30/11/2025
Deze kwam ik tegen en wil dit graag delen met jullie.
Het is een ode de mensen die de overledenen verzorgen in mijn geval dus het team van
De overledenenverzorgers (niet te verwarren met uitvaartverzorgers): steun en toeverlaat van de uitvaartondernemer. Altijd op pad: tijdens kantooruren, maar ook vroeg in de morgen of laat in de avond, in de nacht of op zon- en feestdagen. Als iemand thuis of in een zorginstelling overlijdt zijn ze er, maar ook als iemand buiten overlijdt als gevolg van onwel worden, geweld, of een aanrijding.
Ze zijn er als iemand nog maar net is overleden, maar ook als iemand al dagen, weken of maanden geleden is overleden en pas net is gevonden. Ze doen wat nodig is, ze zijn deskundig, betrokken en handelen met respect. Ze hebben veel kennis van een dood lichaam, zowel uit boeken als door ervaring. Ze weten waar ze op moeten letten en wat ze moeten doen om iemand zo goed mogelijk toonbaar te maken en te houden en hen te kunnen opbaren tot de dag van de uitvaart. Ze kunnen een pacemaker verwijderen als dat nodig is en ervoor zorgen dat mond en ogen niet meer openvallen. Ze kennen de technieken om een overledene te wassen en te kleden zonder zichzelf teveel te belasten. Ze ondersteunen de naasten hierbij en luisteren ondertussen naar de verhalen die worden verteld.
De laatste zorg is een vak apart. Ik ben er dan ook een voorstander van om de laatste zorg over te laten aan deze deskundigen die veel kennis hebben van lichamen van overledenen en die hun werk met hart en ziel doen.
Tijdens de coronapandemie was er applaus voor de zorgmedewerkers in ziekenhuizen en zorginstellingen. Volkomen terecht, maar wie dacht er toen aan de overledenenverzorgers? Als iemand op een niet-natuurlijke manier overlijdt, is er zeer terecht waardering voor politie, ambulancemedewerkers, brandweer en andere betrokkenen. Nooit worden de overledenenverzorgers in het bijzonder genoemd, terwijl ze van onschatbare waarde zijn en vaak het verschil kunnen maken.
Ik hoop nog vele jaren gebruik van jullie te maken.