Manon Snoeker Uitvaartbegeleiding

13/11/2025

Wereldlichtjesdag, de tweede zondag in december.
We herinneren en komen samen, ontsteken lichtjes, noemen namen…
Welkom!

Op zondag 14 december is het wereldlichtjesdag.
Wereldwijd komen mensen bij elkaar om overleden kinderen te herdenkenen worden om 19.00 uur kaarsjes aangestoken.
Ter nagedachtenis aan alle overleden kinderen, ongeacht hun leeftijd of hoe lang geleden het is dat ze overleden.

Samen ontsteken we lichtjes, staan we stil bij gemis en verdriet.

In de gemeente Hoogeveen vindt deze avond weer plaats in uitvaartcentrum Zevenberg, Fluitenbergseweg 30a te Fluitenbeg.

Ontvangst om 18.30 uur, dan is er gelegenheid je aan te melden, je krijgt een kaarsje, en kunt de naam van het kind dat je herdenkt opgeven als we zijn of haar naam mogen noemen.

Om 18.45 start het programma met een woord van welkom.

We steken de kaarsjes aan, delen verhalen, luisteren naar muziek, er is livemuziek van Ilona & Erwin.
Na afloop is er gelegenheid om na te praten, stil te zijn, een kopje koffie te drinken of naar huis te gaan als dat is wat je liever doet.

Wees welkom!

Opgeven kan op de avond zelf.
Vragen? Mail naar wereldlichtjesdag@manonsnoeker.nl

11/11/2025

Met de dood eindigt het leven, niet de relatie.

Op een morgen schuif ik aan bij een familie. Vader is overleden, de laatste ouder voor deze kinderen. Zij wonen in het Zuiden van het land en zijn hier naartoe gekomen om zaken te bespreken. Zij vertellen, ik luister.
Gisteren hebben wij telefonisch zaken in werking gezet. Het gaf hen rust dat zij niet direct hier naartoe hoefden af te reizen. Hun vader was overleden in het ziekenhuis en zij waren terug naar huis gereden om rust te pakken.

Nu gaan wij met elkaar stappen zetten. Zij vertellen, ik luister en stel af en toe een vraag, om een beeld te krijgen van wat hun bedoeling is. Ik breng mogelijkheden onder de aandacht omdat het vaak zo is, dat de familie niet precies weet wat er allemaal kan. Soms denken families ook dat het moet verlopen zoals in de regio gebruikelijk is. Niets is minder waar. Afscheid nemen is maatwerk.
We stellen met elkaar de dag van afscheid samen. Daarna kunnen we de kaart gaan maken en als dat allemaal geregeld is, kleuren we de dag in.

Mijn rol bij het samenstellen van het afscheid varieert. Is het een kerkdienst, dan stelt de familie met de voorganger de dienst samen. Soms regel ik dan wel de organist, het beamerteam van de kerk en het vormgeven van de liturgie, een andere keer regelt de voorganger dat.
Is het een kerkdienst die vanuit het uitvaartcentrum wordt gehouden dan zal soms de voorganger vanaf het welkom alles begeleiden en ik krijg het woord als de mededelingen worden gedaan. Soms is op verzoek van de familie het “kerkelijk deel” een onderdeel van de dienst en word ik gevraagd het woord van welkom te doen en eventueel alles aan elkaar te praten.
Als er geen voorganger bij betrokken is, doe ik vaak het woord van welkom, het dankwoord en de mededelingen en praat soms de sprekers aan elkaar. Soms doet de familie dat zelf. Een enkele keer vertel ik ook het levensverhaal. Het kan allemaal.

Voor deze vader was het geloof belangrijk, er komt een voorganger van de kerk die een deel van het afscheid zal vormgeven. De kinderen en kleinkinderen willen zelf ook vertellen. Iedere spreker kiest muziek die hij of zij passend vindt. De voorganger zal welkom heten en vraagt of ik alles aan elkaar wil praten. Zo komen we met elkaar tot een warme en waardige dienst. Een afscheid dat recht doet. Aan de persoon om wie het gaat, aan de gevoelens van de nabestaanden.

Want met de dood eindigt het leven, niet de relatie…

www.manonsnoeker.nl | 06 29 58 69 67 bij overlijden 24/7 bereikbaar

05/11/2025

Ook dit jaar organiseren wij wereldlichtjesdag in de gemeente Hoogeveen. Wees welkom!

Op zondag 14 december is het wereldlichtjesdag.
Wereldwijd komen mensen bij elkaar om overleden kinderen te herdenkenen worden om 19.00 uur kaarsjes aangestoken.
Ter nagedachtenis aan alle overleden kinderen, ongeacht hun leeftijd of hoe lang geleden het is dat ze overleden.

Samen ontsteken we lichtjes, staan we stil bij gemis en verdriet.

In de gemeente Hoogeveen vindt deze avond weer plaats in uitvaartcentrum Zevenberg, Fluitenbergseweg 30a te Fluitenbeg.

Ontvangst om 18.30 uur, dan is er gelegenheid je aan te melden, je krijgt een kaarsje, en kunt de naam van het kind dat je herdenkt opgeven als we zijn of haar naam mogen noemen.

Om 18.45 start het programma met een woord van welkom.

We steken de kaarsjes aan, delen verhalen, luisteren naar muziek, er is livemuziek van Ilona & Erwin.
Na afloop is er gelegenheid om na te praten, stil te zijn, een kopje koffie te drinken of naar huis te gaan als dat is wat je liever doet.

Wees welkom!

Opgeven kan op de avond zelf.
Vragen? Mail naar wereldlichtjesdag@manonsnoeker.nl

01/10/2025

Hier kom ik weg

Jan was geboren en getogen in Echten en hij had altijd gezegd “Hier blijf ik tot aan mijn dood en daarna.”. Hij had zijn hart verpand aan zijn mooie dorpje in Drenthe.
En zoals hij wilde, zo ging het. Op de leeftijd van 88 jaar ging zijn leven over in herinneringen, thuis in zijn eigen bed, omringd door zijn kinderen.

Met hen ging ik om de tafel om te bespreken hoe het afscheid van hun vader eruit zou zien. Ook de kleinkinderen schoven aan. Zij vertelden over de vader en opa die hij was. Een man van eenvoud, een man van weinig woorden ook. Een man die met een blik of gebaar liet blijken hoeveel hij om zijn kinderen en kleinkinderen gaf. Zijn gezin dat hem zo dierbaar was en dat na het overlijden van moeder en oma stilzwijgend extra zorgtaken op zich nam.

Er werd verteld hoe ze altijd op zondag met elkaar bij hem thuis samen kwamen en dan koffie dronken met iets lekkers erbij; iedere week nam één van hen de taak op zich een taart of cake te bakken.

Al pratend kwamen de tranen, kwam de lach om de herinneringen en ontstond het plan hoe we afscheid gingen nemen. Duidelijk was dat hij bijgezet zou worden in het graf waar zijn vrouw begraven was, op de mooie begraafplaats in zijn dorp.

Het afscheid zou in kleine kring zijn, eigenlijk de kring zoals die op zondag bij elkaar kwam met een paar naaste familieleden erbij. Het zou plaatsvinden in De Olde Karke in het dorp. Kinderen en kleinkinderen zouden taarten en koekjes bakken. Wij zouden zorgen voor de aankleding in De Olde Karke en voor het zetten van de koffie; de familie vond het fijn die zorg uit handen te geven.
Jan was thuis en om iedereen gelegenheid te geven afscheid te nemen, hielden we daar een condoleanceavond.

Op de dag van afscheid bracht mijn collega de loopkoets en gingen we lopend van huis naar De Olde Karke, verderop in het dorp. Daar stonden de deuren uitnodigend open, de geur van vers gezette koffie kwam ons tegemoet. Er stonden tafels in groepjes, het was een informele setting met Jan in hun midden.

Toen iedereen een plekje gevonden had was het tijd voor koffie met een lekker stuk taart en toen het tweede kopje ingeschonken was werden er herinneringen gedeeld. Om beurten namen kinderen en kleinkinderen het woord. Van een heel verhaal tot een herinnering in een paar woorden, alles werd gedeeld. Tot besluit luisterden we het lied van Daniel Lohues,
Hier kom ik weg.

Met elkaar begeleidden we de loopkoets naar de begraafplaats, door het dorp waar Jan zoveel voetstappen had liggen.

In zijn voetsporen ging zijn gezin verder…

www.manonsnoeker.nl | 06 29 58 69 67 | 24/7 bereikbaar bij overlijden

03/09/2025

Vlinders

Stuur je mij een teken mam, als je kunt? Die vraag stelde één van de dochters aan haar moeder, vlak voordat die overleed. Haar moeder beloofde dat te doen, als ze dat zou kunnen.

Dat was één van de dingen die het gezin mij vertelde, toen we na het overlijden van hun moeder Nel met elkaar rondom de tafel zaten. Nel was thuis opgebaard, mijn collega’s hadden samen met een dochter en een kleindochter de laatste zorg gegeven. Nu was er wat meer rust en gingen we met elkaar in gesprek over hoe de week en de dag van afscheid eruit mocht zien.

Misschien stuurt ze een vlinder, zei een kleinzoon, oma had iets met vlinders. Hij wees naar een muur waar een aantal tekeningen en schilderijtjes van kleurige vlinders hingen. Zo werd de vlinder de rode draad bij dit afscheid. Vlinders “vlogen” over de kaart die vertelde van haar overlijden en er was een klein kaartje in de vorm van een vlinder waarop mensen een herinnering konden schrijven.

De kleinkinderen schilderden vlinders op de uitvaartkist en met waxstiften tekenden zij vlinders op de kaarsen die aangestoken werden bij de herdenking. De familie verzamelde foto’s en video’s en de filmmaker ging aan de slag. Ik geef hem altijd zoveel mogelijk informatie en dus verwerkte hij ook vlinders in de film. Voor bij de koffie na afloop, bestelden we allerlei zoetigheden, waaronder chocolaatjes in de vorm van vlinders.

Toen de kaarten klaar waren ging ik naar de familie en met elkaar staken we de kaarten in de enveloppen. Een kleine witte vlinder vloog rond en streek neer op een kaart. We keken elkaar aan, niemand zei iets. Het zou wel toeval zijn.

“De vlinder wordt geassocieerd met schoonheid, vreugde en liefde. En met troost.”

Steeds als wij iets bespraken waarin de familie een knoop moest doorhakken, vloog er een witte vlinder rond. En de familie putte daar zeker troost uit; soms was het lastig een keuze te maken en de aanwezigheid van de vlinder voelde voor hen als een bevestiging dat zij het goed deden.

Op de dag van afscheid droeg de familie hun moeder en oma uit huis. Terwijl we luisterden naar de muziek van Robert Long: Vanmorgen vloog ze nog. Twee witte vlinders vlogen rondom de kist.
Na de dienst wandelden we naar de begraafplaats, de loopkoets droeg Nel en alle vele bloemen die er speciaal voor haar waren. Rondom de bloemen vlogen vlinders, misschien niet verrassend, vlinders bij bloemen…

Bij het graf stak het gezin ieder een prachtige vlinder van glas op een metalen pen in de grond, rondom het graf. Deze vlinders zouden Nel voor altijd omringen, in al hun schoonheid.

Na de begrafenis wandelden we terug naar het uitvaartcentrum. Vijf witte vlinders dansten door de lucht, rondom het gezin.

Toeval of niet? Het bood troost, het was een symbool van de liefde. Liefde van en voor Nel.

www.manonsnoeker.nl | 06 29 58 69 67 | 24/7 bereikbaar bij overlijden

06/08/2025

Kinderen en afscheid nemen

Nemen wij onze kinderen mee naar de uitvaart? En vraag die families vaak bezighoudt en die ze ook aan mij voorleggen. Persoonlijk, ben ik er een voorstander van om de kinderen bij de uitvaart te betrekken. Dood hoort bij het leven. Vertellen wat er is, open zijn, het verdriet met elkaar delen, hun vragen beantwoorden; in mijn beleving helpt dat kinderen bij de verwerking.

Deze familie neemt afscheid van hun moeder en oma. De uitvaartkist staat midden in de woonkamer en een paar kleinkinderen zitten er op krukjes en stoeltjes omheen. Ze hebben allemaal verfschorten aan en met hun tong uit hun mond maken ze hun mooiste tekening voor oma. Op de kist.

De deur gaat open en een klein meisje komt binnen. Een beertje in haar arm geklemd. Ze gaat op haar tenen bij de kist staan en aait over haar oma’s wang. “Oma slaapt” zegt ze. Haar moeder staat naast haar en zegt “Nee, oma slaapt niet. Als je slaapt word je weer wakker. Oma is dood. Maar in jouw hartje is zij altijd bij je…” Het meisje neemt het voor kennisgeving aan en legt heel voorzichtig het beertje naast haar oma. Daarna komt ze naar de tafel waar de rest van de familie zit en vraagt of ze een koekje mag. Het is zo mooi om te zien hoe ongedwongen leven en dood hier naast elkaar bestaan.

We spreken over het leven van de overledene. Wat voor moeder was zij voor haar dochters, hoe was zij als oma? Al pratend krijg ik een mooi beeld van deze vrouw, van hoe haar leven geweest is en wat zij betekend heeft voor haar dierbaren. Zo geven we de herdenking van haar leven vorm. Woorden, beelden, muziek en symboliek als een vloeiende eerbetoon aan deze vrouw, moeder en oma.

Op de dag van de uitvaart dragen beide schoonzonen en de oudere kleinkinderen met elkaar de kist. Na de woorden van welkom steken de kleinkinderen de kaarsen aan. Daarna staan ze naast elkaar en om beurten vertellen ze iets over hun oma, waar oma van hield of wat zij altijd met hen deed. Allemaal leggen zij dan een roos op de kist. Daarna klinkt “Oma’s aan de top” van K3.

Dan komt de bijdrage van de dochters. Samen staan zij achter het spreekgestoelte en als één van hen moet huilen komt het kleine meisje bij haar moeder staan, om haar te troosten. Aansluitend ontroert de film over het leven. Trotse tranen en een lach wisselen elkaar af.

Als tot slot de belangstellenden langs de baar gaan voor een laatste groet, staan de kleindochters met een mandje rozenblaadjes zodat iedereen een handje op de kist kan strooien. De familie blijft als laatste in de aula. Met elkaar in een kring om moeder en oma heen. Dan klinkt er een klein, hoog stemmetje: “Oma is voor altijd in mijn hartje…”

www.manonsnoeker.nl 24/7 bereikbaar bij overlijden 06 29 58 69 67

10/07/2025

Wade

Zij was altijd fit en energiek, zij was nooit ziek, zij klaagde nooit en beschouwde zichzelf als een gelukkig en gezegend mens.
Dat veranderde niet toen zij plotseling ziek werd. Alvleesklierkanker was de diagnose. In korte tijd veranderde het hele leven van haar en haar gezin; opeens moesten zij met elkaar onder ogen zien dat zij op korte termijn zou sterven.

Haar glas bleef halfvol want zó was deze vrouw.
Zij wilde graag thuis sterven en thuis blijven tot de dag van afscheid. Zij had al een aanzet gegeven tot haar afscheid, alles om het haar gezin makkelijker te maken als het moment daar was.
Helaas verliep niet alles volgens plan en overleed zij in het ziekenhuis. Een diep bedroefde dochter belde mij op. Haar moeder was overleden en hoe moest het nu verder… haar moeder had zo graag thuis willen zijn.

Ik condoleerde haar, stelde wat vragen en vertelde haar dat mijn collega’s die de verzorging doen, haar moeder nog dezelfde dag thuis zouden brengen. Ik hoorde de opluchting in de stem van de dochter.

Mevrouw wilde opgebaard worden op een opbaarplank met een mooie eenvoudige wade van ongebleekt katoen. De stof nodigt uit tot aanraken, de uitstraling is warm en toegankelijk.

Mijn collega’s brachten mevrouw thuis en samen met de dochters gaven zij mevrouw de laatste zorg. De dochters dekten hun moeder een klein stukje toe met de wade en plukten bloemen uit de tuin; de bloementuin was de trots van deze dame. Kleurrijke bloemen werden tussen de wade gestoken. Een airco als aanvulling op de koeling, zorgde dat de kamer goed gekoeld bleef.

In de dagen tot de uitvaart zetten we stappen om een prachtig en warm afscheid te organiseren. We luisterden muziek, het gezin zocht beelden uit en de herinneringen die verteld werden zorgden naast tranen voor een glimlach én een schaterlach.

Dagelijks vouwden we met elkaar de wade een stukje verder dicht; liefdevol dekte het gezin hun vrouw en moeder toe. Iedere dag werden verse bloemen in de wade gestoken, naast de eerdere bloemen die verwelkten of indroogden. Leven en dood bestaan naast elkaar…

Het waden door een poel van rouw en verdriet is zwaar, het is een weg die je moet gaan en die ieder op zijn of haar eigen manier aflegt.

Zo sloten zij met liefde, stap voor stap en dag na dag.
Op de dag van afscheid plukten zij bossen vol vergeet-me-nietjes en staken die tussen de wade. Zij dekten het laatste stukje toe, lieten los en vergeten nooit.

www.manonsnoeker.nl | 06 29 58 69 67
24/7 bereikbaar bij overlijden

11/06/2025

Rituelen

Een vader is overleden. Een vader en opa van 93 jaar.
Ik kom binnen in zijn huis waar ik in gesprek mag gaan met zijn dochter. Haar man is ook aanwezig. Hij gaat door met het regelen van de vele zaken die een overlijden nu eenmaal met zich meebrengt. Hij brengt zijn vrouw en mij een kopje koffie en dan begint zij te vertellen.

Zij vertelt over haar ouders, haar moeder is twee jaar geleden overleden, over haar jeugd en over haar vader die zij nu al zo verschrikkelijk mist. Haar moeder was Joods en dus is zij ook Joods. Dat heeft een enorme impact gehad op hun beider leven. De Joodse achtergrond van moeder drukte heel zwaar op het gezin. Gedurende ons gesprek rijst bij mij de vraag “Is de oorlog ooit voorbij?”

Ik heb met deze vrouw te doen. Wij praten heel lang over alles wat haar zo hoog zit, pas daarna komen wij toe aan de uitvaart van haar vader.

De uitvaart van haar moeder, nog maar zo kort geleden, zat vol rituelen. Het was een prachtige uitvaart. De dame die toen als ceremoniespreker de familie bijstond is nu niet beschikbaar. Het gedicht dat toen gebruikt is wil zij ook niet ter beschikking stellen, het hoorde bij moeder, zo vindt zij. Ik voel een enorme uitdaging hier.

Ik stel deze lieve dochter gerust, ook al was haar vader niet Joods, waarom zouden wij geen kaarsen branden? Waarom geen prachtig gedicht kiezen? Ik vertel haar, dat wij voor haar vader een uniek en waardig afscheid gaan verzorgen. We laten los wat was en kijken naar wat nu is, wat past bij vader? We spreken af dat ik ook het levensverhaal zal vertellen en zij ontspant zichtbaar.

Onder het genot van nog maar een kop koffie stel ik haar vragen en zij vertelt. Met mijn vragen probeer ik haar op het spoor van fijne herinneringen te zetten. Om zo los te komen van de druk die zij voelt, het plichtsbesef en zelfs schuld.

Deze lieve dochter heeft zoveel van haar ouders gehouden en zo goed voor hen gezorgd. Eerst voor moeder, later voor vader. Uit alles wat zij vertelt maak ik op dat de band warm was en dat haar vader haar waardeerde om wie zij was, om wat zij deed. Hij hield van zijn dochter. Vanwaar toch die onzekerheid bij haar?

Thuis werk ik aan de toespraak. Ik doe een paar suggesties voor een gedicht en met elkaar maken wij een keuze. De familie kiest muziek en in een paar dagen tijd groeit hier iets moois.

En dan is daar de dag van de uitvaart. Van tevoren wens ik de familie sterkte en zij vragen mij of ik, wanneer één van hen ooit zal overlijden, ook naar hun kant van Nederland wil afreizen om de uitvaart te regelen. Het vertrouwen dat uit deze vraag spreekt stemt mij dankbaar.

Het afscheid is mooi. De muziek, het gedicht, het aansteken van de kaarsen. In de toespraak vraag ik haar of het een troost mag zijn, als je zo intens voor je ouders gezorgd en van je ouders gehouden hebt. De blik die ik krijg is onbetaalbaar. Het afscheid warm, persoonlijk en uniek.

24/7 bereikbaar bij overlijden
www.manonsnoeker.nl | 06 29 58 69 67

15/05/2025

Zij ging met een hart vol liefde…

Zij hield van het leven en het leven viel haar zwaar. Er brak een moment aan dat zij dat aan zichzelf toe durfde te geven en ging onderzoeken hoe nu verder. Met steun van haar vriendin, bewandelde zij dat pad. Toen zich eenmaal uitgekristalliseerd had wat de toekomst zou brengen, wachtte haar de zware taak om de lieve mensen in haar leven mee te nemen in haar voornemen.

Daarmee brak een zware reis aan, op weg naar afscheid. Een weg die met liefde en de grootst mogelijke zorgvuldigheid werd afgelegd. Samen met haar partner maakte zij een film, een document om haar familie deelgenoot te kunnen laten zijn van haar gedachten, haar ideeën, de stappen die zij zette en de voorbereidingen die zij trof. Zó liefdevol.

Eén van de stappen was het voorbereiden van haar afscheid. Op een avond schoof ik bij haar aan tafel en bespraken wij haar wensen. Ik beantwoordde haar vragen, vertelde over mogelijkheden en benoemde varianten op de dingen die zij zelf al had bedacht, zodat zij goede afwegingen kon maken wat bij haar paste en wat het beste zou zijn voor haar lieve nabestaanden.

Nog weer een tijdje later gingen wij met elkaar kijken in crematorium Zevenberg. Ik liet haar en haar partner alle ruimtes zien en gaf uitleg bij de verschillende mogelijkheden. Samen zaten wij op rij 1 in de aula, zo kon zij de ruimte leren kennen. Ik vroeg me af wat er door haar heen ging en vond het moeilijk; het idee dat er een dag zou aanbreken dat zij daar lag en ik haar uitvaart zou begeleiden. Los daarvan respecteerde ik natuurlijk haar wensen en keuzes. Zij was blij voor mij dat ik niet kon voelen wat zij doormaakte. Zij was een hele warme en moedige vrouw.

Na weer een paar maanden gingen we in gesprek met haar familie erbij. Er werden punten op de i’s gezet, beslissingen genomen, knopen doorgehakt. Stukje bij beetje kwam het afscheid dichterbij. We maakten een kaart en met de grootst mogelijke zorgvuldigheid probeerde ik haar voor te bereiden op het aanschouwen daarvan… dat je het dan zwart op wit ziet, dat is heftig. Maar zij was sterk.

Het moment brak aan dat haar familie met mij in gesprek wilde; de dag kwam dichterbij en zij wilden de laatste dingen met mij bespreken. Ik voelde diepe bewondering voor haar familie die zó liefdevol ruimte maakte om de wens van hun dochter en zus te respecteren.

Ik wist wat mij te doen stond en toen de dag aanbrak was ik in gedachten bij hen.

Het afscheid was groots, was fleurig en kleurig, straalde uit wie zij was, en was een en al liefde. Dierbare woorden, grappige anekdotes, een stuk uit de film die haar partner met haar had gemaakt, persoonlijke muziek en gepersonaliseerde kaarsen, alles vloeide samen tot een liefdevol geheel. Een mooier afscheid had zij niet kunnen krijgen.

In liefde liet haar familie haar los, zij ging met een hart vol liefde…

www.manonsnoeker.nl 24/7 bereikbaar in geval van overlijden
06 29 58 69 67

23/03/2025

Leef!

Een liedje op de radio brengt mij zo maar jaren terug in de tijd. Bij de uitvaart van Michiel. Hij had kind noch kraai, wel een grote vriendengroep. Toen hij ziek werd en de boodschap kreeg dat hij niet lang meer te leven had, ging hij in gesprek met de notaris. Die adviseerde hem om ook met mij in gesprek te gaan.

Op een zonnige winterdag maakten wij kennis. Hij vertelde, ik luisterde. Ik leerde hem kennen, stelde vragen, hij dacht na en maakte keuzes. En zo, stukje bij beetje, gaven wij zijn afscheid vorm.

Met zijn vrienden ging hij regelmatig naar het kleine filmhuis in zijn woonplaats en dat zou de locatie van zijn afscheid worden. We bedachten hoe de kaart eruit zou komen te zien en toen die klaar was, was dat fijn en ook confronterend; daar stond het dan, zwart op wit…

Hij maakte de adressenlijst, dacht na over muziek en over wat hij wilde uitdragen op de dag van zijn afscheid. We gingen in gesprek met de filmmaker en kwamen tot de conclusie dat ze samen op pad zouden gaan.

Dus ging hij terug naar zijn geboortegrond, vertelde over zijn leven, over wat hem bewoog en wat hij belangrijk vond in het leven. Met de filmmaker ging hij langs op zijn werk, bij de voetbalclub, in de kroeg en in het filmhuis. Michiel richtte zich in die film tot zijn vrienden, vertelde hoe belangrijk hun vriendschap voor hem was geweest en bedankte hen daarvoor. Hij maakte ons deelgenoot van zijn gedachten en gevoelens nu hij ziek was en zijn naderende einde onder ogen moest zien en hoopte met die boodschap een cadeau na te laten. En dat lukte!

Hij ondernam wat hij nog graag wilde doen en deelde kostbare tijd met de mensen die belangrijk voor hem waren. Hun vriendschap voelde als een warme familieband.

Door de maanden heen hadden wij regelmatig contact, samen gingen we naar het filmhuis om alles daar door te spreken en toen de film klaar was, bekeken we die samen. Het was ontroerend mooi en hartverscheurend verdrietig.

In het vroege voorjaar overleed Michiel. Ik liet de kaarten drukken en verstuurde de uitnodiging. Ik bestelde bitterballen, bier en twee vazen met bloemen die uiteindelijk naar de hospice zouden gaan.
Op de dag van afscheid zat het filmhuis vol met zijn vrienden, niemand wist wat hij moest verwachten.

Daar stond Michiel in de stoere uitvaartkist van steigerhout, twee grote vazen met stoere bloesemtakken. Het licht werd gedempt, de film gestart en daar was hij; vol in beeld. Hij heette iedereen welkom en daarmee begon de film van zijn leven. Woorden, beelden en muziek kleurden het leven van Michiel. Er vloeiden tranen maar er werd vooral heel veel gelachen. Om de vriend die hij was, om de herinneringen samen gemaakt. En er was ontroering en stilte toen zijn boodschap duidelijk werd.

Lieve vrienden, leef!! Het leven is zo mooi, maak er wat van met elkaar, drink een biertje en denk aan mij, maar leef!

22/01/2025

Waar je met je hoofd niet bij kunt, verdwijnt nooit uit je hart…

Die zin stond op de rouwkaart die vertelde van zijn overlijden. Hans, hij was een graag geziene man, hij was rustig en nuchter, had een duidelijke mening en die stak hij niet onder stoelen of banken. Hij kon afwachtend zijn, was voor sommigen moeilijk te peilen, zijn humor was echte Hans-humor. De postbode die de post én een glimlach bracht. De man met het vv De Weide hart.

Echtgenoot, vader, opa, broer, zoon, vriend, collega… Hansie. Totaal onverwacht overleed hij.

Hij had het wat benauwd en toen dat niet beter werd, ging hij met de ambulance naar het ziekenhuis. In afwachting van de uitslag van de onderzoeken sprak hij de wens uit dat hij oudejaarsavond toch wel thuis zou zijn… oudejaarsdag was zíjn dag, vuurwerk afsteken; hij keek er altijd enorm naar uit.

Toen kreeg hij het weer benauwd, reanimatie werd gestart, er werd gevochten voor zijn leven maar het mocht niet baten.
Er werd een onderzoek gestart naar de oorzaak van zijn overlijden maar dat had tot gevolg dat hij pas na een paar dagen naar huis zou komen.

Verdriet, ongeloof en totale verbijstering namen bezit van de mensen die zo verschrikkelijk veel van hem hielden. En dan sta je voor de haast onmogelijke opgave om het allermooiste afscheid te gaan organiseren dat je maar kunt bedenken.

Zo kwam ik in hun leven. In zo’n situatie mag je heel dichtbij komen, leer je elkaar snel kennen en probeer ik aan te voelen wat voor de familie belangrijk is. Hoe gaan we afscheid nemen?
Zo gingen we met elkaar op weg om stap voor stap een prachtig afscheid neer te zetten van een onvergetelijke man. Er kwam een online gedenkplek en al snel stroomden de berichten binnen, het gezin vond het prachtig om te lezen wat hun man en vader voor al die mensen heeft betekend. Familie, vrienden en buren waren tot steun, dachten en hielpen mee, brachten eten en troost.

Bij vv De Weide waren we meer dan welkom om de condoleanceavond te houden en geen moeite was teveel om dit te organiseren. In Zevenberg zouden we terugblikken op het leven van Hans met woorden, muziek en beelden. Het gezin verzamelde beeld materiaal en de filmmaker ging aan de slag. Alles voor een onvergetelijk afscheid.

Op Oudejaarsdag kwam Hans thuis. Zijn dag. Overal werd al vuurwerk afgeschoten en het gezin vroeg de buren om vooral flink door te gaan met knallen. Toen hij het huis binnen kwam was de top2000 net aanbeland bij Rammstein. Toeval bestaat niet.

Op de condoleanceavond kwamen honderden mensen afscheid nemen. Zij stond ruim een uur in de kou te wachten, de belangstelling was enorm.

Twee dagen later was de afscheidsdienst. ’s Avonds kwamen familie en vrienden bijeen om vuurwerk af te steken. Weer zo’n moment om te bewaren in je hart.

Want waar je met je hoofd niet bij kunt, verdwijnt nooit uit je hart…

24/7 bereikbaar bij overlijden www.manonsnoeker.nl
06 29 58 69 67