26/10/2025
๐ก๐ฎ ๐ฑ๐ฒ ๐๐๐ถ๐น๐๐ฒ
Ik zit weer aan dezelfde tafel.
De tafel waar we altijd samen met hem zaten.
Zijn stoel is leeg.
Nu noemen we het een nazorggesprek.
Maar voor ons is het zoveel meer dan dat.
Hier werden angsten hardop uitgesproken en vragen zacht neergelegd.
Hier dachten we vooruit, zelfs wanneer de toekomst steeds kleiner werd.
We spraken over de waarde van het leven, en de hoop. Vaak kwam ik langs. Soms belde ik. Soms stuurde hij een appje als hij iets kwijt wilde.
Nu is het acht weken geleden.
Hij is er niet meer.
Zonder te vragen zet ze een mok zwarte koffie voor me neer en glimlacht. โZusters drinken zwart, dat is het veiligst.โ
Dezelfde zin die ik een paar maanden geleden zei toen ze vroeg of ik iets in de koffie wilde. Die zin is ze niet vergeten.
Ik vraag hoe ze de afgelopen tijd beleefd heeft. Ze praat over zijn sterfbed, de uitvaart, de lieve mensenโฆ en over de leegte die bleef.โHij heeft een stuk van mij meegenomen toen hij stierfโ zegt ze. โIk herken mezelf niet meer.โ Ze mist hem. Ze mist wie ze was met hem. Zelfs zijn gemopper en de eindeloze discussies die ze samen hadden.
De dagen kabbelen door vertelt ze. Ze denkt soms nog dat hij ieder moment binnen kan stappen. En stiekem wacht ze op de woorden: โHa lieffieโ die ze nooit meer zal horen. De stilte is voelbaar in huis, maar ik voel hem ook in haar.
Dan kijkt ze mij bijna verlegen aan.
โOok dit heb ik zo gemist.โ Zegt ze zacht terwijl ze haar hand op die van mij legt.
Die woorden raken. Want ik was er zo lang en zo dichtbij. Ik zag de angst, de onzekerheid, de hoop, de keuzes, de achteruitgang, het vasthouden en het loslaten. Je wordt onderdeel van hun ritme. Tot het ineens stilvalt.
Ik zou met liefde nog langer meelopen. Maar onze wegen gaan verder. Mijn werk zit erop als verpleegkundige, maar het raakt mij als mens. Want gelukkig ben ik dat ook. Gewoon mens.
Dit gesprek is waardevol. Voor haar, omdat ze terug kan kijken met iemand die erbij was. Iemand die weet hoe het echt ging. Die niet hoeft te vragen maar kan beamen hoe dapper hij was. En voor mij, om af te ronden, er van te leren en te zorgen dat ik andere hulp in kan zetten als dat nodig is.
Bij de deur geeft ze mij een stevige knuffel.
โDankjewel dat je er was. Wat wij gedeeld hebben draag ik voor altijd met mij mee.โ Zegt ze zacht.
โMet alle liefde, het was bijzonder om een stukje met jullie mee te mogen lopenโ zeg ik terug. Ze glimlacht dankbaar en daar laten we het bij.
Na een bijzonder hoofdstuk
gaan onze wegen verder.
Met nazorg sluit ik af.
En wat blijft,
spreekt zonder woorden.
