Wat zijn de openingstijden?

Maandag 09:00 - 17:30 Dinsdag 09:00 - 17:30 Woensdag 09:00 - 17:30 Donderdag 09:00 - 17:30 Vrijdag 09:00 - 17:30

Praktijk Floor

Startpagina
Nederland
Leiden
Praktijk Floor

Therapeutische begeleiding voor kinderen en ouders. Als ouder wil je niets liever dan dat het goed gaat met je kind. Helaas gaat dat niet altijd vanzelf.

Wat je ook probeert, je kind kan een probleem hebben dat niet zomaar vanzelf over gaat. Een frisse blik, doortastend advies en eerlijke begeleiding kan erg welkom zijn.

05/11/2025

Vanaf januari geef ik niet alleen 1 op 1 sessies maar mag ik voor de een groepsprogramma gaan geven met meerdere lessen.
Op ontdekkingsreis met creatie-kracht, dat is wat ik de kindjes wil bieden. Mijn kwaliteit hierin is niet alleen het hoofd en de gedachten aanspreken, maar de magie inzetten... de kinderen raken, een sprankeling meegeven die alle cellen doen trillen.
Zodat ze weer gaan geloven.. in zichzelf en hun schatten. Met tot slot al het gemaakte moois mee naar huis ter herinnering aan wie ze werkelijk zijn.
De keuzestress is groot! Zoveel mogelijkheden 😅Ik ben druk aan het puzzelen.. welke materialen, welke oefeningen.. wat past het best. Het gaat helemaal goed komen. Zoveel zin in!
Welk materiaal of welke oefening is jullie favoriet? Wat mag ik niet overslaan/vergeten?
🥳🥳🥳

13/05/2025

Je naam.
Wat is de betekenis van je naam, waar komt hij vandaan? Ben je tevreden met je naam? Allemaal mooie dingen om te bespreken.
Het is een onderdeel van je identiteit, je eigenheid. Wat een verantwoordelijkheid als ouder om je kind een naam te geven!
Sinds zijn ouders in scheiding liggen heeft hij (net 12 jaar) het mega lastig. Introvert als hij is laat hij dat amper merken. Zijn ouders merken op dat hij - zo zeggen zij - geen eigen mening heeft. Hij praat met hen mee. Durft niet voor zichzelf op te komen. Daar maken ze zich zorgen over.
Ik zie een jongen die vast zit in de struggle van loyaliteit. Wie moet ik volgen? Wie heeft gelijk? Wat willen ze van me? Wat wil ik? En, als allerbelangrijkste, wie ben ik eigenlijk?
Midden in de pubertijd waar de zoektocht naar wie je als individu bent zo belangrijk is, is het chaos.
In de periode dat je afzetten en weer willen verbinden in veiligheid zo van belang is maken zijn ouders het hem onbedoeld lastig.
Hij hoort en voelt precies wat ze willen. Alleen willen ze beiden iets anders. Dat levert conflict op TUSSEN hen en daardoor ook IN hem.
Vandaag neem ik hem mee in de magie van 'de eigen naam'. Hij mag zichzelf voorop gaan stellen, in het licht zetten en zichtbaar maken. Met hulp van mij. Zonder conflict.
Ik merk dat hij het fijn vindt, zo samen. De opdracht is niet ingewikkeld. Wel treffend. Hij heeft niet veel woorden. Gaat wel ijverig aan de slag. Weet wat hij wil.
Na een poosje staat zijn naam met kleur en vorm op papier. Tevreden kijkt hij er naar. 'Goed gelukt' mompelt hij zacht.

19/04/2025

Elke week komt ze weer binnen met die grote glimlach. Sprankelende ogen, vol verhalen. Ze weet hoe ze een ruimte kan oplichten. Toch zie ik het elke keer opnieuw: achter die oprechte vrolijkheid zit ook iets anders. Iets zwaarders—verdriet dat zich stilletjes verstopt.
We beginnen zoals altijd met een korte oefening om even te landen. Daarna mag ze met haar ogen dicht een landschap voor zich zien—een plek die zij mag bedenken. Ze kiest een zonnig oord, bijna een paradijs. Licht, vrolijk, veilig. Maar als ik haar vraag hoe het was om daar te zijn, aarzelt ze.
‘Eigenlijk zag ik eerst iets anders,’ zegt ze zacht. ‘De grond was hard. De kleuren donker. Het voelde niet fijn. Ik werd er verdrietig van… en ook boos. Daar wilde ik liever niet aan denken.’
‘Hmm,’ zeg ik. ‘Dus toen dat nare gevoel kwam, kon je ervoor kiezen iets anders te zien. Dat is best knap. Je besloot om je aandacht te verleggen naar iets fijns. Werkt dat altijd?’
Ze zucht. ‘Nee, niet altijd. Soms komen die gevoelens gewoon terug. Ze prikken als het ware door mijn blijdschap heen.’
‘Wat denk je dat verdriet en boosheid doen als je er liever wil dat ze er niet zijn?’ vraag ik.
Ze denkt even na. ‘Dan blijven ze terugkomen. Net zo lang tot ik ze voel.’
‘Precies,’ zeg ik met een glimlach. ‘En dat is niet wat we willen, toch?’
Dan stel ik haar iets voor: ‘Zullen we samen, heel voorzichtig, een klein beetje aandacht geven aan die boosheid en dat verdriet? We hoeven er niet in te duiken. Gewoon… ze even gedag zeggen. Ze laten weten dat ze er ook bij horen.’
Ze slikt. Alleen al bij het idee springen de tranen in haar ogen. Snel veegt ze ze weg en probeert haar vertrouwde lach op te zetten. Ze is een doorzetter, dat is duidelijk. Dan haalt ze diep adem. ‘Oké,’ zegt ze zacht. ‘Een klein beetje dan.’
Ze geeft haar gevoel kleur en vorm. Ik houd haar tekening op afstand, zodat we er samen naar kunnen kijken.
‘Klopt het zo?’ vraag ik.
Ze schudt haar hoofd. Ik leg het blad terug voor haar neer. In een paar vlotte bewegingen vergroot ze de vorm. ‘Hij was toch wat groter,’ zegt ze bijna fluisterend.
'Zo is het goed toch?' Vraagt ze.
Zo is het goed, zeg ik bevestigend. 'Dat was heel dapper.'

04/04/2025

De façade van het vechten.
Ik herken hem zo. Het is veel makkelijker door te vechten dan om te voelen wat er werkelijk te voelen is. Ik moest denken aan een mooie sessie vlak voor mijn verlof:
We doen een spelletje. Met onze handen voor ons, met gestrekte armen proberen we elkaar uit evenwicht te brengen. De gene die zijn voet verzet om de balans te bewaren verliest.
Fanatiek kijkt hij (13 jaar) mij aan. 'Dit ga je niet winnen' zegt hij triomfantelijk. 'Onderschat mij niet!' Geef ik hem terug.
Ik krijg een duw en kan hem opvangen. Nog een duw, hij geeft niet zomaar op.
Ik geef hem een duw en voel de weerstand. 'Je bent een vechter' geef ik hem terug. Hij knikt en ongeduldig laat hij mij merken dat hij door wil met het spel. Hij staat bijna op zijn tenen om mij in beweging te krijgen. Mijn tegenreactie is veel minder actief. Dat irriteert hem. Ik leg hem uit, laat hem zien én voelen hoe je met een beetje vertraging en terughouding de tegenpartij makkelijk kunt laten verliezen. Als ik duw en jij geeft geen tegendruk raak ik uit balans!
Dan win je.
'Dat is saai' zegt hij. 'Leg saai eens uit,' vraag ik. 'Alles is saai. De wereld met alle saaie regels. Mensen maken het saai. Er is niks aan, de hele maatschappij. Als ik kon doen hoe ik het wil is het goed. Maar daar heeft iedereen problemen mee. Daar heb ik sc**jt aan maar het boeit mij niet.' Een sluier van somberheid valt over hem heen.
Dat wat ik al sessies lang vermoedde komt er nu zonder pardon uit.
Het lijkt zo simpel.
Hij voelt zich gevangen, opgesloten, vastgezet in het kunnen volgen van zijn impulsen. Het enige mechanisme dat hij kent is zich verdedigen. Zorgen dat het gevoel onderdrukt blijft, hij zich er niet toe hoeft te verhouden. Vechten dus en zeggen dat je overal sc**jt aan hebt.
Mijn taak is niet om zijn problematiek op te lossen. Mijn taak is om hem de ruimte te geven voor ervaringen waarin hij weer de verbinding kan maken. De verbinding met zichzelf. En dat is een mega spannende uitdaging.
Nu, een aantal maanden later, krijg ik een lief berichtje van hem. 'Gefeliciteerd Floor met je kindje, hij is vast heel lief. Ik vond het fijn bij jou en vind alles minder saai en meer leuk. Doei!

20/03/2025

2019
Mijn lief en ik 6 jaar geleden. Net een maand verkering. Ik was emo, wist niet precies waarom.
Midden op het wandelpad nodigde hij mij uit: 'laten we even stampen en grommen'.
Ik viel even stil. Hij pakte mijn hand en begon. 'Grrrr...' Een diepe grom uit zijn keel. Bloedserieus en stevig stampend in grote passen. Als vanzelf ging ik mee doen. En waarempel. Het luchtte heerlijk op!
Stampend en lachend vervolgde we onze weg. Zonder schaamte. Hand in hand.
Wat vast zit mag in beweging komen en wat een kado als iemand je daar zo liefdevol in kan voorleven en uitnodigen.
Het doet mij denken aan de sessie die ik had met een 14 jarige.
Het verkeer stond vast en hij kwam te laat.
Alweer iets wat níet goed ging vandaag. Op school hadden zijn klasgenoten de les al zitten verstoren, de regen bezorgde hem vanochtend een nat pak. En nu dit.
'Perfect' reageer ik enthousiast!
Hij kijkt me met verbazing aan.
Let op, zeg ik..
'Toen je doorkreeg, we komen te laat, waar in je lijf voelde je toen iets gebeuren?' In mijn hoofd' antwoord hij direct. 'Wat gebeurde er in je hoofd?' Vraag ik. 'Nou die dacht wáaaroom?!'
Een tikkeltje dramatischer herhaal ik zijn
'Waarom'... en nodig hem uit dit ook te doen. We herhalen het woord, om en om, wel minstens 21 keer!
Door de klemtoon te verleggen, het volume te veranderen, de beweging er bij te maken ontdekken we steeds meer variaties.
De grote waaroms, vragende waaroms, roepende waaaaarooommms vliegen door de kamer. We proberen ze uit. Stuk voor stuk. En met plezier.
Het ongenoegen verdwijnt eventjes en er is voor dit moment meer wit dan zwart. Het glas misschien zelfs wel halfvol.
Beweging brengen stond als aandachtspunt in mijn sessiedoel vandaag. Door aan te sluiten bij wat er al was en dit ongenoegen uit te spelen konden we moeitloos oefenen.
Het is geen puber-gezeur of verwend klagen wat hij laat zien. Het komt van diep, heel diep en het onvermogen het -waaroooommmm- gevoel te sturen is groot. Ik gun hem meer grip. Meer ik-kracht om het gevoel van machteloosheid te kunnen sturen.
Het is als een spier die we mogen trainen. Het begint bij het opwarmen, in beweging komen en dan oefenen. Veel oefenen.

17/02/2025

Hij is er! Onze zoon: Abe Boom Pieter Kroon van Loon 🌠🌍💫🐳🕊️
Op 21 januari is hij met 40+5 en een magische badbevalling bij ons thuis geboren, wat een avontuur.
Ik zou wel 1000 fotos willen delen want hij is natuurlijk de allermooiste en liefste 😍 maar afgesproken dat we zijn snoetje niet online zetten dus jullie moeten mij op mn emotionele postpartum woord geloven 🫶☺️ HIJ IS ZO LEUK!
Ik voel me zo trots als een pauw en zo incompetent als een... Baby(😭🤭)..?!
Alles is nieuw, ik ben niet meer de oude, Abe is een raadsel waar het antwoord per minuut van verschilt, Niels is nieuw als papa-partner (wel echt de allerbeste die je aan je zijde kunt hebben!!).
Heel eerlijk ben ik naar mijn omgeving en mijn lief met wie ik dit avontuur ben aangegaan: ik vind het mega pittig, bij tijd en wijle he-le-maal niet leuk.. én het gaat hardstikke goed! Abe is fantastisch! Wij zijn een topteam en lachen ons rot (vooral p**p en plas grappen die voor anderen vast heel suf zijn 😆).
Mag allemaal naast elkaar bestaan.
Voor het geboorte kaartje schreef mijn lief
een prachtige zin: 'geworteld in liefde mag je groeien in het licht'.
En zo mag het zijn. De liefde is oneindig. We groeien elke dag een beetje verder. In het licht dat vandaag extra fijn schijnt!
Liefs van een trotse, vermoeide maar bovenal dankbare Mama Floor die oh zoveel meer had willen posten en delen..
oa over de praktijk die dankzij allemaal toppers doorloopt zonder mij 👏
Over de inspiratie die ik opdoe in deze kraamtijd.
Voor alles is een tijd.
En nu is het tijd voor de tiet.
Doei!

🩷

16/01/2025

9 maanden rond.
Naast het runnen van een praktijk voor kunstzinnige therapie reisde er al jaren een wezenlijke droom met mij mee: moeder worden.
De eerste foto is van afgelopen week, ik kan het nog steeds niet helemaal bevatten.. we krijgen een kindje.
Op de tweede foto ontdekte we na een aantal maanden wachten twee streepjes op de test. Dat dit is vastgelegd vind ik om te smullen.
Ik besefte mij dat er ook een tijd zou komen dat ik (tijdelijk) niet zou werken in of aan de praktijk.
Dat ik los moest gaan laten waar ik wekelijks, dagelijks nou misschien wel altijd-telijk mee bezig was. Afgelopen 13 jaar lang!!
Dat alleen was al een reis op zich.
De fotos bij dit blogje doen dan ook totaal geen recht aan mijn proces. De fantastische leerlessen die de r***e gepasseerd hebben van het loslaten (van vakantie plannen, trajecten, regie hebben) de diepe dalen van maandenlang misselijk zijn en de grote vreugde van het aanstaande ouderschap die ik heb mogen ervaren, ik heb er vaak over willen schrijven, dat liet de energie niet toe.
Misschien is deze post wel representatief voor de uitkomst: dit wat ik nu doe (dit blogje schrijven, de foto's selecteren) past precies bij waar ik nu ben.
Ik heb geen groots plan, wil het niet perfect doen.. ik creëer en blijf heel dichtbij wat nu past. Misschien gooi ik het niet eens online. Ook oke.
Dat had ik wel anders voor mij gezien.
Met het overdragen van taken in mijn praktijk (veel eerder dan gepland omdat ik al vroeg te maken kreeg met complicaties) dacht ik ruimte te creëren. Ruimte voor onder anderen het schrijven van leuke posts! Datgene doen waar ik plezier aan beleef. Het mooie vak promoten! Dat bleef uit..en was oke.
Nu, week 40 van mijn zwangerschap.. is de misselijkheid verdwenen, zijn mijn taken overgedragen, het huis klaar voor de komst van onze zoon en kan en mag het elk moment gebeuren. Mijn droom komt uit.
Wat een reis.
Zo dankbaar voor alle fantastische mensen om mij heen ❤️ vrienden, familie, mijn collegas en hulptroepen.. begripvolle cliënten etc.
Bovenaan natuurlijk de man van mijn hart, papa in spe, de aller-geweldigste
Liefs Floor

31/10/2024

Alleen.
Over naar het volgende schooljaar. Eigenlijk was het onmogelijk, hij deed het toch. Wat een kanjer. Voor het eerst in tijden zie ik een echte authentieke glimlach op zijn gezicht verschijnen. Hij heeft er, naast de steun van zijn ouders, alleen voor gestaan. Zo ziek als hij is kon hij het normale lesprogramma niet volgen. De school was geenszins steunend. Nu dus toch over. Een prestatie waar hij zichtbaar trots op is!
Ik leg een heel kaartendek op tafel. 'We gaan weer eens iets mafs doen', kondig ik aan. Welke spreekt je aan, welke valt je op, waarvan denk je: ja die! Zonder dat je snapt of uit kunnen leggen waarom.
Hij kiest een kaart, 'op deze valt mijn oog maar ik weet niet waarom'. 'Dan is dat degene die je moet hebben', zeg ik stellig. We bekijken hem samen. 'Beschrijf mij de kaart eens alsof ik hem niet kan zien'. Vraag ik hem.
De normaal niet zo spraakzame jongeman gaat van start: 'Het dier is alleen op de kaart en blijkbaar kan ie zwemmen, anders springt hij niet.' Is het eerste wat hij zegt. Ik lach om zijn humoristische droge toon in zijn stem. 'En verder?' Hij is niet in de Savanne waar hij thuishoort, daar zijn de sociale contacten. Hij heeft het heet, om af te koelen springt hij in 't water.'
'Wat herken je in jezelf van wat je net omschrijft?' Vraag ik ietsje voorzichtig omdat ik mij kan voorstellen dat dit een lastige vraag is.
'Eigenlijk best veel', mompelt hij..
'Mijn schoolwerk deed ik alleen, wel met hulp van mn ouders maar IK moest de toetsen maken, ik voel me niet zo thuis op school en ik krijg het warm als ik nerveus ben, nu het vakantie is kan ik even afkoelen net als het dier in het water.'
Zo raak is het wat hij zegt, het ontroert mij.
Het gesprek wat op gang kwam door hem in beweging te zetten met iets creatiefs, namelijk associatief vertellen wat hij ziet en vervolgens de koppeling naar hemzelf maken, bracht ons een hoop informatie. Een nieuwe kijk op zijn belevenis van afgelopen tijd. Die informatie gebruiken we om te verwerken, integreren en kijken wat er nodig is.
Als ik aan ouders vraag of ik dit bericht mag posten zeggen ze: 'natuurlijk mag dat, een hele eer!! Zo trots op hem en op jou! Jij maakt het verschil!

17/10/2024

Hij (13 jaar) heeft gerichte opdrachten nodig. Wanneer ik om zijn inbreng vraag, onduidelijk ben of teveel ruimte geef haakt hij af.
De hulpeloosheid is in alles af te lezen en vraagt om goede afstemming. Zijn vertrouwen in zichzelf is tot een nulpunt gekomen, zijn fundament is weg.
Daarom wil ik met hem bouwen. Van niets iets maken. In kleine stapjes iets groters creeren.
'We gaan baksteentjes maken van klei' open ik de sessie deze ochtend.
Vol weerstand pakt hij een stukje klei.
'Het plakt. Ik vind dit saai.' Zegt hij nors.
Hij doet een poging maar binnen no time geeft hij het op.
'Het lukt niet, dat zie je toch.'
'Ik zie het, b***n man. Leg maar neer dat materiaal.' Geef ik als respons op zijn bui. Nu aansluiten bij waar hij zit, denk ik hij mezelf.
Hij houdt van boten, van varen. Kent ieder plekje in en rondom de Vliet.
'Zou er klei te vinden zijn waar jij veel vaart, vraag ik mij hardop af.'
Ik zie hem denken.
Al kletsend pak ik de klei weer op. Begin er mee te frummelen.
Nu we in gesprek zijn, is de druk er duidelijk af. Hij lacht weer, vertelt anekdotes en, ik verzin het niet, pakt de klei weer op.
Hij creëert met een droog stukje klei een plat vlak op een ander stukje klei. 'He, dat is handig! Je hebt direct een baksteen' zeg ik enthousiast.
Slinks laat ik het hem voordoen. Hij krijgt de instructie positie. Expres doe ik het een beetje anders. Vraag hem het nogmaals voor te doen. Ik complimenteer hem, 'lekker bezig!'
De keer erna gaan we als een speer, verdriedubbelen in no time het aantal bouwstenen. Kort benoem ik wat ik heb gezien. 'De start was even lastig, dat hoort er bij. Goed dat je even stopte. Je vertelde over iets leuks, dat bracht weer wat meer ruimte in je hoofd. Daarna durfde je het weer aan en heb je een handige techniek ontwikkelt. Top man!'
Met een lach en 'tot volgende week' zegt hij gedag.
Ik ben opgelucht. Nu de eerste stap gelukt is zal het volgende week gemakkelijker gaan de draad weer op te pakken. Ik kies daarom graag voor een meer stappen project op deze leeftijd. Dat vraagt doorzetten maar heeft ook als mooie kwaliteit dat je je steeds opnieuw mag leren verbinden en dus kunt oppakken waar je gebleven bent.

12/07/2024

Te vaak krijg ik ouders aan de lijn die radeloos zijn. Het gaat ECHT niet meer Floor. HELP.
Ik hoor de paniek. De vermoeidheid. Het harde werken heeft niet het gewenste resultaat.
Dapper is er door gestreden.

Stop maar even met dapper zijn.
Zoek op tijd steun.
Weet dat je altijd uit kunt reiken! Ook als je niet weet wat je dan wil qua ondersteuning.

Wist je dat na een kort telefoontje met de ouder, ik heb dan het kind nog niet gezien, er ineens verbetering optreedt.
Alsof het hele systeem voelt: ah er gaat iets gebeuren!

Beter op tijd een APK dan de schade herstellen als iets te lang door kabbelt.

Dit kan ik zo helder opschrijven omdat ik een levend voorbeeld ben van doorzetten, aanmodderen, zelluf doen. Gut de keren dat het mij lukt te openen voor steun komtie werkelijk van alle kanten aangevlogen ✨

Laat je verassen zou ik zeggen ❤️

30/06/2024

Improvisatie!
Afgelopen zomer was het er ineens weer.. ik werd herinnerd aan mijn liefde voor theater. De allerleukste gaf een workshop met de meest hilarische improvisatie oefeningen. Het schoolmeisje in mij kwam naar boven. Hoe spannend ik het ook vond, toneelspelen bracht iets in mij naar boven wat ik als volwassene een beetje vergeten was. Het stappen in een andere rol. Het mogen dramatiseren, overdrijven, lawaai maken.. wat een vrijheid! De speelsheid, het creëren met elkaar (van bv een scène) het geeft onbegrensde mogelijkheden. Je mag even verblijven in iets wat je zelf misschien niet dagelijks leeft maar wel in je hebt. Met de kinderen in de praktijk doe ik dit eigenlijk dagelijks.. we verzinnen verhalen bij de klei werken, creëren werelden met verf en krijt, ontdekken wegen die we nog niet kennen.. wat een rijkdom.
Laten we blijven improviseren... Spelen... Ontdekken!
Dank lieve voor de herinnering. Je fantastische begeleiding en enthousiasme ❤️

Adres

Hoge Rijndijk 88G
Leiden
2313KL

Openingstijden

Maandag	09:00 - 17:30
Dinsdag	09:00 - 17:30
Woensdag	09:00 - 17:30
Donderdag	09:00 - 17:30
Vrijdag	09:00 - 17:30

Website

http://www.praktijkfloor.nl/

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer Praktijk Floor nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.