11/11/2025
🙈 EEN LEVEN ZONDER SPANNING IS ONMOGELIJK. "Nee! Maar ik wil rust! Rust in mijn kop! Gewoon even niets! Weg van alles en iedereen. Ik wil me even afsluiten van alles wat me onrust brengt. Hoe houd ik dat op een afstand? Hoe bescherm ik mij tegen die invloeden van buitenaf?"
Ja. Ik snap het zo goed. Want ik roeptoeter dit ook al jaren met regelmaat.
Als ik dat wat er is niet wil accepteren.
Als iets in mij (als reactie op iets buiten mij) getriggerd wordt en ik wankel. De afgrond naast mij. En omdat ik maar al te goed weet, wat er op de bodem van die afgrond te vinden is, wil ik met alles wat ik tot mijn beschikking heb, voorkomen dat ik val.
Ik streef naar iets beters, iets anders, iets mooiers, fijners, iets wat er nog niet is, maar waarvan ik weet dat het er kan zijn.
Dat moet ik nu toch wel langzamerhand kunnen bereiken? Daar moet ik toch inmiddels wel kunnen blijven? Daar waar ik een stevig fundament onder mij voel, wat mij draagt. Daar waar ik mij laat meevoeren op de stroom in flow. Daar waar alles wat mijn leven mooi maakt vanzelf op mijn pad verschijnt?
BAM!
Gevallen.
Want het leven beweegt. Van spanning naar ontspanning, van vreugde naar verdriet, van zelfvertrouwen naar pure angst etc etc.
Dat accepteren, dat het zo meandert, dat geeft rust. En ja, dan wankel ik (en jij) soms nog steeds boven die afgrond, maar je weet zelf: pas als je in je val je probeert te verzetten, breek je botten.
De schade is vele malen minder, de herstelperiode vele malen korter, if you just let yourself fall.
Laat jij jezelf weleens vallen?