13/08/2020
Hoi! Ik ben doorgaans niet zo’n mega deler en veel privé dingen hou ik graag privé. Maar deze week stond er een interview in De Standaard waarin ik zo eerlijk mogelijk vertel hoe het met mij en mijn 5 maand zwangere lijf gaat. Namelijk niet altijd even super. Er kwam heel wat reactie op dat artikel.
Sommige mensen werden er boos van. Noemden mij een verwend nest. Hoe durfde ik droevig zijn, hoe haalde ik het in mijn hoofd om te vertellen dat ik me vaak slecht voel over dat gekke lijf en dat gekke leven dat ik niet meer onder controle lijk te hebben sinds er iets in mij groeit? Totaal respectloos voor de pijn van mensen die - na vele pogingen - niet zwanger kunnen worden. Arrogante trut. Ik zou dankbaar moeten zijn voor het fantastische mirakel dat mij overkomt.
Toegegeven, ik ben er een beetje van geschrokken, maar ik vind het toch belangrijk om te vertellen hoe ik deze maanden beleef, geen spijt dus. Enerzijds omdat er een geweldig fake wuft van een roze wolk hangt rond zo'n zwangerschap. Anderzijds zie/lees/hoor ik hoeveel vrouwen wél herkennen wat ik vertel. Het doet mij veel deugd om te horen dat ik hier niet alleen in sta.
Want zwanger zijn voelt voor mij écht niet als rozig cadeautje dat in mijn schoot is geworpen. Don’t get me wrong! Ik ben intens dankbaar dat het mij mág overkomen, i count my blessings en ik verlang ernaar om mijn dochter te leren kennen in december. Ik hoop dat ze net zo gulzig in het leven mag staan als haar beide ouders, haar kleertjes liggen netjes opgeplooid, klaar in de kast.
Maar ik heb ook al serieus gevloekt, gehuild en gepanikeerd de laatste tijd. Er komt namelijk iets gigantisch op mij af wat ik niet kan inschatten, iets wat mij schrik aanjaagt en wat heel mijn leven-zoals-ik-het-kende finaal overhoop gaat halen. Mensen kijken meewarig naar mij als ik het heb over mijn toekomstdromen, verre reizen en professionele ambities. (Iets waar een jonge vrouw in deze moderne wereld toch evenveel recht op heeft als elke man of vergis ik mij?) En dan denk ik: s**t, wat overkomt mij hier… Ja, ik heb hiervoor gekozen. Maar hell no, dat wil niet zeggen dat ik weet hoe ik dit ga aanpakken. Het maakt mij dezer dagen vaak radeloos, onzeker, eenzaam en droevig. Voeg daar dan nog een leuke geut hormonen aan toe en je hebt het volledige plaatje: geen roze wolk te zien en je voelt je al een mislukte moeder nog vóór je het effectief bént.
Mijn absolute redding zijn mijn lief, mijn familie, mijn psycholoog en - misschien nog het meest van al - mijn leger fantastische vriendinnen.
Sommigen van hen moeder,
sommigen géén moeder: gewild of ongewild.
Sommigen namen afscheid van een baby: gewild, maar een paar van hen ook ongewild.
Ik heb de voorbije jaren geluisterd naar wat zij vertelden,
meegeleefd met zoveel verschillende verhalen en struggles met lachen én tranen
en zij luisteren nu naar mij.
Zelden is mn hart zo overgelopen van liefde voor die eerlijke, slimme en grappige vrouwen die mij omringen. Het is een blessing om in zo’n veilige omgeving terecht te kunnen met je zorgen, je grote en kleine verdrietjes en de paniek die je overvalt. Het is zo zalig als er geluisterd en gedeeld wordt zonder oordeel, maar mét empathie en humor. Ik wens het iedereen toe.
Het leven is meer dan zwart of wit. Je kan dankbaar zijn maar tegelijk verdrietig en in paniek. Je kan zélf verdriet hebben mét respect voor het verdriet van iemand anders. Laten we vooral open blijven praten en ons niet laten afschrikken door taboes en andermans oordeel over ‘hoe jij je zou moeten voelen als zwangere vrouw.’
Voor alle vrouwen die me een berichtje stuurden, omdat ze herkenden wat ik voel: UCLL en KU Leuven lieten weten dat zij een veerkrachtversterkend programma hebben opgestart voor (toekomstige) mama’s tijdens de zwangerschap en de eerste weken na de bevalling. Meer info op Facebook: veerkrachtigzwanger. Check ook zeker eens vzw De Veilige Driehoek voor perinatale psychologische hulp en verder is er altijd een psycholoog, een vriend of familie in je buurt. Ga op zoek naar iemand die tijd voor je maakt en luistert, zonder oordeel.
Zo. En nu ga ik een boekje lezen, want ik zit écht niet elke dag huilend in een hoekje. No worries. Sommige dagen zijn zwart, sommige wit, maar de meeste heerlijk grijs en da’s prima. x Linde (Oo ja en de foto nam Fred Debrock)