Manon Snoeker Uitvaartbegeleiding

11/11/2025

Met de dood eindigt het leven, niet de relatie.

Op een morgen schuif ik aan bij een familie. Vader is overleden, de laatste ouder voor deze kinderen. Zij wonen in het Zuiden van het land en zijn hier naartoe gekomen om zaken te bespreken. Zij vertellen, ik luister.
Gisteren hebben wij telefonisch zaken in werking gezet. Het gaf hen rust dat zij niet direct hier naartoe hoefden af te reizen. Hun vader was overleden in het ziekenhuis en zij waren terug naar huis gereden om rust te pakken.

Nu gaan wij met elkaar stappen zetten. Zij vertellen, ik luister en stel af en toe een vraag, om een beeld te krijgen van wat hun bedoeling is. Ik breng mogelijkheden onder de aandacht omdat het vaak zo is, dat de familie niet precies weet wat er allemaal kan. Soms denken families ook dat het moet verlopen zoals in de regio gebruikelijk is. Niets is minder waar. Afscheid nemen is maatwerk.
We stellen met elkaar de dag van afscheid samen. Daarna kunnen we de kaart gaan maken en als dat allemaal geregeld is, kleuren we de dag in.

Mijn rol bij het samenstellen van het afscheid varieert. Is het een kerkdienst, dan stelt de familie met de voorganger de dienst samen. Soms regel ik dan wel de organist, het beamerteam van de kerk en het vormgeven van de liturgie, een andere keer regelt de voorganger dat.
Is het een kerkdienst die vanuit het uitvaartcentrum wordt gehouden dan zal soms de voorganger vanaf het welkom alles begeleiden en ik krijg het woord als de mededelingen worden gedaan. Soms is op verzoek van de familie het “kerkelijk deel” een onderdeel van de dienst en word ik gevraagd het woord van welkom te doen en eventueel alles aan elkaar te praten.
Als er geen voorganger bij betrokken is, doe ik vaak het woord van welkom, het dankwoord en de mededelingen en praat soms de sprekers aan elkaar. Soms doet de familie dat zelf. Een enkele keer vertel ik ook het levensverhaal. Het kan allemaal.

Voor deze vader was het geloof belangrijk, er komt een voorganger van de kerk die een deel van het afscheid zal vormgeven. De kinderen en kleinkinderen willen zelf ook vertellen. Iedere spreker kiest muziek die hij of zij passend vindt. De voorganger zal welkom heten en vraagt of ik alles aan elkaar wil praten. Zo komen we met elkaar tot een warme en waardige dienst. Een afscheid dat recht doet. Aan de persoon om wie het gaat, aan de gevoelens van de nabestaanden.

Want met de dood eindigt het leven, niet de relatie…

www.manonsnoeker.nl | 06 29 58 69 67 bij overlijden 24/7 bereikbaar

05/11/2025

Ook dit jaar organiseren wij wereldlichtjesdag in de gemeente Hoogeveen. Wees welkom!

Op zondag 14 december is het wereldlichtjesdag.
Wereldwijd komen mensen bij elkaar om overleden kinderen te herdenkenen worden om 19.00 uur kaarsjes aangestoken.
Ter nagedachtenis aan alle overleden kinderen, ongeacht hun leeftijd of hoe lang geleden het is dat ze overleden.

Samen ontsteken we lichtjes, staan we stil bij gemis en verdriet.

In de gemeente Hoogeveen vindt deze avond weer plaats in uitvaartcentrum Zevenberg, Fluitenbergseweg 30a te Fluitenbeg.

Ontvangst om 18.30 uur, dan is er gelegenheid je aan te melden, je krijgt een kaarsje, en kunt de naam van het kind dat je herdenkt opgeven als we zijn of haar naam mogen noemen.

Om 18.45 start het programma met een woord van welkom.

We steken de kaarsjes aan, delen verhalen, luisteren naar muziek en na afloop is er gelegenheid om na te praten, stil te zijn, een kopje koffie te drinken of naar huis te gaan als dat is wat je liever doet.

Wees welkom!

Opgeven kan op de avond zelf.
Vragen? Wil je die avond muziek maken of jouw verhaal delen?
Mail naar wereldlichtjesdag@manonsnoeker.nl

01/10/2025

Hier kom ik weg

Jan was geboren en getogen in Echten en hij had altijd gezegd “Hier blijf ik tot aan mijn dood en daarna.”. Hij had zijn hart verpand aan zijn mooie dorpje in Drenthe.
En zoals hij wilde, zo ging het. Op de leeftijd van 88 jaar ging zijn leven over in herinneringen, thuis in zijn eigen bed, omringd door zijn kinderen.

Met hen ging ik om de tafel om te bespreken hoe het afscheid van hun vader eruit zou zien. Ook de kleinkinderen schoven aan. Zij vertelden over de vader en opa die hij was. Een man van eenvoud, een man van weinig woorden ook. Een man die met een blik of gebaar liet blijken hoeveel hij om zijn kinderen en kleinkinderen gaf. Zijn gezin dat hem zo dierbaar was en dat na het overlijden van moeder en oma stilzwijgend extra zorgtaken op zich nam.

Er werd verteld hoe ze altijd op zondag met elkaar bij hem thuis samen kwamen en dan koffie dronken met iets lekkers erbij; iedere week nam één van hen de taak op zich een taart of cake te bakken.

Al pratend kwamen de tranen, kwam de lach om de herinneringen en ontstond het plan hoe we afscheid gingen nemen. Duidelijk was dat hij bijgezet zou worden in het graf waar zijn vrouw begraven was, op de mooie begraafplaats in zijn dorp.

Het afscheid zou in kleine kring zijn, eigenlijk de kring zoals die op zondag bij elkaar kwam met een paar naaste familieleden erbij. Het zou plaatsvinden in De Olde Karke in het dorp. Kinderen en kleinkinderen zouden taarten en koekjes bakken. Wij zouden zorgen voor de aankleding in De Olde Karke en voor het zetten van de koffie; de familie vond het fijn die zorg uit handen te geven.
Jan was thuis en om iedereen gelegenheid te geven afscheid te nemen, hielden we daar een condoleanceavond.

Op de dag van afscheid bracht mijn collega de loopkoets en gingen we lopend van huis naar De Olde Karke, verderop in het dorp. Daar stonden de deuren uitnodigend open, de geur van vers gezette koffie kwam ons tegemoet. Er stonden tafels in groepjes, het was een informele setting met Jan in hun midden.

Toen iedereen een plekje gevonden had was het tijd voor koffie met een lekker stuk taart en toen het tweede kopje ingeschonken was werden er herinneringen gedeeld. Om beurten namen kinderen en kleinkinderen het woord. Van een heel verhaal tot een herinnering in een paar woorden, alles werd gedeeld. Tot besluit luisterden we het lied van Daniel Lohues,
Hier kom ik weg.

Met elkaar begeleidden we de loopkoets naar de begraafplaats, door het dorp waar Jan zoveel voetstappen had liggen.

In zijn voetsporen ging zijn gezin verder…

www.manonsnoeker.nl | 06 29 58 69 67 | 24/7 bereikbaar bij overlijden

03/09/2025

Vlinders

Stuur je mij een teken mam, als je kunt? Die vraag stelde één van de dochters aan haar moeder, vlak voordat die overleed. Haar moeder beloofde dat te doen, als ze dat zou kunnen.

Dat was één van de dingen die het gezin mij vertelde, toen we na het overlijden van hun moeder Nel met elkaar rondom de tafel zaten. Nel was thuis opgebaard, mijn collega’s hadden samen met een dochter en een kleindochter de laatste zorg gegeven. Nu was er wat meer rust en gingen we met elkaar in gesprek over hoe de week en de dag van afscheid eruit mocht zien.

Misschien stuurt ze een vlinder, zei een kleinzoon, oma had iets met vlinders. Hij wees naar een muur waar een aantal tekeningen en schilderijtjes van kleurige vlinders hingen. Zo werd de vlinder de rode draad bij dit afscheid. Vlinders “vlogen” over de kaart die vertelde van haar overlijden en er was een klein kaartje in de vorm van een vlinder waarop mensen een herinnering konden schrijven.

De kleinkinderen schilderden vlinders op de uitvaartkist en met waxstiften tekenden zij vlinders op de kaarsen die aangestoken werden bij de herdenking. De familie verzamelde foto’s en video’s en de filmmaker ging aan de slag. Ik geef hem altijd zoveel mogelijk informatie en dus verwerkte hij ook vlinders in de film. Voor bij de koffie na afloop, bestelden we allerlei zoetigheden, waaronder chocolaatjes in de vorm van vlinders.

Toen de kaarten klaar waren ging ik naar de familie en met elkaar staken we de kaarten in de enveloppen. Een kleine witte vlinder vloog rond en streek neer op een kaart. We keken elkaar aan, niemand zei iets. Het zou wel toeval zijn.

“De vlinder wordt geassocieerd met schoonheid, vreugde en liefde. En met troost.”

Steeds als wij iets bespraken waarin de familie een knoop moest doorhakken, vloog er een witte vlinder rond. En de familie putte daar zeker troost uit; soms was het lastig een keuze te maken en de aanwezigheid van de vlinder voelde voor hen als een bevestiging dat zij het goed deden.

Op de dag van afscheid droeg de familie hun moeder en oma uit huis. Terwijl we luisterden naar de muziek van Robert Long: Vanmorgen vloog ze nog. Twee witte vlinders vlogen rondom de kist.
Na de dienst wandelden we naar de begraafplaats, de loopkoets droeg Nel en alle vele bloemen die er speciaal voor haar waren. Rondom de bloemen vlogen vlinders, misschien niet verrassend, vlinders bij bloemen…

Bij het graf stak het gezin ieder een prachtige vlinder van glas op een metalen pen in de grond, rondom het graf. Deze vlinders zouden Nel voor altijd omringen, in al hun schoonheid.

Na de begrafenis wandelden we terug naar het uitvaartcentrum. Vijf witte vlinders dansten door de lucht, rondom het gezin.

Toeval of niet? Het bood troost, het was een symbool van de liefde. Liefde van en voor Nel.

www.manonsnoeker.nl | 06 29 58 69 67 | 24/7 bereikbaar bij overlijden

06/08/2025

Kinderen en afscheid nemen

Nemen wij onze kinderen mee naar de uitvaart? En vraag die families vaak bezighoudt en die ze ook aan mij voorleggen. Persoonlijk, ben ik er een voorstander van om de kinderen bij de uitvaart te betrekken. Dood hoort bij het leven. Vertellen wat er is, open zijn, het verdriet met elkaar delen, hun vragen beantwoorden; in mijn beleving helpt dat kinderen bij de verwerking.

Deze familie neemt afscheid van hun moeder en oma. De uitvaartkist staat midden in de woonkamer en een paar kleinkinderen zitten er op krukjes en stoeltjes omheen. Ze hebben allemaal verfschorten aan en met hun tong uit hun mond maken ze hun mooiste tekening voor oma. Op de kist.

De deur gaat open en een klein meisje komt binnen. Een beertje in haar arm geklemd. Ze gaat op haar tenen bij de kist staan en aait over haar oma’s wang. “Oma slaapt” zegt ze. Haar moeder staat naast haar en zegt “Nee, oma slaapt niet. Als je slaapt word je weer wakker. Oma is dood. Maar in jouw hartje is zij altijd bij je…” Het meisje neemt het voor kennisgeving aan en legt heel voorzichtig het beertje naast haar oma. Daarna komt ze naar de tafel waar de rest van de familie zit en vraagt of ze een koekje mag. Het is zo mooi om te zien hoe ongedwongen leven en dood hier naast elkaar bestaan.

We spreken over het leven van de overledene. Wat voor moeder was zij voor haar dochters, hoe was zij als oma? Al pratend krijg ik een mooi beeld van deze vrouw, van hoe haar leven geweest is en wat zij betekend heeft voor haar dierbaren. Zo geven we de herdenking van haar leven vorm. Woorden, beelden, muziek en symboliek als een vloeiende eerbetoon aan deze vrouw, moeder en oma.

Op de dag van de uitvaart dragen beide schoonzonen en de oudere kleinkinderen met elkaar de kist. Na de woorden van welkom steken de kleinkinderen de kaarsen aan. Daarna staan ze naast elkaar en om beurten vertellen ze iets over hun oma, waar oma van hield of wat zij altijd met hen deed. Allemaal leggen zij dan een roos op de kist. Daarna klinkt “Oma’s aan de top” van K3.

Dan komt de bijdrage van de dochters. Samen staan zij achter het spreekgestoelte en als één van hen moet huilen komt het kleine meisje bij haar moeder staan, om haar te troosten. Aansluitend ontroert de film over het leven. Trotse tranen en een lach wisselen elkaar af.

Als tot slot de belangstellenden langs de baar gaan voor een laatste groet, staan de kleindochters met een mandje rozenblaadjes zodat iedereen een handje op de kist kan strooien. De familie blijft als laatste in de aula. Met elkaar in een kring om moeder en oma heen. Dan klinkt er een klein, hoog stemmetje: “Oma is voor altijd in mijn hartje…”

www.manonsnoeker.nl 24/7 bereikbaar bij overlijden 06 29 58 69 67