Alles over leven met dementie

09/12/2025

Koosje is wonderlijk snel opgeknapt nu ze alweer een tijdje uit het zIekenhuis is. Het hoog/laag bed is weer uit de huiskamer. En de thuiszorg komt nog maar 2 keer per week om te helpen met douchen. Haar verwardheid is nog wel meer dan voor de val maar ze herkent Jan weer en haar huis voelt ook weer vertrouwd. Ik heb Jan geholpen om de kerstboom te versieren. Koosje heeft toe gekeken. Daarna heb ik de dozen weer naar boven gebracht op de kleine kamer. En dan drinken we samen koffie.
Ik zit naast Koosje aan de tafel. We bekijken een foto album. Koosje bekijkt ze met aandacht. Ze vertelt wat ze ziet en soms komen er verhalen. Het is gezellig zo samen in deze donkere dagen voor kerst.
En voor Jan voelt het leven steeds lichter worden nu zijn vrouw goed opgeknapt is.

Foto AI

26/11/2025

De dagen zijn veranderd. Koosje ligt nu op bed, midden in de huiskamer, haar geest weer wat helder.
Ik kom regelmatig langs. Niet als verpleegkundige, niet als familie, maar als iemand die gewoon wil helpen. Koosje noemt me haar “lieverd”
Jan is zorgzaam, maar ook moe. Zijn handen trillen soms als hij de theepot vasthoudt. Dus help ik waar ik kan. Ik zet een wasje aan, dweil de keukenvloer, en breng een kopje kamillethee naar Koosje. Maar het belangrijkste wat ik doe, is er zijn. Gewoon zitten. Praten. Stil zijn als dat nodig is.
Soms lachen we. Koosje heeft weer een beetje ondeugende humor terug. Ze noemt haar bed “de commandopost” en geeft Jan opdrachten met een knipoog. En Jan, die moppert zogenaamd, voert ze allemaal uit met liefde.
En dan zegt Koosje zacht: “Het is fijn dat je komt” En ik weet dan dat mijn aanwezigheid, hoe klein ook, iets betekent
Ik ben blij met de vooruitgang.

Foto AI

22/11/2025

Mijn hart huilt…..l

De autoriteiten in Griekenland en de lokale bevolking van Kala Nera hebben hun handen vol aan een Nederlander op leeftijd, die in het Zuidoost-Europese land woont en e...

22/11/2025

De dagen in het ziekenhuis waren verwarrend voor Koosje. De witte muren, de onbekende gezichten, het constante geroezemoes, het maakte haar onrustig. Ze vroeg steeds wanneer ze naar huis mocht, naar Jan. Maar wanneer Jan op bezoek kwam vroeg ze soms wie hij was.
Nu is ze weer thuis. Maar het is niet meer hetzelfde thuis als voorheen. Koosje is kwetsbaarder geworden. Ze herkent haar eigen woonkamer soms niet meer. Ze vraagt Jan meerdere keren per dag waar ze is, of wanneer ze naar huis mag. Haar blik vaak afwezig. De heup geneest, maar haar geest lijkt verder weg dan ooit.
Jan kijkt toe met een mengeling van liefde en machteloosheid. Hij probeert haar gerust te stellen, haar te helpen herinneren aan wie ze is, aan wie hij is. Hij leest haar voor, zet haar favoriete muziek op, en houdt haar hand vast.
Hij deelt zijn gedachtes met mij. “Als Koosje slaapt, vraag ik me af hoe lang ik dit nog volhoud. Het is zo verdomde moeilijk” zegt hij.
“liefde stopt niet bij ziekte. Omdat ik haar beloofd heb er altijd te zijn. En op sommige dagen, als Koosje plotseling glimlacht en mijn naam zegt, weet ik dat ze er nog is. Dat ze me nog voelt. En dat is genoeg, voor nu”
Ik laat hem praten, ik luister. Meer kan ik niet doen……

20/11/2025

Prachtig lied over dementie. "Niemand weet waarom".

18/11/2025

Koosje ging achteruit. Ze kon niet meer naar huis. Maar Jan wilde niet dat ze naar een verpleeghuis zou gaan om daar te sterven. Dus hij heeft alles op alles gezet om Koosje naar huis te laten komen. Thuiszorg is geregeld, een hoog/laag bed staat in de kamer. Alleen nachtzorg was nog niet mogelijk. Ik heb mezelf aangeboden om te helpen daar waar nodig. Nu heb ik voorheen ook af en toe nachtdiensten gewerkt dus ik vertelde dat ik dat voor nu wel wilde doen. De ambulance heeft Koosje naar huis gebracht. En nu zit ik hier naast haar. Het is half 4 in de morgen en gelukkig is Koosje rustig. Ze slaapt. En Jan heeft ook een rustige nacht zo. Ik denk na over de laatste tijd. Ik ken hen nog maar zo kort en het voelt zo vertrouwd. Het mooiste compliment wat ik heb gehad is dat Jan zei: “ik heb mijn dochter gevonden”

Foto AI