08/11/2025
๐๐น๐ ๐ท๐ฒ ๐ฐ๐น๐ถรซ๐ป๐ ๐๐ถ๐ฐ๐ต ๐๐ฐ๐ต๐๐น๐ฑ๐ถ๐ด ๐๐ผ๐ฒ๐น๐ ๐ผ๐บ๐ฑ๐ฎ๐ ๐ต๐ฒ๐ ๐ฏ๐ฒ๐๐ฒ๐ฟ ๐ด๐ฎ๐ฎ๐
Gisteren in mijn mentorgesprek met een cursist:
"Leoniek, mijn cliรซnt had vorige week zo'n fijne dag. Ze was naar haar kleinzoon geweest, ze had gelachen, ze voelde zich even licht. En nu zit ze bij mij en zegt: 'Ik schaam me dood. Wat voor moeder ben ik dat ik kan lachen terwijl mijn zoon dood is?'" Ik kan toch niet zomaar 'verder gaan'?
Mijn cursist vroeg: "Het liefst wil ik zeggen dat het zo fijn is voor haar om dat weer te kunnen voelen, maar doe ik daar goed aan?"
Herkenbaar?
Die momenten waarop je cliรซnt zich beter voelt, en daar vervolgens compleet van in de war raakt?
In mijn podcast praat ik over:
โ Waarom die eerste goede dag zo hard kan aankomen
โ Wat er gebeurt als rouwenden denken dat verdriet = liefde
โ Hoe je als hulpverlener niet in de valkuil trapt van "zie je wel, het gaat al beter"
โ Praktische dingen die je kunt zeggen als je cliรซnt zich schuldig voelt
โ Het verschil tussen verder gaan en doorgaan.
Want laten we eerlijk zijn: dit is lastig.
Je wilt blij zijn dat je cliรซnt vooruitgaat. Maar je ziet ook het schuldgevoel. De verwarring. De angst dat ze hun dierbare vergeten.
En dan moet je iets zeggen. Iets wat helpt. Niet iets wat het erger maakt.
๐ง Beluister de podcast op spotify "Vakkundig Begeleiden bij Verlies"
Heb jij dit ook wel eens meegemaakt? Ik ben benieuwd. Stuur me een DM!