Inner-journey Trauma Release & Breathwork

13/11/2025

Leven tussen de uitersten…

Een bipolaire stoornis is geen kwestie van een “vervelende bui” of “te veel emoties hebben.” Het is een innerlijke storm waarin het brein en het zenuwstelsel voortdurend proberen balans te vinden tussen uitersten. Aan de ene kant is er de manie of hypomanie: een periode van enorme energie, euforie, inspiratie, slapeloosheid, impulsieve ideeën en soms gevaarlijke keuzes. Aan de andere kant ligt de diepte van de depressie: een leegte waarin niets meer lijkt te werken, waar zelfs opstaan te veel kan zijn.

Voor de buitenwereld lijkt het verwarrend. Hoe kan iemand die gisteren bruisend vol plannen zat, vandaag niet meer uit bed komen? Maar voor wie het meemaakt, is het geen keuze. Het is alsof het brein constant schakelt tussen gas geven en remmen, zonder grip op het stuur.

Tijdens manische fases voelt het alsof alles mogelijk is. De wereld lijkt open, helder, snel. Je praat meer, denkt sneller, voelt je onverslaanbaar. Tot het lichaam niet meer kan volgen en de val komt. Dan zakt alles in. De energie verdwijnt, de gedachten vertragen, en wat overblijft is een intens gevoel van leegte en schuld.

Deze wisseling tussen hoogtes en dieptes laat diepe sporen na, in relaties, werk, en vooral in het zelfbeeld. Want wie ben je nog, als je nooit weet wie je morgen zult zijn?

Toch is er hoop. Wanneer we leren het zenuwstelsel te begrijpen, de signalen te herkennen en het lichaam te betrekken bij herstel, ontstaat er rust. Niet door de storm te bestrijden, maar door de golven te leren lezen. Door te ademen, te vertragen, te gronden. Door te begrijpen dat de manie geen “succes” is en de depressie geen “falen,” maar uitingen van een systeem dat uit evenwicht is geraakt.

Heling betekent niet dat de storm verdwijnt, maar dat je leert navigeren in het midden ervan. Dat je het ritme van je eigen natuur weer leert volgen zonder oordeel, zonder schaamte.

Liefs,
Sandra
www.inner-journey.nl

13/11/2025

Deelnemers, dank jullie wel voor jullie toewijding, openheid en het vertrouwen in ons team tijdens de verdiepende terugkomdagen op 10-11 november!

Tijdens deze exclusieve dagen speciaal voor de deelnemers van onze 3-daagse opleiding hebben we samen de verdieping opgezocht.

Wat een bijzondere reis hebben we samen gemaakt! Het was prachtig om te zien hoe jullie elkaar ondersteunden, oefenden en je kennis en vaardigheden verder aanscherpten. Jullie hebben diepgaand gewerkt, al jullie praktijkvragen gesteld en een enorme groei doorgemaakt. Dat was niet alleen inspirerend om te zien, maar ook een bevestiging van jullie toewijding en talent als begeleiders.

🌟 𝐉𝐮𝐥𝐥𝐢𝐞 𝐨𝐟𝐟𝐢𝐜𝐢ë𝐥𝐞 𝐝𝐢𝐩𝐥𝐨𝐦𝐚: 𝐄𝐫𝐤𝐞𝐧𝐝𝐞 𝐁𝐑𝐓𝐓®️ & 𝐓𝐑𝐁®️ 𝐟𝐚𝐜𝐢𝐥𝐢𝐭𝐚𝐭𝐨𝐫 🌟

Met trots ontvangen jullie het Diploma Erkende BRTT®️ & TRB®️ Facilitator. Dit diploma is een erkenning van jullie groei, inzet en de diepgaande kennis en vaardigheden die jullie hebben ontwikkeld als begeleiders binnen dit bijzondere werkveld. Jullie hebben dit meer dan verdiend!

𝐙𝐞𝐭 𝐝𝐞 𝐯𝐨𝐥𝐠𝐞𝐧𝐝𝐞 𝐬𝐭𝐚𝐩 𝐢𝐧 𝐣𝐨𝐮𝐰 𝐩𝐫𝐚𝐤𝐭𝐢𝐣𝐤

Om jullie verdere groei te ondersteunen, bieden we jullie de kans om als erkende BRTT®️ & TRB®️ begeleider vermeld te worden op onze website. Dit is geheel kosteloos en geeft jullie de mogelijkheid om beter zichtbaar te zijn en meer cliënten te bereiken. Daarnaast zullen wij actief klanten naar jullie doorverwijzen, zodat jullie praktijk verder kan bloeien en jullie nog meer mensen kunnen helpen met deze krachtige methode.

We zijn ontzettend dankbaar voor deze bijzondere dagen samen en kijken ernaar uit om jullie impact in dit veld te zien groeien. Blijf ademen, blijven verdiepen en blijf de wereld een stukje lichter maken.

Met liefde,
Demi, Sim & Team Inner-Journey

12/11/2025

Het kleine woordje dat groot geluk in de weg staat

We gebruiken het zo vaak dat we het niet eens meer horen. Het rolt vanzelf onze mond uit, alsof het niets betekent. Toch is dat kleine woordje – maar – misschien wel de grootste saboteur van tevredenheid. “Het was een fijne dag, maar ik ben wel moe.” “Ik ben trots op mezelf, maar het had beter gekund.” “Het gaat goed, maar…” En precies daar, na dat kleine woordje, vervaagt alles wat ervoor kwam.

We hebben geleerd dat blij zijn zonder nuance gevaarlijk is. Alsof we de positieve dingen moeten afzwakken, om niet arrogant, naïef of kwetsbaar te lijken. Dus voegen we een maar toe. Een voorbehoud, een sluier tussen ons en het geluk. We geloven dat we realistisch zijn, maar eigenlijk houden we onze eigen vreugde op afstand.

Toch verandert er iets wonderlijks als je het bewust weglaat. Als je zegt: “Het was een fijne dag.” Punt. Geen maar, geen nuance, gewoon waarheid. Je hersenen registreren dan niet het tekort, maar de vervulling. Je verschuift van tekort denken naar dankbaarheid. En dat heeft impact.

Probeer het eens bij complimenten. Iemand zegt: “Wat zie je er goed uit.” En jij zegt: “Dank je.” Niet: “Dank je, maar ik heb amper geslapen.” Je zult merken dat het stil wordt, maar niet ongemakkelijk stil. Eerder een zachte stilte waarin waardering echt kan landen.

En als je het aandurft, vervang maar eens door en. “Het was een fijne dag én ik ben moe.” Beide mogen waar zijn. Want het leven is niet zwart of wit, niet goed of slecht. Het is én-én. Door die twee kanten te omarmen, blijf je in verbinding met jezelf in plaats van in strijd.

Luister de komende dagen naar jezelf. Hoe vaak gebruik je maar om iets moois kleiner te maken? Hoe vaak trek je het licht uit je eigen woorden? En stel je dan eens voor hoe het zou zijn als je dat niet meer deed. Misschien merk je dan dat de wereld niet verandert – jij wel.

Liefs,
Sandra Lagerweij
www.inner-journey.nl

11/11/2025

10/11/2025

Er komt een moment in elke relatie waarop het verleden mee aan tafel zit. Niet zichtbaar, maar voelbaar. In de stilte tussen twee mensen, in een blik die te lang blijft hangen, in woorden die harder binnenkomen dan bedoeld. Wat we vaak ‘ruzie’ noemen, is zelden het echte probleem. Het zijn de echo’s van oude pijn die weer klinken.

Wat je partner zegt, raakt iets wat ooit iemand anders heeft gedaan. Een toon, een afwijzing, een gebrek aan aandacht en plotseling ben je niet meer de volwassene van nu, maar dat kind dat zich niet gezien voelde. Je zenuwstelsel herkent gevaar, nog voordat je verstand begrijpt wat er gebeurt. Je sluit je af, trekt je terug of valt aan. En ondertussen denk je: waarom lukt het niet om gewoon rustig te blijven?

Dat is wat kindtrauma doet. Het nestelt zich in je lichaam, wachtend op het moment dat liefde dichtbij komt. Want nabijheid is precies wat ooit pijn deed. Dus als iemand echt van je houdt, triggert dat niet alleen verlangen, maar ook angst. Angst om jezelf te verliezen, om afgewezen te worden, om opnieuw te voelen wat ooit ondraaglijk was.

Veel relaties breken niet omdat de liefde op is, maar omdat twee mensen elkaars onverwerkte pijn raken. De een hunkert naar verbinding, de ander vlucht in stilte. De één zoekt geruststelling, de ander vrijheid. En voor je het weet, leef je langs elkaar heen, gevangen in een patroon dat je allebei niet wilt, maar ook niet begrijpt.

Soms is uit elkaar gaan geen mislukking, maar een noodzakelijke adempauze. Een kans om te leren waar jouw grenzen liggen, waar jouw verantwoordelijkheid begint en eindigt. Om de wonden te verzorgen die nooit jouw schuld waren, maar wel jouw taak zijn om te helen. Want pas als je leert thuiskomen in jezelf, kun je werkelijk aanwezig zijn bij een ander.

Heling is geen romantisch proces. Het is rauw, confronterend, en vaak eenzaam. Het vraagt dat je voelt wat je al jaren hebt vermeden. Dat je stopt met wijzen naar de ander en begint te luisteren naar het kind in jou dat nog steeds wacht op geruststelling.

Sommige stellen vinden elkaar daarna nooit meer terug. En dat is oké. Niet elke verbinding is bedoeld om een leven lang te duren. Maar soms, als twee mensen bereid zijn te groeien in plaats van te vluchten, kan de liefde weer ontwaken, dieper, wijzer, rustiger. Dan wordt de relatie niet langer een plek van herhaling, maar van heling.

Liefde is niet bedoeld om je leeg te trekken, maar om je wakker te maken. En soms begint dat met elkaar loslaten, zodat je elkaar opnieuw kunt ontmoeten niet vanuit pijn, maar vanuit bewustzijn.

Misschien is dat wat echte liefde is: niet elkaar bezitten, maar elkaar bevrijden. Niet blijven om niet alleen te zijn, maar kiezen om samen te helen.

Want liefde zonder bewustzijn herhaalt trauma.
Liefde mét bewustzijn bevrijdt.

Liefs,
Sandra Lagerweij
www.inner-journey.nl