11/06/2019
Spoken van het hart
Niemand kan ooit uit je hart gewist worden. Als je eenmaal door iemand geraakt bent en jij die ander op jouw b***t geraakt hebt, als je hem of haar zo teder in je armen genomen hebt en dat andersom ook is gebeurd en je de ander gekend hebt als jezelf, en je die tot je hebt toegelaten, jezelf aan die ander hebt laten zien, bevat je hart een onuitwisbare herinnering hoe hard je die ook probeert te vergeten, hoe hard je die ook probeert weg te duwen. Want het hart kent geen tijd, geen afwezigheid, geen scheiding, geen vergissingen, en we zijn voor altijd onafscheidelijk van alles wat we ervaren hebben of waar voor weglopen. We worden achtervolgd dor het verleden totdat we het onder ogen komen, gevolgd door alles wat we buiten gesloten hebben.
Het gesloten hart, dat in eerste instantie voelt als een geweldige zelf bescherming, voelt al gauw aan als een gevangenschap. Er is een pijn die groter is dan pijn: de pijn van het weglopen voor onze pijn waarmee we onszelf verdelen. We lopen weg totdat onze benen zeer doen en vallen uiteindelijk op onze knieën, uitgeput.
En dan gaan onze harten misschien open. En we kunnen het verleden niet veranderen, we kunnen niet uitwissen wat er heeft plaats gevonden, maar we kunnen wel verliefd worden op het heden, op waar we zijn, zoals we altijd hebben willen vallen in de tijd.
Val in me fluistert het heden. Het is veilig. Laat maar los.
En de zielige spoken die op je afkomen wilden altijd alleen maar toegelaten worden tot de schittering van je aanwezigheid. Nu hun reis ten einde is sterven ze een mooie dood in je armen en vervagen ze in het licht.
Je wordt vergeven, in het heden...
Jeff Foster
Uit: de weg van rust
