Wenz Uitvaart, Lierderstraat 1-A, Lieren (2025)

03/12/2025

𝙳𝚎 𝚏𝚊𝚖𝚒𝚕𝚒𝚎 𝚕𝚘𝚘𝚙𝚝 𝚍𝚘𝚘𝚛 𝚍𝚎 𝚎𝚛𝚎𝚑𝚊𝚊𝚐 𝚟𝚊𝚗 𝚐𝚎𝚗𝚘𝚍𝚒𝚐𝚍𝚎𝚗 𝚊𝚌𝚑𝚝𝚎𝚛 𝚍𝚎 𝚔𝚒𝚜𝚝 𝚊𝚊𝚗. 𝚉𝚒𝚓 𝚕𝚘𝚙𝚎𝚗 𝚖𝚎𝚎 𝚗𝚊𝚊𝚛 𝚑𝚎𝚝 𝚐𝚛𝚊𝚏. 𝙼𝚎𝚗𝚜𝚎𝚗 𝚍𝚛𝚞𝚙𝚙𝚎𝚕𝚎𝚗 𝚠𝚎𝚎𝚛 𝚗𝚊𝚊𝚛 𝚋𝚒𝚗𝚗𝚎𝚗. 𝚃𝚛𝚊𝚗𝚎𝚗 𝚘𝚖 𝚝𝚎 𝚍𝚛𝚘𝚐𝚎𝚗, 𝚔𝚘𝚏𝚏𝚒𝚎 𝚎𝚗 𝚕𝚎𝚔𝚔𝚎𝚛𝚜 𝚘𝚏 𝚠𝚒𝚓𝚗 𝚎𝚗 𝚎𝚎𝚗 𝚑𝚊𝚙𝚓𝚎, 𝚘𝚖 𝚝𝚎 𝚝𝚛𝚘𝚘𝚜𝚝𝚎𝚗.

Al gauw verandert de sfeer van triest en verdriet naar het zachte comfort van mensen die iets liefs met elkaar delen. De rouw, het gemis, de herinneringen; ze verbinden. In een glas dwarrelen de blaadjes van verse thee rustig naar beneden.

Vanmorgen hebben we eerst de stoelen en tafels goed neergezet. Ruimte gemaakt voor precies deze, en geen andere, uitvaart. Alles is voorbereid, alles doorgesproken en, uiteraard, ook onze eigen nieuwtjes uitgewisseld. Tussen sommigen van ons zijn zelfs vriendschappen ontstaan.

Onze waarde zit in het er zijn. Vriendelijk, warm en klaar om te zorgen. Te zorgen dat alles goed verloopt. Te zorgen dat we de mensen zien en horen. Te zorgen dat deze laatste herinnering er eentje is die bijblijft. Om alle goede redenen.

Daar zijn wij deel van.
Daar zijn wij ons bewust van.
Daar zijn wij trots op.

Betekenis geven kan soms gewoon door een kop koffie voor iemand in te schenken. Een glimlach op het juiste moment. Problemen oplossen zonder dat iemand er iets van zal merken.

Klinkt fijn toch?
Dan zou jij misschien ook wel met ons willen werken?

Met liefs en tot gauw,

Huis van Herinnering en Wenz Uitvaart

Interesse om samen met ons betekenis te geven als parttime gastdame of aulamedewerkster?
Bel 06-29420166 of stuur een mail naar info@huisvanherinnering.nl

26/11/2025

𝐷𝑒 𝑑𝑖𝑒𝑛𝑠𝑡 𝑖𝑠 𝑣𝑜𝑜𝑟𝑏𝑖𝑗, 𝑑𝑒 𝑔𝑎𝑠𝑡𝑒𝑛 𝑘𝑟𝑖𝑗𝑔𝑒𝑛 𝑘𝑜𝑓𝑓𝑖𝑒 𝑒𝑛 𝑚𝑜𝑜𝑖𝑒 𝑘𝑜𝑒𝑘𝑒𝑛. 𝐷𝑒 𝑓𝑎𝑚𝑖𝑙𝑖𝑒 𝑏𝑙𝑖𝑗𝑓𝑡 𝑏𝑖𝑗 𝑚𝑖𝑗 𝑒𝑛 𝑠𝑎𝑚𝑒𝑛 𝑏𝑒𝑔𝑒𝑙𝑒𝑖𝑑𝑒𝑛 𝑤𝑒 ℎ𝑢𝑛 𝑑𝑖𝑒𝑟𝑏𝑎𝑟𝑒 𝑛𝑎𝑎𝑟 𝑑𝑒 𝑜𝑣𝑒𝑛. 𝐷𝑖𝑡 𝑖𝑠 𝑒𝑒𝑛 𝑐𝑟𝑒𝑚𝑎𝑡𝑖𝑒 𝑒𝑛 𝑑𝑒 𝑓𝑎𝑚𝑖𝑙𝑖𝑒 𝑚𝑎𝑔 𝑎𝑙𝑠 𝑧𝑒 𝑑𝑎𝑡 𝑤𝑖𝑙𝑙𝑒𝑛, 𝑚𝑒𝑒 𝑡𝑜𝑡 𝑎𝑎𝑛 ℎ𝑒𝑡 𝑒𝑖𝑛𝑑.

Voor de ovenruimte is er altijd een korte pauze. Als een aarzeling voor de laatste stap. We geven uitleg en vragen wie er verder mee wil. Alles is okay, liefde ís, en hoeft niet te worden bewezen. Dan stappen we de deuren door.

Op de kist ligt een vuurvast steentje. In dat steentje staat een nummer waar de overledene aan gekoppeld is. Anders dan in het dagelijks leven is dit nummer niet bedoeld om je op te laten gaan in de grijze massa, maar juist om het unieke van de mens te waarborgen.

Straks, als de oven klaar is, dan blijft dit steentje helemaal intact over. As en steentje blijven bij elkaar. Zo weten de medewerkers van het crematorium én u, heel zeker dat dit de as van uw dierbare is.
Uniek dus.
Zoals alles.

Elke stap in het proces
is als een steen van zorgvuldigheid en warmte
gelegd in een vijver vol liefde

Zodat je zeker weet
dat wie bij jou hoort
ook bij jou blijft
wanneer die uit het zicht verdwijnt.

❤️

Met liefs, Wenz Uitvaart

17/11/2025

𝐷𝑒 𝑢𝑖𝑡𝑣𝑎𝑎𝑟𝑡 𝑖𝑠 𝑔𝑒𝑤𝑒𝑒𝑠𝑡, 𝑑𝑒 𝑐𝑒𝑟𝑒𝑚𝑜𝑛𝑖𝑒 𝑜𝑝 𝑑𝑒 𝑏𝑒𝑔𝑟𝑎𝑎𝑓𝑝𝑙𝑎𝑎𝑡𝑠 𝑤𝑎𝑠 𝑚𝑜𝑜𝑖. 𝑀𝑒𝑡 𝑒𝑒𝑛 𝑘𝑙𝑒𝑖𝑛 𝑏𝑒𝑒𝑡𝑗𝑒 𝑧𝑜𝑛 𝑜𝑝 ℎ𝑒𝑡 𝑗𝑢𝑖𝑠𝑡𝑒 𝑚𝑜𝑚𝑒𝑛𝑡. 𝑀𝑎𝑔𝑖𝑒 𝑘𝑢𝑛 𝑗𝑒 𝑛𝑖𝑒𝑡 𝑏𝑒𝑠𝑡𝑒𝑙𝑙𝑒𝑛, 𝑤𝑒𝑙 𝑑𝑎𝑛𝑘𝑏𝑎𝑎𝑟 𝑤𝑎𝑎𝑟𝑛𝑒𝑚𝑒𝑛 𝑒𝑛 𝑜𝑛𝑡𝑣𝑎𝑛𝑔𝑒𝑛.

Na afloop komt iedereen samen bij Uitspanning de Vroolijke Frans in Brummen. Opwarmen want het was ook fris buiten. Herinneringen ophalen waar het hart ook warm van wordt. Een knuffel, een hand, een blik van herkenning en een 'Hé, dat is lang geleden.'
Ze redden zich wel even.

En achter in de keuken wordt voor onze mensen ook goed gezorgd. Elselien Klein en Lydia Straalman krijgen daar broodjes en een wel heel mooie koffie. ☺️ Even napraten, even de familie met rust laten en even opladen.
Zodat ze er daarna weer helemaal staan.
Voor een 'wel thuis, kom ik help je even en graag gedaan'.

Altijd

Graag gedaan. Graag gedragen.

Met liefs, Wenz Uitvaart

❤️

07/11/2025

𝙄𝙠 𝙢𝙤𝙚𝙩 𝙢𝙞𝙟𝙣 𝙚𝙭𝙘𝙪𝙪𝙨 𝙖𝙖𝙣𝙗𝙞𝙚𝙙𝙚𝙣. 𝙈𝙖𝙖𝙧 𝙞𝙠 𝙬𝙚𝙚𝙩 𝙣𝙞𝙚𝙩 𝙗𝙞𝙟 𝙬𝙞𝙚 𝙚𝙣 𝙤𝙤𝙠 𝙣𝙞𝙚𝙩 𝙢𝙚𝙚𝙧 𝙬𝙖𝙖𝙧. 𝙃𝙚𝙩 𝙬𝙖𝙨 𝙚𝙧𝙜𝙚𝙣𝙨 𝙞𝙣 𝙙𝙚 𝙗𝙪𝙪𝙧𝙩 𝙫𝙖𝙣 𝙚𝙚𝙣 𝙗𝙚𝙜𝙧𝙖𝙖𝙛𝙥𝙡𝙖𝙖𝙩𝙨. 𝙀𝙚𝙣 𝙠𝙡𝙚𝙞𝙣, 𝙤𝙥𝙚𝙣 𝙫𝙚𝙡𝙙𝙟𝙚, 𝙤𝙥 𝙙𝙚 𝙩𝙚𝙧𝙪𝙜𝙬𝙚𝙜 𝙣𝙖 𝙚𝙚𝙣 𝙪𝙞𝙩𝙫𝙖𝙖𝙧𝙩. 𝙄𝙣 𝙣𝙖𝙜𝙚𝙙𝙖𝙘𝙝𝙩𝙚𝙣 𝙢𝙞𝙟𝙣 𝙖𝙪𝙩𝙤 𝙖𝙖𝙣 𝙙𝙚 𝙠𝙖𝙣𝙩 𝙜𝙚𝙯𝙚𝙩.

Hij was een fijne man; opa, vader en echtgenoot. Man van daden en weinig woorden. Man van het kleine, meer dan van het grote. Gevoelens werden niet besproken.

Hij bracht graag kadootjes, bloemen en saucijzenbroodjes. Zomaar, zonder reden, de mensen die hem lief waren verblijden. Voor een glimlach, een verwonderde blik of een onuitgesproken ‘Ik hou van jou’, desnoods een stukje omrijden.

En, dat vond ik wel het mooiste, voor zichzelf ook bloemen kopen. Een paradijsbloem om precies te zijn. Bijzondere kleuren, ongewone vorm, behoorlijk uitgesproken. Maar zó dol op die bloem, dat hij ze tot het einde voor zichzelf liet kopen. Nadat hij het zelf niet meer kon.

Houden van jezelf kun je voorleven, zonder daar woorden aan te geven.

Ik glimlach in de auto. Zie het paradijselijke bloemstuk weer voor me. Zie zijn kleindochter die haar opa nu zélf een bloem geeft. Voor alle bloemen die ze van hem kreeg. Voor alle woordloze gebaren van liefs en liefde, zou zij nu één bloem bij hem neerleggen. Definitief ‘Dag’ en vooral ‘Dank je wel’ zeggen.

Ik zie hun liefde naast de tranen. Ik zie armen die om elkaar heen worden geslagen. Het knijpen in een hand, de blikken van begrip, de ruimte om jezelf te mogen zijn. Ik zie dapper, moedig en eenheid, in alle kleine gebaren.

Langs de kant van de weg ben ik gestopt. Bij een klein veldje, met gele bloemen aan de rand. Uitgestapt en er ééntje geplukt. Zachtjes neergelegd op de achterbank en voor mijn lief mee naar huis genomen.

Nu moet ik iemand mijn excuus aanbieden. Ik heb een bloem bij je geplukt en aan mijn lief gegeven. Omdat ik net geleerd had, dat ‘Ik hou van jou’, ook gehoord wordt zónder woorden.

Over gevoel hoef je niet altijd te praten, dat kun je gewoon tonen.
❤️

Met liefs, Wenz Uitvaart

28/10/2025

𝘡𝘦 𝘴𝘵𝘢𝘢𝘯 𝘦𝘳 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥. 𝘚𝘰𝘮𝘴 𝘷𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘰𝘭𝘦𝘯, 𝘴𝘰𝘮𝘴 𝘪𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵. 𝘐𝘯 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘳𝘭𝘦𝘪 𝘷𝘰𝘳𝘮𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘮𝘢𝘵𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘨𝘦𝘷𝘶𝘭𝘥 𝘮𝘦𝘵 𝘸𝘢𝘵𝘦𝘳. 𝘋𝘦 𝘨𝘭𝘢𝘢𝘴𝘫𝘦𝘴 𝘸𝘢𝘵𝘦𝘳 𝘣𝘪𝘫 𝘩𝘦𝘵 𝘴𝘱𝘳𝘦𝘦𝘬𝘨𝘦𝘴𝘵𝘰𝘦𝘭𝘵𝘦 𝘵𝘪𝘫𝘥𝘦𝘯𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘶𝘪𝘵𝘷𝘢𝘢𝘳𝘵. 𝘝𝘰𝘰𝘳 𝘦𝘭𝘬𝘦 𝘴𝘱𝘳𝘦𝘬𝘦𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯 𝘨𝘭𝘢𝘢𝘴𝘫𝘦 𝘦𝘯, 𝘶𝘪𝘵𝘦𝘳𝘢𝘢𝘳𝘥, 𝘰𝘰𝘬 𝘦́𝘦́𝘯𝘵𝘫𝘦 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘥𝘦 𝘶𝘪𝘵𝘷𝘢𝘢𝘳𝘵𝘭𝘦𝘪𝘥𝘴𝘵𝘦𝘳.

Het lichaam werkt onder spannende omstandigheden niet altijd mee. Opkomende tranen, een kriebelhoest of droge keel. Het kan iedereen gebeuren.

Dan is er dus een glaasje water. Zodat je even kunt pauzeren als de emotie je overspoelt. Tranen dringen, stemmen bibberen, een keel wordt dichtgeknepen. Dan, in alle rust als dat lukt, één of meerdere slokjes nemen. Is helemaal prima. Daarna kun jij weer verder en voor de luisteraar is zo’n pauze eigenlijk wel goed.

Luisteren is inspannend, luisteren naar emotie vraagt meer dan gewoon naar, bijvoorbeeld, een podcast. In die pauze van een slokje drinken kan het brein de informatie beter verwerken, klaar staan voor het vervolg.

Er is geen haast, je hoeft niet snel en moeiteloos. Afscheid nemen is beladen, een verdrietig lijf laat zich niet sturen, zenuwen zijn volkomen normaal.

En als je daarna verder praat, dan is er nog steeds aandacht, nog meer liefs dan daarvoor en komt de steun en stille aanmoediging uit alle harten in de zaal.

Voor jou, spraakwater; omdat woorden van liefde recht hebben op tijd en aandacht.

Die aula vol mensen? Die wacht.

Geduldig, meelevend en in stilte aanmoedigend
op jou.

❤️

Met liefs, Wenz Uitvaart

16/10/2025

‘𝐈𝐬 𝐝𝐚𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐞𝐧𝐨𝐫𝐦 𝐬𝐭𝐚𝐧𝐝𝐚𝐚𝐫𝐝?’ ‘𝐃𝐢𝐞 𝐤𝐥𝐞𝐢𝐧𝐤𝐢𝐧𝐝𝐞𝐫𝐞𝐧 𝐝𝐢𝐞 𝐞𝐞𝐧 𝐤𝐚𝐚𝐫𝐬 𝐯𝐨𝐨𝐫 𝐡𝐮𝐧 𝐨𝐩𝐚 𝐨𝐟 𝐨𝐦𝐚 𝐚𝐚𝐧𝐬𝐭𝐞𝐤𝐞𝐧 𝐭𝐢𝐣𝐝𝐞𝐧𝐬 𝐝𝐞 𝐮𝐢𝐭𝐯𝐚𝐚𝐫𝐭?’ ‘𝐃𝐚𝐭 𝐳𝐢𝐞 𝐢𝐤 𝐳𝐨 𝐯𝐚𝐚𝐤.’

Een opmerking tijdens de voorbereiding van een uitvaart. De gemiddelde leeftijd van overlijden in Nederland ligt rond de eenentachtig. Vaak zijn er dan kleinkinderen, en soms zelfs achterkleinkinderen, die ook afscheid nemen. Kinderen die rouwen in een wereld die ons daar niet voor opleid.

Dat (klein)kinderen een functie krijgen bij een uitvaart heeft een functie. Het doen en meedoen speelt nu een belangrijke rol in het concrete afscheid nemen maar straks ook in hun rouwproces. Elke handeling helpt hen in het loslaten en anders leren vasthouden. Niet voor niets willen kinderen altijd de kaars die ze hebben aangestoken na afloop mee naar huis nemen. Tastbaar afscheid nemen en bij je houden.

Soms vinden de kleinkinderen het te spannend om een kaars aan te steken voor een volle aula. Bang dat het niet lukt of de emotie het van ze zal winnen. Trillende handen zijn onwillige werkers. Dan doen we dat ritueel gewoon voordat de genodigden binnenkomen. In alle privacy, in alle rust, stilstaan en verlichten. De kaars en de last.

Want niets is standaard. Dit was hún opa of oma. Hún herinneringen aan hutten bouwen in de woonkamer. Hún herinneringen aan voorlezen, van school halen, wentelteefjes bakken. Hún gesprekken, verhalen van vroeger of samen Formule 1 kijken. Hún nooit meer oma’s tomatensoep of opa’s grapjes.

Dus nee. Het is niet standaard. Ook niet als je het al eens eerder hebt gezien.

Niets aan een uitvaart is standaard.
Zo heet alleen het ding waar de kaarsen op staan.

Met liefs, Wenz Uitvaart

❤️

Op de foto onze uitvaartleidster Sabine Andel Wenz Uitvaart die in Crematorium de Omarming vóór de uitvaart met de kleinkinderen alvast de kaarsen aansteekt.

06/10/2025

𝘉𝘪𝘫𝘯𝘢 𝘦𝘭𝘬𝘦 𝘶𝘪𝘵𝘷𝘢𝘢𝘳𝘵 𝘨𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘸𝘦 𝘢𝘢𝘯𝘸𝘪𝘫𝘻𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯. 𝘉𝘪𝘫 𝘣𝘪𝘯𝘯𝘦𝘯𝘬𝘰𝘮𝘴𝘵 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘥𝘦 𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯 𝘷𝘢𝘢𝘬 𝘸𝘢𝘵 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵𝘪𝘨 𝘦𝘯 𝘰𝘯𝘸𝘦𝘯𝘯𝘪𝘨. 𝘕𝘪𝘦𝘮𝘢𝘯𝘥 𝘸𝘪𝘭 𝘻𝘪𝘤𝘩𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘰𝘱 𝘥𝘦 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘨𝘳𝘰𝘯𝘥 𝘱𝘭𝘢𝘢𝘵𝘴𝘦𝘯. 𝘓𝘦𝘵𝘵𝘦𝘳𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘦𝘯 𝘧𝘪𝘨𝘶𝘶𝘳𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘻𝘰𝘦𝘬𝘦𝘯 𝘯𝘢𝘢𝘳 ‘ 𝘫𝘰𝘶𝘸 𝘱𝘭𝘦𝘬 ‘ 𝘪𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘨𝘦𝘩𝘦𝘦𝘭. 𝘐𝘯 𝘥𝘪𝘵 𝘨𝘦𝘷𝘢𝘭 𝘥𝘦 𝘢𝘶𝘭𝘢.

De familie zit meestal al op de gereserveerde eerste rij als de genodigden binnenkomen. Achter hen lege rijen stoelen of banken. Zonder begeleiding zien we dat er rijen leeg worden gelaten, de aula zich van achteren naar voren vult. Soms is het precies de rij achter de familie die leeg blijft.

Omdat je denkt dat je daar niet hoort, denkt dat dat ongepast is, liever snel gaat zitten, voorzichtig bent.
Daarom geven wij aanwijzingen en halen we u naar voren.

Ruggesteun geven aan de familie, letterlijk nemen.
Omdat een lege rij of bank gevoeld wordt.
Omdat groepswarmte alleen lukt als de groep bij elkaar blijft. Omdat het ook voor de uitvaartleidster en sprekers fijn is om een groep in plaats van groepjes toe te spreken.
Omdat het beter op beeld staat.
Maar vooral omdat dat voor de familie veeeeeel fijner is.

Daarom vragen wij u bij binnenkomst om aan te sluiten en geen rijen leeg te laten.

Met elkaar, voor elkaar, aan elkaar; een steun in de rug geven.

Daarom.

Met liefs, Wenz Uitvaart

❤️

26/09/2025

Een uitvaartleider op een feestje of een verjaardag krijgt eerst opgetrokken wenkbrauwen en daarna heel veel vragen. Hoe kom je daar zo bij? Is dat niet heel verdrietig? Vind je dat niet moeilijk? Hoe zorg je dat je de verhalen niet mee naar huis neemt?

Niet mee naar huis nemen? Juist wel. Als uitvaartleider (of leidster) komen we dicht bij het verdriet en de rouw van mensen. Dat is geen last, dat is een voorrecht. In elk verlies zit liefde. Verdriet en tranen zijn de vloeibaar geworden verschijning daarvan.

In onze columns nemen we je mee in onze belevingswereld. Wat opvalt, waar we van onder de indruk zijn, wat we leren. Geen uitvaart zonder een nieuw inzicht en die willen we graag met je delen.

Wil jij onze columns (terug)lezen?

Op onze website vind je alle columns terug onder het tabblad ‘nieuws’. 🖥️

Voel je welkom!

Met liefs, Wenz Uitvaart

19/09/2025

𝘡𝘦 𝘪𝘴 𝘨𝘦𝘬𝘳𝘰𝘮𝘱𝘦𝘯. 𝘛𝘪𝘫𝘥 𝘦𝘯 𝘭𝘦𝘦𝘧𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯 𝘦𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘱𝘢𝘢𝘳 𝘤𝘦𝘯𝘵𝘪𝘮𝘦𝘵𝘦𝘳 𝘢𝘧𝘨𝘦𝘴𝘯𝘰𝘦𝘱𝘵. 𝘋𝘦 𝘢𝘧𝘨𝘦𝘭𝘰𝘱𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘦𝘬 𝘪𝘴 𝘻𝘦 𝘻𝘰 𝘮𝘰𝘨𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘯𝘰𝘨 𝘬𝘭𝘦𝘪𝘯𝘦𝘳 𝘨𝘦𝘸𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯. 𝘒𝘭𝘦𝘪𝘯𝘦𝘳, 𝘵𝘦𝘳𝘸𝘪𝘫𝘭 𝘻𝘦 𝘣𝘰𝘷𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘤𝘩𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘶𝘪𝘵𝘴𝘵𝘦𝘦𝘨.

Bij de voordeur begroet ze me met een zachte lach. ‘Fijn dat je er bent’ klinkt in ons beider oren een beetje gek. Alles is zo dubbel als je het afscheid van je man moet regelen. Dan is de uitvaartleidster welkom én had je haar nog lang niet willen ontmoeten.

Aan de keukentafel zit de naaste familie. Een dochter maakt koffie, een schoonzoon is bezig met de adressenlijst. Haar kleindochter is direct gekomen en een andere dochter is onderweg.

Een gewoon gezin met warme banden en veel ruimte voor anderen aan de tafel. Een kerngezin zoals ze dat noemen. Maar nu eentje waar de kern plotseling is weggenomen. Waar het zoeken naar houvast automatisch op háár schouders terecht is gekomen. Zo snel als de dood verscheen werd zij hoofd van dit gezin.

Ze troost haar kleindochter, bemiddelt tussen de dochters, doet zichtbaar haar best om iedereen de ruimte te geven. Ze is adrem, maakt af en toe zelfs een grapje en weet wat er moet gebeuren. Ze luistert en vertelt, lacht en raakt af en toe overmand. Duurt maar even, dan heeft ze zich weer in de hand.

Na de uitvaart en de koffie, als de gasten zijn vertrokken en het gewone leven alweer dringt, tref ik haar in de gang. Ze wil me bedanken en pakt mijn hand. Over hoe fijn het was, hoe goed het ging, en wat is er mooi gesproken. Mijn hand blijft in de hare. Iedereen is al buiten. Ze is alleen en ineens kwetsbaar.

Achtergebleven. Waar is de uitgang? Waar moet ik naartoe?
Met haar kleine handje nog in de mijne lopen we samen op het licht van de buitendeur af. De gang is lang en niet lang genoeg.

De zon schittert in een verdwaalde traan. Nu moet ze gaan. Aarzelend laat ze me los. Het zal haar wel lukken om haar richting weer te vinden. Daar vertrouw ik op.

Maar soms, in mijn herinnering, voel ik dat handje nóg.

Met liefs, Wenz Uitvaart ❤️

10/09/2025

𝘋𝘦 𝘵𝘳𝘦𝘪𝘯𝘦𝘯 𝘳𝘪𝘫𝘥𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘦𝘳, 𝘥𝘦 𝘴𝘶𝘱𝘦𝘳𝘮𝘢𝘳𝘬𝘵 𝘨𝘢𝘢𝘵 𝘨𝘦𝘸𝘰𝘰𝘯 𝘰𝘱𝘦𝘯, 𝘥𝘦 𝘵𝘦𝘭𝘦𝘷𝘪𝘴𝘪𝘦 𝘻𝘦𝘯𝘥𝘵 𝘥𝘦 𝘨𝘦𝘣𝘳𝘶𝘪𝘬𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘦 𝘱𝘳𝘰𝘨𝘳𝘢𝘮𝘮𝘢’𝘴 𝘶𝘪𝘵. 𝘓𝘦𝘷𝘦𝘯. 𝘓𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘢𝘭𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘸𝘢𝘴, 𝘪𝘴 𝘦𝘯 𝘻𝘢𝘭 𝘻𝘪𝘫𝘯. 𝘝𝘰𝘰𝘳 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘢𝘭𝘵𝘩𝘢𝘯𝘴.

Voor jou is het leven definitief verandert. Niet dat het ophoudt maar omdat jij de veranderingen niet bijhoudt. Dat is het rauw, in rouw. Dat de wereld doordraait terwijl die van jou op zijn kop staat omdat je partner is overleden.

Geen liefs op de bank, geen helpende hand, geen gesprekken meer over jullie onderwerpen. Geen delen in herinneringen, geen interne grap, geen knipoog op een goed moment. Praktisch en emotioneel verlies, dat je pas begrijpt als je het zelf bent die verloren is.

Hoe zou het zijn om eens samen te zijn met mensen die het wél begrijpen? Die voelen wat je bedoelt, luisteren vanuit een innerlijk weten, niet de gebruikelijke dooddoeners gebruiken. Een plek waar je mag zijn wie je bent met jouw gemis. Of dat nou druk pratend of zwijgend luisterend is. Alles is okay.

Loop mee. Op 14 september om 10:00 uur loopt Martine van der Snel weer een Troostwandeling namens Wenz Uitvaart. Een kilometer of vijf wandel je met elkaar en naast elkaar, in je eigen tempo.
Omdat de wereld dan misschien wel doordraait, maar leger blijft dan ooit tevoren.
Verloren, maar niet alleen.
Voel je welkom en kom als jezelf. Meer is niet nodig.

❤️

De Ossenstal
De ossenweg 10, Epe
10:00 uur
We sluiten af met een kopje koffie of thee en wat lekkers.
Opgeven kan via martine@wenz-uitvaart.nl of telefoonnummer 06-16077272

01/09/2025

𝑁𝑖𝑒𝑢𝑤𝑒 𝑟𝑢𝑔𝑧𝑎𝑘, 𝑣𝑒𝑟𝑠𝑒 𝑠𝑐ℎ𝑟𝑖𝑓𝑡𝑒𝑛, 𝑤𝑒𝑟𝑘𝑒𝑛𝑑𝑒 𝑙𝑎𝑚𝑝𝑒𝑛 𝑜𝑝 𝑑𝑒 𝑓𝑖𝑒𝑡𝑠. 𝐸𝑒𝑛 𝑘𝑢𝑠, 𝑒𝑒𝑛 𝑘𝑛𝑢𝑓𝑓𝑒𝑙, ‘𝑣𝑒𝑒𝑙 𝑝𝑙𝑒𝑧𝑖𝑒𝑟’ 𝑒𝑛 𝑑𝑎𝑎𝑟 𝑔𝑎 𝑗𝑒. 𝑂𝑝 𝑤𝑒𝑔 𝑛𝑎𝑎𝑟 𝑠𝑐ℎ𝑜𝑜𝑙. 𝐼𝑛 𝑒𝑒𝑛 𝑜𝑢𝑑𝑒 𝑜𝑓 𝑒𝑒𝑛 𝑛𝑖𝑒𝑢𝑤𝑒 𝑘𝑙𝑎𝑠 𝑚𝑒𝑡 𝑒𝑒𝑛 𝑚𝑒𝑒𝑠𝑡𝑒𝑟, 𝑒𝑒𝑛 𝑗𝑢𝑓 𝑜𝑓 𝑒𝑒𝑛 𝑣𝑜𝑜𝑟𝑛𝑎𝑎𝑚.

Stoeltjes en tafeltjes, een bord met welkom. Gespannen koppies, uitbundig gelach en een symfonie van kinderstemmen. Mooi. Het nieuwe gaat beginnen en iedereen is er klaar voor….

Of is dat zo?

Nu kettingen weer gesmeerd worden en lunchtrommels gecheckt op passende deksels zijn er kinderen die beginnen met een achterstand van verdriet. Kinderen die in de vakantieperiode afscheid hebben moeten nemen. Die geen zin hebben en er niet klaar voor zijn.

Omdat ze de opa die als een vriend voelde moeten missen. Omdat een vriendje nooit meer naar school zal fietsen. Omdat de voetbalcoach geen bal meer zal trappen. Omdat mamma de lunch niet meer maakt.
Kinderen die afscheid moesten nemen van een trouwe viervoeter. Waar je met je neus in de vacht ieder verdrietje bij kon achterlaten. Nu, zonder, met hun grote verdriet geen kant op kunnen. Kinderen die net weten dat hun ouder ziek is. Waar geluk niet meer afhangt van een nieuwe fiets maar van een uitslag ‘Gelukkig, het komt goed’, maar dat weten ze nu nog niet.

Voor deze kinderen wil ik pleiten. Zullen we met elkaar, op het schoolplein, bij het spelen en in de klas, goed om ons heen kijken?

Een hand op een schoudertje leggen, het verlies bespreekbaar maken en ruimte geven.

Het hoeft niet altijd met een lach, verdrietig zijn mag.

Er zit een zakdoek in mijn zak.

Wil jij die hebben?

Vandaag, morgen, elke dag.

Met liefs en een warm en veilig schooljaar gewenst,

Wenz Uitvaart ❤️

28/08/2025

Bij alle beslissingen die je neemt voor de uitvaart van een geliefde, of die van jezelf, hoort ook de keuze voor de kist. Hoewel, tegenwoordig hoeft het geen kist meer te zijn. Het kan ook een mand, al dan niet met deksel, en een lijkwade zijn.

Lijkwade; een lelijk woord voor een prachtige, soms bewerkte, stof waar een overledene in gewikkeld wordt. We hebben er mooie voorbeelden van gezien.

De gewoonte om een overledene in een kist te begraven bestaat al sinds 5000 voor Christus. Waar er vroeger gebruik gemaakt werd van het hout dat voorhanden was, is dat tegenwoordig wel anders.

‘De keuze is reuze’ zou je kunnen zeggen.
Daar wordt een uitvaart persoonlijker van, het kiezen niet altijd makkelijker.

De meest populaire kist in Nederland is er eentje van spaanplaat met eiken fineer. Die doet nog het meeste denken aan de kisten zoals we die van de uitvaart van onze opa of oma kennen. Klassiek en waardig.

De massief houten kist bestaat ook nog en wordt vaak gekozen, vooral als deze een FSC keurmerk heeft.

In een duurzamere categorie kan overigens ook gekozen worden voor een kist van steigerhout, riet, wol of wilgentenen.

Nog persoonlijker maken? Dan is er de mogelijkheid om een printfolie op een kist van spaanplaat te laten maken. Dat kan een effen kleur zijn zodat het lijkt alsof de kist strak in de lak staat, het kan ook een eigen print zijn die iets zegt over wie de overledene was.

Een kartonnen kist of een kist gemaakt van schimmeldraden die, na begraven, de bodem verrijken, kan ook nog.

En hoe beslis je dan wat er bij jou of jouw dierbare past?

Daarvoor kun je jezelf een paar vragen stellen of deze met elkaar bespreken.

𝘞𝘢𝘵 𝘪𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘣𝘶𝘥𝘨𝘦𝘵?
De prijzen voor de éne of de andere keuze lopen behoorlijk uiteen. Verdiep je daarin of vraag je uitvaartleider ernaar. Bedenk dat de prijs van de kist niets zegt over de liefde die je voelde. Doe wat past. Er zijn ontelbaar veel manieren om liefde tijdens een uitvaart tot uiting te brengen.

𝘞𝘢𝘵 𝘱𝘢𝘴𝘵 𝘣𝘪𝘫 𝘫𝘰𝘶 𝘰𝘧 𝘥𝘦 𝘰𝘷𝘦𝘳𝘭𝘦𝘥𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘦𝘳𝘣𝘢𝘳𝘦?
De persoonlijkheid van degene voor wie de uitvaart is, kan een aanwijzing zijn in het maken van een keuze. We zien dat regelmatig.
Een dame die vooraf koos voor een mand omdat ze het snel benauwd krijgt en een kist te ‘luchtdicht’ vind overkomen. Een dame met een kleurrijke persoonlijkheid die kiest voor een knalrode kist. Een meneer die gecremeerd wil worden en daarom kiest voor de goedkoopste optie. ‘Die kist gaat toch in de fik.’ Een familie die kiest voor dezelfde kist als bij het overlijden van hun vader. ‘Omdat pappa en mamma toch overal hetzelfde over dachten.’ Een zoon die zelf de kist voor zijn vader timmert; het laatste wat hij voor zijn vader kan doen.

Wij zeggen wel eens; zoveel kisten, zoveel verhalen. Ze lijken soms op elkaar maar nooit zijn ze hetzelfde.

Welk verhaal zou jouw keuze vertellen?

Benieuwd, Wenz Uitvaart

❤️

Wenz Uitvaart

03/12/2025

26/11/2025

17/11/2025

07/11/2025

28/10/2025

16/10/2025

06/10/2025

26/09/2025

19/09/2025

10/09/2025

01/09/2025

28/08/2025

Adres

Telefoon

Website

Meldingen

Contact De Praktijk

Snelkoppelingen

Delen

Type