijk in.
Bij doorvragen over dat ‘vol’ zitten, komt naar voren dat Jos zintuiglijk hoog sensitief is. Geluiden, licht, aanraking, maar ook de energie van anderen, alles komt bij hem vol binnen en kan eigenlijk maar moeilijk afvloeien. Op zijn werk heeft hij daar ook last van, maar daar kan hij zich nog door de sociale druk groot houden. Thuis, in de meer ‘veilige’ omgeving is echter zijn kruit verschoten en laat hij zich dan makkelijker gaan.
Ik herinner mij zijn intakeformulier en hoe hij zich daarin als ‘dromerig’ en ‘enigszins chaotisch’ beschrijft. Als ik hieraan refereer, schieten beide partners in de lach: pfoehee, ja, dat kun je wel stellen!
Na wat verder doorvragen vertel ik over mijn ervaring als therapeut met mensen met AD(H)D, of te wel Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Ik leg uit dat Jos een aantal kenmerken vertoont die in dat spectrum passen. Het chaotische, ongestructureerde, het dromerige, de zintuiglijke overgevoeligheid, en – zeker niet onbelangrijk – het korte lontje.
Als ik AD(H)D noem, merkt Marian direct op: ADHD, dat is toch als je zo’n stuiterballen-jongetje was als kind? En nee, dat was Jos toch zéker niet!
Ik leg uit dat er ook zoiets als ADD bestaat, een ‘variant’ als het ware op ADHD, maar dan met minder hyperactiviteit als symptoom. Beide aandoeningen vallen binnen dezelfde groep, vandaar dat ik vanaf nu ook spreek over AD(H)D.
En hoe meer ik daarover vertel, des te meer zie ik Jos beamend knikken: ja, exact, zó kan hij zich voelen!
We besluiten om Jos in ieder geval op AD(H)D te testen, al was het maar om e.e.a. uit te sluiten. Een week later nemen we de scores door. Jos scoort sky high op ADD.

Bovenstaand voorbeeld is voor mij exemplarisch voor hoe AD(H)D invloed kan hebben op het leven van volwassenen. En hoe dit in de praktijk vaak onder de radar blijft.

AD(H)D is een (meestal) aangeboren ontwikkelingsstoornis, die al in de kindertijd tot uitdrukking komt, en die zich uit op verschillende terreinen. Belangrijkste daarbij is dat van de executieve functies of te wel het besturingssysteem van het brein. In een notendop gaat het daarbij om het activeren van het brein (waak-slaap ritme en motivatie), aandacht richten, - vasthouden en – wisselen, emotieregulatie, het onderscheiden van binnenkomende prikkels als belangrijk en niet belangrijk, het aan kunnen brengen van organisatie en structuur binnen deze informatie, het geheugen (vasthouden van informatie en toegang tot het lange termijn geheugen) en regulatie van gedrag (impulscontrole). Bij AD(H)D werken meerdere of soms al deze functies matig tot slecht. Daarenboven hebben mensen met AD(H)D vaak stemmingsstoornissen en/of angst- en dwangstoornissen en/of zijn ze verslavingsgevoelig.

Opgroeien met AD(H)D is een behoorlijke uitdaging voor een kind. Een kind met AD(H)D krijgt gemiddeld meer kritiek van anderen, zowel thuis als op school. Er gaan vaker dingen mis, omdat het kind zich moeilijker kan concentreren en/of omdat het vergeetachtiger is dan leeftijdsgenoten. Zowel het onthouden als reproduceren van lesstof en belangrijke informatie zijn lastiger voor zo’n kind, onafhankelijk van zijn of haar IQ. Daarnaast komt een kind met AD(H)D vaker in de problemen omdat het óf storend gedrag vertoont (gedrags-en emotieregulatie) of emotioneel kwetsbaarder is. Deze kinderen ontwikkelen dan ook vaak een laag zelfbeeld. Als het daarenboven vanuit aanleg nog een neiging heeft tot depressieve of angstige gevoelens, dan helpt dat op zijn zachtst gezegd niet.

Dat een laag zelfbeeld een grote stress-factor is, weten we inmiddels wel. Door ervaring bewezen faalangst, de verwachting dat je toch wel weer op je kop gaat krijgen, en weten dat je, hoe hard je ook probeert het de volgende keer niet veel beter zal gaan, kan het stress systeem aardig worden aangejaagd.
Daarnaast is er een genetische component tot wel 80% in het verhaal. Een moeder met AD(H)D, die op haar b***t óók een laag zelfbeeld heeft, en dus snel gestresst is, kan door haar hoge eigen cortisolspiegels haar kind al in de embryonale fase ‘opzadelen’ met een levenslange bovengemiddelde stressgevoeligheid van het brein. In het leven buiten de buik kunnen daardoor milde stressoren het brein al flink over de rooie krijgen. Ook in de volwassenheid. Want veel kinderen met AD(H)D groeien daar niet overheen, zoals vroeger wel vaak werd gedacht en het is deze groep volwassenen die in hun leven vaak tegen een hele myriade van problemen aanloopt.

Gewoon even een visualisatie:

De wekker gaat, het is half zeven. Je bent gisteravond zoals gebruikelijk pas om 2 uur in slaap gevallen. Je hoofd bleef maar doormalen, deuntjes, willekeurige gedachten, een goeie grap van je collega. Niks bijzonders, maar het bleef maar doorgaan. Je bedenkt je ineens dat je het overhemd dat je had willen strijken vanwege het belangrijke sollicitatiegesprek van vanochtend zelfs nog niet eens uit de wasmachine hebt gehaald, hoewel je nog een reminder op de keukentafel had gelegd. Snel probeer je dat natte ding nog droog te strijken. Ondertussen vraagt je partner jou of je even het flesje voor jullie baby in de magnetron wil zetten. Baby huilt tergend hard, het snerpt door je oren, en even later geef je hem het flesje. Een brandlucht dringt tot je door. Je volgt je neus en ziet hoe het gloeiende strijkijzer inmiddels een g*t in je overhemd heeft gebrand. Je was bij het verwarmen van het flesje vergeten dat je strijkijzer nog op je overhemd stond toen je bezig was met Baby. Je vloekt hard, dan toch maar dat ene overhemd dat je gister nog had gedragen aan. Ondertussen staat je partner klaar om Baby naar de crèche te brengen. Het ontbijt wat ze normaliter altijd voor je maakt is er niet, immers, zo had zij je gister uitgelegd, morgen moet ze vroeger dan anders de deur uit met Baby, was je dat weer eens vergeten dan? Oeps, ja… Je valt fel uit naar je partner, ‘Verdórie, je had toch wel even een broodje voor me kunnen smeren?’ Zij, geïrriteerd door jouw onredelijkheid en gevloek van vanochtend, geeft een sneer terug en vertrekt. O.k., dan maar even een eitje bakken, want op een lege maag is het niet goed solliciteren. Ondertussen bedenk je dat je het adres van je potentieel nieuwe werkgever niet meer kunt herinneren, ook al had je had het gister nog opgezocht. Even googelen dus en de routeplanner checken. Die geeft aan dat je al zeker een kwartier geleden in de auto had moeten zitten. Inschattingsfoutje, bedankt. Je besluit hem straks maar even flink op zijn staart te trappen. Maar eerst nog je autosleutel vinden. O, ja, en een kop koffie voor in de auto. Verhit kom je – te laat – aan bij je sollicitatiegesprek. Ondanks je goeie CV, heb je een wat geagiteerde en ongeorganiseerde indruk gemaakt. Geen pré voor een potentiële afdelingsmanager voor dit bedrijf. De promotie waarop je zo had gehoopt gaat aan je neus voorbij. Een week later krijg je een dikke boete van het CJIB voor veel te hard rijden.

Voor de meer georganiseerden onder ons is dit voorbeeld mogelijk lachwekkend. Voor mensen met AD(H)D is een verhaal als dit echter vaak zeer herkenbaar. Is dit ‘typisch zo’n dag’ in plaats van een extreem voorbeeld.
Dit verhaal behelst slechts een kleine greep van de aspecten waarmee iemand met AD(H)D te maken heeft: verstoord slaap-waakritme, een slecht (korte termijn) geheugen, inschattingsfouten maken in planning, zintuiglijke overgevoeligheid, problemen met gedrags- en emotieregulatie, tot zelfs effecten op werk en carrière en relatie.

Binnen mijn praktijk heb ik geleerd om bij cliënten met stress-gerelateerde klachten kritisch te kijken naar hun voorgeschiedenis. Zeker als de evidente jeugdtrauma’s zoals scheiding, ziekte, verlies van een ouder of mishandeling niet voorhanden zijn en de in de volwassenheid aanwezige stressoren relatief mild, kan dit aanleiding zijn tot onderzoeken op aanwijzingen voor AD(H)D.
Hoewel een positieve uitslag op een test hiervoor niet onmiddellijk de oplossing is, geeft het vaak wél handvatten en een verklaringsmodel van waaruit gekeken kan worden naar stress regulatie en –management. En kan de transitie gemaakt worden van ‘AD(H)D wat móet je er mee’ naar ‘AD(H)D wat kún je er mee’.

Anne Helpt. Praktijk voor psycho- en hypnotheraptie
www.annehelpt.nl
www.annecox.nl

15/08/2019

Saved by the dog – deel 1

Mijn cliënt Kees* komt vandaag bij mij langs om oud zeer op te ruimen. Kees, veertiger, drie jonge kinderen, heeft klachten die hij niet helemaal goed kan thuisbrengen. Iets in hem zegt hem dat het echt ‘oud’ is, dus uit zijn vroege jeug en ook dat het zomaar eens iets kon zijn gerelateerd aan seksueel misbruik, hoewel hij daar helemaal geen concrete herinneringen aan heeft. Dit vermoeden had hij al langer, maar enige tijd geleden overkwam hem wel iets opmerkelijks. Bij het kijken naar een spannende detective, onder het genot van een glaasje wijn, kwam een scene voor waarbij dwars door de muren van een ruimte waar de hoofdpersoon zich bevond de overduidelijke geluiden te horen waren van seksuele aard. Op dat moment sloeg Kees op tilt. Zweet brak hem uit, een gevoel van angst overviel hem, buikpijn, druk op de borst, typerende lijflijke signalen van een geest in paniek. Dit was voor hem aanleiding om toch eens e.e.a. te onderzoeken.

Ik heb Kees in het vorige gesprek al uitgelegd wat we gaan doen. We gaan proberen de herinnering die zo (gedeeltelijk) getriggerd werd door de filmscene naar boven te halen, om hem vervolgens beter te verwerken. Dat gaan we doen via een zgn. ‘gevoelsbrug’, een techniek die veel wordt gebruikt binnen hypnotherapie. De herinnering aan de filmscene is nog vers, de nare lichamelijke gevoelens daarbij kunnen ook makkelijk worden opgeroepen, en die worden dan a.h.w. gebruikt om eens terug te gaan in je herinnering waar je soortgelijke gevoelens ook had. Soms kom je in één klap bij de oorspronkelijke traumatische geb***tenis terecht, soms kom je op recentere geb***tenissen, die echter op een of andere manier in verband staan met dat oorspronkelijke trauma. ‘Ergens terecht komen’ betekent dat je je vollediger, dus ook met beelden, geluiden en je andere zintuigen, de geb***tenis weer herinnert. En daardoor beter in staat bent de geb***tenis te begrijpen/verwerken/een plekje te geven.

Want Kees heeft met zijn paniekreactie slechts een ‘gedeeltelijke’ herinnering of herbeleving gekregen. Hij ziet er geen beelden bij, die hem helpen te begrijpen waar dit over gaat.
Het feit dat Kees in paniek raakt bij een bepaalde geluidsprikkel, maar verder geen concrete herinnering krijgt van een bepaalde geb***tenis, bijvoorbeeld in de vorm van beelden, is op zichzelf niets bijzonders. Een geb***tenis, of dat nou de geboorte van je kind is of de verjaardag van je oma, bestaat uit allerlei componenten die ons geheugen opslaat. Beeld, geluid, gevoel, geur, smaak. Afhankelijk van hoeveel emotionele lading zo’n geb***tenis voor jou heeft gehad, slaat je geheugen zo’n geb***tenis op. Sommige geb***tenissen blijven je de rest van je leven actief bij, andere verdwijnen in het ‘niet-zo-belangrijk-kun-je-vergeten-laatje’, weer andere geb***tenissen komen juist in het ‘wil-ik-vergeten-dik-slot-erop’ laatje. Een term binnen de psychologie die voor dat laatste gebruikt wordt is: verdringing.

Verdringing is geweldig. We mogen met z’n allen heel blij zijn dat ons brein tot zoiets in staat is. Het behoedt ons van het constant herbeleven van pijnlijke herinneringen. Waardoor we redelijk normaal kunnen blijven functioneren, ook al zijn er akelige dingen gebeurd. Ik zou er dan ook zeker niet voor pleiten om alle verdrongen traumatische herinneringen bij een mens op te rakelen.

Echter, sommige verdrongen herinneringen laten zich op een gegeven moment niet meer zo makkelijk in dat laatje houden. Het laatje is gaan kieren onder invloed van ouderdom of stress, of juist omdat de eigenaar van die laatjes inmiddels sterker is geworden en de inhoud van dat laatje ‘verdragen kan worden’ door het bewuste, om het een nieuw, beter laatje te geven. Mensen merken dat door ervaringen zoals Kees die had: een toevallige prikkel (trigger) dringt binnen en roept een deel van de inhoud van het laatje op naar het bewustzijn. Heel vaak is dat ‘gevoel’. Paniek, een ‘unheimisch’ gevoel, onbestemd verdriet, boosheid of een specifieke lichamelijke sensatie, bijvoorbeeld dat je nekharen overeind gaan staan. Mensen begrijpen dan niet waar dat gevoel vandaan komt, maar het komt vaker terug. Verdringing verandert in ‘opdringing’.
Dat kan aanleiding zijn om de herinnering een handje te helpen, om tot het bewustzijn door te dringen. Een begraven herinnering aanschouwt als het ware opnieuw het levenslicht.

Veel mensen vinden dat, begrijpelijk, behoorlijk spannend. Die herinnering is immers niet voor niets ooit in dat laatje met vooral dat dikke slot erop terecht gekomen, en voor het jezelf vrijwillig en voor de lol pijn doen, bestaat ook een term: masochisme. En aangezien de meeste mensen die inslag niet hebben, kijken ze wel linker uit.
Als psycholoog en hypnotherapeut zit je ook niet te wachten op situaties waarin mensen door een oude hel moeten ploegen. Het is dus zaak en jouw taak dat die ‘bevalling’ niet ook nog eens een traumatiserende ervaring wordt voor je cliënt.

Ik leg Kees van tevoren uit hoe wij samen ervoor kunnen zorgen dat deze sessie iets positiefs oplevert en niet ongecontroleerd verloopt. Allereerst spreken we af, dat ik regelmatig zal vragen hoe het met Kees gaat, en Kees belooft mij naar eerlijkheid te antwoorden, als het hem te veel dreigt te worden, of het anders spontaan aan te geven. Een gevoel van controle over een onaangename geb***tenis haalt namelijk een groot deel van de stress al weg.
Daarnaast kun je van alles doen om de intensiteit van de beleving te temperen, om een ‘overload’ te voorkomen. Zo kun je in je verbeelding ‘afstand nemen’. Allemaal kennen we wel het verschil van beleving van dingen die van heel dichtbij of van een afstandje worden beleefd. Dichtbij is intenser, ver weg is vager.
Ook kennen we allemaal wel het verschil in beleving van kleur- en zwartwit filmpjes. Kleur maakt het ‘echter’. In je verbeelding je voorstellen dat je de beelden in zwart-wit ziet, creëert een gevoel van verminderde intensiteit.
Hetzelfde geldt voor grootte: Een film op een groot scherm ervaar je intenser dan op je smartphone. Ook die dimensie kun je in je hoofd veranderen bij een herinnering.

Vervolgens beginnen we met het oproepen van de gevoelens bij de herinnering aan de trigger. Kees heeft weinig moeite om dat weer voor de geest te halen, en wijst aan waar hij daarbij ook een onaangenaam gevoel in zijn lijf krijgt: zijn buik en halsgebied. Ik vraag hem voor te stellen hoe hij dit gevoel in een koffertje stopt, en met dit koffertje in een helicopter stapt en zo over zijn tijdlijn terug vliegt in de tijd. Door ‘naar beneden te kijken’ en te zoeken naar momenten waarop hij een dergelijk gevoel als hij in zijn koffertje heeft herkent, komt Kees op een ervaring uit zijn adolescentie. Een studievriend van hem was erg verliefd op hem, maar Kees wist dat niet. Na een avondje stappen bleef Kees slapen, en omdat er maar één bed was, aanvaardde hij het aanbod om bij die vriend in bed te slapen. De vriend begon Kees te betasten. Kees zegt: ‘Ik bevroor. Je zit in een hoek’.
Die laatste uitspraak (je zit in een hoek) opent een heel nieuw laatje, van veel vroeger. Kees herinnert zich een kindertekening die hij had gemaakt van een klein jongetje dat heel treurig in een hoek zit en vraagt zich af: ‘waarom maakte ik die tekening?’
Ik nodig hem uit te kijken naar die tekening. Een cascade van associaties en lichamelijke reacties komt op gang. Tijd voor mij om Kees heel nauwkeurig te blijven monitoren.
‘Hij kan geen kant op’ zegt Kees en ‘er is niemand die hem kan redden’. Ik als therapeut kan nu kiezen: laat ik hem in de dissociatie (het gebruik van het woord ‘hij’ i.p.v. ‘ik’)? Ik laat het, dit is al heftig genoeg en de dissociatie biedt de bescherming van de afstand. Hij krijgt pijn in zijn benen, ‘alsof er geen kracht in zit’, een gevoel van misselijkheid en hoofdpijn komt op, hij krijgt pijn in zijn armen.
Vervolgens beginnen zijn benen te schudden, een trappende beweging, armen kruisen in een beschermende houding voor zijn gezicht, zijn handen bedekken zijn gezicht.
Ik blijf hem vertellen: ‘je bent veilig, je bent hier, ik ben bij je’. Ik benadruk daarbij dus wel al voorzichtig dat dit gaat over hém in het verleden en niet over een ander, maar dat er tegelijk ook een ‘hier’ in het hier en nu is, naast het ‘daar’ en het ‘daar en toen’ van de herinnering waar hij nu in zit. En natuurlijk vraag ik ook of het nog gaat. Kees knikt, lacht een beetje ongelovig: wat geb***t er allemaal?
Ik nodig hem uit zijn benen en armen te laten doen wat ze willen doen, en het schudden/trappen van de benen en het maken van afwerende armbewegingen gaat nog even door, gevolgd door zwaar ademen en een paar emotionele uitroepen.
Op dat moment blaft Pien, mijn hond, beneden in de hal ineens luid. Iets heeft haar waakzaam gemaakt. In stilte vervloek ik haar, dit is een verstoring van de trance. Maar Kees lacht even, opgelucht lijkt het wel. Terwijl hij nog zwaar blijft ademen, neemt hij ‘een beschrijvende positie’ in. Hij omschrijft wat zijn lichaam voelt, en zegt: ‘en tegelijkertijd voel ik me gered door de hond’.

Tijdens de nabespreking kijken we nog eens terug op de gevoelens die de r***e passeerden en concluderen dat het heftig was, maar dat Kees wel het gevoel van controle was blijven houden. Ook spreken we af bij de volgende sessie de draad weer op te pakken bij het moment waar Piens geblaf de trance onderbroken had. De sessie heeft grote indruk op Kees gemaakt, en hij zegt nogmaals hoe hij een enorm gevoel van dankbaarheid naar Pien voelt. ‘Alsof zij mij beschermde’.
Ik glimlach. Pien, mijn hondenheldin.

*De persoon 'Kees' bestaat echt, maar een aantal persoonskenmerken zijn veranderd.
Pien is gewoon haarzelf.

21/06/2017

Spinnenwebben

De zon straalt en zo ook het gezicht van Rob als ik de deur open doe. ‘Nog steeds een stokkie tussen je tanden?’ grap ik bij het zien van het tandenstokertje in zijn mond. Rob grijnst me toe: ‘Yep, moet van de tandarts, ik moet blijven stoken’.
Maar allebei weten we waar we het over hebben: Rob is van het roken af, en ook na een paar dagen zonder mijn begeleiding is het goed gegaan.
Rob wilde heel graag stoppen met roken, maar had toch het gevoel, daar wel een steuntje in de rug te kunnen gebruiken. Hij had daarbij voor hypnose als ondersteuning gekozen en kwam zodoende bij mij als hypnotherapeut terecht.
Het eerste wat ik bij zijn aanmelding aangaf, was de – mogelijk wat ontnuchterende – mededeling dat hypnose een uitstekend middel is om in te zetten bij rookverslaving, maar dat het ook weer niet een wondermiddel is, dat simsalabim wel even die rookverslaving uit je weg zapt. De ervaring heeft mij geleerd dat dat direct een goede voorselectie geeft van cliënten voor wie het menens is en die vooral zelf de verantwoordelijkheid willen pakken om van hun verslaving af te komen. Mensen die zoeken naar de ‘quick fix’, die hopen dat hypnose ze doet vergeten dat ze ooit gerookt hebben of dat ze in één korte sessie helemaal hieperdepiep weg kunnen lopen om nooit meer te verlangen naar een sigaret, haken eigenlijk dan vanzelf wel af.
Maar Rob was niet zo’n persoon. Hij realiseerde zich dat er maar één persoon in staat was om de verslaving te doorbreken: hijzelf. En dat hypnose daarbij een – heel sterk - hulpmotortje kon zijn als ondersteuning van zijn eigen I.M.-motor: Intrinsieke Motivatie.
Na een gedegen en goed door hemzelf voorbereide intake, waarin we diep ingingen op zijn ervaringen met roken en zijn overtuigingen m.b.t. het nodig hebben van een sigaret kwam de eerste challenge: kunnen we de deal maken dat je morgen bij mij komt zonder gerookt te hebben?
Zo’n moment is best even slikken en behoorlijk confronterend. Op dat moment wordt er een tikkie tegen het web van de Rookspin gegeven, die, al die tijd rustig wachtend op haar volgende portie ni****ne en scala aan intens giftige en verslavende chemicaliën, ineens alert wordt en pijlsnel naar het midden van het web rent. Zo ook bij Rob. Onmiddellijk begon ze te fluisteren: ‘Nee, joh, vandaag hoeft dat toch nog helemaal niet? We hebben het toch veel te gezellig saampjes? Ik zou je vreselijk missen, en jij mij! Je laat me toch niet zomaar zitten, na alles wat ik voor je gedaan heb? Mórgen, morgen is vroeg genoeg! Vandaag zal ik je nog de moed geven, die je nodig hebt, om het aan te kunnen om zonder mij verder te gaan!’
Het fluisteren kwam goed binnen: ‘Eh, hoezo? Ik dacht dat ik morgen pas ging stoppen!’ en ‘Ik heb nog wel vier sigaretten in mijn pakje. Die moeten wel eerst op!’ En daarop het gebrom van de I.M.-motor: ‘Sh*t zeg, wow, dit is wat je verslaving kunt noemen he?’
Op dat moment wist ik het eigenlijk al: dit komt wel goed. De Rookspin die Rob in haar klauwen had, was nu al ten dode opgeschreven. Hypnose en de I.M.-motor zouden de handen ineen slaan en het kleverige web van de Rookspin verscheuren, vernietigen, onklaar maken. En Rob zou zijn vleugels uitslaan en de vrijheid tegemoet vliegen.
En ik heb gelijk gekregen. Tot zijn eigen grote verbazing ervoer Rob met zijn immer drukke hoofd een enorme prettige kalme ontspanning terwijl hij onder hypnose luisterde naar alle positieve suggesties die hem werden aangereikt. Suggesties die de drogredenen die de Rookspin om haar belangrijkheid te benadrukken al die jaren had aangevoerd volkomen omver bliezen.
Suggesties zijn feitelijk boodschappen als: je kunt je zus of zo voelen, je hebt dit of dat nodig, je ervaart/bent dit of dat, dit of dat is er aan de hand’. Omdat zijn hersenen op dat moment in die bijzonder ontvankelijke staat van hypnose verkeerden, drongen de suggesties om hem te helpen te stoppen met roken tot zijn onbewuste door als een warm mes door een pakje boter.
In een staat van ‘normaal bewustzijn’ hebben we allemaal een kritisch stemmetje, dat suggesties toch altijd even beoordeelt op de aannemelijkheid ervan en deze, indien er een te groot verschil is tussen wat we als persoon hebben leren zien als ‘waar’ en ‘kloppend’, resoluut van de hand wijst. Zo zal de suggestie dat je als autochtone Nederlander vloeiend Chinees spreekt van de hand worden gewezen. Dezelfde suggestie tijdens een hypnose show zal echter een daarvoor ontvankelijk persoon makkelijk doen bewegen ineens Chinees klinkend Koeterwaals te spreken.
In een hypnotische staat, babbelt dat kritische stemmetje dus een heel stuk minder en zachter, waardoor ook suggesties die best ‘far off’ gezien worden, door het onbewuste worden aanvaard en geïntegreerd in ons hele systeem van overtuigingen.
Als hypnotherapeut maak je van dezelfde principes gebruik als de show hypnotiseur. Het essentiële verschil is echter, dat een hypnotherapeut een gedegen beroepsopleiding heeft genoten en handelt volgens ethische normen en waarden. Bovendien heeft hij of zij als enig doel, de persoon in kwestie te helpen een doel te bereiken, in plaats van de persoon te vermaken of belachelijk te maken.
Voor Rob bewerkstelligden de suggesties dat hij zich realiseert dat hij makkelijk zonder sigaretten kan. Omdat hij ze niet nodig heeft. Dat hij een gevoel van bevrijding heeft omdat hij niet langer steeds maar bezig is met het checken of hij nog sigaretten heeft, of hij ze bij zich heeft. Dat hij weer meer lucht krijgt, en zijn hart niet meer iedere keer een opdoffer geeft bij iedere trek van een sigaret. Dat hij geniet van lekker eten, lekkere geurtjes en dat hij bij een enkel momentje van stuiptrekkingen van de Rookspin zich realiseert dat hij zonder sigaret in zijn mond geboren is en daarom zo’n lastig momentje makkelijk kan doorstaan.
Met een big smile is Rob zojuist weer de deur uit gegaan. Lang leve Rob!
Is jouw I.M.-motortje ook al lekker aan het ronken, maar kun je toch wel een beetje meewind gebruiken? Maak gerust een afspraak. Je bent het waard!
www.annehelpt.nl
anne@annehelpt.nl
023-5263915

Niemand is perfect Gelukkig maar, want dat maakt mensen juist zo leuk en boeiend. Maar soms loop je tegen dingen aan die je beletten om echt van het leven te genieten.

14/06/2017

Gif

Het is prachtig weer vandaag en alsof dat de dag nog niet feestelijk genoeg maakt, komt daar ’s middags om vier uur het verlossende telefoontje van mijn zoon: mam! Ik ben geslaagd!
Na zes jaar van – soms met frisse tegenzin – bu****en op school, heeft meneer zijn fel begeerde papiertje op zak.
Proostend met een glaasje champagne mijmer ik wat over die afgelopen zes jaar. Of nog meer: de jaren daarvoor. De jaren waarin zoonlief als kleuter op school kwam, al op zijn vijfde ingewikkelde woorden kon lezen, complexe vragen stelde en een hoge intelligentie liet blijken, maar op de een of andere manier maar heel mondjesmaat uit de verf kwam op zijn rapporten. Eerst werd gezegd, dat hij nog te speels was, daarna dat hij gemakzuchtig was, dat hij dingen niet afmaakte, dat hij zich van een Jantje van Leiden afmaakte van zijn schooltaken.
De frustratie groeide. Mijn zoon hield zich bezig met het Universum, planeten, Atlantis, had een filosofische inborst. En steeds maar weer die rapporten: matig, net voldoende.
Totdat één juf in groep vijf aan de bel trok. Haar was de kloof tussen het gedrag dat mijn zoon liet zien buiten schooltaken om en wat hij presteerde op school ook opgevallen. Ze waarschuwde me: dit kind hoort straks thuis op het VWO, maar als dit zo doorgaat, krijgt hij in groep 8 een VMBO advies. En dan heeft hij pas écht een probleem, want die gaat zich daar stierlijk vervelen.
Een vermoeden rees: een concentratiestoornis. En ja hoor, daar kwam de diagnose. Mijn kind leed aan ADD (aandachtstekort stoornis), het wat minder drukke broertje van ADHD.
Tja, wat te doen? Pillen? Werd mijn zoon nu zo’n ‘Ritalin-kind’? Het gruwde me. Alle dingen die me ter ore kwamen uit de media kwamen aan me voorbij. Krantenartikelen van hoe Ritalin een fantastische farmaceutische hoax was, opgezet door een doortrapte psychiater die op zijn sterfbed bekende dat ADHD helemaal niet bestond. Meewarige blikken van ouders op school over dat ene drukke jongetje dat zo nodig van zijn ouders volgestopt moest worden met pillen, alsof schoolprestaties het enige waren wat telde.
Na de nodige twijfel besloten we op aanraden van een enthousiaste ‘Ritalin ouder’ toch maar de sprong te wagen. Mijn zoon ging aan de medicatie.

Wat. Een. Zegen.

Binnen no time kwamen nieuwsbrieven van school gewoon mee uit school, zoals de bedoeling. Gymspullen bleven niet achter in de gymzaal om pas een week later, stinkend en wel, weer ergens onder een bankje op te duiken. Broodtrommeltjes werden niet weken later met hun beschimmelde inhoud ergens in een kastje terug gevonden, maar kwamen aan het eind van een schooldag leeg weer mee naar huis.
Opdrachtjes als ‘ga je pyjama aantrekken, poets je tanden en geef de cavia’s te eten’ werden alle drie zonder pardon uitgevoerd, want alle drie onthouden.
En op school werden taakjes afgemaakt, werden toetsen geleerd, complexe opdrachten begrepen en uitgevoerd en dwaalde mijn kind niet dromerig een half uur door school als hij eenmaal naar de w.c. had mogen gaan. Het wekte dan ook geen verbazing dat zijn schoolresultaten in korte tijd verbeterden.

Tijdens het zolder opruimen stuitte ik onlangs op een opstel dat mijn zoon in de tweede klas van de middelbare school moest schrijven over ‘crossroads’ in zijn leven, beslissende momenten zogezegd. En met stip omschreef mijn ‘Ritalin-kind’ in het Engels hoe blij hij was om er op zijn 9e achter te zijn gekomen dat hij ADD had. Hoe het zoveel had verklaard van de dingen die mis gingen in zijn leven. Hij omschreef de frustratie van zijn best doen, en steeds alles te zien mislukken. De eeuwige kritiek die hij had gekregen, op school en thuis. Het verdriet om de onmacht van niet weten hoe dit nou zo kwam en vooral wat er tegen te doen. En de dankbaarheid dat er inderdaad iets bestond wat je er tegen kon doen. Pillen. Een farmaceutische bril als het ware, die hem hielpen om dat er uit te laten komen wat in hem zat.

Mijn Ritalin-kind slikt sinds drie jaar geen pillen meer, want, zo legde hij mij vanmiddag uit, die pillen hadden hem vooral heel erg geholpen om te leren leren, te leren structureren, te leren focussen. Toen hij dat eenmaal had geleerd, kon hij het wel op eigen kracht. Maar die Ritalin, die is zijn life-saver geweest.

Mijn zoon zit nu in de kroeg met zijn vrienden te feesten. Zijn Gymnasium-diploma met mooie cijfers voor het zwaarste profiel denkbaar heeft hij in de pocket. Dat gif Ritalin was voor hem een gift.

27/11/2016

Je ben er een of je kent er een: een persoon met PDS. Prikkelbare Darm Syndroom. De aandoening waardoor je chronisch last hebt van je darmen, zonder duidelijk aantoonbare oorzaak. Aanleiding tot een stevige spaak in je wiel m.b.t. heel veel aspecten in je leven.

Als PDS therapeut en lid van de Vereniging van Samenwerkende PDS therapeuten ben ik ik gevraagd een lezing te houden over PDS (prikkelbare darm syndroom) en in relatie tot hypnotherapie in het bijzonder. Deze lezing zal online worden aangeboden op de zgn. IBS summit, een kleine week waarin diverse online lezingen m.b.t. PDS worden aangeboden. De periode gaat van start op 2 december en eindigt op 6 december a.s. Je kunt je gratis inschrijven en daarmee toegang krijgen tot allerlei online lezingen over PDS, diverse behandelmethoden enz. Mocht je geïnteresseerd zijn, klik dan op deze link:

http://bit.ly/2fJM7pa

Schroom vooral niet deze post te delen met iedereen waarvan je vermoedt dat die er baat zou bij zou kunnen hebben!

Mocht je sowieso al eens hebben overwogen om je buikklachten aan te pakken met behulp van hypnotherapie, kijk dan gerust op mijn website: www.annehelpt.nl. Hier vind je meer informatie over dit onderwerp.

Moge het jullie en jullie buiken goed gaan.

Let us help you find the best solution for your IBS Symptoms.