03/10/2025
๐พ๐๐๐๐๐ ๐๐ ๐๐๐ ๐๐๐ ๐๐๐๐๐๐๐ ๐๐๐๐?
Na ruim 40 jaar werkzaam te zijn geweest bij een groot Amerikaans bedrijf, waar de lijnen steeds langer werden en de menselijke maat meer en meer op de achtergrond raakte, voelde ik de behoefte om iets te gaan doen waarbij mijn inzet van meer betekenis zou zijn. Voor mijzelf, maar vooral voor de medemens.
Ik heb me verdiept in vrijwilligerswerk en kwam daarbij ook hospice Dignitas tegen. Ik had nul ervaring met een hospice en besloot een โWees Welkomโ avond bij te wonen. Het enthousiaste verhaal, maar vooral de sfeer die ik voelde binnen het huis maakte dat ik besloot om me aan te melden als zorgvrijwilliger. Zonder ervaring in de zorg, maar met een open blik en met een groot hart voor mensen.
Ik werd met open armen ontvangen en nu werk ik alweer 2 jaar met heel veel enthousiasme in het hospice. In eerste instantie als zorgvrijwilliger, maar nu, i.v.m. rugproblemen, als gastvrouw.
Als gastvrouw voel ik me inmiddels als een vis in het water. Ik probeer alle bezoekers aan het hospice een warm welkom te geven. Of het nu gaat om familie en vrienden van onze gasten, de bezorger van de boodschappen of medicijnen, huisartsen, collegaโs of mensen voor onderhoud aan de installaties (en wie ik nu vergeet te vermelden).
Soms merk ik dat bezoek wat onwennig staat t.o.v. een hospice. Dan is het fijn iemand snel op zijn gemak te kunnen stellen. De ene keer is een kop thee of koffie genoeg, de andere keer ontstaat er spontaan een gesprek. Vaak met een lach en ja, soms ook met een traan. Alle emoties mogen en kunnen er zijn.
Geen dienst is hetzelfde, dat maakt het voor mij ook zo interessant. In mijn nabije omgeving werd vooraf veel gevraagd waar ik aan begon. In een hospice werken als vrijwilliger, nou dan ben je altijd met de dood bezig, lekker vrolijk!
Het mooie is dat ik vooral met het leven van de gasten bezig ben in het hospice. Het sterven is het loslaten van het leven. De manier waarop iemand kan en wil loslaten laten verschilt van mens tot mens. Ik ervaar het als een hele bijzondere en belangrijke eindfase van iemands leven. En als ik daar, op welke manier dan ook, als gastvrouw een kleine bijdrage aan mag leveren maakt me dat enorm blij en dankbaar.
Het is mooi om voor de gast nabij te kunnen en mogen zijn. Soms is het een spelletje, een rondje door de tuin. Een andere keer is het spreken of zwijgen en er gewoon zijn. Iedere gast mag zijn wie hij of zij is in het moment.
Ik ben nog steeds aangenaam verrast hoeveel enthousiaste vrijwilligers werken bij Dignitas. Stuk voor stuk collegaโs met een hart voor de ander. Zowel betaalde als onbetaalde collegaโs vormen een gezellig team samen, waar humor en collegialiteit boven aan het lijstje staan.
Alles bij elkaar genoeg reden voor mij om me, hopelijk nog heel lang, voor het hospice in te zetten.
Annet Senft
