Corine Hotting - Driesnoer

01/09/2025

ZIE JIJ HET OOK?

Als je om je heen kijkt, wat zie jij dan? Heerlijk hoe de zon schijnt, met een zachtere herfstgloed op de bomen. Gisteren zag ik een mereljong hippen in de tuin en de moeder riep hem en voedde hem. We kregen weer een mooie foto toegestuurd van een nieuw neefje wat geboren is. En zo verwonder ik mij, over Gods schepping. De eeuwige kracht en goddelijkheid die hierin zichtbaar wordt. Vanaf het begin in de schepping gelegd: de mens (mannelijk en vrouwelijk), de planten en de bomen, elk dier met zijn eigen aard, de sterrenhemel. En het vervult mij met diep ontzag voor Gods prachtige ontwerp! Hoewel er zoveel kapot gaat, lijden is, onrecht plaatsvindt, het ontwerp zit er in de basis nog!

En dat is hoop! Glimpjes van Gods heerlijkheid zijn zichtbaar, als je het maar ziet! En zo kan ik mijn werk doen, wetende van Gods perfecte plan, voor het huwelijk, voor geboorte, voor deze wereld. In vertrouwen laat ik mij leiden, ondanks alle gebrokenheid. Ik heb teveel gekeken naar alle verdriet en pijn, dat heeft me afgelopen maanden ook veel bezig gehouden. Rouw en verdriet, afgesneden worden, ellende op de wereld. Maar, met het opnieuw lezen van Gods schepping en hoe Hij wandelt met ons, mag ik ook wandelen met Hem. Hij nodigt je uit, in een diepgaand gesprek. Kijk omhoog en zie Zijn goedheid en trouw in alle dingen.

08/08/2025

VAKANTIE VIEREN

We zijn alweer een paar weken terug uit Frankrijk, omgeving Narbonne Carcassonne... Het was heerlijk weer, genoeg foto's gemaakt, en lastig om te selecteren:) Vooral goed was het om als gezin samen te zijn, want het is behoorlijk dynamisch hier. Samen ontspannen, eten, leuke dingen doen, het was een oase in een intensieve tijd.

Op de achtergrond was er de dreiging van bosbranden, en nu we thuis zijn zien we nog grotere impact daar in het nieuws. Wat een zegen dat we dat niet hebben meegemaakt: evacuaties, etc. We hebben wel veel gezien, maar werden er niet door in problemen gebracht.

En nu zijn we thuis... het gezin vraagt zijn aandacht, ik leef bij de dag. Zien hoe het reilt en zeilt, meedeinen, niet teveel druk op mezelf leggen. Innerlijk ben ik ook nog wat afgeschermd. In de luwte bezig met van alles, om weer koers te gaan zetten zodra de vakantie weer voorbij is. Met in de onderstroom de kern waar het om draait. Liefde, aandachtig aanwezig zijn, barmhartigheid. Dat samen, dat op mijn kleine plekje. Luisterend naar de innerlijke stem van de Geest.

07/02/2025

VAN DE WINTER NAAR DE LENTE

Geniet van de dagen,
verlies je in de tijd,
je wordt steeds gedragen
tot in alle eeuwigheid.
Dwars door de winter
naar de lente
en naar de zomer -.. wij blijven zingen.
(uit Leef met volle teugen: Elbert Smelt en Kinga Ban)

Na een lange winterstilte - wat niet betekent dat het thuis stil is 😜, juist niet - maak ik een nieuw begin om jullie mee te nemen in mijn werk. Dingen rijpen in de winter, en dat geldt ook voor mijn leven van de afgelopen maanden. De pijn die je in de ogen kijkt, de aandacht voor de ander (in gezin, familie, werk), de zoektocht naar wat ik nou eigenlijk zeggen wil. Zoveel gedachten, zoveel gevoeld, en nu een route zoeken hoe ik verder ga.

De kern kreeg ik helder door een concert All you weary van The Bowery, waar de gebrokenheid in menselijke relaties uitgelicht wordt, maar ook de hoop van Gods aanwezigheid en het omzien naar elkaar. Wat zo moeilijk zichtbaar wordt in wat ik schrijf, maar wel in mijn werk, is het zien en horen van de mensen, de verhalen die ze vertellen. En zeker geef je daarin kennis etc mee, maar vooral die erkenning is belangrijk. Wat je nodig hebt als je in relatieproblemen zit, of als je vastloopt in je leven, is niet dat iemand vertelt hoe je het moet doen. Maar iemand die er is, luistert en naast je loopt door de donkere tijd. In dat opzicht pleit ik voor meer medemenselijkheid in het gewone leven.

Dit is ook mijn grondhouding in mijn werk. Ik herken zoveel pijn, zoveel gebrokenheid uit mijn eigen leven en daarmee zit ik naast jou. En ik weet hoe het verder gaat, want door die duisternis ben ik ook gegaan en uitgekomen. Natuurlijk neem ik daarin ook mijn jarenlange ervaring als hulpverlener mee (bijna 20 jaar berekende ik net). Het is beide, de ervaring en de kennis, de bewogenheid en de koers vinden, wat ik graag met jullie wil delen!

21/12/2024

31/10/2024

NAAR HET LICHT TOE

Pas las ik iets prachtigs over iets diep verborgens, de conceptie in de donkerte van de moederschoot. Bij het samensmelten van een zaadcel en eicel ontstaat een lichtuitbarsting. Het ontroerde me, want het zegt mij zoiets moois over God Die leven schept en het levenslicht geeft. Vanaf het prilste begin is het kostbaar leven.

Maar hoeveel dood ontmoeten we ook al vanaf het allereerste begin. Laten we daar eerlijk over zijn. De angst, de schaamte, de schuld, we moeten het in de ogen kijken. En de dood, het afgesneden leven, het plotselinge verlies, het is rauw. Het heeft in zoveel levens al zoveel verdriet gegeven. Met het uitbundig vieren van het leven mogen we ook bewust woorden geven aan wat we ervaren bij de dood.
Halloween geeft er op een of andere manier uiting aan. Niet p***e mijn manier, maar ergens wint dit terrein en stelt het ons een vraag. Durven we het over de dood te hebben als we midden in het leven staan?

Toch is dat niet waar het voor mij eindigt. Door de dood heen zie ik de roep van de Levende! Jezus leeft en zo zal ik ook leven. De dood heeft niet het laatste woord. Zijn Woord geeft leven. Er komt een tijd dat de dood er niet meer is. Je kunt het je niet voorstellen, maar wat een opluchting zal dat zijn. Altijd leven, geen angst en tranen meer. Maar voor altijd geboren in Gods licht!

Vier zo deze dag, dat je het leven kreeg van God en wandel in Zijn licht! Amen.

18/09/2024

ONZICHTBAAR VERBONDEN - ode aan mijn oma

Het is zo vaak een thema in mijn gesprekken met cliënten, wat de link is naar het verleden. Er zitten bij mij geen een of twee (of meer) mensen, maar daarachter is een hele onzichtbare familie in de kamer. En ook in hoe ik nu het leven ervaar gaat het over mijn geschiedenis, in wat ik voel en met een paar gebeurtenissen in ‘teruggeworpen’ ben. Als je hierbij intense emoties ervaart, zit je midden in ‘trauma’. Het is wel een beetje een modewoord, want het wordt te pas en te onpas gebruikt. Terwijl, niemand in het leven blijft ongeschonden, elk mens heeft grotere en kleinere wonden. Maar, dat hoeft je er niet van te weerhouden om te leven. Je kunt prima functioneren, maar op bepaalde momenten ‘voelen’ dat er iets belangrijks wordt geraakt. Of een tijdje ook bezig moeten zijn met wonden die meer verzorging nodig hebben. Dat is helemaal oké, want een lichaam en geest die geschonden zijn, hebben rust en aandacht nodig.

Dus, zeg ik ook tegen mezelf, nu in het verlies van mijn oma, wat ik voel als iets groots: mijn backup kwijt zijn. In mijn kleine-meisjes-leven was oma mijn toevluchtsoord. Zo vaak rende ik uit school naar hun huis, zat aan tafel te kletsen, de poes te aaien. En we zeiden niet zoveel groots of wijs, maar ze was er gewoon. En ze leerde me haken en breien. Ze verzorgde de planten en die liefde heb ik ook ‘georven’. Net zoals de Zjeeuwse taele en de woorden die ik er niet van ken, maar zij natuurlijk wel. Ik zie ook de beelden nog voor me dat we aan tafel zaten en boontjes aan het doppen waren, of snijbonen snijden, of aardbeien plukken op ‘den troost’. Maar ook onuitgesproken was ze samen met opa aanwezig in de hele dynamiek van mijn herkomstgezin, ze waren een stut en steun. Het is zo mooi dat we dat nog konden uitspreken zo in de laatste tijd van haar leven. Wat ik ook wel vaker heb gedaan, maar nu het meest uitgesproken met elkaar. Dus het afscheid is goed, maar haar plek is weg. Niet in mijn ervaringen, want daar heeft zij een lieve plek. Ik draag haar naam en lijk ook op haar. En dat is een erfenis om mezelf beter te begrijpen. Ik mag haar missen en ik mag haar eren.