29/11/2025
Waar het bos zwijgt, spreken mijn gedachten en herinneringen in beelden.
Vanochtend werd ik getagd in een bericht van chipreaders: er lag een dood zwart-wit katje op de weg bij mij in de buurt, richting het centrum. Of ik wilde kijken of er een chip in zat, zodat de eigenaar geïnformeerd kon worden over het overlijden. Via een privébericht hoorde ik dat het diertje zwaar verminkt was, waarschijnlijk omdat er al meerdere keren overheen was gereden.
Zo snel ik kon reed ik erheen. Ik vond het beestje inmiddels in de berm — iemand had het daar waarschijnlijk neergelegd — en observeerde het lichaam. Helemaal kapot. Niet meer toonbaar voor een eventuele eigenaar. Met de chipreader ging ik zorgvuldig het hele lijfje af. Voorzichtig probeerde ik het diertje om te draaien, voor zover dat nog mogelijk was, en scande ik verder over het levenloze ‘jasje’. Geen chip.
Ik maakte een foto van het rode riempje met het belletje eraan; misschien herkent een eigenaar het, mocht die op zoek zijn of navraag doen bij de dierenambulance. De dienst werd ingelicht en ik ging verder.
Een uur later kreeg ik een appje van mijn man. Ook hij had een dood katje gevonden, dit keer rood-wit, en stuurde me direct de locatie. Weer ging ik op pad. Het prachtige beestje was nog helemaal intact, alleen wat bloed uit het neusje. Ook dit katje controleerde ik op een chip. Helaas, weer niets.
Weer iemand die vanavond misschien tevergeefs wacht op een kat die niet thuiskomt. Ook dit diertje zou worden opgehaald. In elk geval nog goed herkenbaar, mocht de eigenaar zich melden.
Later die middag, terwijl ik met mijn honden in het bos loop, dwalen mijn gedachten af naar mijn werk…
Hoe dankbaar de kinderen waren toen hun moeder na de buikpunctie, waarbij gas uit haar lichaam werd verwijderd, toch nog 48 uur toonbaar bleef. Of die meneer bij wie alleen zijn beschadigde handen nog konden worden getoond aan zijn naasten. Ik was dankbaar dat we die jongeman door het sealen van zijn lichaam in ieder geval thuis konden houden. Zonder dat sealen was dit onmogelijk geweest en had hij elders heen gemoeten — iets wat voor zijn ouders onverteerbaar zou zijn geweest.
Ik heb veel zien langskomen, in allerlei condities. En altijd laat ik mijn gevoel meebeslissen in het proces: wel of niet toonbaar, eventueel met make-up of airbrush. We kunnen veel, maar niet alles. Soms zijn het hulpmiddelen. Soms is het niet anders. Dan moet ik doorpakken. Dan neem ik mijn verantwoordelijkheid — tegenover de naasten, maar ook tegenover andere betrokkenen.
Directe naasten die de overledene alle dagen voorafgaande aan het definitieve afscheid hebben gezien, kunnen een bepaald beeld hebben dat niet klopt voor anderen die hun dierbare weken, maanden of zelfs jarenlang niet meer hebben bezocht. Daarom controleer ik dagelijks de overledene. Bij een duidelijke achteruitgang in conditie vind ik het belangrijk dit aan de directe naasten te melden. Dat is mijn verantwoordelijkheid, en die neem ik ook.
Bij verkleuring kunnen we nog poederen of airbrushen. Maar een groene verkleuring in combinatie met de typische lijkgeur is een ander verhaal. Dan moeten we andere stappen zetten. Een gesloten kist met daarop een mooie foto biedt dan vaak meer troost en rust voor de mensen die iets verder van de overledene afstaan. Een symbool kan dan evenveel betekenis hebben ❤
